Πηγή: Documento
Η τραγωδία του Παλαιστινιακού λαού αποτελεί ορόσημο για την ανθρωπότητα τον 21ο αιώνα. Λίγες εβδομάδες μετά την έναρξη της σφαγής ήταν ήδη φανερό ότι τα συμβαίνοντα αποτελούν τον ορισμό της γενοκτονίας σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο. Το θέμα όμως δεν εξαντλείται εκεί.
Αυτό που συμβαίνει μας αφορά άμεσα γιατί, αν εμπεδωθούν αδιαμαρτύρητα αυτές οι πρακτικές, κανείς δεν γνωρίζει ποιός θα είναι ο επόμενος λαός που θα υποστεί τέτοιες θηριωδίες. Μπορεί ακόμη και εμείς να βρεθούμε στο στόχαστρο κάποιας περιφερειακής ή παγκόσμιας μεγάλης δύναμης. Η βαρβαρότητα στην Παλαιστίνη δημιουργεί μάλιστα ένα ευρύτερο κλίμα καταπάτησης όχι μόνο του διεθνούς δικαίου αλλά γενικά κάθε κανόνα, κάθε αρχής, κάθε περιορισμού που ίσχυε ως σήμερα.
Εδραιώνει τις έκλυτες ορέξεις των ισχυρών σε βάρος των αδύναμων. Και αυτό μπορεί να επεκτείνεται και να εντείνεται σε όλα τα πεδία: ο υπουργός που παραβιάζει ατιμώρητα το κοινό ποινικό δίκαιο, το ατιμώρητο κρατικο-εταιρικό έγκλημα όπως αυτό των Τεμπών, ο εργοδότης που παραβιάζει την όποια εργατική νομοθεσία και που μπορεί ακόμη και να χειροδικεί σε βάρος του εργαζόμενου. Η γενοκτονία στην Παλαιστίνη εξοικειώνει με την ιδέα της σφαγής, της βαναυσότητας, της απανθρωπιάς, της απόλυτης παντοδυναμίας των ισχυρών. Διευρύνει τα όρια της άνομης βίας σε βάρος των αδύναμων σε όλα τα επίπεδα.
Έχουμε επομένως υποχρέωση απέναντι στον Παλαιστινιακό λαό αλλά και στον εαυτό μας να συνεχίσουμε να αντιδρούμε, εξηγώντας ότι ο λαός της Παλαιστίνης έχει, και με βάση το διεθνές δίκαιο, το αυτονόητο δικαίωμα να διαθέτει το δικό του ανεξάρτητο κράτος. Κάθε υπόδουλος λαός, με βάση το διεθνές δίκαιο αλλά και την κοινή λογική, έχει το δικαίωμα στην ένοπλη αντίσταση, όπως οι ευρωπαϊκοί λαοί το 1940-1944.
Πώς μπορούμε να αντιδράσουμε;
Πρώτο, καταδεικνύοντας με σαφήνεια τους ενόχους και συνενόχους των εγκλημάτων: την ακροδεξιά κυβέρνηση του Ισραήλ, τις ΗΠΑ, την ΕΕ, την ελληνική κυβέρνηση, που συνεχίζουν να εξοπλίζουν και να στηρίζουν στρατιωτικά, οικονομικά, διπλωματικά το Ισραήλ. Τουλάχιστον το 35% του εξωτερικού εμπορίου του Ισραήλ διεξάγεται με την ΕΕ. Οι όψιμες αντιδράσεις (Γαλλία κά.) είναι αποτέλεσμα της πίεσης των λαών. Παραμένουν ωστόσο λόγια, αφού τα όπλα και το χρήμα ρέουν κανονικά. Παράλληλα, οι προτάσεις της Βρετανίας αποτελούν απάτη: προβλέπουν κράτος χωρίς στρατό(!) και λαό χωρίς δικαίωμα να επιλέγει μόνος του τις αρεστές σε αυτόν πολιτικές δυνάμεις.
Δεύτερο, συνεχίζοντας τον αγώνα με διάφορες μορφές, ενωμένοι, ανεξάρτητα από τις αποχρώσεις απόψεων σε τούτο ή το άλλο θέμα. Άμεσοι στόχοι είναι να σταματήσει η γενοκτονία, να διακοπεί κάθε στήριξη στο Ισραήλ και οποιαδήποτε συμμετοχή της χώρας μας στο μακελειό.
Μπορούν να επιτευχθούν οι στόχοι;
Στο σύνολό τους μπορούν, μόνο αν υπάρξει ριζική αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων. Μέχρι τότε, όσο αυξάνεται η πίεση των λαϊκών κινημάτων προς τις κυβερνήσεις, ίσως αποτραπούν τα χειρότερα, ίσως επιτευχθούν μικρές νίκες, που θα ανοίξουν το δρόμο για την απελευθέρωση των Παλαιστινίων.
Ο αγώνας τους είναι δύσκολος, αιματηρός, παρατεταμένος. Η δεδομένη ηθική νίκη του παλαιστινιακού λαού θα φέρει, μαζί και με άλλους παράγοντες, την αναγκαία δραστική μεταβολή του συσχετισμού δύναμης που θα οδηγήσει στην απελευθέρωσή του. Τότε οι αποφάσεις του ΟΗΕ για Παλαιστινιακό κράτος στα όρια του 1967, με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ, απομάκρυνση των εποίκων, επιστροφή των Παλαιστινίων προσφύγων, θα μπορέσουν επιτέλους να υλοποιηθούν.
