ΣYNTONIΣΜΟΣ ✪ ΚΑΤΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ
Οι χώροι, οι αίθουσες, τα αμφιθέατρα, τα σκαλάκια και τα μάρμαρα αποκτούν σημασία όταν χρησιμοποιούνται καλύπτοντας τις πολύμορφες ανάγκες και επιθυμίες μας
Σάββατο 29/6, 19.00
Ανοιχτή κουβέντα: εμπειρίες αγώνα στο Κάτω Πολυτεχνείο από το ‘73 μέχρι σήμερα
Θα συμμετέχουν αγωνιστές και αγωνίστριες από την εξέγερση του ‘73, το κίνημα του ‘85 με τη δολοφονία Καλτεζά, το κίνημα του ‘90 με τη δολοφονία Τεμπονέρα, αυτό του ‘00-01 με το Ευρωπαϊκό Forum ενάντια στους G7, το φοιτητικό κίνημα ενάντια του άρθρου 16 το ‘06-07, από τον Δεκέμβρη του ‘08 καθώς και από τη περίοδο 11′-15′ με τα μνημόνια. Θα δούμε πως σε διαφορετικές συνθήκες οι αγώνες κατοικούν τον χώρο, πως ο χώρος νοηματοδοτείται από αυτούς αλλά και τους νοηματοδοτεί.
Aπό την καραντίνα και μετά, το συγκρότημα Πατησίων βρίσκεται υπό καθεστώς εξαίρεσης: η αποκοπή του από την ίδια την καθημερινότητα της σχολής και της γειτονιάς, δημιουργούν έναν χώρο ελεγχόμενο και απομονωμένο από την πόλη, σε αντίθεση με τον ελεύθερο και δημόσιο χαρακτήρα που ανέκαθεν είχε.
Το τελευταίο τρίμηνο βιώνουμε την κορύφωση αυτής της συνθήκης. Κορύφωση που εκπορεύεται από την αυταρχική διαχείριση του πρύτανη και της διοίκησης του ΕΜΠ ενάντια σε κάθε χρήστη του χώρου, φοιτητά, καθηγητές, ερευνήτριες, περιοίκους. Μετά τις 9 η σχολή κλειστή: κτίρια κλειδώνονται, πύλες κλείνουν. Κάθε παραμονή στην σχολή πιο αργά είναι πλέον ένα διακύβευμα. Ταυτόχρονα, τα τελευταία πολλά Σαββατοκύριακα ο πρύτανης επιβάλλει λοκ-άουτ της σχολής, με ό,τι αυτό σημαίνει για την διεκπεραίωση των διπλωματικών εργασιών και τη δυνατότητα διεξαγωγής εκδηλώσεων, συνελεύσεων και του αλληλέγγυου εργαστηρίου σχεδίου. Τα παραπάνω μέτρα δημιουργούν ένα ασφυκτικο πλαίσιο στο συγκρότημα. Ο χώρος αποστειρώνεται.
Την αντίδραση σε αυτά έχει δείξει τόσο το τμήμα των καθηγητών της σχολής όσο και ο επιστημονικός σύλλογος των αρχιτεκτόνων ΣΑΔΑΣ-ΠΕΑ Αττικής. Στη σχετική συνάντηση που διοργανώθηκε μεταξύ κοσμητείας, φοιτητικού συλλόγου, μεταπτυχιακών, υποψηφίων διδακτόρων και πρύτανη η απάντηση του τελευταίου ήταν η πλήρης αδιαφορία και η εμμονή στην εξουσία του να αποφασίζει.
Η πρυτανική αρχή αδιαφορεί προφανώς για την καθημερινότητα των φοιτητών. Αλλά εκεί που στοχεύει ευθύβολα είναι η πολιτική και πολιτιστική δραστηριότητα μέσα στο Πολυτεχνείο.
Επιχειρεί να απαγορεύσει κάθε δραστηριότητα που δεν συνεισφέρει σε μια πολύ στενά ορισμένη εκπαιδευτική διαδικασία, αλλά και στην “εικόνα”, το branding του ιδρύματος. Της αρέσει να μιλάει για ανοιχτό Πολυτεχνείο στην κοινωνία, η πράξη όμως δείχνει ότι αναφέρεται αποκλειστικά στη διεθνή ελίτ και τους τουρίστες.
Πρόκειται για μια κρατική κατεύθυνση που έρχεται σε συνέχεια της περαιτέρω ιδιωτικοποίησης της παιδείας και των δημόσιων χώρων, ανάγοντας τα σε πεδία κερδοφορίας στα οποία δεν χωρούν πολιτικές, πολιτισμικές και κοινωνικές εκφράσεις, οι οποίες στέκονται εμπόδιο σε τέτοια πλάνα.
Γιατί οι πρακτικές της διοίκησης Χατζηγεωργίου είναι τμήμα ευρύτερων κυβερνητικών μεθοδεύσεων για αποστείρωση των πανεπιστημίων από κάθε πολιτική και κοινωνική δραστηριότητα. Είναι κάτι που το βλέπουμε στο ΕΜΠ, στη Νομική, στη ΦΕΠΑ, στο Γεωπονικό, στο ΑΠΘ, στη Πάτρα. Πολιτικοί χώροι εκκενώνονται, φεστιβάλ απαγορεύονται, πολιτιστικές ομάδες διώχνονται, φοιτητές διώκονται για graffiti, συνελεύσεις σωματείων παρεμποδίζονται από την αστυνομία και τις πρυτανικές αρχές.
Αλλά υπάρχει και ένα δεύτερο πλαίσιο, που αφορά την ίδια την πόλη μέσα στην οποία εντάσσεται το συγκρότημα. Η απομάκρυνση των πολιτικών χώρων από το συγκρότημα (που φαίνεται να σκοπεύει η πρυτανεία), το φαραωνικό πλάνο για την μετατροπή του κτιρίου Γκίνη σε μουσείο – συνεδριακό κέντρο με roof garden, ο εξοβελισμός μας τελικά από το δημόσιο χώρο, αποτυπώνουν μια χωρική πολιτική. Είναι εξάρτημα των διαδικασιών εξευγενισμού και εμπορευματοποίησης του κέντρου της Αθήνας – και ειδικά της γειτονιάς των Εξαρχείων. Τις συνέπειες των παραπάνω τις βιώνουμε ήδη, με τα απλησίαστα ενοίκια στην γειτονιά, τα πανάκριβα μαγαζιά, την αστυνομοκρατία. Ειδικά μετά την καταστροφή της πλατείας από το εργοτάξιο, οι ζωντανοί και ανοιχτοί χώροι έχουν λιγοστέψει επικίνδυνα. Το Κάτω Πολυτεχνείο είναι ένας δημόσιος χώρους υπό διακύβευση.
Από πλευράς μας αρνούμαστε να συναινέσουμε σε αυτήν την κανονικότητα.
Σε αυτό το πλαίσιο, όλα όσα είμαστε χρήστες του συγκροτήματος, κατοικούμε ή συχνάζουμε στα Εξάρχεια, είναι αναγκαίο να δημιουργήσουμε αντιπροτάγματα και να διεκδικήσουμε με κάθε μέσο τους χωρους που ζούμε καθημερινά.
Ανοιχτές πύλες όλες τις μέρες και ώρες
Χώρος ανοιχτός δημόσιος και ελεύθερος στη γειτονιά και τους φοιτητές //
Ελεύθερη χρήση αιθουσών και αμφιθεάτρων για εκδηλώσεις και συνελεύσεις
