Εδώ και σχεδόν δύο μήνες, φοιτήτριες, μαθητές, εκπαιδευτικοί ξεχύνονται στους δρόμους όλης της Ελλάδας υπερασπιζόμενες το άρθρο 16, το δικαίωμα στην δημόσια και δωρεάν παιδεία, στην επαγγελματική προοπτική που αποτελεί μεταξύ άλλων κομβικό σημείο του αγώνα ενάντια ιδιωτικοποίηση και την εμπορευματοποίηση, της παιδείας και ευρύτερα όλων των δημόσιων αγαθών! Ο αγώνας των φοιτητριών και σύσσωμου του κόσμου της εκπαίδευσης αποτελεί, λοιπόν, και αγώνα ολόκληρης της κοινωνίας.
Το φοιτητικό κίνημα μέσω των δομών των φοιτητικών συλλόγων, σε όλη τη χώρα, έχει εκκινήσει μια σειρά γενικών συνελεύσεων, πολυήμερων καταλήψεων, κινητοποιήσεων και άλλων παρεμβάσεων με πρωτοφανή μαζικότητα, κινητοποίηση που αντίστοιχή της είχαμε να δούμε από το 2019. Οι εικόνες από συνελεύσεις και κινητοποιήσεις μας θυμίζουν στιγμές από το ιστορικό κίνημα του ‘06-’07, κίνημα που ξέσπασε θέτοντας σαν προμετωπίδα αιτήματα διαχρονικά για δημόσια και δωρεάν παιδεία, αιτήματα που επανήλθαν πλέον πιο επίκαιρα από ποτέ.
Από την πρώτη εβδομάδα γνωρίζαμε πολύ καλά πως αν θέλαμε να υπάρχει ένα κίνημα νικηφόρο και με διάρκεια έπρεπε να ξεπεράσουμε τις επί μέρους πολιτικές διαφωνίες και τόσο οι ριζοσπαστικές δυνάμεις της κοινοβουλευτικής αριστεράς, όσο και αυτές της εξωκοινοβουλευτικής, να ενωθούμε σε έναν κοινό αγώνα και να χαράξουμε κοινό βηματισμό, προκειμένου να διεκδικήσουμε αυτά που μας στερούν!
Παρά την σχετική επιτυχία αυτής της προσπάθειας συναντήσαμε μια σειρά από εμπόδια τα οποία ήταν σε ένα βαθμό αναμενόμενα. Σκεπτόμενοι τη διαχρονική στάση της Πανσπουδαστικής εντός των πανεπιστημίων και την άρνηση της να συμπορεύεται με άλλες αγωνιστικές δυνάμεις αλλά και την δυσκολία άλλων δυνάμεων να παρεμβαίνουν με υγιείς πολιτικούς όρους, μπορούμε να κατανοήσουμε πως θα έπρεπε να θέσουμε σε πρώτο πλάνο τη διασφάλιση ενός ενωτικού μαχητικού ριζοσπαστικού και νικηφόρου κινήματος. Πώς όμως μπορέσαμε να το διασφαλίσουμε αυτό;
Η αναγκαιότητα ενός κοινού ενωτικού αγώνα αποτελούσε και αποτελεί ανέκαθεν μια αναγκαιότητα η οποία είναι μονόδρομος, αν θέλουμε το κίνημα να είναι αποτελεσματικό, να έχει διάρκεια και να μπορεί να βγει την επόμενη μέρα επικίνδυνο στο δρόμο. Αυτή η πίεση αποτυπώθηκε στα κοινά πλαίσια των γενικών συνελεύσεων που μπόρεσαν να βάλουν τους συλλόγους σε μια αγωνιστική, μαχητική και ενωτική κατεύθυνση!
Σε αυτή την κατεύθυνση πιέστηκε να ακολουθήσει και η ΠΚΣ, κατά τη δεύτερη εβδομάδα των κινητοποιήσεων, αν και δεν ήταν πάντα δεδομένη η συμμετοχή της στο κοινό συντονιστικό γενικών συνελεύσεων και καταλήψεων, γεγονός που πολλές φορές οδήγησε στην παράλληλη διεξαγωγή δύο διαφορετικών συντονισμών, συνθήκη που παρεμπόδιζε τον από κοινού βηματισμό όλων των φοιτητικών συλλόγων σε μια ενιαία κατεύθυνση . Η ευθύνη της ΠΚΣ τόσο στα προηγούμενα όσο και στο τελευταίο συντονιστικό όπου και αποχώρησε βγάζοντας δικό της καταληκτικό κείμενο, είναι τεράστια και πάει πίσω το φοιτητικό κίνημα.
Τις πρώτες εβδομάδες, το αγωνιστικό κλίμα εντός των σχολών ήταν έντονο, η μαζικότητα των συνελεύσεων κατά πολύ αυξημένη, και οι σχολές που τελούσαν υπό κατάληψη, αριθμούσαν πάνω από εκατό, πανελλαδικά. Ταυτόχρονα όμως η κυβέρνηση, στην προσπάθεια της να καταστείλει το κύμα αντιδράσεων, επικαλούμενη το ενδεχόμενο “χαμένων εξεταστικών” και άλλα αντίστοιχα, προσπάθησε να αποπροσανατολίσει τη συζήτηση και να παρακάμψει το φοιτητικό κίνημα και τις αποφάσεις των συλλογικών του οργάνων, αντιστρέφοντας τα ερωτήματα του κόσμου σε “κλειστή σχολή ή εξεταστική;”. Σε αυτό, οι φοιτητικοί σύλλογοι απάντησαν μέσα απο τα όργανα τους και προσπάθησαν να αποδομήσουν τα κυβερνητικά επιχειρήματα φέρνοντας στο προσκήνιο το πραγματικό ερώτημα : Ιδιωτικά Πανεπιστήμια ή μη; Εκπαίδευση για όσους έχουν τα χρήματα να την πληρώσουν ή καθολικά δημόσια και δωρεάν παιδεία; Και αν η κυβέρνηση σπέρνει ανέμους πρέπει να διασφαλίσουμε οτι θα θερίσει θύελλες όποιο κι αν είναι το αντίτιμο και οτι ο αγώνας δεν θα πάει πίσω με απειλές .
Οι μαζικές συνελεύσεις και καταλήψεις έδωσαν και δίνουν στην πράξη την απάντηση, αν και τα ποσοστά συμμετοχής έχουν μειωθεί, πράγμα φυσικό κι επόμενο μετά από δύο περίπου μήνες συνεχών κινητοποιήσεων. Παρόλα αυτά, είναι στο χέρι μας να μπλοκάρουμε το νομοσχέδιο, και να μην αφήσουμε την κυβέρνηση να εφαρμόσει αυτή την εγκληματική πολιτική που θα βάλει ταφόπλακα στη δημόσια και δωρεάν παιδεία.
Το φοιτητικό κίνημα και οι αγώνες του, έχουν ήδη πετύχει μια τεράστια νίκη, αυτή της καθυστέρησης του νομοσχεδίου. Η κυβέρνηση διακήρυττε πως “θα ήταν νόμος του κράτους μέχρι τέλος Ιανουαρίου”, ωστόσο ο Φλεβάρης τελειώνει και το νομοσχέδιο ακόμη συζητιέται. Η αποκορύφωση ήρθε στην πανελλαδική κινητοποίηση που αναφέρθηκε νωρίτερα, στις 8 Φεβρουαρίου, τη μέρα που φοιτητικοί σύλλογοι από όλη την Ελλάδα βούλιαξαν την Αθήνα, η πόλη μετατράπηκε σε ποτάμι οργής με πάνω από 25.000 άτομα να εναντιώνονται στο νομοσχέδιο αλλά και τη συνολικότερη αναδιαρθρωτική πολιτική που όλες οι κυβερνήσεις διαχρονικά ακολουθούν.
Όμως ανάλογη της κλιμάκωσης του αγώνα μας ήταν και η επίθεση της κυβέρνησης σε αυτόν, η οποία επιστράτευσε τα μέγιστα δυνατά μέτρα με σκοπό την αποκλιμάκωση του κινήματος και την τρομοκράτηση αυτού. Η τηλεξεταστική, η συνεχόμενη συκοφάντηση από μεριάς των ΜΜΕ, αλλά και οι συνδικαλιστικές διώξεις επεδίωξαν να μειώσουν την συμμετοχή του κόσμου στις συλλογικές διαδικασίες και στις κινηματικές διεργασίες, αλλά εμείς δεν τρομοκρατούμαστε!
Ταυτόχρονα, είναι δεδομένο πως ούτε οι λογικές οργανωτικής και σωματικής επιβολής συγκεκριμένων δυνάμεων, που είδαμε στην πανελλαδική κινητοποίηση, βοηθάνε στην ανάπτυξη του κινήματος, αντ’ αυτού βάζουν σοβαρά εμπόδια στην ενιαία συμπόρευση, τροφοδοτούν έναν εσωστρεφή πολιτικό διάλογο και τροφοδοτούνται από αυτόν. Είναι λογικές που αποπροσανατολίζουν τόσο τη συζήτηση στον δημόσιο διάλογο όσο και εντός των συλλόγων! Τέτοιες λογικές υπονομεύουν το ίδιο το φοιτητικό κίνημα και τους αγώνες του, αποκλιμακώνοντάς τους, σε μια περίοδο μάλιστα που η μόνη λογική που θα έπρεπε να πρωτοστατεί θα ήταν αυτή που στοχεύει στην επόμενη μέρα του κινήματος, και τις καθημερινές μάχες που έχει να δώσει! Οι πολιτικές διαφωνίες που προκύπτουν θα πρέπει να ζυμώνονται και να επιλύονται εντός των συνελεύσεων και των συντονιστικών επιτροπών κατάληψης με υγιή πολιτικό διάλογο και πολιτικούς όρους.
Ένας κινηματικός κύκλος έκλεισε μετά την Πανελλαδική, και ένας καινούργιος ανοίγει. Με στόχο την περαιτέρω κλιμάκωση και την μαζική στήριξη της απεργίας της 28ης Φλεβάρη έναν χρονο μετά το έγκλημα στα Τέμπη, πρέπει να ξαναδώσουμε στον αγώνα το δυναμισμό και τη μαχητικότητα των πρώτων εβδομάδων! Δεν θα τολμήσουν να ψηφίσουν το νομοσχέδιο!
Παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης, η ιστορία έχει δείξει πως το φοιτητικό κίνημα δεν καταστέλλεται, ούτε τρομοκρατείται, αλλά με τον σωστό σχεδιασμό μπορεί και πρέπει να βγει μπροστά ακόμη πιο δυναμικά. Οι νίκες που έχουμε πετύχει μας τροφοδοτούν και μας προετοιμάζουν για τους αγώνες που έχουμε να δώσουμε. Σε μία κυβέρνηση πλήρως αυταρχική, που αντλεί κέρδος από κάθε πτυχή της ζωής μας, δεν μένουμε αδρανείς! Προχωράμε το επόμενο διάστημα με καταλήψεις, οργανώνουμε εκ νέου πανελλαδική πορεία και στην περίπτωση ψήφισης του νομοσχεδίου προχωράμε στο μπλοκάρισμα κάθε διοικητικής, ερευνητικής και οικονομικής λειτουργίας των ιδρυμάτων. Στον αγώνα αυτό δεν είμαστε μόνες μας! Στο πλάι μας τάσσεται όλη η πανεπιστημιακή κοινότητα, τα εργατικά σωματεία και ιδιαίτερα εκείνα των εκπαιδευτικών που δίνουν ηρωικό αγώνα ενάντια στην αξιολόγηση που αποτελεί επίσης χτύπημα στον δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης, αλλά και όλη η κοινωνία ευρύτερα! Σε αυτή την κατεύθυνση συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε και τελικά στην μάχη της γενιάς μας θα βγούμε νικητές! Και για να βγούμε νικητές, είμαστε έτοιμοι να κάνουμε τις απαραίτητες θυσίες! Γιατί άλλωστε και ο Ναζίμ Χικμέτ στο ποίημα του “στους 15 συντρόφους” γράφει ρητά:
“Και να το ξέρεις, θα βγούμε νικητές, κι ας είναι βαριές οι θυσίες μας!”
H Νικολέτα Πλανάκη είναι φοιτήτρια στο ΤΕΑΠΗ του ΕΚΠΑ
Πηγή: Η Λέσχη
