Την Κυριακή 7 Ιανουαρίου 2018 οι Φρουροί της Επανάστασης στο Ιράν ανακοίνωσαν ότι οι δυνάμεις ασφαλείας της χώρας είχαν επιβάλει τέλος στην «αναταραχή που προκλήθηκε από εξωτερικούς εχθρούς».
Το Ιράν είναι εξαιρετικής σημασίας, από γεωστρατηγική άποψη, χώρα της Μέσης Ανατολής. Έχει έκταση 1.648.195 Km2. (18η θέση παγκοσμίως), πληθυσμό 82.011.735 κατοίκους, πυκνότητα 49,8 κατ./Km2, ΑΕΠ 1.455 δισ. $. και κατά κεφαλή εισόδημα 18.077 $. (Για λόγους σύγκρισης τα αντίστοιχα μεγέθη για την Ελλάδα είναι: έκταση 131.957 Km2 ,πληθυσμός 10.816.286, πυκνότητα 81,97 κατ./Km2, ΑΕΠ 194,6 δισ $ και το κατά κεφαλήν εισόδημα 18,007 $).
Το Ιράν συνορεύει με τις εξής χώρες και περιοχές: Αζερμπαϊτζάν (μήκος συνόρων: 500 χλμ.), Αρμενία (35 χλμ.) βορειοδυτικά, την Κασπία Θάλασσα βόρεια, Τουρκμενιστάν (1.000 χλμ.) βορειοανατολικά, Πακιστάν (909 χλμ.) και Αφγανιστάν (936 χλμ.) ανατολικά, Τουρκία (500 χλμ.) και Ιράκ (1.458 χλμ.) δυτικά και με τον Περσικό Κόλπο και τον Κόλπο του Ομάν νότια.
Η οικονομία της βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στο κράτος. Το πετρέλαιο είναι ο σημαντικότερος οικονομικός πόρος της χώρας. Το Ιράν είναι η τέταρτη μεγαλύτερη παραγωγός χώρα πετρελαίου παγκοσμίως και η παραγωγή του αντιστοιχεί στο 11% της συνολικής παραγωγής των χωρών του ΟΠΕΚ. Οι εξαγωγές αργού πετρελαίου αποτελούν το 85% της συνολικής αξίας των εξαγωγών του. Ξεχωρίζει ακόμα η πετροχημική βιομηχανία, η βιομηχανία τροφίμων, η σιδηρουργία χάλυβα και η αυτοκινητοβιομηχανία. Επιπρόσθετα, η χώρα διαθέτει σημαντικά αποθέματα φυσικού αερίου και σπανίων γαιών. Αποτελεί δε, έστω και εν δυνάμει, πυρηνική και πυραυλική δύναμη.
Από την Πέμπτη28 Δεκεμβρίου 2017 και για αρκετές μέρες είχαν ξεσπάσει ογκώδεις λαϊκές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας εναντίον της πολιτικής του καθεστώτος στις μεγαλύτερες πόλεις της χώρας, περιλαμβανομένης της πρωτεύουσας Τεχεράνης, που συνοδεύτηκαν από 22 νεκρούς.
Παρόμοιου μεγέθους διαδηλώσεις και για παρεμφερείς λόγους είχαν εκδηλωθεί στο Ιράν και το 2009, αλλά τότε ο λαός, παρά την άγρια καταστολή, κατάφερε να αποτρέψει την κατάργηση των επιδοτήσεων. Η διαφορά ανάμεσα στο τότε και το τώρα είναι πως στις τωρινές διαδηλώσεις συμμετέχουν πολλοί περισσότεροι εργάτες με κύριο αίτημα την επιβίωση, ενώ το 2009 συμμετείχαν και πολλά μαχητικά μεσαία στρώματα που είχαν εναντιωθεί κυρίως στις προωθούμενες μεταρρυθμίσεις. Ενώ δηλαδή τα μεσαία στρώματα είχαν κατά κάποιο τρόπο δώσει το κυρίως παρόν στα γεγονότα του 2009, τώρα το δίνει η εργατική τάξη με την άνεργη νεολαία του Ιράν.
Νωρίτερα, το Δεκέμβρη του 2017 ψηφίστηκε ο προϋπολογισμός της χώρας για το 2018, που προβλέπει κόψιμο των κρατικών επιδοτήσεων, οι οποίες θα έχουν ως αποτέλεσμα τον διπλασιασμό της τιμής των καυσίμων και την αύξηση κατά 40% των τιμών βασικών προϊόντων διατροφής, όπως τα αυγά και τα πουλερικά (χώρια οι έμμεσες αυξήσεις, λόγω αύξησης της τιμής των καυσίμων).
Στο Ιράν ο επίσημος δείκτης ανεργίας για τους νέους είναι 28,8%. Τι πιο φυσικό, λοιπόν, από το ξέσπασμα των λαϊκών στρωμάτων, που πέρναγαν έτσι κι αλλιώς δύσκολα και τώρα τα καταδικάζουν σε ακόμα μεγαλύτερη φτώχεια, ρίχνοντας μάλιστα στις πλάτες τους και τις συνέπειες των διεθνών κυρώσεων.
Ο προϋπολογισμός, που συντάχθηκε σε σιωπηλή ευθυγράμμιση και με τις συστάσεις του ΔΝΤ περί «δαπανηρών κρατικών επιδοτήσεων» και «ανταγωνιστικότητας», είναι φανερό ότι είναι η αιτία για το λαϊκό ξεσηκωμό. Ο λαός ξεσηκώθηκε και διαδήλωνε για την επιβίωσή του. Άλλωστε αυτή την άποψη εξέφρασε σχεδόν και όλος ο δυτικός Τύπος και όλοι οι εχέφρονες αναλυτές πλην του προέδρου των ΗΠΑ Ντόναλτ Τραμπ και τους …συν αυτώ. Αυτός είδε διαμαρτυρίες κατά της διαφθοράς(;) στο Ιράν και έταξε μέσω tweet στο λαό του, ότι θα επέμβει την κατάλληλη στιγμή, για να τους βοηθήσει στην ανατροπή του καθεστώτος της Τεχεράνης. Οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους επιχείρησαν να ηγεμονεύσουν και να εκτρέψουν τις λαϊκές κινητοποιήσεις προς σαφώς φιλοαμερικανικές εναλλακτικές, αλλά ηττήθηκαν.
Είναι γνωστό πότε χαίρεται ο …λύκος. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ που υπηρετεί με ιερή ευλάβεια την πολιτική της υφαρπαγής του πλούτου, νόμισε, ανεπιτυχώς, πως του παρουσιάστηκε μια καλή ευκαιρία για να υποσκάψει μέχρι ανατροπής το καθεστώς της Τεχεράνης.
Όχι πως δεν υπάρχουν και δεν θα έδρασαν πράκτορες στις διαδηλώσεις, αλλά, λόγω αυτού του γεγονότος και της προσπάθειας των ΗΠΑ να εκτρέψουν από τους πραγματικούς τους στόχους τις κινητοποιήσεις, να φτάσουμε στο σημείο να αρνούμαστε συνολικά την ταξική φύση της εξέγερσης είναι λάθος εκτίμηση. Ακόμα όμως δεν πρέπει να μας διαφύγουν συνθήματα που είχαν κάποιοι από τους διαδηλωτές ενάντια στην εξωτερική πολιτική της χώρας και τους Παλαιστίνιους. Το γεγονός συνιστά σίγουρα αστοχία, γεννά υποψίες και θέλει βαθύτερη και ξεχωριστή ανάλυση.
Εν τέλει το καθεστώς της Τεχεράνης θεώρησε τα γεγονότα, εν συνόλω, ως ξένο δάκτυλο και το ζήτημα μάλλον έκλεισε με τη διακοπή της διδασκαλίας των Αγγλικών στα Δημοτικά σχολεία του Ιράν.
Το Τουντέχ είναι το Κομμουνιστικό κόμμα του Ιράν. Το καθεστώς το έχει θέσει εκτός νόμου και με ανακοίνωσή του από τη Γερμανία όπου δραστηριοποιείται καταγγέλλει ότι: «οι συνωμοσίες του καθεστώτος προκειμένου να καταστείλει με βία και αίμα το κίνημα των διαδηλώσεων του αγανακτισμένου λαού, πρέπει να αποτραπούν μέσω του οργανωμένου αγώνα και της ενωμένης δράσης».
Ταυτόχρονα, το Τουντέχ εκφράζει την ισχυρή αντίθεση του σε «κάθε είδους ξένη επέμβαση στο Ιράν», υπογραμμίζοντας ότι «οι ακροδεξιές και ρατσιστικές ηγεσίες του Ντόναλντ Τραμπ, του Μπέντζαμιν Νετανιάχου και του εγκληματικού και αντιδραστικού καθεστώτος της Σαουδικής Αραβίας, δεν είναι φίλοι του λαού του Ιράν και σίγουρα δεν κόπτονται για την ελευθερία, την ανεξαρτησία και την κοινωνική δικαιοσύνη στην πατρίδα μας».
Όπως βλέπουμε, το θεοκρατικό καθεστώς του Ιράν συνιστά ένα σύνθετο και αντιφατικό τρόπο διακυβέρνησης. Η πολιτική του κινείται εντός αυστηρών ορίων, που σε τελευταία ανάλυση είναι αναχρονιστικά και αντιδραστικά. Ωστόσο, στο πλαίσιο του διεθνούς καταμερισμού και της ανταγωνιστικότητας, μπορεί η πολιτική του, να σηματοδοτήσει σε πολύ συγκεκριμένο χρόνο και εντός εξαιρετικά βραχείας χρονικής διάρκειας θετικά πρόσημα στον παγκόσμιο συσχετισμό δυνάμεων. Απαιτείται κάθε φορά προσεκτική και λεπτομερής ανάλυση των συγκεκριμένων συνθηκών, για την εξαγωγή συμπερασμάτων.
Οι συσχετισμοί στην περιοχή είναι ρευστοί. Όμως μια ενδεχόμενη συνεργασία, που ήδη θολά διαφαίνεται στον ορίζοντα, μεταξύ Ρωσίας, Τουρκίας, Ιράν και Κίνας θα είναι καθοριστικής σημασίας για το μέλλον σε παγκόσμια κλίμακα.
