Πηγή: εφημ. ΤΑ ΝΕΑ
Η Ελλάδα ως μικρή και αδύναμη χώρα έχει συμφέρον να τηρεί το διεθνές δίκαιο. Το τελευταίο, όπως διαμορφώθηκε μετά το β’ παγκόσμιο πόλεμο, περιλαμβάνει μια σειρά αρχές που, στο βαθμό που εφαρμόζονται, λειτουργούν προστατευτικά για την ειρήνη και τα αδύναμα ιδίως κράτη. Τέτοιες είναι η ειρηνική επίλυση των διαφορών, η απαγόρευση επιθετικού πολέμου, ο σεβασμός των συνόρων, η απαγόρευση της ανάμιξης στα εσωτερικά των κρατών, το δικαίωμα των λαών στην αυτοδιάθεση, στο δρόμο που επιλέγουν.
Αυτές τις αρχές δεν τις στήριξαν οι ελληνικές κυβερνήσεις στην περίπτωση της Ουκρανίας, όταν παραβιάστηκε η θέληση του ουκρανικού λαού που δεν επιθυμούσε χωριστό κράτος. Στο δημοψήφισμα του 1991 με συντριπτικό 71.5% ψήφισε υπέρ της παραμονής στην Κοινοπολιτεία ενώ η συμετοχή ήταν 83.5%.
Ούτε το 2014 η Ελλάδα στήριξε το διεθνές δίκαιο, όταν οργανώθηκε η πραξικοπηματική ανατροπή του εκλεγμένου προέδρου Γιανουκόβιτς. Σχεδιασμένο με βάση τα εγχειρίδια του “πολέμου τέταρτης γενιάς”, το αιματηρό πραξικόπημα έγινε υπό την άμεση καθοδήγηση των ΗΠΑ και της ΕΕ, με τις ευλογίες δηλαδή και της Ελλάδας. Αργότερα, όταν η διεφθαρμένη ακροδεξιά κυβέρνηση Ζελένσκι χρησιμοποιήθηκε ως πολιορκητικός κριός για την επέκταση του ΝΑΤΟ και της αμερικανικής κυριαρχίας στη ζώνη των χωρών της πρώην ΕΣΣΔ, η ελληνική κυβέρνηση συνηγόρησε.
Θυμήθηκε τις αρχές του ΟΗΕ μόνο όταν η Ρωσία αντέδρασε διεκδικώντας τη δική της ζώνη ασφαλείας και τα δικά της γεωπολιτικά συμφέροντα στην περιοχή. Αλλά μια τέτοια επίκληση του διεθνούς δικαίου είναι υποκριτική και αλυσιτελής. Στη συνέχεια η κυβέρνηση ενεπλάκη στη γεωπολιτική διαμάχη συμμετέχοντας με διάφορους τρόπους σε έναν πόλεμο, που προφανώς δεν διεξάγεται για την Ουκρανία αλλά για τα συμφέροντα των μεγάλων δυνάμεων.
Η Ελλάδα δεν συνέκλινε ούτε με τις διπλωματικές προτάσεις της Κίνας και της Βραζιλίας, που σε γενικές γραμμές πρότειναν μια λύση με βάση το διεθνές δίκαιο. Σε αντίθεση με την πολιτική της Τουρκίας, αποξένωσε τη χώρα από τη Ρωσία λες και είναι η μόνη υπεύθυνη του προβλήματος. Συνηγόρησε με την εκτόξευση των στρατιωτικών δαπανών του ΝΑΤΟ και της ΕΕ που θα τις πληρώσει βαρύτατα ο δοκιμαζόμενος ελληνικός λαός.
Δεν είναι αργά για μια στροφή στην εξωτερική πολιτική με πλήρη απεμπλοκή από τον πόλεμο. Εγγυήσεις ασφαλείας για το λαό της Ουκρανίας δεν είναι το ΝΑΤΟ ή η ΕΕ. Είναι μόνο ο εκδημοκρατισμός και η αποναζιστικοποίηση, ένα νέο δημοκρατικό Σύνταγμα, μια Ουκρανία έξω από στρατιωτικούς συνασπισμούς. Αυτά θα έδιναν τη δυνατότητα στο λαό να αποφασίσει ελεύθερα για το μέλλον του και για την προστασία του πλούτου της χώρας από τη λεηλασία όσων τον εποφθαλμιούν.
Η συνέχιση της πολιτικής υποστήριξης των άνομων συμφερόντων των ευρωατλαντικών συμμάχων θα στραφεί εναντίον μας: νέα βάρη για το λαό, κίνδυνοι γενικευμένης ανάφλεξης, υπονόμευση των νόμιμων θέσεων της Ελλάδας και της Κύπρου ενώπιον των αντίθετων στο διεθνές δίκαιο πρακτικών και επιδιώξεων της Άγκυρας.
