Εδώ και τρεις εβδομάδες στις σχολές όλης της χώρας επικρατεί αναβρασμός και οι φοιτητικοί σύλλογοι βρίσκονται σε διαρκή κίνηση με κύκλους γενικών συνελεύσεων, καταλήψεις και κινητοποιήσεις. Στις συνελεύσεις έχει σημειωθεί σημαντική αύξηση της συμμετοχής με ποσοστά που είχαμε χρόνια να δούμε . Χαρακτηριστικά είναι τα παραδείγματα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας (ΠΑΜΑΚ), της ΑΣΟΕΕ, του Πανεπιστημίου Πειραιά (ΠΑΠΕΙ) ,των σχολών του ΕΜΠ, της Νομικής ΕΚΠΑ καθώς και του Πολυτεχνείου Κρήτης .
Στο επίπεδο του δρόμου πέρα από την μαζική συμμετοχή σε Αθήνα, Πάτρα και Θεσσαλονίκη , οργανώνονται κινητοποιήσεις σε κάθε πόλη της χώρας από το Ρέθυμνο μέχρι τη Σάμο, τη Μυτιλήνη και την Αλεξανδρούπολη.
Από αυτές τις διεργασίες αλλά και από τη συζήτηση που έχει ανοίξει και στον δημόσιο διάλογο φαίνεται ότι το ζήτημα των ιδιωτικών πανεπιστημίων απασχολεί μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας και ιδιαίτερα της νεολαίας .
Και πως να μην μας απασχολεί άλλωστε ;
Σε μια περίοδο που τα δημόσια αγαθά και οι κοινωνικές παροχές είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, που το κόστος διαβίωσης είναι εξοντωτικό για κάθε οικογένεια και για κάθε νέο άνθρωπο (ιδιαίτερα για τους φοιτητές), που όλα αυξάνονται και οι μισθοί μένουν ίδιοι είναι τουλάχιστον εξοργιστικό να μιλάμε για ιδιωτικά πανεπιστήμια και για
την προοπτική να αυξηθεί το κόστος σπουδών. Μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για ένα δημόσιο πανεπιστήμιο του οποίου ο προϋπολογισμός κάθε χρόνο μειώνεται, που οι φοιτητικές παροχές από την σίτιση μέχρι την στέγαση αποτελούν διακύβευμα για πολλούς φοιτητές και που οι εισακτέοι μειώνονται όλο και περισσότερο μετά την θέσπιση της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής η οποία οδηγεί σε μεγαλύτερο ανταγωνισμό, μεγαλύτερο κόστος για φροντιστήρια (αποτυχία και ενδεχόμενη επανάληψη εξέτασης ή περισσότερα χρόνια προετοιμασίας), σε μεγαλύτερη εντατικοποίηση και εξάντληση και τέλος στο κλείσιμο τμημάτων σε περιφερειακά, επαρχιακά Πανεπιστήμια.
Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που οι φοιτητές αντιτίθενται στα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια, όπως τυχαίο δεν είναι το ότι η κυβερνητική παράταξη, η ΔΑΠ πιέζεται να συμμετάσχει στις συνελεύσεις των συλλόγων ώστε να εμποδίσει την υιοθέτηση αγωνιστικών αποφάσεων που συγκρούονται με τα σχέδια της κυβέρνησης.
Ωστόσο, υπέστη συντριπτική ήττα σε σχεδόν κάθε σχολή της χώρας όπως ήττα υπέστη και κάθε άλλο «πλαίσιο» είτεαυτό ήταν της ΠΑΣΠ είτε “ανεξάρτητων” μπλοκ αντικατάληψης.
Οι εκβιασμοί και τα επιχειρήματα της ΔΑΠ για χαμένες εξεταστικές που πλέον εκφράζονται και από τους ίδιους τους πρυτάνεις, από ορισμένες κοσμητείες όπως αυτή των Οικονομικών και Πολιτικών Επιστημών του ΕΚΠΑ ή Τμήματα, αλλά και από τον ίδιο τον υπουργό Παιδείας Κ. Πιερρακάκη με την πρόσφατη εγκύκλιο για “ηλεκτρονικές εξεταστικές”, δείχνουν την άμεση ανάγκη της κυβέρνησης να καταστείλει το φοιτητικό κίνημα με κάθε τρόπο.
Είτε με “ειρηνικά μέσα” είτε και με “επιβολή του νόμου” και από την Αστυνομία όπως δήλωσε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Π. Μαρινάκης ο οποίος πρόσθεσε ότι βλέπει τους φοιτητές ως “θλιβερές μειοψηφίες”.
Αλήθεια, τι μειοψηφίες είναι αυτές που έχουν κλείσει τις σχολές και τους δρόμους όλης χώρας με συγκλονιστικά ποσοστά στις συνελεύσεις και γιατί η κυβερνητική νεολαία της “πλειοψηφίας” απέτυχε να τις κουμαντάρει ; Τι μειοψηφίες είναι αυτές που η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη πρώτα να τις καταστείλει και μετά να τολμήσει να φέρει το νομοσχέδιο ;
Θα έλεγε κανείς ότι η κυβέρνηση του 41% και το Υπουργείο Παιδείας ίσως να βρίσκονται σε σύγχυση σε ό,τι αφορά τα “φοιτητικά”, ενώ παράλληλα προσπαθούν με τόσο κόπο να επιβάλλουν την αξιολόγηση στα σχολεία όπου τα ποσοστά των αξιολογημένων μονάδων και εκπαιδευτικών είναι ακόμα πολύ μακριά από αυτό που θα ήθελαν να ’χουν πετύχει μέχρι τώρα και η αντίσταση των εκπαιδευτικών βαστάει ακόμα σε μια μάχη που μαίνεται . Η απάντηση στην καθολική σχεδόν στάση του κόσμου της εκπαίδευσης ενάντια στην αξιολόγηση είναι και πάλι οι εκβιασμοί και η καταστολή.
Πολλή βία και σύγκρουση για μια τόσο “ισχυρή” και “λαοφιλή” κυβέρνηση!. Πολύ “μαστίγιο” για μια κυβέρνηση που ισχυρίζεται ότι μοιράζει “καρότα” σε μια χώρα με “καταπληκτική ποιότητα ζωής” .
Η δυναμική της παρούσας κατάστασης είναι εμφανής καθώς και οι πιέσεις που προκαλεί στα κυβερνητικά επιτελεία .
Σημαντικό ερώτημα όμως για εμάς (αν όχι το σημαντικότερο) είναι το αν θα μπορέσει η Αριστερά και δη η ριζοσπαστική, κομμουνιστική να αξιοποιήσει κατάλληλα τις δυνατότητες αυτής της περιόδου για να πετύχει νίκες υπέρ του λαού και της νεολαίας.
Ο χώρος της φοιτητικής Αριστεράς αποτελούσε πάντα ένα τεράστιο καζάνι διαφορετικών αντιλήψεων και θεωρητικών προσεγγίσεων, χώρο μεγάλης διαπάλης τόσο σε ιδεολογικά ζητήματα όσο και σε ζητήματα τακτικής, συνδικαλισμού και παρέμβασης .
Αυτό συνεπαγόταν πάντα τεράστιο πλούτο όταν οι αντιλήψεις συνυπήρχαν σε μετωπικά εγχειρήματα που βασίζονταν στην αρχή της σύνθεσης, οδηγούσε σε επιτυχίες σε κινηματικό και πολιτικό επίπεδο καθώς και στην διαμόρφωση μαζικών μπλοκ αγώνα που παρέμεναν για καιρό και έχτιζαν συνειδήσεις στη φοιτητική νεολαία. Από την άλλη μεριά υπήρχαν πάντα οι παθογένειες, ο σεχταρισμός και ο κομματικός συνδικαλισμός που οδηγούσαν στην περιχαράκωση, τον φανατισμό και εν τέλει στον πολυκατακερματισμό των μαχόμενων δυνάμεων.
Αυτά τα χαρακτηριστικά αποτελούσαν και αποτελούν το “DNA” της φοιτητικής (και οχι μόνο) Αριστεράς. Αποτελούν δυο κατευθύνσεις τις οποίες πρέπει να αναγνωρίσουμε στην όποια μορφή τους και να διαλέξουμε κάθε φορά ποιό σχέδιο θα “υπηρετήσουμε” με κριτήριο την μαζικοποίηση, την κλιμάκωση , τη νικηφόρα έκβαση και την επικινδυνότητα του κινήματος απέναντι στο σύστημα συνολικότερα, ουσιαστικά και στην πράξη και όχι στα “λόγια” και στους επαναστατικούς βερμπαλισμούς. Σημαντικό βήμα για την επίτευξη αυτού του στόχου είναι η ενότητα στην δράση και σε ένα αναγκαίο περιεχόμενο το οποίο βάζει μπροστά τις ανάγκες των φοιτητών με τρόπο που να αποτελούν ανάγκες ολόκληρης της κοινωνίας και όχι συντεχνειακά .
Κατά τις πρόσφατες εξελίξεις στο κοινό «συντονιστικό γενικών συνελεύσεων καικαταλήψεων των φοιτητικών συλλόγων» της περασμένης εβδομάδας, του ενιαίου αγωνιστικού πλαισίου στις γενικές συνελεύσεις που τσάκισε παντού τις δυνάμεις της αντίδρασης ότι οι δυνάμεις της ριζοσπαστικής και “από τα κάτω” Αριστεράς (ΕΑΑΚ, ΑΡΕΝ, δυνάμεις του ΝΑΡ όπου παρεμβαίνουν αυτόνομα) παρά τις αντιφάσεις, τις εσωτερικές διασπάσεις και τις διαφωνίες μπορούν και φαίνεται να θέλουν να υποστηρίξουν ένα τέτοιο σχέδιο .
Από την άλλη, οι δυνάμεις της ΚΝΕ επέλεξαν να διασπάσουν τα συντονιστικά την τρέχουσα εβδομάδα παρά την επιτυχία της προηγούμενης τακτικής τους καθώς αυτή η επιτυχία ανήκε μάλλον περισσότερο στο κίνημα παρά στο “κόμμα” και να συγκροτήσουν το δικό τους κλειστό συντονιστικό με τους συλλόγους επιρροής τους (που ομολογουμένως είναι αρκετοί λόγω της επιτυχίας της ΚΝΕ στις περσινές και προπέρσινες εκλογές) και θέλησαν να επιβάλλουν την απόφαση της με το δίκαιο του ισχυρού ή μάλλον με το δίκαιο των Διοικητικών Συμβουλίων προσπερνώντας τις συνελεύσεις.
Διαφορετικά πλαίσια ίδιας στοχοθεσίας λοιπόν απέναντι σε μια ΔΑΠ που εκφοβίζει τον κόσμο με το επιχείρημα της χαμένης εξεταστικής και προσπεθεί να ενισχύσει το συντηρητικό μπλόκ απέναντι στις καταλήψεις, για μια Αριστερά η οποία καλείται να διαχειριστεί μια δύσκολη αναμέτρηση και για την οποία αποτελεί στοίχημα να καταφέρει τη διασφάλιση της τελευταίας αλλά και να καταφέρει τη διατήρηση και ενίσχυση αυτών των ελπιδοφόρων κινηματικών διεργασιών και να αντιμετωπίσει την σφοδρότητα της επίθεσης και τον αυταρχισμό του Υπουργείου Παιδείας και των Πρυτάνεων.
Όλες οι δυνάμεις που χαρακτηρίζονται αγωνιστικές και όλος ο κόσμος του αγώνα οφείλει να δει σοβαρά τους κινδύνους και να αναστοχαστεί πάνω στις τακτικές και στην κατεύθυνση των σχεδίων που τίθενται. Είναι αναγκαίο να αντιληφθούμε ότι ο μόνος δρόμος που μπορεί να εξασφαλίσει ένα κίνημα με αυξανόμενη δυναμική, αντοχή και επιθετικότητα, ικανό να νικήσει, είναι ο δρόμος ενός λαϊκού πανεκπαιδευτικού κινήματος που πέρα από τη σύγκρουση για τα Ιδιωτικά Πανεπιστήμια και τα παράγωγα του νόμου Κεραμέως θα διεκδικεί μια παιδεία πραγματικά δημόσια και δωρεάν για όλους, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς ταξικά φίλτρα, που δεν θα καταρτίζει με βάση τις ανάγκες της αγοράς και δεν θα κόβει την γνώση σε φθηνότερα ή ακριβότερα πακέτα προς πώληση. Που θα μορφώνει και δεν θα εξοντώνει την νεολαία. Ένα πανεκπαιδευτικό κίνημα που θα υπερασπίζεται ανοιχτά τα δημόσια αγαθά και θα παλεύει για τη μείωση του κόστους διαβίωσης ώστε να ζούμε και να σπουδάζουμε
αξιοπρέπεια με ελεύθερο ποιοτικό χρόνο όχι με 12ωρα επισφαλούς εργασίας με ελαστικό ωράριο και πολλαπλούς εργοδότες για να βγάλουμε το νοίκι. Ένα ενωτικό μαχητικό κίνημα με σεβασμό στους συλλόγους , στα όργανα τους και στην δημοκρατία εντός τους, που θα αντιλαμβάνεται την ενιαία συντονισμένη και οργανωμένη δράση ως βασικό επίδικο για την
επιβίωση και την επιτυχία του .
Με βάση αυτά η Αριστερά οφείλει να χαράξει την τακτική της το επόμενο διάστημα. Για να ξυπνήσουνε ξανά οι μνήμες του ’06-’07 και να γίνει η νεολαία παράδειγμα σε μια κοινωνία που χρειάζεται να θυμηθεί ότι οι αγώνες μπορούν να νικήσουν. Για να γεννηθεί ξανά η ελπίδα μέσα σε αυτό το σκοτεινό πολιτικό σκηνικό και για να ανοίξει ο δρόμος για ακόμα περισσότερες κατακτήσεις. Για να ηττηθεί η αστική πολιτική και να μπουν οι λαϊκές ανάγκες, οι ανάγκες των νέων και των εργαζομένωνμπροστά!
