Στείλτε καρδούλες όχι σχέδια και συνθήματα, συνιστούν οι επικοινωνιολόγοι. Τέρμα η πολιτική και οι υποσχέσεις για έργα, ευημερία, ρήξεις, ανατροπές… Τώρα είναι η εποχή των αισθημάτων. Όχι λόγοι, αλλά μηνύματα αγάπης. Ποιητικές εικόνες. Αντί πολιτικής ευχές, αντί συζήτησης εξομολογήσεις, αντί συνεντεύξεων διαλόγου συναντήσεις και εκπομπές λάιφ στάιλ. Το ελαφρύ πουλάει, το βαρύ είναι βαρετό.
Δεν είναι μόνο οι εικόνες της υποψήφιας του κόμματος της πλεύσης προς τα γνωστά άγνωστα νερά του συστήματος, που με αυτό το επιθετικό, δήθεν συμπονετικό, χαμόγελό της στέλνει μηνύματα καρδούλες. Είναι όλος, ή σχεδόν όλος, ο πολιτικός λόγος που εκπέμπεται παρομοίως, με ή χωρίς καρδούλες.
Όχι, δεν ήρθε η εποχή όπου η αισθητική είναι η ηθική του παρόντος μας (η αισθητική είναι η ηθική του μέλλοντος, έλεγε ο Γκόρκι. Και να το μέλλον, ήρθε). Το ακριβώς αντίθετο. Είναι η αναισθητοποίηση (και …αναισθητικοποίηση) που γίνεται η ηθική του παρόντος, με ενδύματα και χειρονομίες αισθητικής και αισθήματος.
Δεν πρόκειται για έναν πιο ανθρώπινο λόγο που μπαίνει στη θέση μιας ξύλινης γλώσσας της πολιτικής. Πρόκειται για μια απανθρωποίηση που προφασίζεται τις ανάγκες των ανθρώπων (κάτι σαν το πρόσχημα των δελτίων και των εκπομπών στα τηλεοπτικά κανάλια: εμείς δεν έχουμε λόγο, λένε, παίζουμε ό,τι αρέσει και θέλει ο κόσμος).
Είναι η επικύρωση της νεοφιλελεύθερης κλίμακας αξιών. Το όλο δεν είναι τίποτα, το μέρος είναι το παν. Δεν υπάρχει κοινωνία αλλά άτομα. Δεν υπάρχουν συλλογικά συμφέροντα αλλά ατομικές ικανοποιήσεις. Μπορεί ο νεοφιλελευθερισμός να απέτυχε στην οικονομική και πολιτική του εκδοχή (εκτός από το να κάνει τους πλούσιους ζάπλουτους) και αναζητείται εναγωνίως άλλο μοντέλο από τα συστημικά επιτελεία, αλλά στον τομέα των ανθρωπίνων σχέσεων, της επιβολής του ατομικού με την ταυτόχρονη απαξίωση του συλλογικού, στην υποκατάσταση του αισθήματος πληρότητας με τους άλλους από το αίσθημα της αυτοϊκανοποίησης, έχει κάνει μεγάλη επιτυχία.
Στην ουσία, ο ευτελισμός της πολιτικής, της πολιτικής συνείδησης, της πολιτικής συμμετοχής, του πολιτικού λόγου δεν είναι παρά η ουσιαστική αποχή από τη συλλογική σκέψη και διεκδίκηση. Η έλλειψη, η απόσυρση από τη σκέψη των ανθρώπων της αντίληψης του όλου, του κοινωνικού, επιτρέπει την είσοδο του μέρους στη συνείδηση. Αντί του κοινωνικού το ατομικό, το ένα, το εγώ ένα, αντί των πολλών, των πολλών εμείς.
Αυτός ο κόσμος έχει μόνους ανθρώπους και σε αυτή την κατάσταση το κυρίαρχο συναίσθημα είναι η ανασφάλεια και ο συνεπαγόμενος φόβος. Στο έλεος του φόβου οι άνθρωποι κλείνουν σπίτια, βάζουν σιδεριές στα παράθυρα, αποσύρονται ησύχως και αγωνιούν μην έρθει η επόμενη συμφορά να πλήξει τη ζωή τους. Μια αόριστη και συνεχώς επαπειλούμενη συμφορά (την οποία με τον τρόπο τους, αλλά χωρίς να το θέλει, επιτείνουν οι –αναγκαίες και αντικειμενικές, εν πολλοίς -προφητείες της Αριστεράς περί επικείμενων κρίσεων και αναταράξεων).
Αν επικρατήσει αυτό το συναίσθημα είναι ένα βήμα δρόμος για τη διαχείριση του από την αρμόδια εξουσία, μέσω των πολλαπλών μηχανών και μηχανισμών χειραγώγησης. Καθώς ο φόβος γεννάει αγωνιώδη «αγάπη» προς τη σταθερότητα, το μικρότερο κακό υπερτερεί του αβέβαιου κοινωνικού επιδιωκόμενου. Κάτι σαν ο σώζων εαυτόν σωθείτω σε παρατεταμένη εκδοχή.
Οπότε και νοιώθει να μην εμπίπτει στην κατηγορίας της ύβρεως, με την ανάλογη θεϊκή ή ανθρώπινη τιμωρία, ο γιατρός (παρακαλώ!) υποψήφιος της ΝΔ όταν δηλώνει πως κάποτε πρέπει να περάσουμε την κόκκινη γραμμή και να τολμήσουμε να μην δίνουμε φάρμακα στους καρκινοπαθείς του τελευταίου σταδίου, γιατί κοστίζουν ακριβά. Κι αφού ο Κώστας Καραμανλής βγήκε πρώτος στις Σέρρες γιατί κι αυτός να μην διεκδικήσει μια ανάλογη δόξα, με την ανερμάτιστη αυτή νεοφιλελεύθερη χλεύη του προς τους ανθρώπους; (Άλλο που δεν του βγήκε, καθώς το όνομά του είναι απλώς Πνευματικός, όχι Καραμανλής, και προτείνει μελλοντικούς θανάτους, ενώ ο άλλος ευθύνεται για πραγματικούς).
Αυτοί οι τύποι όμως δεν είναι παρά το τελευταίο στάδιο της κατάπτωσης του πολιτικού συστήματος της καρδούλας. Όπου δεν έχει σημασία αν πίσω από το κόμμα που δημιουργείται είναι ο Βαρδινογιάννης, ο Λάτσης, ο Αλαφούζος κ.ο.κ. Δεν έχει επίσης σημασία αν και πίσω από τα καθιερωμένα κόμματα βρίσκονται οι ίδιοι και ανάλογοι επικεφαλής του σύγχρονου ληστρικού και γανγκστερικού οικονομικού συστήματος. Ούτε αν βρισκόμαστε αντιμέτωποι με έναν αναίσχυντο και διεφθαρμένο πολιτικό κόσμο.
Οι καρδούλες έχουν αξία.
Παραφράζοντας, στο πιο ανατριχιαστικό αλλά και πιο ρεαλιστικό, τον Ρίλκε: «Στείλε καρδούλες (ο Ρίλκε έλεγε λουλούδια) όχι γράμμα, αυτές τα σκεπάζουν όλα, ακόμα και τους τάφους»
