Πέρασε στα αζήτητα, στα ψηλά: «Θα αναπτυχθούν στρατηγικές σχέσεις με χώρες της ευρύτερης περιοχής, όπως το Ισραήλ, η Αίγυπτος και η Ιορδανία και τις χώρες του Κόλπου, τη Σαουδική Αραβία και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Οι σχέσεις αυτές θα αναπτύσσονται, τόσο διμερώς όσο με περιφερειακά σχήματα συνεργασίας» ανέφερε ο κ. Γεραπετρίτης στο πλαίσιο των προγραμματικών δηλώσεων της κυβέρνησης.
Και συνέχισε: Η Ελλάδα θα συνεχίσει να επενδύει στην περιφερειακή συνεργασία στην Ανατολική Μεσόγειο. Η τριμερής συνεργασία με την Κύπρο και το Ισραήλ, με έμφαση στον τομέα της ενέργειας είναι κεντρικός άξονας της περιφερειακής πολιτικής της Ελλάδας.
Η συμμετοχή των ΗΠΑ στο σχήμα τρία συν ένα (σ.σ. Ελλάδα, Ισραήλ Κύπρος συν ΗΠΑ) μπορεί να αποτελέσει τη βάση, για μια νέα αρχιτεκτονική ασφάλειας στην Ανατολική Μεσόγειο που θα συνδέεται και με άλλα σχήματα περιφερειακής συνεργασίας, όπως είναι το φόρουμ του Νεγκέβ.
Αλλά τι είναι το φόρουμ Νεγκέβ;
Το φόρουμ συγκροτήθηκε από τους υπουργούς εξωτερικών ΗΠΑ, Ισραήλ, ΗΑΕ, Αιγύπτου, Μαρόκου και Μπαχρέιν στην έρημο Νεγκέβ και επιχειρεί νέα αρχιτεκτονική ασφαλείας στο φόντο σημαντικών ζητημάτων με την ηχηρή απουσία της Τουρκίας, του Ιράν και των Παλαιστινίων.
Η θέσπιση ενός τακτικού περιφερειακού φόρουμ δεν ήταν διόλου άσχετη με τις εξελίξεις που αφορούν δύο βασικά θέματα: Αφενός τις σχέσεις με το Ιράν (στο φόντο βεβαίως του πολύμηνου παζαριού στη Βιέννη για μία διαφαινόμενη, νέα διεθνή συμφωνία με επίκεντρο το πυρηνικό του πρόγραμμα).
Αφετέρου με το παλαιστινιακό που παραμένει μία από τις βασικές «ρίζες» προβλημάτων, περιφερειακών εντάσεων και αποσταθεροποίησης και το οποίο όσο και αν φαίνεται «ξεχασμένη» ή «χαμένη υπόθεση» δεν μπορούν να το κουκουλώσουν κάτω από το χαλί όσες συμφωνίες του Αβραάμ και εάν γίνουν για την ομαλοποίηση σχέσεων του Ισραήλ με άλλες αραβικές και μουσουλμανικές χώρες.
Νέα αρχιτεκτονική ασφαλείας κατά «κοινών εχθρών»
Η απουσία του Ιράν, της Τουρκίας και των Παλαιστινίων καθώς και η παρουσία των ΗΠΑ οδηγεί στο συμπέρασμα πως επιχειρείται από τις ΗΠΑ ο συντονισμός στη βάση της επικίνδυνης και χρεοκοπημένης πολιτικής τους στη Μέση Ανατολή
Στο ίδιο κλίμα αυτό, ο υπουργός Εξωτερικών ενημέρωσε την εθνική αντιπροσωπεία ότι η Ελλάδα:
Καλωσόρισε την ένταξη της Φινλανδίας στο ΝΑΤΟ και υποστηρίζει την άμεση ένταξη και της Σουηδίας.
Θα συνεχίσει να στηρίζει την Ουκρανία (τη στιγμή μάλιστα που σχεδιάζεται η αποστολή στην Ουκρανία των απαγορευμένων από διεθνείς συμβάσεις βομβών διασποράς) ελπίζοντας στην ταχεία λήξη της ένοπλης σύρραξης και την πλήρη αποκατάσταση της εδαφικής της ακεραιότητας. Βασικό μέλημα παραμένει η στήριξη της ομογένειας σε ουκρανικές πόλεις.
Η συνεργασία με τις ΗΠΑ, η νέα επικαιροποιημένη συμφωνία αμυντικής συνεργασίας αναβάθμισε τη στρατηγική σημασία της Ελλάδα και, όπως τόνισε ο υπουργός Εξωτερικών, οδήγησε στο να βρίσκονται οι ελληνοαμερικάνικες σχέσεις «στο βέλτιστο διαχρονικά επίπεδο».
Οι παραπάνω δηλώσεις συγκροτούν το γενικό πλαίσιο των διεθνών σχέσεων της χώρας.
Πλαίσιο που καθιστά κενό γράμμα τις αναφορές ότι «ο σεβασμός του διεθνούς δικαίου και η έμπρακτη διάθεση συνεργασίας και διαλόγου παραμένει πυξίδα μας στις σχέσεις με την Τουρκία» ή ότι «η χώρα μας επιδιώκει την επίλυση, στη βάση του διεθνούς δικαίου της θάλασσας, της μοναδικής διαφοράς, μεταξύ των δύο χωρών, την οριοθέτηση της Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης και της υφαλοκρηπίδας, στο πρότυπο ακριβώς των συμφωνιών που ήδη έχουμε πράξει με την Ιταλία, την Αίγυπτο και ελπίζουμε σύντομα και με την Αλβανία».
Στην πραγματικότητα η ελληνική κυβέρνηση θέτει το σύνολο των διπλωματικών της κινήσεων υπό την έγκριση των ΗΠΑ με ότι αυτό συνεπάγεται.
Ακόμη και η επερχόμενη συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν γίνεται στο περιθώριο της συνόδου Κορυφής του ΝΑΤΟ, στο Βίλνιους την επόμενη εβδομάδα όπου και ο ίδιος ο κ. Γεραπετρίτης «θα προσπαθήσει να οικοδομήσει μια σχέση αμοιβαίου σεβασμού, με τον Τούρκο ομόλογό του.
Αν τα πάντα δεν ετίθεντο υπό τη σκέπη των ΗΠΑ τότε θα ήταν ιδιαίτερης σημασίας η δήλωση Γεραπετρίτη ότι «συνθήκες αναθεωρητικές δεν πρόκειται να τεθούν στο τραπέζι», και «ο αναθεωρητισμός είναι μη ανεκτός από την ελληνική πολιτεία και από την ελληνική εξωτερική πολιτική», «ούτε βέβαια μπορεί να αλλάξουν και δεν θα ήταν δυνατό νομικά, να αλλάξουν οι συνθήκες επί τη βάση των οποίων στηρίζεται το σημερινό status quo, όπως είναι η σύμβαση της Λωζάννης και η σύμβαση του Μοντρέ».
Στο ίδιο επικίνδυνο πλαίσιο για τους λαούς της περιοχής, επανέλαβε τις πάγιες θέσεις του υπουργείου εξωτερικών πως: «Η κυριαρχία σήμερα βρίσκεται στα 6 ναυτικά μίλια. Η Ελλάδα διατηρεί το αναφαίρετο, αποκλειστικό και μονομερές δικαίωμα να επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια, όποτε η ίδια το κρίνει σκόπιμο και αναγκαίο» και ότι «Η Κύπρος αποτελεί προτεραιότητα της εθνικής εξωτερικής πολιτικής. Η Ελλάδα δεν πρόκειται να δεχθεί καμία λύση δύο κρατών. Η Ελλάδα υποστηρίζει σθεναρά και είναι η εθνική της θέση, διζωνική, δικοινοτική Κυπριακή Πολιτεία η οποία θα στηρίζεται απολύτως στις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών. Καμία απολύτως παρέκκλιση από αυτό», τόνισε ο ΥΠΕΞ.
Οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης είναι κομμένες πάνω στο πατρόν του ατλαντισμού.
Και γι’ αυτό εμπεριέχουν ολοένα και αυξανόμενους κινδύνους αλλά και ιδιαίτερης σημασίας πολιτικές αναγκαιότητας για τους λαούς και τη μαχόμενη Αριστερά της περιοχής.
