Είθισται μετά από μεγάλες εκλογικές ήττες, τα κόμματα του λεγόμενου πια δικομματισμού (πρέπει μάλλον να βρεθεί άλλος όρος) να θέλουν μέσα από την ανάληψη των όποιων ευθυνών από τον Αρχηγό να προσπαθούν να διακρίνουν τι έφταιξε για την εκλογική ήττα.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση όμως η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, πρώτος απ’ όλους ο Α. Τσίπρας έκοψε κάθε τέτοια συζήτηση, γιατί τώρα, όπως είπε, έχουμε μπροστά μας τη μάχη των εκλογών στις 25 Ιούνη. Το ίδιο υποστηρίζουν και άλλα στελέχη που βγήκαν στις τηλεοράσεις. Άραγε, είναι μόνο θέμα χρόνου, προκειμένου να περιοριστεί η λεγόμενη «εσωστρέφεια», το να απαντηθούν σε χοντρές γραμμές έστω οι βασικές αιτίες μιας τέτοιας σε έκταση ήττας;
Η απάντηση είναι κατηγορηματικά όχι.
Για τον πολύ απλό λόγο ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν σκέφτεται να αλλάξει πολιτική γραμμή. Το μοναδικό λάθος που θα παραδεχθεί, όπως φαίνεται και όπως λένε εκείνοι που ξέρουν τι τεκταίνεται εντός, είναι η απεύθυνση σε ΠΑΣΟΚ, ΚΚΕ, ΜΕΡΑ για σχηματισμό προοδευτικής κυβέρνησης αξιοποιώντας την απλή αναλογική, γιατί τα κόμματα αυτά, όπως δήλωσε ο Α. Τσίπρας, «κοίταγαν το χωράφι τους και όχι τη χώρα». Πως θα διορθωθεί αυτό το λάθος; Μα με το να πάρουμε πίσω τις ψήφους που μας πήραν, καταγγέλλοντας το μεν ΠΑΣΟΚ ότι το θέλει ο Μητσοτάκης για αντιπολίτευσή του, το δε ΚΚΕ ότι είναι δεκανίκι της ΝΔ επειδή είναι ακίνδυνο για τον Μητσοτάκη. Μαζί φυσικά, όπως λένε, και με την προβολή του δικού τους προγράμματος που, ειρήσθω εν παρόδω, δεν πολυδιαφέρει στους βασικούς άξονες από αυτό της ΝΔ καθώς και τα δυο είναι υπό την υψηλή εποπτεία και έγκριση του Συμφώνου Σταθερότητας.
Ακόμα και οι ελάχιστες φωνές που ακούγονται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ για να υπάρξει έστω και τώρα μια αλλαγή στην βασική γραμμή του, και να επανέλθει σε παλαιότερες ριζοσπαστικές προτάσεις του, αγνοούνται, χλευάζονται ή και καθυβρίζονται ότι θέλουν να ξανάπανε τον ΣΥΡΙΖΑ στο 3%, ενώ τους στερήθηκε ακόμα και αυτή η δυνατότητα να τοποθετηθούν στην χθεσινή συνεδρίαση της Κ.Ε του Κόμματος όπου ο αρχηγός απαγόρευσε τις τοποθετήσεις πράγμα πρωτοφανές, για ένα ακόμα και κατ΄ ευφημισμό «αριστερό» κόμμα.
Παράλληλα, οι αλλαγές δρομολογούνται και οι δυνάμεις, ένθεν κακείθεν, τοποθετούνται και προσπαθούν να πιάσουν οχυρά για τη μάχη της επόμενης μέρας ανεξάρτητα αν όλοι οι πρωταγωνιστές τώρα ορκίζονται πίστη στον Αρχηγό.
Έτσι εξηγείται η σφοδρότητα της επίθεσης της Δούρου στον Παπαδημούλη που κάτι πήγε να ψελλίσει για νέους αρχηγούς που δεν την περιλάμβαναν.
«Γι’ αυτό επανέρχομαι στις δηλώσεις του κ. Παπαδημούλη που στην καλύτερη περίπτωση είναι αηδιαστικές για να μην αποδώσω άλλα πολιτικά σχέδια». Και ξεκαθαρίζοντας για το ποιος κάνει κουμάντο «με τον Τσίπρα επικεφαλής και βγάζοντας πιο μπροστά και νέα στελέχη, που διακρίθηκαν στις κάλπες αυτές, τις πολύ δύσκολες για εμάς, όπως η Έφη Αχτσιόγλου, όπως ο Αλέξης Χαρίτσης, όπως ο Νάσος Ηλιόπουλος, που πρώτευσαν με πολύ μεγάλο αριθμό σταυρών στις περιφέρειές τους, να οργανώσουμε τη δική μας ανασυγκρότηση με μεγαλύτερη πολιτική και προγραμματική σαφήνεια για το σχέδιο που θέλουμε για την Ελλάδα και για την ατζέντα της αντιπολίτευσής μας».
Αλλά και οι οργανωμένες επιθέσεις γνωστών τρολ στο Τουίτερ σε όποιον τολμήσει να βάλει θέμα ηγεσίας ζητώντας στην ουσία να εκδιωχθούν από τον ΣΥΡΙΖΑ όσοι δεν συμφωνούν με την ηγετική ομάδα που προαλείφεται για την αντικατάσταση του Τσίπρα.
Ο Βίτσας έθεσε λέει θέμα ηγεσίας. Ο Βίτσας !!! Το ότι θα έπρεπε να έχει πάει σπίτι του εδώ κ μια δεκαετία δεν του πέρασε από το μυαλό.
Κύριε @atsipras σου δώσαμε την απόλυτη δύναμη στις εσωκομματικές να καθαρίσεις το κόμμα από τα πολιτικά απολιθώματα κ δεν το έκανες. Αν δεν το… pic.twitter.com/eYFEqElknh
— Πεν Νταλαούρα (@ntalaoura) May 25, 2023
Αυτοί λοιπόν θα είναι οι ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ, από αυτούς θα επιλεγεί ο νέος αρχηγός του, με την σύμφωνη γνώμη φυσικά του Τσίπρα. Το πρόκριμα ως προς το παρόν διατηρεί η Έφη Αχτσιόγλου. Η Έφη Αχτσιόγλου στη θητεία της στο υπουργείο Εργασίας επί ΣΥΡΙΖΑ έβαλε τις βάσεις για τον περιορισμό των απεργιών με νόμο που θέτει ως όρο την συμφωνία του 50%+1 των εργαζομένων, την κατάργηση των ΣΣΕ. Επίσης, επικαιροποίησε επί υπουργίας της τον νόμο Βρούτση στον οποίο προβλέπεται ο κατώτατος μισθός να καθορίζεται με υπουργική απόφαση (και γι’ αυτό, ορθώς, ονομάστηκε τελικά νόμος Βρούτση-Αχτσιόγλου). Νόμος που ισχύει μέχρι και σήμερα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ μπροστά στις εκλογές στις 25/6 θα παίξει το χαρτί της περιχαράκωσης, μόνο που δεν έχει τίποτα να περιχαρακώσει, ούτε καν αυτό το 20%. Άραγε η ηγεσία του είναι τόσο ανεπαρκής που δεν το βλέπει; Δεν νομίζω να μην το βλέπουν . Όμως δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς επειδή έχει ταυτιστεί πλέον με μια πολιτική γραμμή δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας. Η εκλογική βάση που απέμεινε στον ΣΥΡΙΖΑ δεν προέρχεται πια από εκείνο το φουσκωμένο ποτάμι του ριζοσπαστισμού που τον έφερε στην εξουσία το 2015. Και αυτό φάνηκε από τις ευρωεκλογές του 2019 όταν πήρε 23%.
Η ίδια η εκλογική βάση του ΣΥΡΙΖΑ αντανακλά και την κομματική του βάση. Είναι ο κόσμος που κατά μεγάλη πλειοψηφία δεν πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ στην βάση μιας χαλαρής συμφωνίας με έναν αριστερό προγραμματικό ή ριζοσπαστικό λόγο ή έστω μιας διαχειριστικής κεντροαριστερής σοσιαλδημοκρατίας. Πήγε στον ΣΥΡΙΖΑ με την προσδοκία να μεταμορφωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ σε εκείνο το παλιό καλό αντιδεξιό αντιΜητσοτακικό ΠΑΣΟΚ.
Αυτό δημιούργησε νέα δεδομένα με βασικό τους χαρακτηριστικό ήταν, οι κομματικές δυνάμεις που προέρχονταν από το παλιό ΚΚΕ εσωτερικού του ενιαίου Συνασπισμού είτε να ενσωματωθούν στο νέο αφήγημα πλειοδοτώντας στη δεξιά στροφή, είτε να περιθωριοποιηθούν, όπως συνέβη με την ήττα στην σταυροδοσία ηγετικών στελεχών όπως οι Σκουρλέτης, Φίλης, Βούτσης, Βίτσας κλπ.
Η νέα κομματική βάση στη μεγάλη της πλειοψηφία δεν είχε καμιά επαφή με τους απεργιακούς και κοινωνικούς αγώνες που δόθηκαν στην υγεία, την παιδεία, τα δημοκρατικά δικαιώματα. Όμως αυτοί ήταν που επέβαλαν την γραμμή του ανώδυνου αντιΜητσοτακισμού, του «Μητσοτάκη γαμιέσαι» που μετά τις εκλογές μετατράπηκαν σε …αναχωρητές τραγουδώντας τον Κεμάλ, για να καταλήξουν ότι «αυτός ο κόσμος δεν αλλάζει», κραυγάζοντας ακόμα πιο δυνατά το «τι ψηφίσατε ρε μαλάκες» και σκυλοβρίζοντας τον κόσμο. Ενώ και μια άλλη κατηγορία μελών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, αυτή της ελιτίστικης αφ’ υψηλού κριτικής κατακεραύνωνε το «πόπολο» για την επιλογή της ψήφου του, καταλογίζοντας μέχρι και το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Αυτοί που ψήφισαν το τρίτο Μνημόνιο, που συμφώνησαν να υπαχθεί όλη η δημόσια περιουσία στο υπερταμείο ιδιωτικοποιήσεων για 99 χρόνια, που ανακεφαλαιοποίησαν τις τράπεζες, κ.λπ. κ.λπ. τώρα μετατράπηκαν σε τιμητές της Αριστεράς…
Το αποτέλεσμα της κάλπης στις 25/6 είναι λίγο πολύ προδιαγεγραμμένο, και ενδεχομένως να είναι χειρότερο για τον ΣΥΡΙΖΑ. Όμως έχει σημασία ένας κόσμος που εξακολουθεί και βρίσκεται στις γραμμές του, που ακόμα ελπίζει σε μια αριστερή ριζοσπαστική στροφή του, αγωνιστές των κινημάτων, όσοι έχουν απομείνει, που βρεθήκαμε μαζί στου δρόμους της φωτιάς το 2010-12, να συνειδητοποιήσουν ότι από αύριο κιόλας μαζί με τους εργαζόμενους, τα συνδικάτα, τη νεολαία θα πρέπει να προετοιμαστούμε για την μεγάλη στρατηγική επίθεση της ΝΔ στα εναπομείναντα εργατικά δικαιώματα, την κατάργηση του άρθρου 16, τους πλειστηριασμούς, τις ιδιωτικοποιήσεις στην υγεία και παιδεία. Οργανώνοντας τα δικά μας αναχώματα μέσα από μέτωπα αντίστασης και ανατροπής της επίθεσης, με ταξικό και λαϊκό πρόταγμα, χωρίς ασάφειες, αυταπάτες και αγκυλώσεις.
Εκεί θα κριθούν και οι δυνάμεις της κομμουνιστικής και αντικαπιταλιστικής αναφοράς: στο αν κατορθώσουν να ενώσουν τον κόσμο, την εργατική τάξη, την νεολαία, όχι κάτω από τις κομματικές παντιέρες αλλά με υπερβάσεις που θα ενώνουν την τάξη, που θα ανοίγουν τον δρόμο για εκείνα τα νέα πολιτικά υποκείμενα της κομμουνιστικής και αντικαπιταλιστικής αριστεράς που έχει ανάγκη η εποχή.
