Haaretz 26/10/2023
Κάθε λογικός, και έντιμος άνθρωπος πρέπει να κάνει δύο ερωτήσεις: Πώς φτάσαμε σε αυτή τη στιγμή; Πώς θα τερματίσουμε τον κύκλο της βίας που συνεχίζεται εδώ και πολλά χρόνια; Φτάσαμε σε αυτή τη στιγμή λόγω δύο εθνικών κινημάτων που συγκρούστηκαν στη Γη του Ισραήλ.
Στην αρχή του Σιωνισμού κυριάρχησε το σύνθημα «γη χωρίς λαό για λαό χωρίς γη», που ερμηνεύτηκε ότι αυτή η χώρα ήταν άδεια. Η δεξιά διαδίδει το κενό μέχρι τότε ψέμα της χώρας. Αλλά μια ματιά στους χάρτες του δέκατου ένατου αιώνα, τα αποτελέσματα των στατιστικών στοιχείων του Οθωμανικού πληθυσμού από το 1897 και το 1905, και τα αποτελέσματα των στατιστικών του βρετανικού πληθυσμού το 1922, δείχνουν ότι η χώρα περιελάμβανε εκατοντάδες αραβικά χωριά, στα οποία ζούσαν περίπου 700.000 άνθρωποι. αρχές του εικοστού αιώνα.
Ναι, ορισμένοι Σιωνιστές στοχαστές, συμπεριλαμβανομένου του Ahad Haam, προειδοποίησαν στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα ότι ο Σιωνισμός ήθελε να εφαρμόσει το έργο του σε κατοικημένη γη. Το 1923, ο Zeev Jabotinsky το εξέφρασε με αιχμηρά και ξεκάθαρα λόγια στο σπουδαίο άρθρο του «The Iron Wall». Την ίδια στιγμή, ο παλαιστινιακός πληθυσμός της χώρας ανέπτυξε έναν δικό του εθνικισμό τον εικοστό αιώνα.
Υπάρχει μια σημαντική καμπή στη σχέση μεταξύ των δύο εθνικών κινημάτων, η οποία είναι η Νάκμπα του 1948, στην οποία περίπου 700.000 Παλαιστίνιοι έγιναν πρόσφυγες και 400 παλαιστινιακά χωριά κατεδαφίστηκαν. Υπάρχει ένα άλλο σημείο καμπής, που είναι η ανάληψη της εξουσίας από το Λικούντ το 1977. Το Λικούντ πήρε μια ιστορική απόφαση σύμφωνα με την οποία ο απώτερος στόχος του Σιωνισμού δεν είναι να επιτύχει ειρήνη με τον παλαιστινιακό λαό, αλλά μάλλον να συνεχίσει να διατηρεί την «Ιουδαία και τη Σαμάρεια» και να εδραιώσει το έργο οικισμού. Με τα χρόνια, η αντιπαράθεση μεταξύ των δύο εθνικιστικών κινημάτων έγινε πιο βίαιη.
Οι Παλαιστίνιοι έφτασαν στο αποκορύφωμα της βίας στη γιορτή της αποκάλυψης της Τορά. Το Ισραήλ έχει φτάσει στο αποκορύφωμα της βίας στην επιχείρηση που διεξάγεται αυτή τη στιγμή στη Γάζα. Η συνεχιζόμενη διατήρηση των «Εδαφών» [τη Δυτική Όχθη] από το Ισραήλ έχει δικαιολογηθεί από την ανάγκη ασφάλειας. Αλλά η ίδρυση εκατοντάδων οικισμών στα «Εδάφη» δείχνει ότι το Ισραήλ δεν διατηρεί τα «Εδάφη» για λόγους ασφαλείας, αλλά μάλλον λόγω του τρόπου με τον οποίο ορίζει τους στόχους του εθνικισμού του.
Επιπλέον, πολλοί ειδικοί σε θέματα ασφάλειας, όπως ο Ehud Barak («Η διαφορά μεταξύ της αριστεράς και της δεξιάς είναι σαν τη διαφορά μεταξύ εκείνων που ασπάζονται τη θεωρία της εξέλιξης και εκείνων που την αρνούνται», Haaretz, 5/11/2017) και μέλη του κινήματος «Ηγέτες για την ασφάλεια του Ισραήλ», λένε ότι η ισραηλινή εθνική ασφάλεια δεν θα διακυβευτεί εάν το Ισραήλ καταλήξει σε ειρηνευτική συμφωνία με τους Παλαιστίνιους, με τα περισσότερα «εδάφη» να εκκενωθούν.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που λένε ότι η διατήρηση των «εδαφών» επιδεινώνει την κατάσταση ασφάλειας στο Ισραήλ. Αυτός ο ισχυρισμός αναφέρθηκε ξανά πρόσφατα, όταν ειπώθηκε ότι δεν υπήρχαν αρκετοί στρατιώτες στη Λωρίδα της Γάζας, επειδή ο στρατός έπρεπε να προστατεύει τους εποίκους στα «εδάφη».
Το δεύτερο ερώτημα είναι: Πώς θα τερματίσουμε τον κύκλο της αιματοχυσίας; Η απάντηση έχει να κάνει πολύ με τον τρόπο που το Ισραήλ ορίζει τους εθνικούς του στόχους. Εάν η επίτευξη ειρήνης με τους Παλαιστίνιους γίνει ο απώτερος εθνικός στόχος, δεν είναι απίθανο να καταστεί δυνατή η επίτευξη συμφωνίας μαζί τους που θα επιτρέψει επίσης την εξομάλυνση και τη διατήρηση της ασφάλειας.
Είναι σαφές ότι η δολοφονική συμπεριφορά της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας θα δημιουργήσει ισχυρισμούς με τη μορφή: «Αυτή είναι η αληθινή φύση των Αράβων και δεν είναι δυνατόν να τους εμπιστευτούμε και να καταλήξουμε σε οποιαδήποτε συμφωνία μαζί τους».
Αλλά από την άλλη πλευρά, πρέπει να θυμόμαστε ότι το Ισραήλ κατέληξε σε ειρηνευτική συμφωνία με την Αίγυπτο το 1979, αφού της προκάλεσε μια τρομερή εθνική καταστροφή. Λειτουργεί εδώ και 44 χρόνια. Υπάρχει στενή συνεργασία στον τομέα της ασφάλειας μεταξύ του Ισραήλ και της Παλαιστινιακής Αρχής για δύο δεκαετίες σε συνέχεια των Συμφωνιών του Όσλο, που υπογράφηκαν το 1993. Το Ισραήλ πέτυχε επίσης ειρήνη με την Ιορδανία. Και με άλλες αραβικές χώρες στο πλαίσιο των «Συμφωνιών του Αβραάμ». Υπάρχουν σχέσεις ειρήνης και συνεργασίας μεταξύ Εβραίων πολιτών και Αράβων πολιτών στη χώρα.
Ο τερματισμός του κύκλου της αιματοχυσίας απαιτεί επίσης την αναγνώριση της ύπαρξης του παλαιστινιακού εθνικισμού και του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση.
Όπως έχει ειπωθεί συχνά πρόσφατα, επειδή ήθελε να παρακάμψει την ανάγκη επίτευξης πολιτικής συμφωνίας με την Παλαιστινιακή Αρχή, είναι το ίδιο το Ισραήλ που συνέβαλε τα μέγιστα στην οικοδόμηση της Χαμάς ως ισχυρής οργάνωσης που ανταγωνίζεται την Παλαιστινιακή Αρχή. Ελπίζουμε ότι το Ισραήλ θα αντλήσει ένα μάθημα από τα πρόσφατα γεγονότα και ότι είναι αναπόφευκτο να διαπραγματευτεί απευθείας με την Παλαιστινιακή Αρχή και να μην προσπαθήσει να της δημιουργήσει ανταγωνιστές (αυτή είναι μια παλιά στρατηγική για το Ισραήλ, όπως η προσπάθεια παράκαμψης της PLO με την ίδρυση «χωριακοί δεσμοί» το 1977).
Το Ισραήλ πρέπει επίσης να συνειδητοποιήσει ότι η συνέχιση της αιματηρής σύγκρουσης είναι η κύρια απειλή για τη φιλελεύθερη δημοκρατία. Εάν η σύγκρουση συνεχιστεί, θα οδηγήσει σε εξτρεμιστικά κόμματα επικεφαλής του κράτους, που θα οδηγήσουν πρώτα στην καταστροφή του φιλελεύθερου δημοκρατικού συστήματος και μετά στην καταστροφή του ίδιου του κράτους. Η κατοχή είναι η κύρια απειλή για τον φιλελευθερισμό. Γιατί οι οργανώσεις που αντιτίθενται στην κατοχή εκφράζουν την αντίθεσή τους σε αυτήν και το κράτος απαντά ασβεστοποιώντας τα φιλελεύθερα δικαιώματά του, όπως η ελευθερία σύστασης συλλόγων και η ελευθερία της έκφρασης. Επιπλέον, υπάρχει ο ισχυρισμός ότι ένα μεγάλο μέρος των κινήτρων για το καθεστωτικό πραξικόπημα πέρυσι προήλθε από την επιθυμία να απαλλαγεί η κατοχή από τη νομική εποπτεία του Ανωτάτου Δικαστηρίου.
Η συνέχιση της σύγκρουσης αργά ή γρήγορα θα οδηγήσει σε μια προσπάθεια εκτοπισμού των Ισραηλινών Αράβων. Κατά τη γνώμη μου, αυτή η προσπάθεια δεν θα πετύχει, αλλά θα μετατρέψει το Ισραήλ στο πιο εγκληματικό κράτος στον κόσμο και θα οδηγήσει σε εκτεταμένη και μακροχρόνια βία μεταξύ του Ισραήλ και ολόκληρου του ισλαμικού κόσμου. Η συνέχιση της σύγκρουσης θα οδηγήσει επίσης σε βίαιες αντιπαραθέσεις μεταξύ Εβραίων και Αράβων στο εσωτερικό του Ισραήλ.
Γενικά, πρέπει να αναρωτηθούμε, σε ποια χώρα θέλουμε να ζήσουμε σε 20 ή 30 χρόνια; Σε ένα κράτος που εξακολουθεί να βασίζεται στη στρατιωτική δύναμη ή σε ένα κράτος που εφαρμόζει τη συνύπαρξη με τον παλαιστινιακό εθνικισμό και διατηρεί περίπλοκες σχέσεις με χώρες της Μέσης Ανατολής;
Τελικά, θα φτάσουμε στην ειρήνη με τους Παλαιστίνιους. Εάν ναι, γιατί να μην ξεκινήσετε αυτές τις προσπάθειες τώρα;
