Σοβαρά ζητήματα δημοκρατικών διαδικασιών εγείρονται στο κόμμα
Σκηνές αυταρχισμού που παρέπεμπαν στη δεκαετία του 1960 εκτυλίχθηκαν στην Βουλή το βράδυ της Δευτέρας 31/1/2022 όταν ο Αθανασίου, από το προεδρείο της Βουλής, έκλεισε το μικρόφωνο στον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Παύλο Πολάκη. Ο Παύλος Πολάκης επιδίωξε να αναφερθεί στο σκάνδαλο της Novartis δείχνοντας με στοιχεία πόσο ευνοήθηκε η φαρμακευτική επί υπουργίας Άδωνη Γεωργιάδη. Η πρωτοφανής αυταρχική κίνηση του Αθανασίου ακυρώνει το Σύνταγμα που αναφέρει στο άρθρο 60, παρ. 1 ότι οι βουλευτές έχουν απεριόριστο δικαίωμα γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση.
Το επεισόδιο αποσιώπησης του σκανδάλου της Novartis στη Βουλή επισκίασε την πολιτική ήττα που δέχτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή την πρόταση μομφής που κατέθεσε. Η πολιτική του παρουσία στη Βουλή κατά την συζήτηση ήταν απογοητευτική επειδή δεν ανέδειξε την μόνιμη αιτία πίσω από κάθε «φυσική καταστροφή», όπως αυτή που συνέβη με την πρόσφατη χιονόπτωση: την υποχρηματοδότηση των κοινωνικών υποδομών και την έλλειψη του αναγκαίου προσωπικού.
Από την άλλη μεριά, ένα σημαντικό βήμα φαίνεται να γίνεται στο χώρο της Ελληνικής Αριστεράς. Απέναντι στα επαναλαμβανόμενα πολιτικά αδιέξοδα της θεσμικής Αριστεράς αναφύεται η θέση ότι «Ο λαός μόνο μπορεί να σώσει το λαό» και κερδίζει έδαφος.
Αυτή η θέση απεγκλωβίζεται από τις σελίδες της Μαρξιστικής βιβλιογραφίας, αναδεικνύεται ιστορικά ως ο κύριος παράγοντας όλων των προοδευτικών κοινωνικών εξελίξεων και γίνεται σύνθημα καθημερινής πολιτικής αντιπαράθεσης.
Όσο και αν παραμένει πρακτικά αναπάντητο το ερώτημα ΠΩΣ ΑΥΤΟ σήμερα ΘΑ ΣΥΜΒΕΙ, αυτό είναι -το ιστορικών διαστάσεων καταστάλαγμα των κοινωνικών αγώνων- που βρίσκεται σε αντιπαράθεση με τη μορφή οργάνωσης της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Μιας δημοκρατίας όπου βασικό θεσμοθετημένο χαρακτηριστικό της είναι η μία φορά την τετραετία συμμετοχή των πολιτών στην εκλογική διαδικασία διαμόρφωσης των πολιτικών συσχετισμών. Στη διάρκεια της τετραετίας δεν έχουν το δικαίωμα ανάκλησης της απόφασής τους ακόμα και όταν -όπως συνήθως συμβαίνει- οι εκλεγμένοι πράττουν αντίθετα με όσα προεκλογικά έλεγαν.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον αντιπαράθεσης παρουσιάστηκαν οι καταστατικές προτάσεις του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ κ. Τσίπρα για τους κανόνες λειτουργίας του κόμματος. Ζητά να ψηφισθούν στο προγραμματισμένο για τα τέλη Μαρτίου συνέδριο τους.
Η πρόταση Τσίπρα για το κόμμα
Η συλλογική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ, τόσο η Κεντρική Επιτροπή όσο και ο πρόεδρος του κόμματος θα εκλέγονται απευθείας από τα μέλη του Κόμματος με καθολική ψηφοφορία, με ενιαία λίστα. Τα επί πλέον σημεία που χρειάζεται να αναφερθούν ώστε να υπάρχει ολοκληρωμένη εικόνα για τον τρόπο λειτουργίας της πρότασής του είναι:
Οι εκλέκτορες -δηλαδή τα μέλη του κόμματος- συμμετέχουν σε αυτή την διαδικασία μία φορά ανά τέσσερα έτη. Στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα δεν έχουν δικαίωμα ή τρόπο ανάκλησης της απόφασής τους.
Η πλειοψηφία του Συνεδρίου του κόμματος θα εγκρίνει υποψηφιότητες για τη Κεντρική Επιτροπή καθώς και για τη Προεδρία του Κόμματος. Η καθολική ψηφοφορία εκλογής τους θα διεξάγεται μετά το συνέδριο.
Η επιτροπή καταστατικού του κόμματος υπό τον κ. Δραγασάκη προτείνει ότι κάποιος μπορεί να γίνει μέλος του κόμματος αυτοδίκαια και με απλή αίτηση στην ηλεκτρονική πλατφόρμα iSyriza.gr.
Τα ενδιάμεσα όργανα του κόμματος στο τετραετές μεσοδιάστημα που μεσολαβεί ανάμεσα στα συνέδρια ασχολούνται με τα τοπικά ζητήματα και την προώθηση των πολιτικών αποφάσεων της ηγεσίας. Σε τοπικό επίπεδο αποφασίζεται με προκριματικές εκλογές, στις οποίες δύναται να συμμετέχουν και οι φίλοι του κόμματος, η συγκρότηση τοπικών ψηφοδελτίων για εθνικές ή αυτοδιοικητικές εκλογές.
Γίνεται λοιπόν καθαρό ότι το μοντέλο λειτουργίας του κόμματος αναπαράγει πιστά τη μορφή λειτουργίας του αστικού κοινοβουλευτικού πολιτικού συστήματος.
Η πρόταση της απευθείας εκλογής της ηγεσίας από τη βάση αντιμετωπίζει το διαχρονικό ζήτημα δημοκρατίας στο κόμμα ως ζήτημα εκλογικής διαδικασίας.
Το έτσι και αλλιώς γραφειοκρατικό πυραμοειδές σχήμα που είχε οικοδομήσει το εργατικό κίνημα τον προηγούμενο αιώνα εκφυλίζεται σε ανάστροφο Τ. Απαλείφονται οι ενδιάμεσες γραφειοκρατικές λειτουργίες και απομένει μόνο μία. Η κάθετη σχέση της ηγεσίας με τη βάση.
Αυτή η διαδρομή επί τέσσερα έτη θα λειτουργεί ως μονόδρομος από τα πάνω (ηγεσία) προς τα κάτω (βάση) εκτός από την ημέρα των εσωκομματικών εκλογών όπου ο δρόμος είναι διπλής κατεύθυνσης. Είναι το αγαπημένο μοντέλο λειτουργίας της αστικής δημοκρατίας και κάθε αυταρχικού καθεστώτος. Στη κορυφή για τέσσερα χρόνια η ηγεσία απολαμβάνει την ισχύ της μοναξιάς της και στην επίπεδη βάση συνωθούνται οι ανά τετραετία εκλέκτορες.
Οδηγεί μοιραία σε μονοδιάστατη σχέση ηγεσίας και βάσης. Αυτή η σχέση καθιστά αυτομάτως τα ενδιάμεσα όργανα του κόμματος πολιτικά διακοσμητικά, εκτελεστές των άνωθεν αποφάσεων. Ρόλος που σταδιακά οδηγεί στην αδιάφορη λειτουργία τους και το κόμμα στην πολιτική φτώχια.
Αποπροσανατολίζεται και τελικά απαλείφεται η απασχόληση της οργάνωσης με το τι ,το πως και το γιατί του εργασιακού και κοινωνικού τους περιβάλλοντος. Από την επιδίωξη της διαρκούς ουσιαστικής ενεργού συμμετοχής των μελών στη διαμόρφωση των καθημερινών εργασιακών και κοινωνικών σχέσεων της ζωής τους.
Αποδυναμώνεται η σχέση των άμεσα ενδιαφερομένων με τις κοινωνικές οργανώσεις. Η σχέση με αυτές μετατίθεται στα αρμόδια όργανα (επιτροπές υγείας, εκπαίδευσης, περιβάλλοντος…) τα οποία διορίζονται και επικοινωνούν με την ηγεσία κυρίως. Η πολιτική γίνεται υπόθεση ειδικών επιστημόνων, το οποίο αποτελεί το κύριο αφήγημα της της νεοφιλελεύθερης αντίληψης για την πολιτική…η υπόθεση της πανδημίας, της υγείας μας, είναι υποτίθεται υπόθεση της άνωθεν επιλεγμένης επιτροπής λοιμοξιολόγων.
Καταλήγουμε έτσι σε μία μορφή όπου το κόμμα από οργανωτική αντανάκλαση των δομών της βιομηχανικής παραγωγής (κόμμα εν δυνάμει ικανό να παρεμβαίνει στην οργάνωση και λειτουργία στη βάση στα υλικά θεμέλια της κοινωνίας), μετατρέπεται σε κόμμα αιχμάλωτο του εποικοδομήματος όπου η καπιταλιστική βάση αναπαράγει ευκολότερα το δικό της αξιακό σύστημα ιδεών αντιλήψεων και λειτουργιών.
Είμαστε μπροστά στη δημιουργία ενός ακόμη …τηλεοπτικού κόμματος στο όνομα του κυβερνητισμού και του εκσυγχρονισμού. Όποιος προβάλλεται από τα ΜΜΕ θα γίνεται γνωστός στους εκλέκτορες ή αποδιοπομπαίος (ανάλογα με το είδος της προβολής που θα τυγχάνει). Έτσι η TV και τα ραδιόφωνα θα συμμετέχουν αποφασιστικά στις εσωκομματικές εκλογές…οι κατά τα άλλα τρισκατάρατοι καναλάρχες.
Το ενδιαφέρον των κομματικών μελών στρέφεται κυρίως στην επιλογή αυτών που θα υποκαταστήσουν το δικό τους ρόλο. Έτσι η συμμετοχή του στην οργάνωση μετατρέπεται σε βαρετή διαδικασία και από ενεργό πολιτικό ον, μετατρέπεται σε εκλέκτορα .
Έλεγχος και εγγυήσεις…
Με αυτό το σχήμα εξασφαλίζεται ο μέγιστος δυνατός έλεγχος του κόμματος και η αλώβητη ηγετική ευελιξία του στις απότομες πολιτικές στροφές, όπως στο χειρισμό του δημοψηφίσματος το 2015.
Η δικλείδα των ανά τετραετία συνεδρίων είναι άνευ νευραλγικής αξίας. Είναι γνωστό πλέον στην αριστερά ότι όταν η ηγεσία έχει τον απόλυτο έλεγχο του κόμματος και υπάρχουν αποκρυσταλλωμένες μορφές ιεραρχίας την ώρα των κρίσιμων πολιτικών αποφάσεων, τα συνέδρια οργανώνονται και έρχονται κατόπιν εορτής να εγκρίνουν μοιραία τα όσα συνέβησαν.
Η απουσία δυνατότητας στο σύνολο του οργανισμού του κόμματος ¨εν κινήσει¨ -την ώρα που συμβαίνουν τα γεγονότα- διαμόρφωσης και ανάκλησης αποφάσεων και προσώπων καθιστά το κόμμα πολιτική ιδιοκτησία της ηγεσίας και ανίκανο να αλλάξει καταστάσεις ακόμη και αν είναι στο πρόγραμμά του.
Ταυτόχρονα αυτό το οργανωτικό σχήμα παρέχει εγγυήσεις σε ΄΄συμμάχους και συνεργάτες΄΄ του κόμματος ότι δεν θα υπάρξουν …εκπλήξεις. Δεν ανησυχούν ότι σε κάποια απότομη πολιτική στροφή θα υπάρξει πιθανότητα να εμφανιστούν άλλες απόψεις από αυτές του αρχηγού.
Έχει φανεί πως όσο πιο πολύ απομακρύνεται η λήψη των αποφάσεων από τη βάση του κόμματος τόσο πιο αποδεκτό γίνεται το κόμμα από τους «εγγυητές» του συστήματος!
Παραπονούνται …διαμαρτυρόμενοι
Θα λειτουργεί λοιπόν ο ΣΥΡΙΖΑ ως ένα κόμμα με τις απαραίτητες εγγυήσεις για τη χρηστή διαχείριση της κυβερνητικής εξουσίας αν και όταν έρθει αυτή η ώρα. Όλες οι πολιτικές του κινήσεις θα πηγάζουν από τη σκέψη της ηγεσίας, του αρχηγού.
Είναι η χρονική περίοδος όπου το οργανωτικό του σχήμα γίνεται ταιριαστό με την πολιτική του. Ολοκληρώνεται η μετατροπή του και παίρνει τη θέση του δίπλα σε όλα αυτά τα …σύγχρονα Ευρωπαϊκά κόμματα που χρόνια τώρα διαχειρίζονται με τις αναγκαίες παραλλαγές τα αστικά συμφέροντα.
Δικαιολογημένα λοιπόν ο κεντρικός αρθρογράφος της εφημερίδας Αυγής εκφράζει τα …παράπονά του στο Βαγγέλη Μαρινάκη.
Γράφει λοιπόν την Κυριακή 23-1 «… το μπλακ μπλοκ εντός, πέριξ, και πάνω από το κονσόρτσιουμ Μαξίμου-ΔΟΜ, είδε ως μαύρο μαντάτο -πολλή μαυρίλα..- την πρόταση Τσίπρα να εκλέγονται από τα μέλη του κόμματος ο πρόεδρος και η Κεντρική Επιτροπή του… Με τα χέρια τους πάντως ακόμα κόκκινα από τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα για την «ανοιχτή διαδικασία» του ΚΙΝΑΛ, στην οποία μπορούσε με τρία ευρώ να συμμετάσχει ο καθένας, (ενώ εδώ στο ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζονται ούτε τα τρία ευρώ, αρκεί να κάνεις μια απλή αίτηση είτε στην ΟΜ, είτε κεντρικά στο κόμμα, είτε στην ηλεκτρονική πλατφόρμα iSyriza.gr, και ο κάθε πολίτης που το επιθυμεί γίνεται αυτοδίκαια μέλος του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ) μας καλούν να κρατάμε ομπρέλα για τις προτάσεις Τσίπρα, μη βρέξει και μη στάξει η δημοκρατία στο ΣΥΡΙΖΑ. Αν ψηφίζουν τα μέλη του, αν δηλαδή το εκλογικό σώμα είναι σαφές, διακριτό, συριζαίον, και δεν διαβάζει Νέα. Κακώς για το τελευταίο…».
Καθυστερεί το χειροκρότημα
Δεν περνά από το μυαλό του ότι οι αστοί τους …νόθους γιούς, όπως έκαναν και με το ΠΑΣΟΚ, θα αργήσουν να τους χειροκροτήσουν. Θα καθυστερήσουν ακόμα και όταν μπλέκεις τα έντυπά τους στον εσωκομματικό σας διάλογο…
Τι επιδιώκεται άραγε όταν γράφεται στο άρθρο -για τα έντυπα του Μαρινάκη- ότι «… δυσφημίζουν διά της διαφημίσεως τις διαφορετικές απόψεις μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Όταν όλα τα πυρά τους στρέφονται στον Τσίπρα, ενώ επιφυλάσσουν στοργή και συγκατάβαση σε όσους δεν συμφωνούν με τον Τσίπρα, τότε είναι φανερό τι τρέχει. Και ίσως θα έπρεπε οι τελευταίοι να στείλουν επιστολή διαμαρτυρίας στον Μαρινάκη…»
Οι τελευταίοι είναι οι Ευκλείδης Τσακαλώτος, Νίκος Βούτσης, Νίκος Φίλης, Πάνος Σκουρλέτης, Θοδωρής Δρίτσας, Δημήτρης Βίτσας, Τασία Χριστοδουλοπούλου, Ράνια Σβίγγου, Έφη Καλαμαρά, Πάνος Λάμπρου. Είναι αυτοί που συνδέονται με το αριστερό ιστορικό φορτίο του ΣΥΡΙΖΑ, έχουν συμφωνήσει με τη πολιτική του στόχευση και…καθυστερούν να αντιληφθούν ότι η οργανωτική μορφή του κόμματος χρειάζεται να εξυπηρετεί την ένταξή τους εντός της αστικής αντίληψης του κοινωνικού δικαίου, την οποία η ίδιοι έχουν ήδη εγκρίνει.
Τέλος αν πράγματι διερωτάται ο Θ. Καρτερός (ο αρθρογράφος που λέγαμε) γιατί δεν τους χειροκροτούν ακόμη οι Μαρινάκηδες, όπως το ΚΙΝΑΛ, ας ρωτήσει αυτά τα πασοκογενή στελέχη που ενθουσιωδώς -όπως γράφει άλλη αρθρογράφος- συντάχθηκαν με τις προτάσεις Τσίπρα στο πολιτικό συμβούλιο του ΣΥΡΙΖΑ, πόσο πάρα πάνω μόχθησαν και πόσος χρόνος χρειάστηκε να περάσει για να αναγνωριστούν ως ισότιμοι και όχι νόθοι γιοί του συστήματος.
