Ένα θωρακισμένο όχημα-πλήρως ανακαινισμένο κι επανασυναρμολογημένο- που φέρνει το μπολσεβίκικο σύνθημα «Θάνατος στο Κεφάλαιο!» χαραγμένο με κόκκινα γράμματα στην αριστερή του πλευρά εγκαταστάθηκε από σήμερα -μέχρι τις 4 Φλεβάρη- στη καρδιά των χειμερινών ανακτόρων του Πέτρογκραντ το σημερινό μουσείο Ερμιτάζ για μια «έκθεση» που αφορά τα 100χρονα της Οχτωβριανής επανάστασης.
Ένας ξεναγός με στολή της αυλής του Μεγάλου Πέτρου προσπαθεί να εξηγήσει στο πιτσιρικά περί τίνος πρόκειται, γελοία παράσταση μα την αλήθεια στη πόλη-ηρωίδα με τους 1.000 τόσους νεκρούς ανά ημέρα κατά τη περίοδο της πολιορκίας της το Λένινγκραντ..
Εξοπλισμένο με δύο πολυβόλα και θωράκιση μόλις 7,5 mm προϊόν των εργοστασίων Πουτίλωφ καρδιά εξελίξεων και διαλόγου της εργατικής τάξης βασίζεται σε πρότυπο των Αγγλικών Ώστιν.
Τον Απρίλη του ‘17 επάνω σ’ ένα παρόμοιο όχημα ο Λένιν απεύθυνε το περίφημο λόγο του για τη «σοσιαλιστική επανάσταση».
Το θωρακισμένο ελαφρύ τανκ κατασκευασμένο δύο χρόνια αργότερα δεν συμμετείχε στην έφοδο της κατάληψη των ανακτόρων -που δεν ήταν παρά η απαρχή μιας επαναστατικής σύγκρουσης όχι μονάχα με τους τσαρικούς Λευκούς στρατηγούς (Ντενίκιν και Βράγγελ νότια, Κολτσάκ δυτικά, Γιούντενιτς) αλλά και με την ξένη επέμβαση των Αγγλογάλλων της Αντάντ, Αμερικάνων, Γιαπωνέζων, Ρουμάνων, Αυστριακών, Πολωνών, Τσέχων, δεκατεσσάρων συνολικά χωρών μεταξύ των οποίων και η ξενόδουλη Βενιζελική Ελλαδίτσα που έστειλε εκστρατευτικό σώμα με τρείς μεραρχίες στην Ουκρανία υπό τον στρατηγό Κωνσταντίνο Νίδερ και κατέληξε σε άτακτη υποχώρηση.
Η εμφύλια σύρραξη στοίχισε πάνω από 10 εκ. νεκρούς κι εξελίχθηκε σε αντεπίθεση των επαναστατικών δυνάμεων που απείλησε τη αναβράζουσα Ευρώπη κι αναδιπλώθηκε υπό τον Τουχασέφσκι κατά το λεγόμενο «Θαύμα του Βίστουλα».
Η Οκτωβριανή Επανάσταση άντεξε γιατί στην αρχή της στήριξε και στηρίχτηκε στο κοινωνικο-πολιτικό μέτωπο, τα σοβιέτ. Άντεξε γιατί είχε ως όπλο ένα κόμμα αυστηρά πειθαρχημένο απέναντι όχι προς την αυθυπαρξία του, αλλά στο σκοπό του.
Ένα κόμμα ταυτισμένο με το λαό τις προσδοκίες του τις ταλαντεύσεις , τις ορμές ,τις ανησυχίες, τα πισωγυρίσματα του, σάρκα από τη σάρκα του, πνεύμα απ’ το πνεύμα του.
Όταν το κόμμα διαχωρίστηκε από τον εξεγερμένο λαό τότε άρχισε και το στήσιμο μιάς τεράστιας γραφειοκρατικής μηχανής ανοίγοντας τις πόρτες σε καριερίστες καιροσκόπους. Η παρακμή που ακολούθησε ήταν φυσική και κατάληξε στην μετατροπή αγνών εργατόπαιδων σε δουλικούς δημόσιους υπάλληλους οδηγώντας -μαζί με άλλους παράγοντες – στην αναπόφευκτη αυτοδιάλυση εδώ και 20 χρόνια, που οι λαοί της ΕΣΣΔ αντιμετώπισαν με απάθεια. Γιατί, αυτός ο οργανισμός ήταν πιά απόμακρος, ξένος χωροφύλακας συμφερόντων που οικοδομούσαν μια νέα εκμεταλλεύτρια τάξη βγαλμένη μες από τον «ανθό» του στελεχικού απαράτ.
Και από τότε τίθεται αμείλιχτα το ερώτημα:
Φταίει μόνο ή διαφθορά της εξουσίας και οι αδυναμίες του ανθρώπινου παράγοντα ή το εργαλείο σκέψης του επαναστατικού διαλεκτικού ματεριαλισμού είναι ανεπαρκές για την αναπαραγωγή της εκμετάλλευσης, της προστασίας της ιδιοκτησίας και της θριαμβευτικής αναδίπλωσης κι ανεμπόδιστης αντεπίθεσης του εχθρού;
Σε αυτό το ερώτημα θα δώσουν απάντηση, ο διάλογος, η εξέλιξη. Οι νομοτελειακές ήττες, οι απαραίτητες ανασυντάξεις και οι νέες νίκες σίγουρες όπως κι ο ήλιος που θα ξημερώσει αύριο .
Είναι αειθαλές το δέντρο της αμφισβήτησης και της σύγκρουσης με τη καθυστέρηση που φύτεψε ο Προμηθέας.
Η νεαρή σοβιετική Ρωσία κλήθηκε τότε να πληρώσει ένα βαρύ φόρο σε ανθρώπινο δυναμικό αλλά και σε παραγωγικές δομές.
Η εργατική τάξη της Ρωσίας πολεμούσε 8 συνεχόμενα χρόνια, από την είσοδο της Ρωσίας στον Α’ παγκόσμιο πόλεμο μέχρι και την ολοκληρωτική ήττα της ιμπεριαλιστικής επέμβασης το 1922. Και παρ’ όλα τα ειρηνικά χρόνια που ακολούθησαν μέχρι και την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, η επέμβαση αυτή, σε συνδυασμό με την ήττα της επανάστασης στην κεντρική Ευρώπη, έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην μεταγενέστερη ατυχή έκβαση του σοσιαλιστικού πειράματος και τη μετατροπή του σε γελοιογραφία παραγωγής παλιάτσων τύπου Γέλτσιν ή μεγιστάνων – απατεώνων τύπου Αμπράμοβιτς ή, Φρήντμαν ή Λεμπέντεβ στελέχη βγαλμένα από τη μήτρα του Κόμματος που ξεκίνησε την παλινόρθωση του καπιταλισμού πολύ πριν το 20ό Συνέδριο. Οι αιτίες επομένως δεν εντοπίζονται μόνο στην ιμπεριαλιστική περικύκλωση ή στις αυταπάτες του ειρηνικού περάσματος και του κοινοβουλευτικού δρόμου.
Οι ρωγμές άρχισαν να αυλακώνουν το οικοδόμημα πριν ακόμη τις μαζικές εκκαθαρίσεις από την εποχή της εξέγερσης της Κροστάνδης, της ΝΕΠ, της σύρραξης με τη μαχητική Μαχνοβίτσα στην Ουκρανία, της πεποίθησης ότι τα μαρξιστικά βιβλία και η σοβιετική εμπειρία είχαν απαντήσεις και για κάθε ζήτημα της αδυσώπητης επικαιρότητας…
Κατά τ’ άλλα εκκωφαντική σιωπή. Το επίσημο σημερινό νεοαστικό κράτος κρατά στάση εχθρική σ’ ένα γεγονός που συγκλόνισε το κόσμο για έναν αιώνα που έφερε εξελίξεις σε όλες τις κοινωνίες.
Οι λιγοστές σκόρπιες εκδηλώσεις μνήμης που αφορούν το ευρύ κοινό είναι για τις αρχές η ευκαιρία για να τονιστεί η εθνική ενότητα και η συμφιλίωση. (Συμφιλίωση με ποιούς άραγε;) Κάπου τα περί εθνικής ενότητας τα έχουμε ξανακούσει πολλαπλά
«Για ποιον λόγο πρέπει να γιορτάσουμε αυτό το γεγονός;», αναρωτήθηκε τον Οκτώβριο μιλώντας στους δημοσιογράφους ο εκπρόσωπος του Κρεμλίνου Ντμίτρι Πεσκόφ. Γιατί αποτέλεσε το πρώτο, μετά τη βραχύβια Παρισινή Κομμούνα, εγχείρημα μετάβασης σε μια κοινωνία απελευθερωμένη από οποιαδήποτε ταξική εκμετάλλευση. Κι ακολούθησε ένα επαναστατικό κύμα που σάρωσε τον πλανήτη καθώς «οι λαοί αφουγκράζονται τα σήματα» («Völker hört die Signale») κατά το ρεφρέν της Διεθνούς.
Επαναστατικά κινήματα εμφανίστηκαν στο Πεκίνο, την Ισπανία την Κούβα, την Αργεντινή, το Μεξικό, τη Γερμανία, τη Φινλανδία, την Αυστρία, την Ουγγαρία. Εργατικές πλημμυρίδες σε Ιταλία, Γαλλία, Σουηδία, Αγγλία…
Γι’ αυτή και μόνο την απήχηση και τις εργατικές κι ανεξαρτησιακές κατακτήσεις βρε ηλίθιε υπαλληλίσκε!
Η επανάσταση αποτελεί «αναπόσπαστο και περιπεπλεγμένο(!) τμήμα της ιστορίας μας», που πρέπει «να τύχει αντικειμενικής μεταχείρισης και σεβασμού», δήλωσε αυτήν την εβδομάδα ο Πούτιν, ο οποίος προσπάθησε, από την έλευσή του στη εξουσία, να συμφιλιώσει την ρωσική κοινωνία και την εθνική μνήμη. (Περιπλεγμένη είναι η ιστορία για κείνους που αρνούνται το αίμα που χύθηκε για την ταξική απελευθέρωση). Για τον πρόεδρο, δεν τίθεται θέμα διαχωρισμού της τσαρικής Ρωσίας, τη σταθερότητα και τις παραδοσιακές αξίες της οποίας εξαίρει, από τη σοβιετική Ρωσία, της οποίας αποτελεί παράγωγο.
(Πώς γίνεται άραγε αυτό; Σμίγουν η φωτιά με το νερό;)
Η επιτροπή που συστάθηκε για τις εκδηλώσεις μνήμης αντανακλά αυτήν την επιφυλακτικότητα και θολή «συγχώνευση αξιών» με την οποία αντιμετωπίζει ο Βλάντιμιρ Πούτιν το θέμα.
Απαρτίζεται από «ανεξάρτητες» προσωπικότητες, επικριτές της εξουσίας, υπουργούς καθώς και εκπροσώπους της ρωσικής οπισθοδρομικής Εκκλησίας, αλλά κανένα μέλος του σημερινού Κομμουνιστικού Κόμματος ή τους νοσταλγούς του Αγίου Τσάρου..
Αν είναι δυνατόν… Οι δυτικοί ιστορικοί ακόμη και οι συντηρητικοί έχουν πολύ πιο θεμελιωμένες απόψεις και συγκρότηση απ’ όλο αυτό το παρδαλό συνονθύλευμα.
Ο Οκτώβρης αποτελεί στο πορτραίτο της παγκόσμιας ιστορικής εξέλιξης μια απλή ζωηρή πινελιά. Θα ακολουθήσουν άλλες θύελλες, άλλες συγκρούσεις με άλλα ονόματα, συμμαχίες και κινητήριες δυνάμεις ακόμα και με στρώματα ανύπαρκτα κι ανοργάνωτα τότε και τζάνκηδες και γκέυ και πουτάνες κι ευκαιριακούς προλετάριους με συμβάσεις της μιάς ώρας.
Αλλά, με τον ίδιο πάντα σκοπό…
