Λίγες μέρες αφότου η νύχτα σκέπασε τη Χιλή πεθαίνει στο Σαντιάγο αυτός που έζησε με ένα πληγωμένο περιστέρι ανάμεσα στα δάκτυλα του, ο νομπελίστας ποιητής Πάμπλο Νερούδα (12/08/1904 – 23/09/1973). Το σπίτι του ερευνάται και λεηλατείται. Το ισόγειο πλημμυρισμένο από την εκτροπή ενός καναλιού. Το ηλεκτρικό ρεύμα κομμένο και τα παράθυρα σπασμένα. Οι λάμπες ήταν επίσης σπασμένες, τα κεραμικά θρυμματισμένα, τα βιβλία καμένα και οι πίνακες, πρωτότυπα έργα που ο ποιητής συνέλλεγε σε όλη του τη ζωή, εξαφανισμένοι.
Την επόμενη μέρα το νεκροταφείο είχε ζωστεί από νωρίς. Κι όμως μέσα στο πιο βαθύ σκοτάδι εκατοντάδες γενναίοι άνθρωποι, αγνοώντας την απαγόρευση κυκλοφορίας, έρχονταν από όλους τους δρόμους για να ενωθούν με την πομπή που πορευόταν στην οδό Μπελαβίστα. Ανάμεσα τους αρκετοί κομμουνιστές και σοσιαλιστές που έβγαιναν από τις κρυψώνες τους για να παραστούν στη κηδεία, σχεδιάζοντας αμέσως μετά να εξαφανιστούν ξανά
Αψηφώντας τους στρατιώτες και τους ψευτοφωτογράφους, ενώνονται στην τελευταία διαδήλωση της Λαϊκής Ενότητας, να τραγουδήσουν την Διεθνή και να προσκαλέσουν τους νεκρούς τους, τους δολοφονημένους από τις σφαίρες της ανώτερης τάξης και των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι κηδείες των ποιητών άλλωστε πάντα αποτελούσαν ευκαιρίες για αντικαθεστωτικές εκδηλώσεις. Και καθώς το φέρετρο σκεπασμένο με τα χρώματα της Χιλής ανυψωνόταν, η πομπή θρηνούσε τον ποιητή της, και μαζί του και την δημοκρατία.
Σύντροφε Πάμπλο Νερούδα: Παρών!
Σύντροφε Βίκτορ Χάρα: Παρών!
Η σύζυγός του, μια ψηλή, ξανθιά Αγγλίδα που στεκόταν δίπλα στο φέρετρο, ξέσπασε σε κλάματα. Τέσσερις μέρες νωρίτερα, συνοδευόμενη από τον Βρετανό πρέσβη, είχε ανακαλύψει το σώμα του συζύγου της στο νεκροτομείο, ανάμεσα σε 200 πτώματα.
Σύντροφε Πάμπλο Νερούδα: Παρών!
Σύντροφε Αλλιέντε…
Ζήτω το Κομμουνιστικό Κόμμα!
Πίσω τους, στη μικρή πλατεία που ανοίγεται μπροστά από το νεκροταφείο, ακούγονταν οι σειρήνες των στρατιωτικών οχημάτων. Στρατιώτες, με τα πολυβόλα στα χέρια, πηδούν από τα φορτηγά. Αλλά το πλήθος συνέχισε να τραγουδάει. Λίγα μέτρα από την είσοδο και από τα στρατιωτικά φορτηγά μια ομάδα γυναικών ντυμένων στα μαύρα έκλαιγαν. Δεν θρηνούσαν για τον Νερούδα, ήταν οι σύζυγοι των ηγετών των συνδικάτων που είχε δολοφονήσει το νέο καθεστώς. Μόλις είχαν αναγνωρίσει τα σώματα τους στο νεκροτομείο και κρατούσαν στα χέρια τους τα πιστοποιητικά θανάτου που είχαν εκδοθεί από τις στρατιωτικές αρχές.
Καθώς το φέρετρο, έμπαινε στον τάφο, εν μέσω μιας βροχής από λουλούδια, η κραυγή για τον Νερούδα ξέσπασε ξανά.
Κάψτε του τα βιβλία!
Εμείς έχουμε τους στίχους στην καρδιά μας
Απαγορεύστε την μουσική!
Χιλιάδες στόματα περιμένουν να τραγουδήσουν ξανά.
Η τελετή ωστόσο ήταν πολύ σύντομη. Μόλις έκλεισε το μνήμα μια αμήχανη σιωπή και μια ένταση επικράτησε ξανά. Απ’ έξω ακουγόντουσαν ακόμα οι σειρήνες των στρατιωτικών οχημάτων. Το πλήθος άρχισε να διαλύεται βιαστικά προς όλες τις κατευθύνσεις. Για πολλούς αυτά θα είναι τα τελευταία τους βήματα. Τα συμβατικά αυτοκίνητα που ακολούθησαν τους διαδηλωτές θα συλλάβουν πολλούς την στιγμή που κατέβαιναν από τα λεωφορεία, με την εκδίκηση των στρατοκρατών να πέφτει βαριά στα τέκνα της Αντιγόνης.
