Δεν έχει περάσει ούτε βδομάδα από τις τελευταίες εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη του νέου Προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και οι τριγμοί στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης συνεχίζονται αμείωτοι.
Οι δηλώσεις πρωτοκλασάτων στελεχών, βουλευτών και πρώην υπουργών για το πρόσωπο και την πολιτική επάρκεια του κ. Κασσελάκη καθώς και τις διαδικασίες ανάδειξής του , οδηγούν στο συμπέρασμα ότι θα είναι πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο να ζήσουν ως ξένοι κάτω από την ίδια στέγη, πολιτικό προσωπικό αλλά και μέλη του κόμματος που αριθμητικά τουλάχιστον εμφανίζονται σε δύο πλήρως διχοτομημένα στρατόπεδα. Λαμβανομένου υπόψη του γεγονότος ότι μπορεί μεν να εξελέγη ο κ. Κασσελάκης με το 56,69% των 135.000 μελών «του δίευρου», που ψήφισαν αλλά και η κα. Αχτσιόγλου έλαβε το καθόλου ευκαταφρόνητο ποσοστό του 43% αυτού του ενδεικτικού σώματος ψηφοφόρων. Χωρίς όμως να προσπερνάμε εύκολα ότι στις τελευταίες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ έλαβε πάνω από 900.000 ψήφους, επομένως η ουσιαστική νομιμοποίηση του νέου Προέδρου «να τα αλλάξει όλα» (άρα σε ποια κατεύθυνση) σε κάθε περίπτωση ελέγχεται.
Το πράγμα θα χειροτερεύει δε αν επαναληφθούν και στο άμεσο μέλλον, τα αποτελέσματα των πρόσφατων και εν θερμώ θα λέγαμε δημοσκοπήσεων που είδαν αυτές τις μέρες τα φώτα της δημοσιότητας και οι οποίες δείχνουν ότι παρά το «ντόρο των εσωκομματικών εκλογών και του νέου αστέρα», δεν αναπτύχθηκε καμία δυναμική ούτε στους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ αλλά ούτε και στην κοινωνία. Παρόλη δηλαδή τη δημοσιότητα που έχει λάβει η ιδιότυπη (το λιγότερο) εμφάνιση του νέου Προέδρου, καμία αισιοδοξία και κυρίως κανένα ιδιαίτερο ρεύμα δεν έχει αναπτυχθεί στην κοινωνία υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ.
Φούσκα ο αστέρας;
Αντίθετα τα στοιχεία των δημοσκοπήσεων φέρουν τον ΣΥΡΙΖΑ στα ίδια ποσοστά με αυτά που πήρε στις πρόσφατες εκλογές, η διαφορά με τη ΝΔ παραμένει περίπου στα ίδια και το εκλογικό σώμα είναι περίπου διχασμένο ανάμεσα στην προοπτική διάσπασης ή όχι του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και μπροστά μας, σε λίγους μήνες επίκειται η μάχη των Ευρωεκλογών που θα αποτελέσει και τη Λυδία Λίθο της αποτελεσματικότητας της αλλαγής Προέδρου.
Βέβαια αυτά τα αποτελέσματα δεν ξενίζουν κάθε καλοπροαίρετο πολιτικό αναλυτή ή και δημοκρατικό πολίτη που άναυδος παρακολούθησε όλο το προηγούμενο διάστημα το «σκληρό μηχανισμό της Κουμουνδούρου», αυτόν, τον ελεγχόμενο από τον πρώην Πρόεδρο Αλέξη Τσίπρα, να επιτίθεται με τουλάχιστον αήθη τρόπο σε κάθε μέλος ή στέλεχος επώνυμο ή ανώνυμο που τολμούσε να κρίνει τον τρόπο ανάδειξης ως υποψήφιου Προέδρου του κ. Κασσελάκη.
Μπορούμε φυσικά να δεχτούμε ότι επρόκειτο για τον ύστατο αγώνα επιβίωσης ενός στελεχικού δυναμικού του πιο παραδοσιακού ΣΥΡΙΖΑ, με αναφορές σε περασμένες ιστορικές περιόδους, αυτού του πριν τις αποτυχημένες (;) κεντροδεξιές διευρύνσεις, που τόσο πολύ ο κ. Τσίπρας θεωρούσε ως πανάκεια για την επαναφορά του στην πρωθυπουργία.
Γιατί πράγματι όσο νέος, πολιτικά είναι ο κ. Κασσελάκης με μέντορές του τους Παύλο Πολάκη, Νίκο Παππά, Θεοδώρα Τζάκρη, Δώρα Αυγέρη, Ευάγγελο Αντώναρο και τον ναύαρχο Αποστολάκη, άλλο τόσο άμοιροι ευθυνών για την δεξιά μετατόπιση του ΣΥΡΙΖΑ και την σταδιακή ενσωμάτωσή του στο κυρίαρχο σύστημα και τον αμερικανικό παράγοντα, είναι ο Νίκος Φίλης, ο Γιώργος Σταθάκης και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος!
Κάπως δικαιολογείται ο κ. Γεροτζιάφας που δήλωσε ότι παρότι δεν είναι μέλος αποχωρεί από τον πολιτικό αυτό χώρο που ήταν υποψήφιος στις τελευταίες εκλογές και λειτουργούσε ως ειδικός σε θέματα Υγείας, εφόσον όπως δήλωσε θεωρεί «πως ο Στέφανος Κασσελάκης εκπροσωπεί το Ακραίο Κέντρο» και δεν έχει καμία δουλειά μαζί του.
Επίσης παραιτήθηκε από μέλος του Σύριζα ο πρώην Πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης κ. Ευρυπίδης Στεφάνου.
Από τις αντιδράσεις των επωνύμων στελεχών ενδεικτικά αναφέρουμε ότι:
Ο Κώστας Αρβανίτης, ευρωβουλευτής, δήλωσε ότι τελεί σε κατάσταση αναμονής εφόσον «σε μια ενδεχομένη μεγάλη αλλαγή του ΣΥΡΙΖΑ από τον νέο πρόεδρο, με νέο όνομα και σήμα όπως ανέφεραν κάποιες πηγές, δεν θα έχει θέση σε μια τέτοια παράταξη».
Ο Νίκος Βούτσης δήλωσε πως «με κυνήγι μαγισσών για υπονομευτές Τσίπρα έφεραν τον Κασσελάκη σαν αντισυστημικό».
Ως πολιτικό casus belli χαρακτήρισε η Νίνα Κασιμάτη το ενδεχόμενο αντικατάστασής της στο Συμβούλιο της Ευρώπης από τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Στέφανο Κασσελάκη.
Πληροφορίες της ιστοσελίδας Newsbomb.gr αναφέρουν ότι δεν είναι λίγοι οι «κεντρώοι» που διαφωνούν με τη νέα τάξη πραγμάτων που υπάρχει στον ΣΥΡΙΖΑ και σκέφτονται να αποχωρήσουν. Μάλιστα, οι ίδιες πηγές αναφέρουν ότι κάνουν σκέψεις για τη δημιουργία ενός «Πράσινου» οικολογικού κόμματος, το οποίο σύμφωνα με μετρήσεις που έχουν στα χέρια τους, θα μπορούσε να αποτελέσει έναν νέο παίχτη στην κεντροαριστερά.
Το διαδίκτυο δε έχει κατακλισθεί από φήμες που αναφέρουν ότι κοντά στον νέο Πρόεδρο βρίσκονται και δύο πρώην υπουργοί της κυβέρνησης του Αλέξη Τσίπρα, ο Νίκος Κοτζιάς και ο Πάνος Καμμένος
«Δε με εκφράζει ο Κασσελάκης ως αρχηγός του κόμματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα σύγχρονο κόμμα της Αριστεράς, σύμφωνα με το τελευταίο συνέδριο. Αύριο, αν αλλάξει αυτό, αλλάζουν και τα δεδομένα», τόνισε ο Πάνος Σκουρλέτης, ενώ ο πρώτος που έχει σηκώσει την παντιέρα της αριστερής αντίστασης είναι ο Στέφανος Τζουμάκας.
Ο κ. Αριστείδης Μπαλτάς τέλος δηλώνει: «Συνιστά ένα έλλειμμα γνώσης του κόμματος και τοποθέτησης επί του κόμματος, από τη μεριά του κ. Κασσελάκη. Δηλαδή, εμείς ξέρουμε ότι όταν εκλέγεται ένας Πρόεδρος, καλεί τη Γραμματεία, μέσω της Γραμματείας, κάνει τις προτάσεις του για αλλαγές, ας πούμε, στην Κοινοβουλευτική Ομάδα ή οπουδήποτε και από εκεί και πέρα προχωράμε κανονικά.
Εδώ υπάρχει ένα έλλειμμα. Τι εννοεί ο κύριος Κασσελάκης κόμμα. Ακούω διάφορα που λέει να συζητήσουμε τα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ. Ακούω διάφορα από τον κύριο Αποστολάκη που λέει ότι περίπου είναι κάτι σαν “αποφασίζουμε και διατάζουμε“.
Τώρα όλοι αυτοί (όπως και οι της Ομπρέλας) περιμένουν το Συνέδριο του Νοεμβρίου που τους είχε τάξει ο πρώην Πρόεδρος Αλέξης Τσίπρας για να καθορισθεί το νέο πολιτικό πρόγραμμα και πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ!
Ενώ ήδη ζητούν την τήρηση του καταστατικού, που όπως λένε παραβιάζεται καθημερινά, για σύγκλιση της Πολιτικής Γραμματείας πριν την σύγκλιση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας που έχει ανακοινωθεί ήδη.
Διότι εκτός από τον αλεξιπτωτιστή που προσγειώθηκε στο κεφάλι τους με πρωτόγνωρο για τα πολιτικά ειωθότα των Δυτικών Δημοκρατιών Πρόεδρο, είναι και πρωτοφανές να εκλέγεις πρώτα Πρόεδρο και να διοργανώνεις Συνέδριο Πολιτικών Θέσεων σε δεύτερο χρόνο.
Αυτό το Συνέδριο περιμένει και ο Διονύσης Τεμπονέρας που κρατά στάση ήπιας αναμονής.
Τσίπρας ο πρώτος διδάξας του τακτικισμού
Εγώ πάλι θυμάμαι ένα άλλο Συνέδριο που είχε τάξει ο πρώην Πρόεδρος ο επιλεγόμενος και «άχαστος», που θα λάμβανε χώρα το Σεπτέμβριο του 2015 αμέσως μετά τα δραματικά γεγονότα εκείνου του καλοκαιριού και αντ’ αυτού κήρυξε αιφνιδιαστικά εκλογές για να τους πιάσει όλους στον ύπνο.
Όπερ και εγένετο. Τα υπόλοιπα είναι Ιστορία.
Ακόμα το «φυσάει και δεν κρυώνει» ο τότε Πρόεδρος της ΝΔ Ευάγγελος Μεϊμαράκης που οι κακές γλώσσες λένε ότι είχε τη ρητή διαβεβαίωση του Αλέξη Τσίπρα ότι δεν θα κηρύξει εκλογές μετά την υπογραφή του τρίτου Μνημονίου με τις ψήφους της ΝΔ, μετά την καταψήφιση και την αποχώρηση από το ΣΥΡΙΖΑ της αριστερής αντιπολίτευσης των 35 βουλευτών.
Κάτι τέτοιο φυσικά δεν μπορεί να επαναληφθεί διότι τις εκλογές τις ξανακέρδισε πριν λίγους μήνες η ΝΔ.
Μπορεί εύκολα όμως να αναβληθεί το συνέδριο μέχρις ότου ο νέος Πρόεδρος ελέγξει τους συμμετέχοντες και δείξει την έξοδο στους διαφωνούντες. Ο τέως Πρόεδρος μπορεί εύκολα να μεταβιβάσει την σχετική τεχνογνωσία στο νέο.
Στον αφρό της επικαιρότητας όμως δεν είναι οι πολιτικές θέσεις και προτάσεις του νέου Προέδρου, που ειρήσθω εν παρόδω «πέφτει από γκάφα σε γκάφα» εφόσον δεν έχει ακόμα αφομοιώσει τις θέσεις που πρέπει ή του έχουν πει πως είναι political correct να διατυπώνει.
Eίναι ο τρόπος ζωής του, η δίαιτά του, το γυμναστήριό του, ο σκύλος του, οι σεξουαλικές του προτιμήσεις και ο σύντροφός του.
Κασσελάκης: η χαρά του πρωινάδικου
Όταν όμως έχεις γίνει «η χαρά του πρωινάδικου» και τυγχάνεις της αποδοχής – μην πω και λατρείας – της Τατιάνας Στεφανίδου, μόνο ως ανέκδοτο μπορεί να χαρακτηριστείς «αριστερός ηγέτης».
«Βεβαίως και είμαι αριστερός» δήλωσε τελικά και μετά από πολλές ημέρες ασάφειας λόγου ο νέος Πρόεδρος.
Και τί σημαίνει «αριστερός» κατά τον κο Κασσελάκη; «Να είμαστε ανθρωποκεντρικοί». Και να αγαπάμε τα ζώα, κυρίως τα χαριτωμένα σκυλάκια του καναπέ θα πρόσθετα εγώ. Επίσης όλα πασπαλισμένα με μία ροζ πολιτική υπέρ των αδυνάτων, των ΑΜΕΑ, του γάμου και της τεκνοθεσίας των ομοφυλοφύλων. Και «πρώτα ο Θεός, υπέρ του διαχωρισμού εκκλησίας και κράτους».
Αλλά προς θεού: Δεν μιλάμε για τον Ζακ Κωστόπουλο και τη δολοφονία του. Ούτε για την αστυνομική και την κρατική βία, ούτε για το φασισμό, ούτε για την κρατική υπόθαλψη της ακροδεξιάς. Κι ας ήταν οι μέρες του Σεπτέμβρη γεμάτες από θλιβερές επετείους.
Ας μην κρυβόμαστε κι ας είναι σκληρό για τους εναπομείναντες οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ:
Ο ΣΥΡΙΖΑ με κύρια ευθύνη του Αλέξη Τσίπρα έχει εγκαταλείψει προ πολλού τα χωράφια αλλά και τα χωριά της αριστεράς.
Αλλιώς δεν θα ήταν δυνατόν ένας τυχαίος περαστικός, να αλώσει ένα ολόκληρο ιστορικό κόμμα σε 20 ημέρες, με μόνο όπλο μία καλή γραβάτα και ένα ατσαλάκωτο πουκάμισο που εναλλάσσονται με μια βερμούδα γυμναστικής και ένα πρωτεϊνούχο ρόφημα στο χέρι, όση βοήθεια από φιλανθρωπικά Ιδρύματα Εφοπλιστών και να είχε.
Ακόμα και στην περίπτωση που ο πρώην Πρόεδρος με τους δικούς του στυλοβάτες του συστήματος το είχαν προετοιμάσει πολύ νωρίτερα.
Οι αριστεροί αυτής της χώρας που έχουν συνείδηση της Ιστορίας τους, καταλαβαίνουν την άγαρμπη προσπάθεια κυρίαρχων κύκλων του κόμματος να επανέλθουν κάποια στιγμή στην Κυβέρνηση, μέσω της περαιτέρω δεξιάς διολίσθησης.
Μέχρι τότε όμως ο Σύριζα και ο Πρόεδρός του πρέπει να μας ενημερώσει για τις θέσεις του πάνω στα σοβαρά θέματα που αντιμετωπίζει η χώρα:
Ποια η θέση τους για τον πόλεμο στην Ουκρανία και το ρόλο της Ελλάδας;
Ποιες οι θέσεις τους για τα Ελληνοτουρκικά και το Κυπριακό;
Ποια θα είναι από δω και πέρα η μεταναστευτική πολιτική της χώρας;
Ποια η δημοσιονομική και οικονομική πολιτική που προκρίνουν στις νέες συνθήκες του πληθωρισμού και της οικονομικής στασιμότητας που μαστίζει την ευρωπαϊκή οικονομία;
Πώς θα αντιμετωπίσουν τις πιέσεις που ασκούνται εντός της ΕΕ για μεγαλύτερη αυστηροποίηση των δημοσιονομικών κανόνων της οικονομικής διακυβέρνησης με στόχο περισσότερη λιτότητα;
Ποια θα είναι η ελληνική περιβαλλοντική πολιτική στο φως των νέων προκλήσεων και των φαινομένων συνεχών καταστάσεων έκτακτης ανάγκης λόγω της κλιματική αλλαγής ή και κρίσης;
Ποιος ο ενεργειακός σχεδιασμός της χώρας;
Ποιες οι θέσεις τους για τα εργατικά δικαιώματα;
Έως σήμερα, κατά τη διάρκεια του «προεκλογικού τους αγώνα», ήρθαμε σε επαφή με έναν «ιδεολογικό αχταρμά» που περιλάμβανε έναν ασαφή «αριστερό πατριωτισμό», «ένα ναι μεν αλλά όχι, στα ιδιωτικά πανεπιστήμια» εκτός από τον προαναφερόμενο «ροζ δικαιωματισμό» που προαναφέραμε και συνειδητοποιήσαμε περισσότερο την έλλειψη αριστερού προγραμματισμού, σχεδίου και, κυρίως, πολιτικής πρότασης του ΣΥΡΙΖΑ, βάσει της οποίας προκύπτει η πολιτική σύγκρουση.
Έρχονται χειρότερα!
Εκτός και αν πιστεύουν ότι θα φτάσουν στην εξουσία δίνοντας περισσότερα εχέγγυα σε τμήματα του εγχώριου και διεθνούς καπιταλισμού που ο νέος Πρόεδρος έχει μεγαλύτερη άνεση και εντελώς αποενοχοποιημένα από παλιές «αριστερές» αμαρτίες, να επιδιώξει.
Αυτός που έχει κατανοήσει δυστυχώς πλήρως τις νέες δυνατότητες που του ήρθαν από το πουθενά, είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης που μιλώντας στην τελευταία συνεδρίαση της Κ.Ο. της ΝΔ , μεταξύ άλλων δήλωσε: «Στο επόμενο διάστημα οι αντιπαραθέσεις σε αυτή την αίθουσα (σ.σ. της Βουλής), δεν έχω καμία αμφιβολία, θα είναι σκληρές, γιατί θα έρθουμε με νομοσχέδια τα οποία αποδομούν παθογένειες, πίσω από τις οποίες μερικές φορές υπάρχουν και οχυρωμένα συμφέροντα. Δεν το έχω κρύψει, οι επιλογές μας μπορεί να “ξεβολέψουν” μερικούς, όμως να είστε σίγουρες και σίγουροι ότι τελικά θα ευνοήσουν τους πολλούς. Θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι για ισχυρές αντιστάσεις, με τις οποίες, ωστόσο, ούτε θα συμβιβαστούμε και σίγουρα δεν θα συγκυβερνήσουμε».
Όμως είχε ήδη ξεκινήσει το θεάρεστο έργο του με την ψήφιση του εργατικού νομοσχεδίου του Άδωνι Γεωργιάδη που προβλέπει συνεχή 13ωρη εργασία, συμβάσεις που οι εργαζόμενοι θα περιμένουν ένα SMS για να πιάσουν δουλειά δύο μέρες την εβδομάδα και ποινικοποίηση των απεργιών.
Ήτοι οργανώνει την κατάργηση και των τελευταίων εργατικών, δημοκρατικών ακόμα και ατομικών δικαιωμάτων, την κατάργηση και της τελευταίας περιβαλλοντικής νομοθεσίας και την ιδιωτικοποίηση του όποιου δημόσιου τομέα έχει απομείνει έως τώρα, εφόσον η κοινωνία έχει μετατραπεί σε παθητικό δέκτη μόνιμων καταστροφών και επιδεικνύει «μηδενική θετική προσδοκία», χωρίς ταυτόχρονα να έχει απέναντί της έναν πολιτικό φορέα με συγκροτημένο αντινεοφελελεύθερο λόγο και δυνατότητα κινητοποίησης των εργαζομένων με ταυτόχρονη αξίωση κυβερνησιμότητας.
Όλα τα παραπάνω από τη μια μεριά απελευθερώνουν τους εργαζόμενους, τους αυταπασχολούμενους, τους επιστήμονες και τη νεολαία από οιποιαδήποτε ψευδαίσθηση περί κάποιας «βασιλικής οδού» για την κατάκτηση της εξουσίας από φιλολαϊκή σκοπιά, από την άλλη όμως υποχρεώνουν τους ίδιους, ήτοι το λαό, να αναλάβει την κοινωνική αντιπολίτευση που απαιτείται και που θα εμποδίσει την ολοκλήρωση της κοινωνικής κατεδάφισης που σχεδιάζει η Κυβέρνηση.
Ταυτόχρονα η ευθύνη βαρύνει όλες τις πολιτικές συλλογικότητες της αριστεράς, κομμουνιστικής, αντικαπιταλιστικής και ριζοσπαστικής, καθώς και τους συνδικαλιστικούς φορείς και τα συνδικάτα των εργαζομένων, των διανοουμένων και των καλλιτεχνών καθώς και της νεολαίας, να βρουν κοινούς τόπους δράσης, σχεδιασμού της αντεπίθεσης, δημιουργίας ενός ανταγωνιστικού ηγεμονικού σχεδίου τελικά, που θα ενοποιήσει τις αντιδράσεις, θα χαρίσει αυτοπεποίθηση στον ηττημένο πολλαπλά λαό μας και θα χαράξει νέους δρόμους πολιτικής δράσης που θα είναι ανταγωνιστική της κυριαρχίας του κεφαλαίου και θα υποχρεώνει το πολιτικό σύστημα να τη λάβει υπόψη του.
Διαφορετικά θα είναι υπόλογη κι αυτή η «καθαρή Αριστερά» απέναντι στην Ιστορία και κυρίως γιατί θα έχει συντελέσει στην ακόμα πιο δεξιά μετατόπιση του πολιτικού σκηνικού στη χώρα μας.
Κανένας λαός δεν έχει διάθεση να αυτοχειριασθεί όπως του συστήνουν οι κυνικοί του συστήματος, σαν τον κ. Βορίδη που απλά χαρακτήρισε «άτυχο το Βόλο που ξαναβούλιαξε» και δεν τον ανάγκασε κανείς να πάει να κρυφτεί ή καλύτερα να πνιγεί .
Αλλού είναι το λάθος.
