Στο νοτιανατολικό Μανχάταν, εκεί όπου κάποτε ανθούσε η πανκ και χιπ χοπ σκηνή της πόλης, υπάρχει στην ταράτσα μιας τετραόροφης πολυκατοικίας ένα τεράστιο άγαλμα του Λένιν. Ο ιδιοκτήτης του, το έφερε μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και ύστερα από ορισμένες «μετακομίσεις» από αφιλόξενες πολυκατοικίες του βρήκε ένα μόνιμο χώρο στο Μανχάταν. Η εικόνα, που θυμίζει το «Βλέμμα του Οδυσσέα» του Αγγελόπουλου δεν ενοχλεί τους Νεοϋορκέζους (εξαίρεση αποτέλεσαν οι ημέρες της έναρξης της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία όταν οι κάτοικοι της απέναντι πολυκατοικίας προέβαλαν πάνω στο άγαλμα τα χρώματα της ουκρανικής σημαίας με ένα προτζέκτορα).
Η ανοχή στο άγαλμα του Λένιν έρχεται ενώ παραμένει ζωντανό το κίνημα αποκαθήλωσης αγαλμάτων που σχετίζονται με την εποχή της δουλείας. Πριν από μερικούς μήνες μάλιστα η Νέα Υόρκη «τίμησε» αυτή την πρακτική με μια ειδική έκθεση αποκαθηλωμένων αγαλμάτων στο μουσείο της ιστορίας της Νέας Υόρκης.
Η Έριν Τόμσον καθηγήτρια ιστορίας και συγγραφέας του βιβλίου Smashing Statues μας ξεναγεί σε αυτές τις φαινομενικά συγκρουόμενες τάσεις που ισορροπούν ανάμεσα στο δικαίωμα ελευθερίας της έκφρασης (όπως κατοχυρώνεται από την πρώτη τροποποίηση του αμερικανικού συντάγματος), αλλά και στην προσπάθεια από-αποικιοποίησης της αμερικανικής ιστορίας. Πως θα αντιδρούσε η ελληνική πολιτεία αν κάποιος τοποθετούσε ένα άγαλμα του Λένιν (ή του Ατατούρκ;) στην ταράτσα μιας πολυκατοικίας στο Κουκάκι ή στα Εξάρχεια; Θα μπορούσε ένα ελληνικό μουσείο να οργανώσει μια έκθεση για τις παλαιότερες προσπάθειες ανατροπής του αγάλματος του Τρούμαν στην Αθήνα;
