Για ένα ακόμη καλοκαίρι η Ελλάδα καίγεται από άκρη σε άκρη. Για ένα ακόμη καλοκαίρι παρακολουθούμε το ίδιο έργο στο πεδίο των πυρκαγιών αλλά και στο πεδίο της πολιτικής, της πολιτικής προστασίας αλλά και της επικοινωνίας. Ο αριθμός των καμένων στρεμμάτων δάσους, καλλιεργήσιμης έκτασης αλλά και σπιτιών και άλλων περιουσιακών στοιχείων αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο όμως στο παιχνίδι της επικοινωνίας μόνον έναν αριθμό οφείλουμε να ξέρουμε: 112!
Ας τα πάρουμε με τη σειρά: Πυρκαγιές υπήρχαν και θα υπάρχουν γιατί υπάρχουν τυχαία γεγονότα, γιατί υπάρχει ζέστη και αέρας, γιατί υπάρχει εγκληματική αμέλεια από πολίτες, γιατί υπάρχει κακή συντήρηση δικτύων όπως της ΔΕΔΔΗΕ, γιατί υπάρχουν συμφέροντα μικρά αλλά και μεγάλα, πολύ μεγάλα σε κάποιες περιπτώσεις. Σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί το φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής που αυξάνει και τους κινδύνους και τις δυσκολίες. Αυτά είναι τα δεδομένα.
Το ερώτημα είναι ένα κράτος τί κάνει στον τομέα της πρόληψης, τί κάνει τις κρίσιμες ώρες που εκδηλώνεται μια φωτιά και τι κάνει ύστερα από την κατάσβεσή της, ποια μέτρα αποκατάστασης παίρνει για το περιβάλλον αλλά και για τους πληγέντες. Στην περίπτωση της χώρας μας είναι γενικά παραδεκτό πως ο βαθμός ανταπόκρισης των κυβερνήσεων – διαχρονικά – στα καθήκοντα αυτά είναι πολύ χαμηλός.
Στην περίπτωση ειδικά της σημερινής κυβέρνησης βρίσκεται στα τάρταρα και το χειρότερο: αυτό αποτελεί συνειδητή επιλογή είτε για την εξυπηρέτηση μεγάλων συμφερόντων (βλ. εγκατάσταση ανεμογεννητριών από συγκεκριμένες εταιρείες) είτε γιατί δεν την απασχολεί τίποτε άλλο εκτός …από την εξυπηρέτηση μεγάλων συμφερόντων οπότε σε κάθε άλλη περίπτωση «γαία πυρί μιχθήτω» ή «στάχτη και μπούρμπερη» ή «ας καεί το πελεκούδι». Διαλέγετε και παίρνετε…
Ένα πράγμα μόνο ενδιαφέρει τη σημερινή κυβέρνηση: η επικοινωνία. Η αποφυγή του πολιτικού κόστους ακόμη κι αν όλη η χώρα γίνει στάχτη. Αυτό ισχύει σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής, δείτε για παράδειγμα τα νοσοκομεία. Στην περίπτωση των πυρκαγιών ξεπερνά κάθε όριο, ακόμη κι όταν πιστέψει κανείς πως έφτασαν στον πάτο ανακαλύπτει πως υπάρχουν κι άλλα σκαλιά στη σκάλα του αμοραλισμού και της πολιτικής αγυρτείας.
Η κυβέρνηση και οι χρυσοπληρωμένοι υπερατλαντικοί επικοινωνιολόγοι της έχουν ένα ορόσημο: Την τραγωδία στο Μάτι. Σε κάθε φυσική καταστροφή ο στόχος τους δεν είναι ούτε η πρόληψη ούτε η αντιμετώπιση. Ο στόχος είναι να μην υπάρχουν ανθρώπινα θύματα, τουλάχιστον σε σημαντικό αριθμό, ώστε να μπορεί η επικοινωνιακή τους πολιτική να επικαλείται το Μάτι. Η περίφημη φράση του Μητσοτάκη στη Βουλή « εμείς μετράμε στρέμματα, εσείς μετράτε φέρετρα» συμπυκνώνει αυτήν ακριβώς τη γραμμή.
Οι επικοινωνιολόγοι τους έχουν εκτιμήσει πως η ελληνική κοινωνία έχει εθιστεί με τις πυρκαγιές, είναι κάτι σαν έθιμο πια. Ταυτόχρονα, όσο κι αν ακούγεται τραγικό, θεωρούν πως μπορεί να μετατραπούν σε πολιτική ευκαιρία: ένας «καμένος», κυριολεκτικά και μεταφορικά, και απελπισμένος πολίτης εύκολα εξαγοράζεται έστω και με ψίχουλα. Είναι γνωστές οι δηλώσεις υπουργών της ΝΔ μετά τις μεγάλες φωτιές στη Δυτική Ελλάδα το 2007: «πήγαμε με σακούλες γεμάτες χρήμα και πήραμε τις εκλογές».
Δεν είναι μακρινό, δείτε τα εκλογικά αποτελέσματα στην Εύβοια μετά τον πύρινο όλεθρο ή στη Θεσσαλία μετά τον «Ντάνιελ». Δεν είναι τυχαίο πως η μόνη περίπτωση που η κοινωνική οργή κλόνισε και κλονίζει το καθεστώς Μητσοτάκη ήταν το θέμα των Τεμπών, όπου μέτρησε φέρετρα.
Η γραμμή αυτή έχει συνδέεται απόλυτα με το περίφημο «112». Τί κάνει η κυβέρνηση με το «112»; Με την παραμικρή αφορμή ουρλιάζει το κινητό, κόβοντας τα ήπατα του κόσμου. «Εκκενώστε», η μαγική λέξη. Αφήστε τα σπίτια, τη γη, την κινητή σας περιουσία και φύγετε. Τί θα βρείτε όταν γυρίσετε, αυτό ένας Θεός το ξέρει. Αν δεν ήταν σοβαρή η αιτία, μικρό το κακό. Αν καταστράφηκαν όλα, τότε αναλαμβάνουν δράση ο Άδωνις, η Βούλτεψη ή όποιο άλλο κυβερνητικό στέλεχος δεν έχει πρόβλημα να κυλιστεί σε κάθε μορφής βούρκο, τα «πετσωμένα» Μ.Μ.Ε. και ένας στρατός πληρωμένων τρολ (κατά κανόνα με ψευδώνυμα) στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης.
Αρχικά θα απευθύνονται στο σύνολο: Η είδηση ξεκινά πάντα με το «πόσες εκατοντάδες εναέρια μέσα» πέταξαν, «πόσες χιλιάδες πυροσβέστες» επιχειρούν και με «πόσες χιλιάδες οχήματα»! Μα είναι ψέματα, οι κάτοικοι της Πάτρας, της Χίου, των Κυθήρων ή της Πρέβεζας φώναζαν το αντίθετο. Και λοιπόν; Σημασία έχει τί ακούει το υπόλοιπο 98% της Ελλάδας, σε κάθε περίσταση, από τα ΜΜΕ και όχι τί συνέβη.
Στη συνέχεια θα σας κάνουν να νοιώσετε ευγνώμονες που σας έσωσαν τη ζωή με το 112, θυμίζοντας πόσοι έχουν πεθάνει από την εποχή του Πελοποννησιακού πολέμου ως και σήμερα αλλά και πόσοι πεθαίνουν κάθε μέρα από την Νέα Υόρκη ως την Παπούα – Νέα Γουινέα. Φυσικά πάντα θα σας θυμίζουν το Μάτι!
Όταν θα δείτε όλη την περιουσία αλλά και το περιβάλλον στάχτη θα δικαιώνουν την παράδοση της Ελληνικής Φιλοσοφίας με βαρυσήμαντα αποφθέγματα όπως «την υγεία μας να έχουμε», «τα σπίτια ξαναφτιάχνονται». Και θα σας χαρίσουν και 3 χρόνια ΕΝΦΙΑ, το γεγονός πως το σπίτι για το οποίο πληρώνετε δεν υπάρχει πια είναι μια ασήμαντη λεπτομέρεια, το κύριο είναι να νοιώσετε «ευεργετημένοι».
Τέλος, επειδή οι φωτιές είναι καλοκαιρινό έθιμο, θα σας καλούν να χειροκροτήσετε τον πιο γοητευτικό πρωθυπουργό του πλανήτη που θα διακόψει– για σας – τις διακοπές του στο Μαράθι για να ενημερωθεί προσωπικώς στο Κέντρο Επιχειρήσεων και να δηλώσει στη συνέχεια την ικανοποίησή του για τον «κρατικό μηχανισμό».
Μπορεί να φαντάζουν γελοία ή εξωφρενικά όλα αυτά όμως με αυτά πορεύτηκαν 6 ολόκληρα χρόνια και αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς καταγράφοντας μόνο πολιτικές «μικροζημιές». Μόνο που αυτό το καλοκαίρι αυτή η επιτυχημένη συνταγή δεν φαίνεται να είναι και τόσο αποτελεσματική. Είναι νωρίς ίσως να κάνουμε την επιθυμία μας πραγματικότητα και να πούμε πως πια δεν περνάει, σίγουρα πάντως δεν είναι το ίδιο αποτελεσματική.
Αρχικά ας πάμε στην απλή αριθμητική: Τα είπαν για τη Δαδιά και τη Ροδόπη, για τη Χαλκιδική και τη Δράμα, για το Βελεστίνο και την Καρδίτσα, για την Πρέβεζα και τη Θεσπρωτία, για τη Μάνη και την Πάτρα, για τη Χίο και τη Σάμο, την Ζάκυνθο και την Κέρκυρα. Για όλη την Αττική, ακόμη κι όταν η φωτιά έφτασε στο Χαλάνδρι και στα Βριλήσσια και στην Πολυτεχνειούπολη! Ε νισάφι, τους πήραν είδηση κι οι πέτρες.
Σε αυτό πρέπει να συνυπολογίσουμε το γενικό κλίμα, η οργή ξεχειλίζει από κάθε πόρο της κοινωνίας. Τα Τέμπη, η διάλυση της υγείας και της παιδείας, η ακρίβεια που τσακίζει. Η κατάλυση κάθε έννοιας δημοκρατίας, ο εξευτελισμός κάθε θεσμού, τα ΜΑΤ σε πρώτη ζήτηση. Ο ΟΠΕΚΕΠΕ, η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι, έλυσε την απορία και στον τελευταίο ανυποψίαστο πολίτη που ρωτούσε «μα επιτέλους, ποιοι φυσιολογικοί άνθρωποι μπορεί να ψήφισαν αυτούς»;Σε όλα αυτά προστίθεται η εικόνα μιας χώρας που καίγεται. Έ, πόσο πειστικά να είναι τα ασπόνδυλα των ΜΜΕ;
Τέλος ας προσθέσουμε και τον παράγοντα «Πάτρα». Ως τώρα βλέπαμε να καίγεται η επαρχία, έστω οικισμοί. Τώρα στις οθόνες βλέπαμε να καίγεται η 3η μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας (κι η 3η φοιτητούπολη, μην το ξεχνάμε) κι αυτό αποτέλεσε σοκ. Έντρομοι έριξαν «μαύρο» στις οθόνες των καναλιών που γέμισαν με ελληνικές ταινίες, συνταγές μαγειρικής και «happy travelers». Ταυτόχρονα άλλαξαν την γεωγραφία, εμφάνιζαν τις συνοικίες της Πάτρας που καίγονταν ως «οικισμούς» στο πουθενά.
Μάταιος κόπος, που τον έκανε ακόμη πιο μάταιο μια «ανορθογραφία» της Πάτρας: έχει κομμουνιστή δήμαρχο! Έναν δήμαρχο λαοπρόβλητο, χωρίς εξαρτήσεις από συμφέροντα που ήταν από την πρώτη στιγμή στην πρώτη γραμμή. Κι αν αυτό θεωρείται αυτονόητο για έναν εκλεγμένο, ο Πελετίδης δεν μάσησε και τα λόγια του, όπως δυστυχώς είχε συνηθίσει η κυβέρνηση από τα ανθρωπάρια του «γαλάζιου χάρτη» της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Μίλησε ευθέως για τις τεράστιες κυβερνητικές ευθύνες, τόσο γενικά όσο και συγκεκριμένα, προκαλώντας πανικό!
Μετά από την κατακραυγή που ξέσπασε η κυβέρνηση κατέφυγε στα τελευταία σκαλιά του βούρκου. Τα πρωτοκλασάτα στελέχη της (π.χ. Δένδιας) είναι εξαφανισμένα ενώ άλλα (π.χ. Βορίδης) μαθαίνουν ρεμπέτικα της φυλακής. Τί έμεινε; Η Βούλτεψη που κατηγόρησε την κοινωνία για «έλλειψη εθελοντικού πνεύματος» προκαλώντας θύελλα αντιδράσεων και ο Άδωνις που κορύφωσε: «Αντεξουσιαστές, Free Palestine,πράκτορες της Τουρκιάς, αριστεροί γενικώς… αυτοί βάζουν τις φωτιές»! Και καταϊδρωμένος ο «υπουργός πολιτικής προστασίας» κ. Κεφαλογιάννης να πετάξει την μπάλα στην εξέδρα κατηγορώντας τον Πελετίδη για «εγκληματικές δηλώσεις κατά του 112». Τα τρολ έπιασαν δουλειά, «τα κομμούνια θέλουν νεκρούς».
Αρχικά να πούμε το προφανές: Ο Πελετίδης δεν απαξίωσε το 112. Ο Πελετίδης είπε ανοιχτά αυτό που λέει όλη η Ελλάδα: Το 112 είναι πολύτιμο σε ένα ΚΑΝΟΝΙΚΟ κράτος. Σε ένα κράτος που, φυσικά, διασφαλίζει πρώτα τις ανθρώπινες ζωές και το ίδιο αντιμετωπίζει τις καταστροφές. Η Ελλάδα ΔΕΝ είναι κανονικό κράτος, είναι ο χώρος δράσης ενός καθεστώτος που ρημάζει κάθε πόρο της, ανθρώπινο και φυσικό. Το 112 είναι το άλλοθι για τις δικές της εγκληματικές ευθύνες. Για αυτό και οι πάντες (ως και ο …Κασελλάκης) τάχθηκαν ανοιχτά στο πλευρό του Πελετίδη.
Μα είναι τόσο αφελείς; Δεν νοιώθουν την κατακραυγή; Δεν νοιώθουν πως η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας είναι εναντίον τους; Φυσικά, το μόνο που δεν πρέπει να πιστέψουμε είναι πως δεν καταλαβαίνουν. Δεν απευθύνονται όμως στην πλειοψηφία! Απευθύνονται σε μια μειοψηφία, δεμένη με χιλιάδες υλικά νήματα υφασμένα από το μαλλί των προβάτων του ΟΠΕΚΕΠΕ. Μια μειοψηφία που με το συμφέρον, τον εκβιασμό, τον φόβο θα τους δώσει ένα ποσοστό τέτοιο που θα τους επιτρέψει να μείνουν μέσα στα κυβερνητικά σχήματα που θα «κατασκευαστούν» μετά τις εκλογές. Αυτός είναι ο στόχος και για την υλοποίησή του δεν θα ορρωδούν προ ουδενός.
Πώς πρέπει να απαντήσει η αριστερά; Η Πάτρα μπορεί να είναι διδακτική και για αυτήν σε όλα τα επίπεδα πολιτικής πρακτικής. Το σίγουρο είναι πως πρέπει αμέσως να σταματήσει να κλαψουρίζει για τα ΜΜΕ. Για όνομα της Παναγίας, που αυτές τις μέρες γιορτάζει, πιστεύουμε ακόμη σοβαρά πως ο Βαρδινογιάννης, ο Μαρινάκης, ο Αλαφούζος, ο Μελισσανίδης, ο Σαββίδης και τα άλλα παιδιά θα προσφέρουν …αντικειμενική ενημέρωση; Πως θα προβάλουν το έργο του κάθε Πελετίδη; Τον αγώνα των μελών των αριστερών οργανώσεων που παντού δίνουν και αυτήν τη μάχη;
Αστειότητα. Αν θέλουμε να κάνουμε κάτι μπορούμε: έχουμε δεκάδες εφημερίδες, έχουμε δεκάδες sites, έχουμε πολλούς έντιμους δημοσιογράφους που παλεύουν με τα θηρία. Ένα Δίκτυο Αντιπληροφόρησης είναι εφικτό και απολύτως αναγκαίο μπροστά στις κατακλυσμιαίες εξελίξεις που έρχονται, στη χώρα μας και διεθνώς. Πολιτική βούληση χρειάζεται για την υπέρβαση του μικρόκοσμου μας. Την έχουμε;
