Πηγή: Νέα Προοπτική
Την Τετάρτη 6 Μάρτη 2024 με σύνθημα “Τα καζίνο δεν έχουν καμία θέση εντός των πόλεων, δίπλα στα σπίτια και στα σχολεία μας!” η Συντονιστική Επιτροπή Αγώνα κατά της μετεγκατάστασης του καζίνο Πάρνηθας στο Μαρούσι μέσα στο κτήμα Δηλαβέρη στη συμβολή των λεωφόρων Κηφισίας και Σπύρου Λούη, διοργάνωσε μεγάλη εκδήλωση στην αίθουσα της Ελληνικής Κεραμικής, που γέμισε ασφυκτικά από κόσμο του Μαρουσιού και των γύρω δήμων.
Στην εκδήλωση συντονίστρια ήταν η δημοσιογράφος της Εφημερίδας των Συντακτών Αφροδίτη Τζιαντζή. Μήνυμα έστειλε ο ομότιμος καθηγητής Ε.Μ.Π. Γιώργος Σαρηγιάννης που λόγω ασθένειας δεν παραβρέθηκε ως ομιλητής. Κεντρικοί ομιλητές ήταν ο Λεωνίδας Βατικιώτης οικονομολόγος, διδάσκων σε ΑΕΙ Ελλάδος και Κύπρου και η Κατερίνα Μάτσα, στέλεχος ΕΕΚ, ψυχίατρος κοινωνικών ιατρείων, μέλος στο Δίκτυο Αλληλεγγύης Κοινωνικών Ιατρείων, πρόεδρος του Σωματείου Υποστήριξης του Επιστημονικού και Κοινωνικού Έργου του 18 Άνω και πρώην επιστημονικά υπεύθυνη του 18 Άνω.
Μετά τους κεντρικούς ομιλητές ακολούθησαν πολλές συνεισφορές από συνδικαλιστές, εκπαιδευτικούς, εκπροσώπους (συλλόγων, δημοτικών και περιφερειακών παρατάξεων, δημοτικών συμβουλίων) αλλά και από κατοίκους.
Η ψυχίατρος σ. Κατερίνα Μάτσα είπε στην ομιλία της :
“Στην εποχή μας υπάρχουν και αναπτύσσονται όλοι οι όροι για την όλο και μεγαλύτερη διάδοση όλων των τύπων της εξάρτησης, από ουσίες, νόμιμες και παράνομες, από το ίντερνετ, από το τζόγο. Γιατί: Η εξάρτηση είναι ένας τύπος συμπεριφοράς με καταναγκαστικό χαρακτήρα, που γίνεται τρόπος ζωής. Αποτελεί ένα τρόπο φυγής από την κοινωνική, την καθημερινή πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα, που γίνεται αβίωτη για τη συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού. Σφραγίζεται από τη βία, τις τεράστιες κοινωνικές ανισότητες, τους ανταγωνισμούς, τη φτώχεια, που είναι η χειρότερη μορφή βίας, τις ματαιώσεις και τις διαψεύσεις ονείρων και προσδοκιών. Κυριαρχεί η αποξένωση των ανθρώπων, ο ατομικισμός, που καλλιεργείται από την κυρίαρχη ιδεολογία και γεννά ανασφάλεια και φόβο.
Οι κοινωνικοί δεσμοί έχουν διαρραγεί, τα άτομα, μοναχικά, φοβισμένα κι απελπισμένα αναδιπλώνονται στον εαυτό τους, χωρίς κοινωνικά στηρίγματα, βιώνοντας τον αυταρχισμό του κράτους και όλων των μηχανισμών καταστολής, με τις κοινωνικές υπηρεσίες και το κοινωνικό κράτος σε κατάρρευση, με το ΕΣΥ διαλυμένο και σε διαδικασία ιδιωτικοποίησης, με τη δημόσια παιδεία να στραγγαλίζεται από τα ιδιωτικά πανεπιστήμια που ψηφίζονται μεθαύριο παρά τις δυναμικές αντιδράσεις των φοιτητών και την αντίθεση της πλειοψηφίας της κοινωνίας.
Μέσα σε αυτό το κλίμα μεγαλώνουν τα παιδιά σήμερα. Με τους γονείς να τρέχουν όλη τη μέρα από τη μια δουλειά στην άλλη για να επιβιώσουν, άλλοτε παραιτημένοι, τσακισμένοι κι αυτοί από την κρίση και τα παιδιά μπροστά σε μια οθόνη, στην τηλεόραση, ή το τάμπλετ (ακόμα κι απ’ τα δύο τους χρόνια) να μη δημιουργούν συναισθηματικούς δεσμούς, αλλά να επενδύουν στο χρήμα, να εσωτερικεύουν τις κυρίαρχες αξίες που προβάλλονται από την οθόνη, της ανταγωνιστικότητας, του ατομικισμού, “ο θάνατός σου, η ζωή μου“. Μέσα σε αυτούς τους όρους δεν κοινωνικοποιούνται, κλείνονται στον εαυτό τους και γίνονται ψυχικά ευάλωτα. Στη δική τους ευαλωτότητα, τη μειωμένη ψυχική ανθεκτικότητα αποτυπώνεται η κοινωνική ευαλωτότητα, η ρήξη των κοινωνικών δεσμών, η εξατομίκευση και ο ανταγωνισμός.
Σε αυτό το ψυχολογικό υπόστρωμα μπορεί να εγκατασταθεί η εξάρτηση. Αυτά τα άτομα ψάχνουν τρόπους φυγής από την κοινωνική πραγματικότητα. Και τη βρίσκουν στο τζόγο, υπέργειο ή ηλεκτρονικό ή και σε άλλες μορφές εξάρτησης. Ονειρεύονται “να πιάσουν την καλή“, να εξασφαλίσουν μεγάλα κέρδη, να ζήσουν μια εύκολη ζωή, με όλα τα καταναλωτικά αγαθά που έχουν μάθει να εκτιμούν στη ζωή τους.
Όμως, το μέσο, το αντικείμενο της εξάρτησης, από τα ναρκωτικά μέχρι τα φρουτάκια και το τζόγο, είναι εθιστικό, δημιουργεί εξάρτηση.
Ποια είναι η κλινική εικόνα της εξάρτησης από τα τυχερά παιχνίδια: Παίζει παρορμητικά, δεν μπορεί να αντισταθεί στην επιθυμία που τη βιώνει ως καταναγκασμό. Το παιχνίδι διαρκεί όλο και περισσότερο, όταν δεν παίζει του λείπει, όταν παίζει αισθάνεται ανακούφιση ή ευχαρίστηση, σιγά σιγά εγκαταλείπει κάθε άλλη ασχολία και υποχρέωση, επαγγελματική, κοινωνική και άλλη, απομονώνεται κοινωνικά, χάνει τον έλεγχο και δεν μπορεί να σταματήσει, ακόμα και γνωρίζοντας τις καταστροφικές συνέπειες, όταν δεν παίζει “του λείπει“, είναι σε ένταση και μπορεί να γίνει επιθετικός.
Οι συνέπειες είναι καταστροφικές σε όλα τα επίπεδα, της υγείας του, της ψυχικής υγείας, της επαγγελματικής και οικονομικής κατάστασης, της οικογένειας που καλείται να αντιμετωπίσει όλες τις καταστροφές.
Γιατί, στράφηκε στα τυχερά παιχνίδια για να βρει νόημα στη ζωή του και κατέληξε να υποδουλωθεί στο παιχνίδι, να χάσει την ελευθερία του και τον ίδιο τον εαυτό του.
“Παίξε υπεύθυνα“, τον προτρέπουν οι κρατικές διαφημίσεις. Όμως η ίδια η φύση της εξάρτησης δεν επιτρέπει τον έλεγχό της, ισοδυναμεί εξ ορισμού με την απώλεια κάθε ελέγχου. Δεν είναι τυχαίο ότι το ΚΕΘΕΑ δεν μπορεί να ανταποκριθεί στα αιτήματα θεραπείας από τζόγο, γιατί έχουν αυξηθεί πολύ.
“Δεν επηρεάζεται από το αν έρθει το καζίνο στη γειτονιά του έφηβου, δίπλα στο σχολείο του, μπορεί να παίξει αν θέλει, οπουδήποτε κι αν είναι το καζίνο, ακόμα και διαδικτυακά“, λένε. Αυτό δεν ισχύει. Η ίδια η απόφαση της μεταφοράς μέσα στον αστικό ιστό περνά ένα κοινωνικό μήνυμα. Ότι είναι ακίνδυνο, ότι η κοινωνία νομιμοποιεί την κουλτούρα του εθισμού και του τζόγου. Όπως με τις ουσίες που αυξήθηκε η διάδοσή τους όταν νομιμοποιήθηκαν.
Η καταστροφή λοιπόν σε επίπεδο κοινωνίας και οικογένειας θα είναι τεράστια. Είναι απαράδεκτο.
Γιατί όμως γίνεται αυτό ; Αυτοί που παίρνουν τις αποφάσεις, η περιφέρεια με τον Χαρδαλιά, ο Δήμος Αμαρουσίου και η Πρόεδρος της Δημοκρατίας που υπέγραψε πριν από ένα χρόνο, παρά την αντίθετη απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, βοηθούν τα οικονομικά συμφέροντα. Επιχειρούν να ελέγχουν την ζωή της νεολαίας, να δέχεται ό,τι γίνεται χωρίς να αντιδρά, γιατί οποιαδήποτε εξάρτηση είναι μέσο καταστολής. Αυτό που διαμορφώνει η βιοπολιτική. Τώρα προσπαθούν να ψηφίσουν ένα νομοσχέδιο για τα προγράμματα απεξάρτησης. Δεν ενδιαφέρονται για τη ζωή της κοινωνίας και οδηγούν όλο και πιο πολλά άτομα στο κοινωνικό περιθώριο”.
