Μετάφραση: Ηλίας Κυρούσης
Ένα ακόμα άρθρο του γνωστού συγγραφέα και ηγετικού στελέχους της Διεθνούς Μαρξιστικής Τάσης (IMT), Άλαν Γουντς, για τις τελευταίες εξελίξεις στον πόλεμο στην Ουκρανία.
Η κύρια ιδιαιτερότητα του σημερινού πολέμου στην Ουκρανία είναι ότι έχει επισκιαστεί πλήρως από έναν άνευ προηγουμένου πόλεμο προπαγάνδας. Έχει γίνει πολύ φασαρία αλλά έχουμε μάθει λίγα από την αληθινή κατάσταση. Στην πραγματικότητα, ο κύριος στόχος της προπαγάνδας που ακούμε δεν είναι η ενημέρωση, αλλά η απόκρυψη της πραγματικής κατάστασης. Σε αυτό, πρέπει να παραδεχτεί κανείς, υπήρξε μεγάλη επιτυχία.
Ας πάρουμε τις πιο πρόσφατες εξελίξεις. Όταν οι Ρώσοι ανακοίνωσαν ότι αποσύρουν μέρος των δυνάμεών τους από την περιοχή γύρω από το Κίεβο, η χαρά των ιμπεριαλιστών απατεώνων δεν είχε όρια.
Ο ουκρανικός στρατός προελαύνει! Οι Ρώσοι υφίστανται μεγάλες απώλειες και υποχωρούν άτακτα! Ένας χαρούμενος Τζο Μπάιντεν ενημέρωσε ολόκληρο τον κόσμο ότι «η πλάτη του Πούτιν είναι στον τοίχο». Η London Evening Standard, στις 28 Μαρτίου, φώναξε στους αναγνώστες της στην πρώτη της σελίδα: Η ήττα του ΠΟΥΤΙΝ «ΕΙΝΑΙ ΘΕΜΑ ΧΡΟΝΟΥ».
Παρόμοιοι τίτλοι δημοσιεύτηκαν στον δυτικό Τύπο. Αλλά προτού αρχίσετε να ετοιμαστείτε για την νικηφόρα παρέλαση της Ουκρανίας στο Κίεβο, θα ήταν σκόπιμο να επιστρέψουμε στις βασικές στρατιωτικές έννοιες. Και ίσως, για μια φορά, ένα ή δύο συγκεκριμένα στοιχεία και γεγονότα να φανούν χρήσιμα.
Ήττα ή τακτική υποχώρηση;
Το θορυβώδες μπαράζ της δυτικής προπαγάνδας έχει σκοπό να κρύψει το γεγονός ότι οι Ρώσοι δεν τρέπονται σε φυγή μπροστά σε μια προωθούμενη ουκρανική δύναμη.
Είχαν ήδη ανακοινώσει ότι αποσύρουν ορισμένες από τις δυνάμεις τους από τον Βορρά – όπου δεν χρειάζονταν πλέον – προκειμένου να ανασυνταχθούν και να ενώσουν τις δυνάμεις τους με τον ρωσικό στρατό στα νότια και ανατολικά, προετοιμάζοντας μια επίθεση εναντίον των πιο αποτελεσματικών και σκληραγωγημένων στη μάχη τμημάτων του ουκρανικού στρατού, που βρίσκονται στην περιοχή του Ντονμπάς. Αυτός είναι πλέον ξεκάθαρα ο κύριος στόχος της Ρωσίας.
Ο Ρώσος υπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Λαβρόφ υποστήριξε ότι η απόσυρση των στρατευμάτων από την περιοχή γύρω από το Κίεβο ήταν μια κίνηση προκειμένου να διευκολυνθούν οι ειρηνευτικές συνομιλίες. Αυτό ήταν επίσης πολύ μακριά από την αλήθεια.
Ο Σεργκέι Μάρκοφ, ένας άνθρωπος που ήταν πολύ κοντά στον Πούτιν στο παρελθόν, ήταν αφοπλιστικά ειλικρινής απορρίπτοντας τον ισχυρισμό του Λαβρόφ. Δήλωσε το προφανές όταν είπε στο BBC Radio Four News: «Η απόφαση να περιοριστεί η στρατιωτική δραστηριότητα στο Κίεβο και στο Τσερνίγοφ γίνεται ώστε οι ρωσικές δυνάμεις να μπορέσουν να συγκεντρωθούν στο Ντονμπάς».
Ο Πούτιν υπολόγισε λάθος;
Προκειμένου να έχουμε μια σαφή ιδέα της πραγματικής ισορροπίας δυνάμεων στο πεδίο της μάχης, είναι απαραίτητο να επιστρέψουμε στην αρχική κατάσταση των πραγμάτων στην έναρξη της εισβολής και να προσδιορίσουμε ποια επίδραση είχε αυτή στους αρχικούς υπολογισμούς του Πούτιν.
Το πιο πιθανό είναι ότι ο Πούτιν αρχικά υπολόγιζε σε μια ταχεία παράδοση της Ουκρανίας μπροστά σε έναν προελαύνοντα ρωσικό στρατό. Στην πραγματικότητα, αν ο Ζελένσκι ήταν προετοιμασμένος να συμφωνήσει να μην ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και να διαπραγματευτεί συμφωνίες για την ασφάλεια με τη Ρωσία, η εισβολή μπορεί να μην είχε συμβεί ποτέ. Αρχικά, υπήρχαν ενδείξεις ότι θα συνθηκολογούσε. Μάλιστα, φάνηκε να βρίσκεται σε κατάσταση πανικού. Αλλά υπό την πίεση των εθνικιστών και των φασιστών, και κυρίως από την Ουάσιγκτον, αρνήθηκε να διαπραγματευτεί. Αυτό έκανε την εισβολή αναπόφευκτη.
Μπορεί να υπάρχει κάποια αλήθεια στους ισχυρισμούς της Δύσης ότι ο ρωσικός στρατός αντιμετώπισε αρχικά δυσκολίες. Οι ρωσικές δυνάμεις μπορεί κάλλιστα να αντιμετώπισαν προβλήματα ανεφοδιασμού. Η προμήθεια τροφίμων, καυσίμων και πυρομαχικών σε μια πολύ μεγάλη χώρα έθετε σοβαρές προκλήσεις.
Τα λάθη και τα μπερδέματα – πάντα παράγοντας σε κάθε πόλεμο – θα έπαιξαν επίσης ρόλο. Αλλά οι στρατοί σύντομα μαθαίνουν και τα λάθη μπορούν να διορθωθούν αρκετά γρήγορα. Ένα πολύ πιο σοβαρό λάθος ήταν η υποτίμηση από τη Ρωσία της δύναμης αντίστασης του αντιπάλου.
Πριν από το πραξικόπημα του Μαϊντάν, ο ουκρανικός στρατός ήταν εξαιρετικά αδύναμος. Ωστόσο, από τότε έχει αναδιοργανωθεί με βάση την υποστήριξη και την εκπαίδευση του ΝΑΤΟ. Επιπλέον, έχει λάβει πολύτιμη εμπειρία μάχης κατά τη διάρκεια του οκταετούς εμφυλίου πολέμου στο Ντονμπάς. Αυτό το γεγονός σαφώς δεν είχε εκτιμηθεί επαρκώς από τον Πούτιν ή τους στρατηγούς του στην αρχή του πολέμου.
Υπήρχε όμως και ένας άλλος παράγοντας, που είναι πιο δύσκολο να ποσοτικοποιηθεί, αλλά έχει μεγάλη σημασία σε κάθε πόλεμο. Ο Ναπολέων παρατήρησε κάποτε ότι, στον πόλεμο, το ηθικό σε σχέση με τις φυσικές δυνάμεις υπερτερεί τρία προς ένα. Οι Ουκρανοί θεωρούν πως πολεμούν έναν αμυντικό πόλεμο για να «σώσουν την Πατρίδα τους».
Ο Ζελένσκι – αντίθετα με τις συμβουλές της Δύσης – δεν εγκατέλειψε τη χώρα, αλλά έμεινε στο Κίεβο και κάλεσε σε εθνική άμυνα, ενισχύοντας την αντίσταση του στρατού του και μερών του ουκρανικού πληθυσμού.
Επιπλέον, δεδομένου ότι η Ρωσία δεν έχει κηρύξει επίσημα πόλεμο (εξακολουθεί να την περιγράφει ως «ειδική επιχείρηση»), ο Πούτιν δεν μπορεί να πραγματοποιήσει γενική επιστράτευση στρατευσίμων και άλλων εφέδρων. Αυτό σημαίνει ότι, παρά τον τεράστιο πληθυσμό της Ρωσίας, ο πραγματικός αριθμός στρατευμάτων που μπορούν να αναπτυχθούν επί του παρόντος είναι κάπως περιορισμένος, αν και αυτό μπορεί να αλλάξει.
Πώς αθροίζονται όλα αυτά; Η Ρωσία έχει αναπτύξει περίπου 200.000 στρατιώτες, οι οποίοι, αν αθροιστούν μαζί με τις δυνάμεις των Δημοκρατιών του Ντονμπάς, φέρνουν τη μαχητική της δύναμη κοντά στις 300.000 άνδρες.
Ο ουκρανικός στρατός, μαζί με τις τοπικές πολιτοφυλακές του, υπολογίζεται περίπου στους 400.000 μαχητές. Αυτοί οι αριθμοί θα έχουν αυξηθεί λόγω της κινητοποίησης ικανών ανδρών – αν και το πόσο χρήσιμα θα είναι τέτοια άπειρα, κακώς εκπαιδευμένα στρατεύματα στο πεδίο της μάχης είναι αμφισβητήσιμο.
Τουλάχιστον στα χαρτιά, αντιμέτωποι, οι στρατοί φαίνεται να είναι σχετικά ίσοι. Αλλά τέτοιες συγκρίσεις είναι απατηλές. Μακροπρόθεσμα, οι ρωσικές δυνάμεις διατηρούν μια σαφή υπεροχή λόγω του μεγαλύτερου και πιο προηγμένου οπλοστασίου τους, καθώς και του ανώτερου γενικού επιτελείου τους, που έχουν δείξει μεγάλη ικανότητα και τακτική ευελιξία στην προσαρμογή στις μεταβαλλόμενες πραγματικότητες στο πεδίο της μάχης.
Η Ρωσία αλλάζει τακτική
Ο αρχικός στόχος του ρωσικού στρατού ήταν να πάρει τον έλεγχο της πρωτεύουσας Κιέβου. Οι ρωσικές δυνάμεις έλαβαν θέσεις γύρω από την πρωτεύουσα, και μάλιστα εισήλθαν στα προάστια σε κάτι που έμοιαζε με αψιμαχίες που προετοίμαζαν μια άμεση επίθεση. Οι Ουκρανοί κατά συνέπεια κινητοποιήθηκαν για την άμυνα της πρωτεύουσας. Όμως η επίθεση δεν ήρθε ποτέ.
Έχοντας δοκιμάσει την αντίσταση των αντίπαλων δυνάμεων στην αρχική επίθεση στο Κίεβο, οι Ρώσοι αποφάσισαν ότι μια άμεση επίθεση στην πρωτεύουσα, που περιλάμβανε οδομαχίες σώμα με σώμα σε πολυσύχναστες περιοχές πολιτών, θα ήταν πολύ δαπανηρή σε ζωές.
Οι επανειλημμένες δηλώσεις ότι οι Ρώσοι βομβαρδίζουν τα πάντα και στοχοποιούν εσκεμμένα κατοικημένες περιοχές χωρίς να ανησυχούν για απώλειες αμάχων, είναι ένα ψέμα που αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο μιας μαζικής προπαγανδιστικής εκστρατείας, που ξεκίνησε από τους Ουκρανούς με τη βοήθεια των υπηρεσιών πληροφοριών των ΗΠΑ. Θα ασχοληθούμε με αυτό το ψέμα παρακάτω.
Προς το παρόν, αρκεί να πούμε ότι οι Ρώσοι αποφάσισαν ότι μια άμεση επίθεση στο Κίεβο και σε άλλες μεγάλες πόλεις δεν ήταν βιώσιμη επιλογή. Μόλις έγινε σαφές ότι ένα γρήγορο χτύπημα νοκ-άουτ στην πρωτεύουσα αποκλείστηκε, οι Ρώσοι άλλαξαν τακτική. Από εκείνη τη στιγμή, η κίνηση προς το Κίεβο απέκτησε εντελώς διαφορετικό χαρακτήρα. Αυτό που αρχικά προοριζόταν ως επίθεση στο Κίεβο μετατράπηκε σε έναν ελιγμό που είναι γνωστός στη στρατιωτική γλώσσα ως αντιπερισπασμός.
Η ιδέα ενός τέτοιου ελιγμού είναι αρκετά απλή: να παρουσιάσει μια στρατιωτική δύναμη ως προετοιμασμένη να επιτεθεί σε ένα δεδομένο μέρος, ή ακόμα και να ξεκινήσει μια επίθεση, με σκοπό να εξαπατήσει έναν αντίπαλο στο να δεσμεύσει πόρους για να ανταποκριθεί στην προφανή απειλή. Είναι το ισοδύναμο ενός πυγμάχου που στοχεύει ένα χτύπημα στο κεφάλι του αντιπάλου του με τη δεξιά του γροθιά και, στη συνέχεια, δίνει ένα χτύπημα νοκ άουτ με αριστερό uppercut στο σαγόνι.
Αυτό, οι Ρώσοι το πέτυχαν έξοχα. Επιτιθέμενοι σε πολλά μέτωπα ταυτόχρονα, οι Ρώσοι αποδυνάμωσαν την επιθετική τους δύναμη. Αυτό φαίνεται να είναι αντιπαραγωγικό. Αλλά είχε το πλεονέκτημα να αναγκάσει τους Ουκρανούς να διασπείρουν τις δικές τους δυνάμεις προς διάφορες κατευθύνσεις, κυρίως για την άμυνα της πρωτεύουσας, Κιέβου.
Ωστόσο, το Κίεβο δεν ήταν πλέον ο κύριος στόχος της Ρωσίας. Αυτά είναι τώρα το Ντονμπάς και η παράκτια λωρίδα που συνδέει την Ουκρανία με τη Μαύρη Θάλασσα, η οποία αποτελεί μια χερσαία γέφυρα μεταξύ της Κριμαίας και της Ρωσίας.
Για να εξηγήσουμε την αλλαγμένη τακτική της Ρωσίας, είναι απαραίτητο να επαναλάβουμε μερικούς από τους πιο βασικούς κανόνες πολέμου, για τους οποίους οι δυτικοί λεγόμενοι ειδικοί φαίνεται να έχουν πλήρη άγνοια.
Ο Κλαούζεβιτς για τον πόλεμο
Από την αρχή του πολέμου, η τεράστια μηχανή προπαγάνδας που έχουν βάλει σε κίνηση οι Ουκρανοί με τη βοήθεια των μυστικών υπηρεσιών των ΗΠΑ, επαναλαμβάνει με μονότονη κανονικότητα την ίδια κουραστική κασέτα:
«Η ρωσική προέλαση έχει σταματήσει. Μέχρι στιγμής δεν έχουν καταφέρει να καταλάβου και να κρατήσουν καμία μεγάλη πόλη της Ουκρανίας». Δεν πέρασε ποτέ από το μυαλό αυτών των κυριών ότι δεν ήταν πρόθεση των Ρώσων να το κάνουν αυτό; Σε αυτό το σημείο, ας καλέσουμε ως βασικό μάρτυρα τον Καρλ φον Κλαούζεβιτς. Ως μαθητής του Χέγκελ, ο γέρος Κλαούζεβιτς κατανοούσε πολύ καλά τη διαλεκτική του πολέμου. Υπέθεσε ότι οι στρατοί, και όχι οι πόλεις, είναι το επίκεντρο της άμυνας ενός έθνους. Και περιέγραψε τους στόχους του πολέμου πολύ συνοπτικά στον πρώτο τόμο του αριστουργήματος του Περί του Πολέμου. Σχετικά με το ζήτημα της κατοχής εδαφών και πόλεων, έχει να πει τα εξής:
«Στόχος του πολέμου πρέπει να είναι η ήττα του εχθρού. Τι σημαίνει όμως ήττα; Η κατάκτηση ολόκληρης της επικράτειάς του δεν είναι πάντα απαραίτητη και η πλήρης κατάληψη της επικράτειάς του μπορεί να μην είναι αρκετή» (Περί του Πολέμου, η έμφαση δική μου, AΓ).
Ο Κλαούζεβιτς εξηγεί ότι ο στόχος του πολέμου δεν είναι η κατάκτηση εδαφών και πόλεων, αλλά η καταστροφή των εχθρικών δυνάμεων. Να τι γράφει: «Οι μάχες είναι η κεντρική στρατιωτική πράξη… Οι εμπλοκές σημαίνουν μάχη. Το αντικείμενο της μάχης είναι η καταστροφή ή η ήττα του εχθρού.
Τι εννοούμε με την ήττα του εχθρού; Απλώς την καταστροφή των δυνάμεών του, είτε με θάνατο, τραυματισμό, είτε με οποιοδήποτε άλλο μέσο – είτε εντελώς, είτε αρκετά για να τον κάνει να σταματήσει να πολεμά… Η πλήρης ή μερική καταστροφή του εχθρού πρέπει να θεωρείται ως το μοναδικό αντικείμενο όλων των μαχών… Άμεση εξόντωση των δυνάμεων του εχθρού πρέπει πάντα να είναι το κυρίαρχο στοιχείο».
Αυτό ακριβώς κάνει ο ρωσικός στρατός. Αυτή η στοιχειώδης αρχή του πολέμου είναι καλά κατανοητή από τουλάχιστον τους πιο ευφυείς στρατηγούς. Καταλαβαίνουν ότι η πραγματική κατάσταση στην Ουκρανία δεν έχει κανένα απολύτως κοινό με τα ουρλιαχτά στα πρωτοσέλιδα του Τύπου.
Η ακόλουθη ανάλυση από τον Sam Cranny-Evans και τον Dr Sidharth Kaushal του The Royal United Services Institute (RUSI) – ενός think tank για την άμυνα και την ασφάλεια – εκφράζει την πραγματική κατάσταση με αξιοθαύμαστη σαφήνεια. Αξίζει να παραθέσουμε αναλυτικά όσα έχουν να πουν: «Ο πόλεμος στην Ουκρανία κυριαρχείται από μια αποτελεσματική και εκτεταμένη εκστρατεία ενημέρωσης υπό την ηγεσία του ουκρανικού κράτους. Η ουκρανική αφήγηση κυριαρχεί τόσο στους κύκλους των ειδήσεων όσο και στους κύκλους των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, που έχουν πλέον την ίδια σημασία για τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Η αφήγηση είναι γεμάτη με διαλυμένα ρωσικά κομβόι, αγρότες που ρυμουλκούν θριαμβευτικά ρωσικά συστήματα αεράμυνας μακριά από τις κρυψώνες τους και τρομακτικά πλάνα από την καταστροφή ρωσικών σχηματισμών αρμάτων μάχης. Και όμως, αναλύοντας τρεις χάρτες που απεικονίζουν την επιχειρησιακή εικόνα, συμπεριλαμβανομένου ενός που κυκλοφόρησε από το Υπουργείο Άμυνας του Ηνωμένου Βασιλείου (MoD) και δύο που επιμελήθηκαν ερευνητές ανοιχτού κώδικα – ο λογαριασμός Twitter Jomini of the West και το Ukraine Conflict Monitor του Konrad Muzyka – είναι προφανές ότι οι ρωσικές δυνάμεις σημειώνουν πρόοδο.
Ωστόσο, η αποκλειστική εστίαση στις πόλεις – αν και κατανοητή – μπορεί να κρύβει περισσότερα από όσα αποκαλύπτει. Αν και φαίνεται ξεκάθαρο ότι το αρχικό ρωσικό σχέδιο βασιζόταν σε μία γρήγορη επίθεση κατά του Κιέβου, ενώ το μεγαλύτερο μέρος του ουκρανικού στρατού ήταν καθηλωμένο στα ανατολικά στο Ντόνετσκ και το Λουγκάνσκ, αυτό είναι απίθανο να παραμείνει έτσι. Ακόμη και υπό τις καλύτερες υποθέσεις (από τη ρωσική σκοπιά), είναι απίθανο να καταληφθεί σύντομα το Κίεβο. Ωστόσο, αξίζει να ληφθεί υπόψη ότι υπάρχει ένα δεύτερο ουκρανικό κέντρο βάρους – στο οποίο υπαινίσσεται ο Βλαντιμίρ Πούτιν στη δέσμευσή του να «αποστρατιωτικοποιήσει» την Ουκρανία – ο τακτικός ουκρανικός στρατός, το μεγαλύτερο μέρος του οποίου (Δυνάμεις Συντονισμένων Επιχειρήσεων – JFO) παραμένει κοντά στο Ντόνετσκ και το Λουγκάνσκ».
Και αυτό είναι πράγματι το ζήτημα. «Η θέση αυτής της δύναμης φαίνεται όλο και πιο επισφαλής καθώς οι ρωσικές δυνάμεις προχωρούν για να την περικυκλώσουν σε τρεις άξονες. Οι ρωσικές δυνάμεις του 58ου Στρατού Συνδυασμένων Όπλων και της 22ης Στρατιάς, που πιέζουν προς τα βόρεια από την Κριμαία, έχουν ξεκινήσει επιθέσεις στο Μπερισλάβ κατά μήκος του Δνείπερου και φαίνεται πιθανό να συνδεθούν στο Πολόχι με τις ρωσικές αυτονομιστικές δυνάμεις και τον Όγδοο Στρατό Συνδυασμένων Όπλων που προχωρούν από το Ντονμπάς. Στοιχεία του Στρατού Αρμάτων της Πρώτης Φρουράς και του Έκτου Στρατού Συνδυασμένων Όπλων που προχωρούν στο Χάρκοβο φαίνεται επίσης ότι απέφευγαν σε μεγάλο βαθμό τις προσπάθειες να καταλάβουν την πόλη – επικεντρώνοντας αντ’ αυτού στις επιθέσεις με πυροβολικό ενώ το παρακάμπτουν καθώς προχωρούν νότια και δυτικά μετά την Πολτάβα, αποκόπτοντας τις JFO από το να διαφύγουν προς τα βόρεια. Τέλος, στα νοτιοδυτικά, οι ρωσικές δυνάμεις της 20ης Μεραρχίας Μηχανοκίνητων Τυφεκιοφόρων Φρουρών εμφανίζονται με παρόμοιο σκοπό να παρακάμψουν το Μικολάεφ αλλά, κυρίως, μπορεί να μην προελαύνουν προς την Οδησσό. Αντίθετα, φαίνεται να προχωρούν βόρεια, κάτι που θα μπορούσε να υποδηλώνει την επιθυμία να καταλάβουν τις δυτικές όχθες των βασικών σημείων διέλευσης πάνω από τον Δνείπερο». (Έκθεση RUSI, Not Out of the Woods Yet: Assessing the Operational Situation in Ukraine, 14 Μαρτίου 2022)
Ο κύριος στόχος της Ρωσίας είναι τώρα ο αποδεκατισμός ενός βασικού τμήματος του ουκρανικού στρατού – περίπου 60.000-100.000 στρατιώτες στο Ντονμπάς. Η Ρωσία πραγματοποίησε μια ευρεία επίθεση σε όλη αυτή την περιοχή, με σκοπό να κρατήσει αυτές τις δυνάμεις πλήρως δεσμευμένες και ανίκανες να ελιχθούν. Την ίδια στιγμή, μια υποστηρικτική επιχείρηση έξω από την Κριμαία κατέλαβε τη Χερσώνα και διοργάνωσε άλλη μια προσχηματική επίθεση προς την Οδησσό.
Έχοντας καθηλώσει τις ουκρανικές δυνάμεις στην περιοχή, οι Ρώσοι θα μπορούσαν να επικεντρωθούν στην περικύκλωση και την κατάληψη της Μαριούπολης που σχεδόν έχει ολοκληρωθεί. Έτσι, μια στρατηγικής σημασίας χερσαία γέφυρα έχει πλέον δημιουργηθεί μεταξύ της Ρωσίας και της Κριμαίας, η οποία επίσης θέτει ολόκληρη την Αζοφική Θάλασσα υπό ρωσικό έλεγχο.
Η Ρωσία ξεκίνησε ταυτόχρονα μια εκστρατεία επιθέσεων με πυραύλους σε εγκαταστάσεις της Ουκρανίας (αποθήκες πετρελαίου και άλλες παρόμοιες) με σκοπό να διαταράξει την επιμελητεία, τη διοίκηση και τον έλεγχο του εχθρού, καθώς και την αεροπορική ισχύ και την υποστήριξη πυρός μεγάλης εμβέλειας. Ως αποτέλεσμα, η Ουκρανία φαίνεται να φτάνει στο τέλος των αποθεμάτων της σε καύσιμα και πυρομαχικά. Αυτή τη στιγμή, δεν είναι σε θέση να συντονίσει ελιγμούς μεγάλης κλίμακας και δεν είναι σε θέση να κάνει ουσιαστική χρήση της αεροπορίας της.
Με την πτώση της Μαριούπολης, η ψεύτικη επίθεση στο Βορρά δεν κρίνεται πλέον απαραίτητη. Αυτός είναι ο λόγος πίσω από την ομαλή ρωσική υποχώρηση από τον Βορρά. Οι χιλιάδες στρατιώτες που απελευθερώθηκαν πρόσφατα θα συγκεντρωθούν τώρα στην περιοχή του Ντονμπάς.
Προχωρώντας νότια από το Ίζιουμ κοντά στο Χάρκοβο και βόρεια από την περιοχή Ζαπορίζια, ο στόχος είναι να τυλίξουν και να καταστρέψουν τις ουκρανικές δυνάμεις στο Ντονμπάς, οι οποίες περιλαμβάνουν δεκάδες χιλιάδες από τους πιο αποφασισμένους και σκληροπυρηνικούς μαχητές της χώρας – ένα μεγάλο μέρος των οποίων στρατολογείται και διοικείται από φανατικούς εθνικιστές και νεοναζιστικά στοιχεία.
Έτσι, η αλήθεια είναι ότι ο ρωσικός στρατός δεν υποχωρεί καθόλου. Αντιθέτως, εξακολουθούν να προχωρούν, αργά, εσκεμμένα, μεθοδικά, προς τον πραγματικό στόχο, που δεν είναι πλέον το Κίεβο, αλλά η παράκτια λωρίδα στα νοτιοανατολικά και η ευρύτερη περιοχή του Ντονμπάς.
Η έμφαση στην υποτιθέμενη ικανότητα της Ρωσίας να παίρνει τις μεγάλες πόλεις ως μέτρο επιτυχίας ήταν ένα ανόητο λάθος. Η Ρωσία έχει καταφέρει να καθηλώσει τις ουκρανικές δυνάμεις σε πόλεις όπως το Χάρκοβο, ενώ απλώς τις παρακάμπτει. Στο μεταξύ συγκεντρώνει τις δυνάμεις της για αποφασιστικό χτύπημα στα ανατολικά.
Πώς ψεύδονται τα ΜΜΕ
Στις 10 Μαρτίου, το περιοδικό Fortune δημοσίευσε ένα άρθρο του Marcus Ryder, το οποίο ήδη εξέφραζε σοβαρές αμφιβολίες για την αλήθεια της επίσημης προπαγάνδας: «Σε έναν πόλεμο στον οποίο η συντριπτική πλειονότητα των δυτικών κυβερνήσεων υποστήριξε την Ουκρανία και αντιτάχθηκε στις ενέργειες της Ρωσίας, πολλοί δυτικοί δημοσιογράφοι φαίνεται να έχουν σχεδόν εγκαταλείψει τις δημοσιογραφικές αρχές της δέουσας αμεροληψίας και αντικειμενικότητας στην κάλυψη του πολέμου.
Οι δημοσιογράφοι, όπως και οι γιατροί, δεν πρέπει να παίρνουν μέρος σε έναν πόλεμο. Είναι καθήκον μας να αναφέρουμε τα γεγονότα χωρίς φόβο και όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικά. Εάν υπάρχει μια πλευρά που είναι αναμφισβήτητα “ο επιτιθέμενος” και κάνει “λάθος”, αυτό θα πρέπει να γίνει εμφανές στην αναφορά των γεγονότων και οι αναγνώστες μας πρέπει να το κρίνουν μόνοι τους. Εάν ο δημοσιογράφος κάνει αυτή την κρίση για τον αναγνώστη, σπάει το συμβόλαιο εμπιστοσύνης που έχει ο αναγνώστης με τον ειδησεογραφικό οργανισμό πως οι δημοσιογράφοι δεν επιλέγουν τα γεγονότα που ταιριάζουν στην πλευρά που προτιμούν.
Ως αναγνώστης, πρέπει να μπορώ να εμπιστεύομαι ότι οι δημοσιογράφοι θα αναφέρουν παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είτε διαπράττονται από ρωσικές είτε από ουκρανικές δυνάμεις. Αυτό δεν με κάνει “φιλοπουτινικό”. Η αντικειμενική, αμερόληπτη δημοσιογραφία που αναφέρει τα γεγονότα με κάνει να πιστεύω ότι ο Πούτιν κάνει λάθος. Η υποκειμενική, μεροληπτική αναφορά με κάνει να αναρωτιέμαι αν έχω μια δίκαιη και ακριβή εικόνα για το τι πραγματικά συμβαίνει. Με κάνει πιο απρόθυμο να καταδικάσω τον Πούτιν καθώς δεν είμαι σίγουρος ότι έχω την πλήρη εικόνα».
Αλλά στους ανθρώπους στη Δύση ποτέ δεν δόθηκε κάτι σαν την πλήρη εικόνα. Σε αντίθεση με την ανόητη προπαγάνδα, οι Ρώσοι όχι μόνο έχουν δείξει αυτοσυγκράτηση προκειμένου να μειώσουν τις απώλειες αμάχων – εξ ου και τα απίστευτα χαμηλά ποσοστά των αναφερόμενων θανάτων αμάχων.
Ένα ενδιαφέρον άρθρο του Newsweek ανοίγει με την ακόλουθη δήλωση: «Όσο καταστροφικός και αν είναι ο πόλεμος στην Ουκρανία, η Ρωσία προκαλεί λιγότερη ζημιά και σκοτώνει λιγότερους αμάχους από ό,τι θα μπορούσε, λένε οι ειδικοί των υπηρεσιών πληροφοριών των ΗΠΑ».
Στη συνέχεια παραθέτει τα λόγια υψηλόβαθμων αξιωματικών των ΗΠΑ, οι οποίοι έπρεπε να μιλήσουν ανώνυμα, επειδή είχαν ενημερωθεί από το Πεντάγωνο και είχαν εντολή να μην μιλήσουν στον Τύπο. Ένας από αυτούς, ένας αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ λέει:
«Είμαι απογοητευμένος από την τρέχουσα αφήγηση – ότι η Ρωσία στοχεύει σκόπιμα αμάχους, ότι κατεδαφίζει πόλεις και ότι ο Πούτιν δεν ενδιαφέρεται. Μια τέτοια διαστρεβλωμένη άποψη εμποδίζει την εξεύρεση λύσης πριν φτάσουμε σε μία πραγματική καταστροφή ή ο πόλεμος εξαπλωθεί στην υπόλοιπη Ευρώπη».
Μια άλλη πηγή, ένας αναλυτής της Υπηρεσίας Αμυντικών Πληροφοριών (DIA), λέει: «Γνωρίζω ότι οι ειδήσεις συνεχίζουν να επαναλαμβάνουν ότι ο Πούτιν στοχεύει αμάχους, αλλά δεν υπάρχουν στοιχεία ότι η Ρωσία το κάνει σκόπιμα… Στην πραγματικότητα, θα έλεγα ότι η Ρωσία θα μπορούσε να σκοτώσει χιλιάδες άλλους αμάχους αν το ήθελε».
«Κατά την άποψη του αναλυτή», μας πληροφορεί το Newsweek, «αν και ο πόλεμος οδήγησε σε άνευ προηγουμένου καταστροφές στο νότο και στα ανατολικά, ο ρωσικός στρατός στην πραγματικότητα έχει δείξει αυτοσυγκράτηση στις επιθέσεις μεγάλης εμβέλειας».
Αυτά τα εξαιρετικά διαφωτιστικά σχόλια αναλύονται σε όλο το άρθρο, από το οποίο θα παραθέσω τώρα εκτενώς: «Από το περασμένο Σαββατοκύριακο, σε 24 ημέρες σύγκρουσης, η Ρωσία έχει πραγματοποιήσει περίπου 1.400 επιθέσεις και έχει εκτοξεύσει σχεδόν 1.000 πυραύλους (αντίθετα, οι Ηνωμένες Πολιτείες έκαναν πολύ περισσότερα πλήγματα την πρώτη ημέρα του πολέμου στο Ιράκ το 2003). Η συντριπτική πλειονότητα των αεροπορικών επιδρομών γίνεται πάνω από το πεδίο της μάχης, με τα ρωσικά αεροσκάφη να παρέχουν «στενή αεροπορική υποστήριξη» στις επίγειες δυνάμεις. Το υπόλοιπο – λιγότερο από το 20% σύμφωνα με αμερικανούς ειδικούς – έχει στοχεύσει σε στρατιωτικά αεροδρόμια, στρατώνες και αποθήκες ανεφοδιασμού. […]
«Ξέρω ότι είναι δύσκολο να καταπιείς ότι η σφαγή και η καταστροφή θα μπορούσαν να είναι πολύ χειρότερες από ό,τι είναι», λέει ο αναλυτής της DIA. «Αλλά αυτό δείχνουν τα γεγονότα. Αυτό μου υποδηλώνει, τουλάχιστον, ότι ο Πούτιν δεν επιτίθεται σκόπιμα κατά αμάχων, ότι ίσως έχει επίγνωση ότι πρέπει να περιορίσει τις ζημιές για να αφήσει μία δίοδο για διαπραγματεύσεις». […]
«Η Ρωσία δεν βομβάρδισε σταθερές θέσεις αεράμυνας που προστατεύουν πόλεις. Αμερικανοί αναλυτές λένε ότι οι στρατηγοί του Πούτιν ήταν ιδιαίτερα απρόθυμοι να επιτεθούν σε αστικούς στόχους στο Κίεβο.
Ως αποτέλεσμα, ανεξάρτητα από τα σχέδια του Κρεμλίνου – αν η Ρωσία επιδίωκε πραγματικά αεροπορική υπεροχή ή είχε σκοπό να περιορίσει τις ζημιές στο Κίεβο – δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Πούτιν έπρεπε να αναθεωρήσει το σχέδιο επίθεσης μεγάλης εμβέλειας.
Ο αναλυτής της DIA σχολιάζει: «Για κάποιο λόγο, σαφώς οι Ρώσοι ήταν απρόθυμοι να χτυπήσουν μέσα στην αστική μεγαλούπολη του Κιέβου».
«Έχουν δώσει ένα σήμα», λέει ο απόστρατος αξιωματικός. «Τα δυτικά αεροδρόμια [στο Λουτσκ, το Λβιβ και το Ιβάνο-Φραγκίσκ] χτυπήθηκαν επειδή ήταν το πιο πιθανό σημείο για δωρεά μαχητικών αεροσκαφών από την Πολωνία και τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης».
«Όταν προετοιμάστηκαν αυτοί οι στόχοι», προσθέτει, «έγινε επίσης λόγος για μια δυτική ζώνη απαγόρευσης πτήσεων όπου αυτά τα [δυτικά] αεροδρόμια μπορεί να ήταν απαραίτητα».
«Και το λεγόμενο πεδίο εκπαίδευσης ειρηνευτών [στο Γιαροβίφ] χτυπήθηκε επειδή ήταν το μέρος όπου έπρεπε να εκπαιδευτεί η “διεθνής λεγεώνα”», λέει ο αξιωματικός. «Η Μόσχα το ανακοίνωσε μάλιστα».[…]
«Οι άνθρωποι μιλούν για το Γκρόζνι [στην Τσετσενία] και το Χαλέπι [στη Συρία] και για την κατεδάφιση των ουκρανικών πόλεων», λέει στο Newsweek ένας δεύτερος απόστρατος ανώτερος αξιωματικός της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ. «Αλλά ακόμη και στην περίπτωση των νότιων πόλεων, όπου το πυροβολικό και οι πύραυλοι βρίσκονται εντός εμβέλειας κατοικημένων κέντρων, τα πλήγματα φαίνεται να προσπαθούσαν να στοχεύσουν ουκρανικές στρατιωτικές μονάδες, πολλές από τις οποίες αναγκαστικά λειτουργούν μέσα από αστικές περιοχές».
Πώς οι Ουκρανοί δημιουργούν τους αμάχους στόχους
Είναι ένα καλά τεκμηριωμένο γεγονός ότι ο ουκρανικός στρατός τοποθετεί πυροβολικό σε κατοικημένες περιοχές δίπλα σε σχολεία και νοσοκομεία με την ιδέα να προσελκύσει ρωσικά πυρά. Αυτό επιβεβαιώθηκε σε ένα άρθρο στην Washington Post από τον Sudarsan Raghavan στις 28 Μαρτίου, όπου διαβάσαμε την ακόλουθη ενδιαφέρουσα παραδοχή:
«Η στρατηγική της Ουκρανίας να τοποθετεί βαρύ στρατιωτικό εξοπλισμό και άλλες οχυρώσεις σε αστικές ζώνες θα μπορούσε να αποδυναμώσει τις προσπάθειες της Δύσης και της Ουκρανίας να θεωρήσουν τη Ρωσία νομικά υπεύθυνη για πιθανά εγκλήματα πολέμου, είπαν ακτιβιστές ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ειδικοί στο διεθνές ανθρωπιστικό δίκαιο. Την περασμένη εβδομάδα, η κυβέρνηση Μπάιντεν δήλωσε επίσημα ότι η Μόσχα έχει διαπράξει εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας.
«Εάν υπάρχει στρατιωτικός εξοπλισμός εκεί, και [οι Ρώσοι] λένε ότι στοχεύουν αυτόν τον στρατιωτικό εξοπλισμό, τότε αυτό υπονομεύει τον ισχυρισμό ότι επιτίθενται σκόπιμα σε πολίτες», δήλωσε ο Richard Weir, ερευνητής για τις κρίσεις και τις συγκρούσεις του Human Rights Watch, ο οποίος εργάζεται στην Ουκρανία.
Ο ουκρανικός στρατός έχει «ευθύνη σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο» να απομακρύνει τις δυνάμεις και τον εξοπλισμό του από περιοχές κατοικημένες από αμάχους και, αν αυτό δεν είναι δυνατό, να απομακρύνει τους αμάχους από αυτές τις περιοχές, είπε ο Weir.
«Αν δεν το κάνουν αυτό, αυτό είναι παραβίαση των νόμων του πολέμου», πρόσθεσε. «Επειδή αυτό που κάνουν είναι να θέτουν σε κίνδυνο τους αμάχους. Γιατί όλος αυτός ο στρατιωτικός εξοπλισμός είναι νόμιμοι στόχοι».[…]
«Όπου μια επίθεση σε στρατιωτικό στόχο μπορεί να οδηγήσει σε απώλειες αμάχων, η ζημιά στους αμάχους πρέπει να εξισορροπηθεί με το στρατιωτικό πλεονέκτημα», δήλωσε ο Σάμπας, καθηγητής διεθνούς δικαίου. «Εάν δεν υπάρχει στρατιωτικό πλεονέκτημα, τότε η βία δεν δικαιολογείται και είναι λογικό να μιλάμε για εγκλήματα πολέμου».
Αλλά η γραμμή μεταξύ του τι συνιστά έγκλημα πολέμου γίνεται πιο θολή εάν οι κατοικημένες γειτονιές στρατιωτικοποιηθούν και γίνουν πεδία μάχης όπου οι θάνατοι αμάχων είναι αναπόφευκτοι.
Αυτό συμβαίνει και στο Κίεβο, όπου κατοικημένες περιοχές πλήττονται συχνά από ρωσικούς πυραύλους, όχι επειδή ήταν ο επιδιωκόμενος στόχος, αλλά επειδή χτυπήθηκαν από ουκρανικούς πυραύλους και προσγειώθηκαν σε κατοικημένες περιοχές. Το άρθρο εξηγεί:
«Εμπειρογνώμονες ασφαλείας για δυτικούς οργανισμούς μέσων ενημέρωσης έχουν σημειώσει ότι η ουκρανική αεράμυνα είναι τόσο επικεντρωμένη στην πόλη που όταν χτυπούν εισερχόμενους ρωσικούς πυραύλους ή drones, τα συντρίμμια πέφτουν σε συγκροτήματα κατοικιών».
«Οι Ουκρανοί στρατιώτες και εθελοντές προειδοποιούν τους δημοσιογράφους να μην τραβούν φωτογραφίες ή βίντεο από στρατιωτικά σημεία ελέγχου, εξοπλισμό, οχυρώσεις ή αυτοσχέδιες βάσεις μέσα στην πόλη για να μην υποδηλώσουν στους Ρώσους για τις τοποθεσίες τους. Ένας Ουκρανός blogger ανέβασε μια ανάρτηση στο TikTok με ένα ουκρανικό τανκ και άλλα στρατιωτικά οχήματα τοποθετημένα σε ένα εμπορικό κέντρο. Το εμπορικό κέντρο καταστράφηκε αργότερα στις 20 Μαρτίου από ρωσικό χτύπημα που σκότωσε οκτώ άτομα».
Δεν υπάρχει καμία απόδειξη ότι η ανάρτηση του TikTok οδήγησε στο χτύπημα. Στο Facebook, ένα άτομο που υποστηρίζει τον ουκρανικό στρατό προέτρεψε να κυνηγηθεί ο άνδρας επειδή αποκάλυψε θέσεις του ουκρανικού στρατού «για χάρη των likes» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. «Πληρώνω 500$ για οποιαδήποτε πληροφορία σχετικά με αυτό το άτομο στο TikTok. Ταυτότητα, διεύθυνση κατοικίας, στοιχεία επικοινωνίας.» Η Υπηρεσία Ασφαλείας της Ουκρανίας είπε αργότερα ότι συνέλαβε τον μπλόγκερ».
«Ρωσικές φρικαλεότητες»: αληθινές ή σκηνοθετημένες;
Το μπαράζ της ψεύτικης προπαγάνδας ήταν πολύ επιτυχημένο στο να ξεγελάσει το κοινό, ειδικά στο Ηνωμένο Βασίλειο. Αλλά επιτέλους αρχίζουν να εμφανίζονται κενά στο σκηνοθετημένο έργο.
Σε μια πρόσφατη εκπομπή στο Channel Four News, ο πολεμικός ανταποκριτής Άλεξ Τόμσον (στην Πολτάβα) εξέφρασε για πρώτη φορά τους ενδοιασμούς του σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο ο ουκρανικός στρατός λογοκρίνει τις ειδήσεις:
«Σε όλους τους πολέμους που καλύπτει κανείς, πάντα υπακούει σε κανόνες στρατιωτικής λογοκρισίας: έτσι δεν αποκαλύπτει θέσεις και αριθμούς στρατευμάτων και ούτω καθεξής, που θα μπορούσαν να αξιοποιηθούν στρατιωτικά.
Τα πράγματα ήταν λίγο πιο ενδιαφέροντα εδώ στην Ουκρανία. Στο Κίεβο, κοντά στο κέντρο της πόλης, πριν από λίγες μέρες χτυπήθηκε ένα σημαντικό κτίριο στρατηγικής σημασίας. Τόσα μπορώ να πω για αυτό. Αλλά εδώ και δύο ημέρες, όλα τα μέσα ενημέρωσης του κόσμου και τα εγχώρια μέσα ενημέρωσης εδώ δεν μπόρεσαν να πουν πραγματικά τίποτα γι’ αυτό ή να δείξουν κανένα λεπτομερές υλικό γι’ αυτό που συνέβη.
Δεν έχω δει ποτέ να επιτυγχάνεται αυτός ο βαθμός ελέγχου σε κανένα πόλεμο που έχω καλύψει ποτέ, και γίνεται πολύ αποτελεσματικά. Απλώς για να υπενθυμίσουμε στους ανθρώπους, αν θέλετε, ότι προφανώς, ξεκάθαρα, οι Ρώσοι έχουν ένα πολύ δυσκίνητο και αδέξιο καθεστώς λογοκρισίας που βγαίνει πολύ έντονα από τη Μόσχα. Και όλοι γνωρίζουμε γι’ αυτό, και έχουμε δει πως λειτουργεί. Αλλά εξίσου [εδώ] υπάρχει κάποια λογοκρισία και λειτουργούμε υπό αυτούς τους περιορισμούς. Είναι καλό να το θυμόμαστε αυτό».
Σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να εξετάσουμε τις τελευταίες αναφορές για υποτιθέμενες ρωσικές θηριωδίες στην Μπούτσα, ένα από τα χωριά από τα οποία πρόσφατα αποχώρησε ο ρωσικός στρατός. Ο ουκρανικός στρατός ισχυρίστηκε ότι είχε αποκαλύψει αποδεικτικά στοιχεία για υποτιθέμενα ρωσικά εγκλήματα πολέμου: πτώματα αμάχων που αφέθηκαν στο δρόμο με τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη τους, μερικοί με σημάδια βασανιστηρίων κ.λπ.
Αλλά κανείς δεν επιτρεπόταν να ελέγξει αυτές τις αναφορές. Η κυβέρνηση στο Κίεβο επέβαλε αμέσως απαγόρευση των μέσων ενημέρωσης σε όσους δημοσιογράφους επισκέπτονται αυτήν την περιοχή για περίοδο 24-48 ωρών. Η επίσημη δικαιολογία για τον αποκλεισμό όλων των εξωτερικών παρατηρητών ήταν η πιθανότητα να υπάρχουν παγίδες με νάρκες σε αυτές τις περιοχές.
Αλλά ο Τόμσον επεσήμανε ότι δεν υπήρχαν στοιχεία για αυτό. Υπέθεσε ότι έγινε επειδή μπορεί να υπάρχει μια «δυνατότητα για έρευνες εγκλημάτων πολέμου» και επομένως οι «σκηνές του εγκλήματος» πρέπει να διατηρηθούν για αυτόν τον σκοπό.
Φυσικά, κάθε σοβαρός ισχυρισμός για εγκλήματα πολέμου πρέπει να διερευνηθεί από ειδικευμένους ανθρώπους των οποίων η εντιμότητα και η αμεροληψία δεν μπορούν να αμφισβητηθούν. Αλλά ο ουκρανικός στρατός πληροί τις προϋποθέσεις για αυτόν τον σκοπό; Ο κ. Τόμσον φρόντισε να εκφραστεί πολύ επιφυλακτικά στα σχόλιά του – τα οποία, όπως μας υπενθύμισε – έγιναν υπό αυστηρή στρατιωτική λογοκρισία:
«Θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί στο να βγάλουμε συμπεράσματα – αν έχετε δει τη φωτογραφία στο ρεπορτάζ μας απόψε – για το πώς έφτασαν αυτοί οι άνθρωποι εκεί που ήταν, στην κατάσταση που ήταν, με εκείνους τους άνδρες με τα χέρια δεμένα πίσω από την πλάτη τους».
Ναι, φυσικά και αυτό είναι αλήθεια. Αλλά περιμένετε μια στιγμή! Το όλο θέμα σχετικά με έναν τόπο εγκλήματος είναι ότι πρέπει να παραμείνει εντελώς ανέγγιχτος, προκειμένου να αποφευχθεί η παραποίηση ή η τροποποίηση με οποιονδήποτε τρόπο. Αποκλείοντας σκόπιμα δημοσιογράφους ή οποιονδήποτε άλλο εξωτερικό παρατηρητή, οι Ουκρανοί είχαν 48 ώρες για να κάνουν ό,τι ήθελαν με τον «τόπο του εγκλήματος».
Αυτός είναι περισσότερος από αρκετός χρόνος για να παρέμβει κανείς στον τόπο του εγκλήματος, να φυτέψει ενοχοποιητικά στοιχεία και γενικά να παρουσιάσει μια στρεβλή εικόνα στον κόσμο. Μετά από αυτό, μπορούσαν να αισθάνονται ελεύθεροι να συνοδεύσουν επιλεγμένους δημοσιογράφους και να τους δείξουν τα «αποδεικτικά στοιχεία».
Θα ήταν ικανή η ουκρανική πλευρά για μια τέτοια εξαπάτηση; Το ίδιο το ερώτημα είναι αφελές. Είναι πολύ σαφές ότι οι Ουκρανοί συμμετείχαν από την αρχή σε μια περίτεχνη, εξελιγμένη και άκρως αποτελεσματική εκστρατεία παραπληροφόρησης, η οποία επαναλαμβάνεται και μεγεθύνεται από όλα τα μέσα ενημέρωσης του δυτικού κόσμου. Δεδομένου ότι οι πληροφορίες διαδραματίζουν τόσο βασικό ρόλο σε αυτόν τον πόλεμο, θα ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς ότι δεν θα χρησιμοποιούσαν τέτοιες μεθόδους.
Για να εντοπιστεί ο δράστης οποιουδήποτε εγκλήματος, το πρώτο ερώτημα που πρέπει να τεθεί είναι: Cui bono? Ποιοι ωφελούνται;
Το να διαπράττουν μαζικές δολοφονίες και μετά να αφήνουν τα θύματα ξαπλωμένα στο δρόμο για να τα βρει ο εχθρός δεν φαίνεται να είναι η πιο πιθανή τακτική για τους Ρώσους, οι οποίοι δεν θα ωφελούνταν ούτε στον παραμικρό βαθμό.
Αλλά για τους Ουκρανούς, οι οποίοι, παρά τους κομπασμούς, βρίσκονται τώρα σε μια ολοένα και πιο απελπιστική θέση, το όφελος μιας τέτοιας προπαγάνδας είναι μεγάλης σημασίας. Θα προσέθετε πολύ μεγαλύτερο βάρος στις εκκλήσεις για περισσότερη στρατιωτική βοήθεια που επανέλαβε ο Ζελένσκι στο βήμα του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ. Ω ναι! Αξίζει μια ολόκληρη αποστολή αντιαρματικών ρουκετών για έναν άνδρα με την πλάτη στον τοίχο.
Ελλείψει σταθερής απόδειξης από απολύτως αμερόληπτες και αξιόπιστες πηγές, δεν πρέπει να κρίνουμε την εγκυρότητα αυτών των ισχυρισμών. Ο χρόνος θα δείξει ποιος έλεγε ψέματα και ποιος έλεγε αλήθεια.
Αλλά αρνούμαστε κατηγορηματικά να παρασυρθούμε από τη μηχανή προπαγάνδας που στρεβλώνει με συνέπεια τα γεγονότα προς όφελος της ουκρανικής άρχουσας κλίκας και των ιμπεριαλιστών υποστηρικτών της, των οποίων τα χέρια είναι ανεξίτηλα βαμμένα με το αίμα αμέτρητων αθώων ανθρώπων.
Λονδίνο, 8 Απριλίου 2022
