Πηγή: Εφημερίδα των Συντακτών
Mια μοναδική καταγραφή αληθινών εμπειριών ζωής στη Μόρια περιγράφεται στο βιβλίο των Ανέμη και Αλεξανδρή.
Πρόκειται για μια μικρή συλλογή ποιημάτων και πρωτότυπων σχεδίων.
Βλέποντας το λιτό εξώφυλλο με το κοριτσάκι μπροστά στα συρματοπλέγματα, πιθανόν κανείς να σκεφτεί ότι είναι μια ωραία προσπάθεια ευαισθητοποίησης για μια χαμένη υπόθεση.
Κι όμως! Ευτυχώς, το βιβλίο αυτό αποδεικνύει το αντίθετο! Είναι μια δουλειά που ξεχειλίζει από ζωντάνια, από το γέλιο και το κλάμα των μωρών, από την πίστη και την ελπίδα! Ανθρωποι ζωντανοί και κυρίως γυναίκες, νέες γυναίκες, που σιωπούν, που κάνουν υπομονή, που λυγίζουν, αλλά και που ελπίζουν, βρίσκουν δύναμη και αγωνίζονται. Και παιδιά, πολλά παιδιά, που κλαίνε, που στερούνται, που αρρωσταίνουν, που μεγαλώνουν σε αδιανόητα δύσκολες συνθήκες, αλλά και παίζουν, προσπαθούν να μάθουν, χορεύουν, γελούν. Παιδιά που ονειρεύονται με τα πιο ζωηρά, έντονα και χαρούμενα χρώματα!
Δεν είναι απλώς ποιήματα. Πρόκειται για μαρτυρίες. Ούτε όμως είναι και απλές μαρτυρίες. Δεν είναι μια καταγραφή από δυο γυναίκες διανοουμένισσες, προνομιούχες, οι οποίες παρακολουθούν από μακριά τη ζωή της Μόριας και των άλλων προσφυγικών δομών, πίνοντας το τσάι τους και δείχνοντας την προβλεπόμενη συμπάθεια, με τον ευσεβή πόθο να ευαισθητοποιήσουν γενικά το κοινό. Κάθε άλλο! Είναι μια μοναδική καταγραφή αληθινών εμπειριών ζωής. Γεγονότων που συμβαίνουν τώρα.
Διαβάζοντας τα λακωνικά αυτά ποιήματα και βλέποντας τα αφαιρετικά σχέδια που τα διανθίζουν και τα βοηθούν, καταλαβαίνεις ότι έχεις να κάνεις με μια ειλικρινή απόπειρα των συγγραφέων να διαχειριστούν οι ίδιες, μέσα από τη γραφή και την αισθητική, τις πολύ δυνατές εμπειρίες που έχουν ζήσει στις προσφυγικές δομές. Ξεκάθαρα, οι συγγραφείς δεν είναι επισκέπτριες της Μόριας· την έχουν ζήσει τη Μόρια.
Γι’ αυτό, άλλωστε, η μαρτυρία τους έχει μεγάλη αξία, γιατί είναι μια εμπειρία βιωμένη. Οπως επίσης και η καταγγελία τους είναι απτή και τεκμηριωμένη. Είναι μια καταγγελία για την κρατική και την παρακρατική βία, για τον αστυνομικό αυταρχισμό, για ανθρώπους που εξαφανίζονται, για επαναπροωθήσεις που κανείς δεν βλέπει και κανείς δεν παραδέχεται. Για την υποκρισία των πολιτικών παραγόντων και την αθλιότητα του κρατικού μηχανισμού.
Για την αδιαφορία, τις απόπειρες εκμετάλλευσης, αλλά και την εχθρότητα που ανοιχτά και έμπρακτα εκφράζουν αρκετοί «πατριώτες», αποκαλύπτοντας τον πανικό και το αδιέξοδό τους. Σε αντίθεση απόλυτη με την ελπίδα των προσφύγων για ειρήνη, με τον αγώνα τους για να ζήσουν τα παιδιά σε ένα πιο ανθρώπινο μέλλον, με τις συνεχείς προσπάθειες των αλληλέγγυων να είναι δίπλα τους, να τους υποστηρίξουν όσο γίνεται, έστω και ελάχιστα, ίσως όμως και σημαντικά.
Απέναντι στον αυταρχισμό του ρατσιστικού και εθνικιστικού μίσους, ανοιχτού ή συγκαλυμμένου, απέναντι στην αδιαφορία που προωθούν τα τηλεοπτικά σκουπίδια και η βία της διαδικτυακής δημόσιας σφαίρας, απέναντι στις αποτρόπαιες προσπάθειες του κυβερνητικού συστήματος (κατάχρησης) εξουσίας να ποινικοποιήσει ακόμα και την αλληλεγγύη, ναι, ακούγονται δυο δυνατές γυναικείες φωνές που μας υπενθυμίζουν: Υπάρχουν άνθρωποι εκεί!
Είναι μια κατάθεση συγκλονιστική.
*Απόφοιτη ΜΜΕ και πολιτικής επιστήμης
