Ο πρώην υπουργός Υγείας Μ. Χρυσοχοΐδης ως κεντρικός ομιλητής στο 22ο συνέδριο Health World, το οποίο διοργάνωσε το Ελληνοαμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο, έδωσε με σαφήνεια την ουσία της πολιτικής της κυβέρνησης σε μια πρόταση: «Δυο προτεραιότητες οι οποίες πρέπει να τρέχουν παράλληλα, η υγεία ως κοινωνικό αγαθό, προσβάσιμο από όλους και η άλλη πλευρά η υγεία ως επιχειρηματικότητα».
Ως προς την πρώτη τα αποτελέσματα τα βλέπουμε καθημερινά, με τη συνεχόμενη κατηφορική πορεία του ΕΣΥ. Η υποχρηματοδότηση του συστήματος Υγείας είναι εξωφρενική – στην ευρωπαϊκή κατάσταση σχετικά με τις δημόσιες δαπάνες για την Υγεία η Ελλάδα να είναι 3η από το τέλος, με 11%.
Έχει αποδειχθεί με αριθμητικά στοιχεία πως όσο συρρικνώνεται το ΕΣΥ, η πρωτοβάθμια και φαρμακευτική περίθαλψη, τόσο γιγαντώνονται οι ιδιωτικές δαπάνες (δηλ. τα λεφτά που πληρώνουν οι πολίτες) οι οποίες το 2022 έφθασαν τα 9,9 δισ., ποσό από τα υψηλότερα στην Ευρώπη. Από αυτό το ποσό των 9,9 δισ. τα 2,9 δισ. πάνε σε φαρμακευτική και τα 2,1 δισ. σε πρωτοβάθμια και νοσοκομειακή ιδιωτική περίθαλψη, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ (δες εδώ).
Στον κλάδο μπαίνουν μεγάλοι πολυεθνικοί, ακόμη και πολυκλαδικοί, όμιλοι, όπως η CVC, δραστηριοποιούμενοι κυρίως στην δευτεροβάθμια και λιγότερο στην πρωτοβάθμια περίθαλψη. Με ένα θεσμικό πλαίσιο αρκετά ελαστικό, με εξασφαλισμένη κερδοφορία, μέσω των ασθενών-πελατών και με την συνεργασία με τον ΕΟΠΥΥ και τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρίες, χρόνο με το χρόνο αυξάνεται ο βαθμός μονοπώλησης της Υγείας από τον ιδιωτικό τομέα.
Η κατάσταση των εργαζομένων, γιατρών, νοσηλευτικού και υπόλοιπου προσωπικού, στον ιδιωτικό τομέα, που υπολογίζονται σε δεκάδες χιλιάδες αν και δεν υπάρχουν δημοσιοποιημένα στοιχεία, δεν είναι καθόλου καλή.
Οι ελλείψεις νοσηλευτικού προσωπικού είναι μεγάλες, και ιδιαίτερα εξειδικευμένου, με μισθούς λίγο πάνω από τον κατώτερο βασικό, και χωρίς Συλλογικές Συμβάσεις. Οι εργοδότες, τα τελευταία χρόνια, λόγω των ελλείψεων σε αρκετές ειδικότητες, και ιδιαίτερα σε νοσηλευτές/ριες, με καλά πτυχία μόνο, εξαναγκάζονται να δίνουν κάτι παραπάνω, με την μορφή των μπόνους.
Στα μεγάλα ιδιωτικά νοσοκομεία, υπάρχει μεγάλη εντατικοποίηση της εργασίας, δηλαδή τρέξιμο, και με απλήρωτες πολλές φορές επιπρόσθετες ώρες εργασίας, ενώ σε μικρότερες κλινικές υπάρχει και σήμερα αρκετή κακοπληρωσιά, με καθυστερήσεις ή χρωστούμενα μισθών και υπερωριών αλλά και φαινόμενα μαύρης εργασίας.
Επιπρόσθετα, με την επίσημη πλέον καθιέρωση της 6ημερης εργασίας, ένα ακόμη κυβερνητικό δωράκι στον …πάσχοντα ιδιωτικό τομέα Υγείας, απειλείται άμεσα και το κατακτημένο εδώ και δεκαετίες 5ημερο, το οποίο επικρατεί ακόμη σήμερα σε μεγάλο μέρος,
Το επίπεδο συνδικαλιστικής οργάνωσης στον ιδιωτικό τομέα Υγείας είναι χαμηλό, με σωματεία κυρίως σε μεγάλες μονάδες, και στις περισσότερες περιπτώσεις βυθισμένα στο φιλεργοδοτισμό και στην ανυποληψία, κάτι που αντιστοιχεί και στην ομοσπονδία, την ΟΣΝΙΕ, η οποία παίζει μόνο έναν γραφειοκρατικό ρόλο, μακριά ουσιαστικά από τους εργαζόμενους και τα προβλήματά τους.
Κάποια κλαδικά σωματεία τα οποία κάποτε είχαν μια αξιόλογη δράση και τα οποία ακόμη ελέγχει το ΠΑΜΕ, όπως της Θεσσαλονίκης, της Λάρισας και του Πειραιά, σήμερα είναι κι αυτά εν πολλοίς αδρανή, με εξαίρεση ίσως το κλαδικό σωματείο της Αθήνας, το οποίο παρουσιάζει μια ανεξάρτητη δράση, χαομένο όμως κι αυτό μέσα στην πρωτεύουσα, στην πληθώρα των χώρων εργασίας και των προβλημάτων τους.
Οι όποιες προσπάθειες για να υπογραφεί κλαδική Συλλογική Σύμβαση, με δυο απεργιακές κινητοποιήσεις από ορισμένα σωματεία, μέσα στο Μάρτη και τον Απρίλη, δεν φάνηκαν να έχουν ιδιαίτερα αποτελέσματα.
Ο ιδιωτικός τομέας Υγείας είναι μια πολυπόθητη νύφη για το μεγάλο και πολυεθνικό κεφάλαιο και για διάφορα επιχειρηματικά συμφέροντα.
Η κυβερνητική πολιτική της απαξίωσης του ΕΣΥ, του ανοίγει λαμπρούς δρόμους για υψηλή κερδοφορία (δες εδώ).
Το εργατικό και λαϊκό κίνημα, αναγκαστικά οφείλει να σηκώσει ψηλά τις διεκδικήσεις, για αυξήσεις των δημοσίων δαπανών για την Υγεία, την εθνικοποίηση των μεγάλων ιδιωτικών δομών υγείας την αναβάθμιση και ανασυγκρότηση της πρωτοβάθμιας δημόσιας περίθαλψης.
Το συνδικαλιστικό κίνημα στον ιδιωτικό τομέα, για να έχει ουσιαστικές διεκδικήσεις και αποτελέσματα, αναγκαστικά χρειάζεται να οργανώσει τις χιλιάδες ανοργάνωτους εργαζόμενους, ιδιαίτερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, βάζοντας μπροστά τη διεκδίκηση κλαδικής ΣΣΕ για αυξήσεις μισθών και δικαιώματα που αφαιρέθηκαν τα προηγούμενα χρόνια, τη διατήρηση του 5ημερου και τη μείωση του χρόνου εργασίας…
Αυτά όλα δεν μπορούν να συζητιούνται σε κλειστά γραφεία, αλλά να είναι αντικείμενα δράσης, πρωτοβουλιών, συσκέψεων, πλατειών συνελεύσεων, για στήσιμο νέων σωματείων όπου είναι αναγκαίο και δυνατό, και για τον ταξικό προσανατολισμό των όποιων προσπαθειών.
Η πρωτοβουλία χρειάζεται να περάσει στα χέρια των ίδιων των εργαζομένων, πέρα από ιδιαίτερες εργασιακές και άλλες διαφορές και διαχωρισμούς.
Ο ιδιωτικός τομέας Υγείας, η αγορά παροχής υπηρεσιών υγείας, σήμερα δεν μπορεί να παραμένει έξω από το πλαίσιο των πολιτικών προγραμμάτων των κομμάτων και των κοινωνικών διεκδικήσεων των μεγάλων και μικρών συνδικαλιστικών οργάνων
Ο Βασίλης Τουμπέλης ήταν πρόεδρος της Ο.Σ.Ν.Ι.Ε.
