Η θάλασσα της Νότιας Κίνας είναι μια εκτεταμένη θαλάσσια περιοχή που περικλείεται από την Κίνα, το Βιετνάμ, τις Φιλιππίνες, τη Μαλαισία και το σουλτανάτο του Μπρουνέι. Ιστορικά, η περιοχή και τα νησιά που περιλαμβάνει ανήκουν στην Κίνα και υπακούουν στη διοίκηση της νήσου Χαϊνάν.
Τα κράτη της περιοχής προέκυψαν με ωμές παρεμβάσεις των αποικιοκρατικών και νεοαποικιοκρατικών δυνάμεων. Το 1529 η Ισπανία και η Πορτογαλία μοιράζουν τις Φιλιππίνες και την Ινδονησία. Οι Βρετανοί και οι Ολλανδοί το 1842 μοιράζουν την Ινδονησία και τη Μαλαισία. Η Γαλλία χαράζει τα σύνορα Κίνας – Βιετνάμ το 1887. Οι ΗΠΑ και η Ισπανία το1898 ορίζουν τα σύνορα των Φιλιππίνων, ενώ τα σύνορα μεταξύ Φιλιππίνων και Μαλαισίας χαράχτηκαν το 1930 από τις ΗΠΑ και τη Βρετανία.
Και μόνον αυτές οι επεμβάσεις αναδεικνύουν τον σημαντικό ρόλο που έχει διαχρονικά η περιοχή στον παγκόσμιο ανταγωνισμό των μεγάλων δυνάμεων. Δεν θα ήταν υπερβολή, αν εξ αρχής λέγαμε, ότι το σημείο μηδέν για μια παγκόσμια διαμάχη μέχρις εσχάτων είναι η θάλασσα της Νότιας Κίνας.
Στο νοτιότερο σημείο αυτής της θάλασσας και σε απόσταση μεγαλύτερη των 950χλμ. από τις Κινεζικές ακτές, βρίσκονται διάσπαρτοι οι βραχονησίδες Σπράτλι (Spratly Islands), τις οποίες ήδη από το 1936 η Κίνα τις θεωρεί μέρος της επικράτειάς της και μάλιστα ως δικαιούμενες υφαλοκρηπίδα. Ο υποθαλάσσιος πλούτος τους είναι εξαιρετικός και μεταξύ άλλων πλούσιος σε πετρέλαια και φυσικό αέριο. Την ύπαρξη υφαλοκρηπίδας αμφισβήτησαν οι Φιλιππίνες βασιζόμενες στο γεγονός ότι αυτά τα νησιά, που αποτελούνται από 300 μικρές εκτάσεις γης, νησάκια, υφάλους, βράχους και κοραλλιογενείς νήσους, δεν δικαιούνται υφαλοκρηπίδας. Απέναντι σε αυτή την αμφισβήτηση η απάντηση της Κίνας υπήρξε αποφασιστική. Μετέφερε τεράστιες ποσότητες αδρανών υλικών, μετέτρεψε τις βραχονησίδες σε νησιά, έκτισε λιμάνια και αεροδρόμια, τα κατοίκησε και εγκατέστησε και στρατό. Μια κίνηση που αιφνιδίασε και κυρίως άλλαξε τα δεδομένα. Οι μονομερείς προσφυγές των Φιλιππίνων στο δικαστήριο της Χάγης και η δικαίωσή τους έμειναν μετέωρες μετά την απόρριψή τους απ’ την Κίνα. Όπως βάσιμα πλέον ισχυρίζεται, τα νησιά Σπράτλι έχουν υφαλοκρηπίδα. Οι Φιλιππίνες συνεχίζουν την αμφισβήτηση της οριοθέτημένης μεταξύ τους ΑΟΖ, με ενέργειες όμως που προκαλούν και θυμηδία, αφού ως επιβεβαίωση αυτής της αμφισβήτησης ο ανεκδιήγητος πρόεδρος των Φιλιππίνων Ροντρίγκο Ντουτέρτε (Rodrigo Duterte), οδηγώντας ο ίδιος τζετ σκι, παραβιάζει τα Κινέζικα σύνορα.
Οι ΗΠΑ ανέκαθεν θεωρούσαν τον έλεγχο της θάλασσας της Νότιας Κίνας, ως εξαιρετικά κομβικό στοιχείο στη μάχη για την παγκόσμια κυριαρχία τους. Αυτή η θάλασσα που ενώνει τον Ειρηνικό ωκεανό με τον Ινδικό, τον Περσικό κόλπο και την Ερυθρά θάλασσα δεν θα μπορούσε από μια υπερδύναμη, όπως οι ΗΠΑ, να επιτρέψουν να περάσει στο έλεγχο άλλης χώρας. Το αμερικανικό υπουργείο Άμυνας το 2015 απέστειλε στην περιοχή το αντιτορπιλικό William P. Lawrence για να αμφισβητήσει τα έργα και την εδαφική κυριαρχία της Κίνας. Ως πρόσχημα επικαλέστηκε την ανάγκη ασφαλούς και ελεύθερης ναυσιπλοΐας, χωρίς ελέγχους εκ μέρους της Κίνας.
Προς στιγμή υπήρξε σοβαρή απειλή σύρραξης, όταν το αντιτορπιλικό παραβίασε τα χωρικά ύδατα της Κίνας, αλλά αποσοβήθηκε με τη σιωπηρή αναγνώριση από τις ΗΠΑ της ισχύος και της αποφασιστικότητας της Κίνας. Βέβαια από μια περιοχή μέσω της οποίας διακινούνται ετησίως εμπορεύματα αξίας περίπου 5 τρις δολαρίων κανείς δεν παραιτείται αμαχητί. Το καζάνι συνεχίζει να βράζει και να μας επιφυλάσσει, ενδεχομένως, δυσάρεστες εκπλήξεις.
Οι ΗΠΑ στην προσπάθειά τους να ενισχύσουν την πίεση στην περιοχή άνοιξαν παράλληλα ένα γειτονικό μέτωπο. Το ζήτημα της Κορεατικής χερσονήσου, με τα δύο κράτη και την ισχυρή πολεμική τους παρουσία στη Νότια Κορέα. Οι ΗΠΑ δαιμονοποίησαν το καθεστώς της Βόρειας Κορέας, το κατέταξαν στα κράτη τρομοκράτες και σταδιακά όξυναν την κατάσταση μέχρι του σημείου απειλής πυρηνικής σύγκρουσης.
Η Βόρεια και Νότια Κορέα, που στο παρελθόν συνιστούσαν ενιαίο κράτος, διαχωρίστηκαν μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και οριστικά το 1953, ως ανακωχή σε έναν φονικό εμφύλιο, που αποτέλεσε κορύφωση του ψυχρού πολέμου. Η Β. Κορέα με πρωτεύουσα την Πιονκγιάνκ έχει έκταση 120.540 τετρ.χλμ. και πληθυσμό 25.500.000 κατοίκους (πυκνότητα 211,5 κατ./τετρ. χλμ.) το δε καθεστώς της είναι ιδιότυπα σοσιαλιστικό, με έντονα απολυταρχικά χαρακτηριστικά, που οι ίδιοι ονομάζουν Τζούτσε. Η Ν. Κορέα με πρωτεύουσα την Σεούλ έχει έκταση 100.284 τετρ.χλμ. και πληθυσμό 51.500.000 κατοίκους (πυκνότητα 513 κατ/τετρ.χλμ.) και το καθεστώς της είναι προεδρική δημοκρατία (για λόγους σύγκρισης τα αντίστοιχα μεγέθη για την Ελλάδα είναι έκταση 131.957 τετρ.χλμ., 10.800.000 κάτοικοι και πυκνότητα 81,97 κατ/τετρ.χλμ.).
Ο ηγέτης της Β. Κορέας Κιμ Γιονγκ Ουν έχοντας προ οφθαλμών την τύχη του Σαντάμ Χουσεΐν και του Καντάφι που προσπάθησαν να συνδιαλλαγούν με τις ΗΠΑ, όταν οι τελευταίες τους κατηγόρησαν ως τρομοκράτες και τις χώρες τους ότι ανήκουν στον «άξονα του κακού», παραμένει κάθετα αντίθετος σε οποιαδήποτε προσέγγιση με τις ΗΠΑ. Εξοπλίζεται με πυραύλους και πυρηνικά και απειλεί ευθέως ότι όποια χώρα τους επιτεθεί θα γίνει και αυτή ολοκαύτωμα.
Η κατάσταση είναι εξαιρετικά επικίνδυνη. Το απευκταίο ενδεχόμενο πυρηνικής σύγκρουσης, ακόμα και με πλήρη ήττα της Β. Κορέας, θα προκαλέσει ανυπολόγιστες καταστροφές και φριχτούς θανάτους εκατομμυρίων αμάχων σε μια ευρύτερη ζώνη που περιλαμβάνει τη Ρωσία, την Κίνα, τη Ν. Κορέα και ενδεχομένως την Ιαπωνία. Η Ν. Κορέα μάλιστα της οποίας η πρωτεύουσα απέχει μόλις 60 χλμ. απ’ τη μεθόριο με τη Β. Κορέα απειλείται με ολοσχερή καταστροφή. Τα γεγονότα θα εξελιχθούν ανεξέλεγκτα. Θα απειληθεί το ανθρώπινο είδος.
Ο αδυσώπητος ανταγωνισμός μεταξύ των υπερδυνάμεων που συγκρούονται στην θαλάσσια περιοχή της Νότιας Κίνας θα οξύνεται συνεχώς και θα λαμβάνει ολοένα και πιο επικίνδυνα χαρακτηριστικά. Η Κίνα που μακροπρόθεσμα τρέφει φιλοδοξίες να αντικαταστήσει στην πλανητική πρωτοκαθεδρία τις ΗΠΑ, προς το παρόν αρκείται σε μια ιδιόμορφη και ασταθή συγκυριαρχία με τις ΗΠΑ στην περιοχή. Ωστόσο οι ευρύτερες γεωπολιτικές ισορροπίες και ανακατατάξεις, που θα προκύπτουν ως αποτέλεσμα της ανταγωνιστικότητας εντός του καπιταλιστικού συστήματος, θα μας οδηγήσουν, με ωδίνες, σε νέους συσχετισμούς. Οι λαοί δεν έχουν, προς το παρόν, άλλο μέσο για να αποτρέψουν μια ολική καταστροφή από την πάλη τους για ειρήνη.
Πρέπει όλοι να θυμόμαστε ότι ένας πυρηνικός πόλεμος στην εποχή μας, οπουδήποτε κι αν γίνει, θα έχει ασύλληπτου μεγέθους καταστροφικές επιπτώσεις σε όλον τον πλανήτη. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε, που κορυφαίους επιστήμονες όπως τον Στίβεν Χόκινγκ, αλλά και τον Φιντέλ Κάστρο στο γέρμα της ζωής του, τους απασχόλησε έντονα ένα τέτοιο ζήτημα και ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Είναι κι αυτή μια ζοφερή όψη της παγκοσμιοποίησης.
