Η δολοφονία της νεαρής Καρολάϊν στα Γλυκά Νερά είχε προκαλέσει αποτροπιασμό στην ελληνική κοινωνία όταν έγινε γνωστή. Γεγονός που είχε οδηγήσει τον αρμόδιο για την τάξη και το ταξικό έγκλημα υπουργό (και τα ακολουθούντα μέσα μαζικής ψευδολογίας) να συμπεράνει με την γνωστή του αμετροέπεια πως οι θύτες ήσαν αλλοδαποί, καθώς οι Έλληνες δεν κάνουν τέτοια.
Η αποκάλυψη των ημερών δίνει άλλες διαστάσεις με έντονα κοινωνικά χαρακτηριστικά στην υπόθεση. Ο άντρας αφέντης και κυρίαρχος αναδύεται από το τρομακτικό πλαίσιο του εγκλήματος για να μας υπενθυμίσει το πόσο εύθραυστες είναι οι κατακτήσεις και οι πρόοδοι των ανθρώπων στο κοινωνικό πεδίο και στο πεδίο της συμπεριφοράς. Και πως αυτή, όπως και παρόμοιες συμπεριφορές, δεν είναι παρά η εμφανής, η εκκωφαντική εκδήλωση μιας βαθύτερης κοινωνικής οπισθοχώρησης, όπου σε θεσμικό και καθημερινό επίπεδο τα κοινωνικά κέρδη, κατακτήσεις μιας ολόκληρης ιστορικής εποχής, αποσύρονται ντροπιασμένα και καθημαγμένα για να εγκατασταθούν οι δυνάμεις και οι δυνατότητες των νέων μέτρων, επιδιώξεων, σκοπών, μέσων, ιδανικών. Όλων αυτών μαζί. Παραμερίζουν για να εγκατασταθεί στη θέση του κοινωνικού το ατομικό, στη θέση του συλλογικού η πάρτι μας, στη θέση της αλληλεγγύης το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω».
Ουσιαστικά η πολιτεία, οι ακροδεξιές και μη κυβερνήσεις του νεοφιλελευθερισμού, θεσμοθετούν και επεκτείνουν εκείνο που έχουν ήδη εγκαταστήσει οι κυρίαρχοι της ενημέρωσης, της ψηφιακής τεχνολογίας, της οικοκαταστροφικής βιομηχανίας, των τραπεζικών συστημάτων και της πλανητικής διαφθοράς, οι ζάπλουτοι που αγοράζουν και πουλάνε τον κόσμο, τις κυβερνήσεις, τους ανθρώπους, που δολοφονούν με εντολές θανάτου και οικοδομούν ιδιωτικούς στρατούς και αστυνομίες, παράλληλα και επάλληλα με τους δημόσιους στρατούς και αστυνομίες.
Ο καπιταλισμός που γίνεται όλο και περισσότερο μαφιόζικος, κατασκοπευτικός και καταστροφικός, που αποξενώνει τους ανθρώπους, που δολοφονεί χαρακτήρες και θανατώνει τους διαφορετικούς και τους επικίνδυνους, που στέλνει τη Δήμητρα της Συκαμιάς στο ίδρυμα για να γλυτώνει, τον Ζακ στη χλεύη και του δυό στον θάνατο, θεσμοθετεί κατά ριπές τη βία, στην εργασία, στις σπουδές, στην κοινωνία, και εν συνεχεία κάνει ακόμα πιο αυστηρή την ίδια βία που γεννάει βία, ώστε να αποτρέψει τη βία. Φαύλος κύκλος, ή μάλλον ένα κόσμος που σκοτώνει.
(Οι μπράβοι των μεγιστάνων που δρουν ασύδοτα είναι αόρατοι; Οι μεγιστάνες που παζαρεύουν την ασυλία τους είναι ανύπαρκτοι; Τα μέσα ενημέρωσης που έδωσαν στη δημοσιότητα το ημερολόγιο της Καρολάϊν, ασελγώντας έτσι στη νεκρή δεν τα ξέρουν; Ο συνδικαλιστής αστυνομικός που δίνει συνταγές βίας κατά διαδηλωτών και συστάσεις σε επίδοξους δολοφόνους πως θα συμπεριφερθούν «έξυπνα», δεν είναι από καιρό γνωστός;)
Και εν τω μεταξύ, αποσυνδέοντας αιτίες και αποτελέσματα, απομονώνοντας τα περιστατικά σαν να μη γεννήθηκαν μέσα σε ένα συγκεκριμένο κοινωνικό περιβάλλον, χλευάζει την «αφήγηση» για τη συνάφεια των κοινωνικών πραγμάτων, για το πως η λογική του ατομικού κέρδους και του ακραίου ανταγωνισμού γεννάει ασυδοσία, αμοραλισμό, φόνο!
Και φωνάζει, περισσότερες και αυστηρότερες ποινές, επίθεση σε δικαιώματα και ανθρωπισμούς, διώξτε τους μετανάστες…
Και κάνει πως δεν καταλαβαίνει πως ο ρατσισμός γεννιέται μέσα στην αντίθεση προς τον άλλον, τον διαφορετικό, αλλά και προς τον διπλανό σου. Πως ο σύγχρονος φασισμός παράγεται στα ίνσταγκραμ, στα φέϊσμπουκ, στις αρρωστημένες φαντασιώσεις ενός κόσμου που βλέπει μόνο τον καθρέφτη του κι όχι τον άλλον.
Όπου το εκπαιδευτικό σύστημα αναπλάθει και περιελίσσει το απολιτικό, ακοινωνικό, το αφασικό εν τέλει μοντέλο.
Όπου τα συνέδρια για τη γονιμότητα, οι νόμοι για τη συνεπιμέλεια, οι ορδές των «πατριωτών» με τις περικεφαλαίες και τις φουστανέλες οι οποίες συνοδεύουν τα οχήματα που εκπέμπουν εφιαλτικούς ήχους και αναλαμβάνουν τη φύλαξη των συνόρων από τους «εισβολείς», τους φτωχοδιάβολους, γίνονται η έκφραση του κυρίαρχου πολιτισμού της κυρίαρχης τάξης.
Όπου, και κυρίως, οι νόμοι για τις εργασιακές σχέσεις υποβαθμίζουν την ανθρώπινη υπόσταση των εργαζομένων, σε όφελος και σε σταθερή επιλογή υπέρ των εχόντων και «ικανών», υπό την επίβλεψη δικαστών προθύμων και τη σθεναρή υποστήριξη πολιτικών, δημοσιογράφων και λοιπών παραγόντων οι οποίοι σιτίζονται επαρκώς στο πρυτανείο.
Όπου ένα σαρωτικό ρεύμα καθήλωσης των ανθρώπων πνέει από ψηλά και θερίζει με την ψύχρα του τις εύκρατες ζώνες της ανθρώπινης ζωής.
Μήπως μπορούν να καταλάβουν πως όλο αυτό το κλίμα βουλιάζει τη ζωή μας, κάνοντας τη γυναικοκτονία πιο πιθανή, την επίδειξη του ανδρισμού πιο αρμόζουσα, την υποτέλεια πιο ταιριαστή; Πως φτηναίνει κάθε μέρα τη ζωή και συνεπώς την κάνει αναλώσιμη, ιδίως όταν εμπλέκονται μεγάλα «κεφάλια» και κεφάλαια;
Είναι καιρός που δεν μπορούν να το καταλάβουν ή καλύτερα, δεν θέλουν, δεν χρειάζονται, να καταλάβουν!
Σε ένα κλίμα όπου η ευέλικτη εμπειρία, όπως η εμπειρία της εργασίας σύμφωνα με τις κυβερνητικές βουλές, ως και κάθε εμπειρία της ζωής, είναι αντίθετη στην προσωπική ηθική.
Η ευέλικτη εμπειρία είναι ευπροσάρμοστη, κινητική, δημιουργική, όπως το λέει η λέξη: ευέλικτη, ενώ αντίθετα η προσωπική ηθική είναι στατική, δύσκαμπτη, παγιωμένη, δυσπροσάρμοστη και άρα λιγότερο επιρρεπής στην αστάθεια και την υποταγή.
Το βασικό πλεονέκτημα είναι το ρίσκο. Να παίρνεις ρίσκο στη δουλειά. Να παίρνεις ρίσκο στις σχέσεις. Να παίρνεις ρίσκο στη σκέψη. Όχι να τολμάς, να παίρνεις ρίσκο, ευέλικτα. Να μην πιστεύεις τίποτα, και κυρίως ανατρεπτικές ιδέες. Η μονιμότητα είναι εχθρός του ρίσκου και της ευρηματικότητας. Να νικάει η αβεβαιότητα της ζωής των φτωχών. Ζωές εξαρτημένες.
Ο θεός του ρίσκου, μια άσκηση στην κατάθλιψη.
Το τοπίο είναι υπονομευμένο. Η παραβατική συμπεριφορά γίνεται κανονικότητα. Το έγκλημα φυσάει από παντού.
«Να σου δώσω μιά να σπάσεις»…
