Στο Kommon στις 22.5 αναρτήθηκε άρθρο του Θ. Σκαμνάκη με τίτλο «Τι ξεχνούν όσοι θέλουν την Κύπρο στο ΝΑΤΟ».
Τι ακριβώς συμβαίνει λοιπόν με τη σχέση Κύπρου – ΝΑΤΟ; Ποιοι είναι οι «όσοι θέλουν την Κύπρο στο ΝΑΤΟ και ξεχνούν»; Αλλά και ποια η χρησιμότητα στο ΝΑΤΟ μιας χώρας της οποίας η δύναμη σε οπλίτες ανέρχεται μόλις στις 9000, η αντιαεροπορική δύναμη είναι αξιοσημείωτη αλλά η αεροπορική και ναυτική δύναμης στην ουσία απουσιάζουν και τα άρματα μάχης (134) είναι το 30% των αντίστοιχων τουρκικών δυνάμεων κατοχής;
Το γεωπολιτικό βάρος
Το γεωπολιτικό βάρος της Ανατολικής Μεσογείου δεν έχει ανάγκη κατάδειξης.
Στα νερά της πλέουν αμερικάνικα και γαλλικά αεροπλανοφόρα, στα νησιά της είναι αμερικάνικες και βρετανικές βάσεις, στα λιμάνια της διαγκωνίζονται Κινέζοι, Αμερικάνοι, Αγγλογάλοι και λοιποί.
Σε αυτή την περιοχή βρίσκονται εννιά τούρκικα νησιά, 227 κατοικημένα ελληνικά νησιά εξ ων 92 με έκταση πάνω από 5 τετραγωνικά χιλιόμετρα, 1 νησί της Αιγύπτου. .
Η Κύπρος, αυτό το «αεροπλανοφόρο της ανατολικής Μεσογείου», δεσπόζει ως μια κορυφή της Μέσης Ανατολής. Βρίσκεται στην είσοδο του λιμανιού του Σουέζ η διώρυγα του οποίου έχει μήκος 193 χιλιόμετρα και παρέχει μια κομβική λεωφόρο για τα πλοία που περνούν μεταξύ της Ασίας, της Αφρικής και της Ευρώπης.
Η εναλλακτική λύση στη διώρυγα, είναι το πέρασμα γύρω από το Ακρωτήριο της Καλής Ελπίδας στο νότιο άκρο της Αφρικής, μια παράκαμψη γύρω από την αφρικανική ήπειρο 3,5 και πάνω χιλιάδων χιλιομέτρων. Μεγάλος ο χρόνος, τεράστια τα καύσιμα πλεύσης αν σκεφτεί κανείς πως από τη διώρυγα του Σουέζ διέρχεται το 12% του παγκόσμιου εμπορίου, 10 δισ. δολ. ημερησίως,( σχεδόν 19.000 πλοία πέρασαν το 2020, σύμφωνα με τις Αρχές της Διώρυγας).
Ιδιαίτερα για το πετρέλαιο και το υγροποιημένο φυσικό αέριο από τη Μέση Ανατολή προς στην Ευρώπη, η σημασία της είναι προφανής.
Η ανατολική Μεσόγειος είναι λοιπόν μια θαλάσσια περιοχή με παγκόσμιο γεωπολιτικό βάρος και εντός της η Κύπρος βαραίνει με την παρουσία της..
Η Κύπρος λοιπόν δεν είναι γενικά και αόριστα το «χρυσοπράσινο φύλλο το ριγμένο στη θάλασσα, η γη της λεμονιάς και της ελιάς, του πεύκου, του κυπαρισσιού, των παλληκαριών και της αγάπης». Είναι όλα αυτά αλλά καθώς δεσπόζει στην περιοχή, είναι κυρίως η Κύπρος της ξεχωριστής γεωπολιτικής βαρύτητας. Εξ ου και το διαρκές και έμπρακτο ενδιαφέρον των νατοϊκών, των Εγγλέζων ειδικότερα, των Σοβιετικών παλιότερα, των Ρώσων στις μέρες μας, των Τούρκων και των Ελλήνων με το ξεχωριστό, φυσικά, ιστορικό φορτίο.
Αυτή είναι και η βάση – με δεδομένο το αδύναμο του λαϊκού κινήματος – της τριχοτόμησης της Κύπρου.
Το πρώτο τμήμα της είναι οι «Περιοχές Κυρίαρχων Βάσεων Ακρωτηρίου και Δεκέλειας», (ΠΚΒ). Είναι δύο περιοχές στο νησί υπό Βρετανική διοίκηση ως Βρετανικό υπερπόντιο έδαφος, μέρος ενός παγκόσμιου δικτύου στρατιωτικών εγκαταστάσεων του Ηνωμένου Βασιλείου. Δημιουργήθηκαν το 1960 από τις Συμφωνίες Ζυρίχης-Λονδίνου.
Το δεύτερο τμήμα της Κύπρου είναι το βόρειο τμήμα της Κυπριακής Δημοκρατίας, έκτασης 3.500 Km2 , το οποίο τελεί υπό παράνομη τουρκική κατοχή από το 1974 κατά παράβαση των Διεθνών Κανόνων Δικαίου.
Και το τέλος το τρίτο μέρος είναι το νότιο τμήμα της Κύπρου έκτασης περίπου 5.500 Km2..
Σε αυτές τις συνθήκες, υπό αυτήν την κατάσταση, υπάρχουν Έλληνες και ελληνοκύπριοι πολιτικοί που στοχεύουν στην ένταξη αυτής της Κύπρου στο ΝΑΤΟ!
Έντονη πολιτική κινητικότητα και αρθογραφία
Πάνω από ένα εκατομμύριο(!) άρθρα στον τύπο και στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ δείχνει το Google να ασχολούνται με το θέμα.
Το όλο ζήτημα έχει παρελθόν.
Ήδη από τη συνεδρία του ΝΑΤΟ στην Οττάβα του Καναδά, μεταξύ 15-20 Σεπτεμβρίου του 1951, όταν συζητήθηκε η ένταξη της Ελλάδας και της Τουρκίας και αποφασίστηκε να προσκληθούν αμφότερες να γίνουν μέλη, τα βρετανικά έγγραφα μάς ενημερώνουν ότι το ίδιο σκόπευαν οι Αμερικανοί και για την Κύπρο.
Οι Αμερικάνοι, όχι οι Εγγλέζοι.
Οι Βρετανοί σχεδίαζαν να μεταφέρουν το αρχηγείο της Ανατολικής Μεσογείου από την Αίγυπτο στην Κύπρο. Και φοβόντουσαν ότι, αν περιλαμβανόταν η Κύπρος στο ΝΑΤΟ πριν από την προτεινόμενη τότε μεταφορά του Αρχηγείου, θα έθετε το νησί υπό τη διοίκηση του ΝΑΤΟ ως τη μόνη συμμαχική Αρχή στην περιοχή και όχι των Βρετανών, όπως ήθελε το Ηνωμένο Βασίλειο. Γι αυτό και το θέμα δεν προχώρησε.
Από τότε το ζήτημα τέθηκε, άλλοτε έντονα άλλοτε αχνά, πολλές φορές.,
Ωστόσο οι διασταυρούμενες αντιθέσεις ανάμεσα στον αυτοτελή ιμπεριαλιστικό ρόλο των Βρετανών και των Γάλλων και το συλλογικό ιμπεριαλιστικό ρόλο των Νατοϊκών, οι ταλαντεύσεις του Μακάριου, η πολιτική της ΕΣΣΔ στο Κυπριακό και η εναντίωση του ισχυρού ΑΚΕΛ, σε μια πορεία, μετατόπισαν την Κύπρο προς τις αδέσμευτες χώρες.
Σε αυτό συνέτεινε το προδοτικό πραξικόπημα σε βάρος του Μακαρίου εν γνώσει του ΝΑΤΟ, η πολιτική των ίσων αποστάσεων του ΝΑΤΟ απέναντι στην τούρκικη εισβολή και την στρατιωτική κατοχή της Βόρειας Κύπρου από τον Αττίλα. Στάσεις που αφαιρούσαν τη δυνατότητα αξιόλογης κοινωνικής και πολιτικής στήριξης της ένταξης της νήσου στο ΝΑΤΟ. Πόσο μάλλον που τον Αύγουστο 1974 είναι η ίδια η κυβέρνηση Καραμανλή που, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για ρόλο και τις θέσεις του ΝΑΤΟ στην Κυπριακή τραγωδία, αποχώρησε από το στρατιωτικό του σκέλος. Αποχώρηση που κράτησε 6 ολόκληρα χρόνια, ως τις 19 Οκτωβρίου του 1980, οπότε η κυβέρνηση Γεωργίου Ράλλη αποφάσισε την επάνοδο.
Αλλά από τότε οι εξελίξεις είναι καταιγιστικές. Κατάρρευση του «Συμφώνου της Βαρσοβίας», πολυαίμακτη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας, επεμβάσεις των αμερικανονατοϊκών στο Ιράκ, στη Λιβύη, στη Συρία
Και τώρα ο πόλεμος στην Ουκρανία.
Ειδικά οι εξελίξεις και αλλαγές στην παγκόσμια γεωπολιτική γεωμετρία που ήδη επιφέρει ο πόλεμος στην Ουκρανία αλλάζουν ποιοτικά τα δεδομένα.
Κάθε κράτος και κρατική οντότητα στον εν εξελίξει πόλεμο της εποχής του νέου ιμπεριαλισμού βρίσκεται μπροστά σε ένα σταυροδρόμι:
Να δρα ως παράγοντας αποκλιμάκωσης του πολέμου, ως φιλειρηνική δύναμη, ως δύναμη της διπλωματίας του αμοιβαίου κρατικού οφέλους ή ως δύναμη της διπλωματίας για τη συμμαχία κρατών για την παγκόσμια κυριαρχία με επικεφαλής τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ;
Στο ερώτημα αυτό πολιτικές δυνάμεις στον ελλαδικό και κυπριακό χώρο απαντούν με σαφήνεια.
«Θα μπορούσε (σ.σ. στην εξέλιξη του ουκρανικού πολέμου) να γίνει μια δίδυμη επέκταση του ΝΑΤΟ από τον Βορρά με Σουηδία και Φινλανδία και από τον Νότο με την Κύπρο. Θα δημιουργούνταν ένας στρατηγικός κλοιός έναντι της Ρωσίας, που θα προσέφερε στη Δύση ένα τεράστιο στρατηγικό πλεονέκτημα. Οπότε, εάν η Τουρκία αντιδρούσε, που θα αντιδρούσε ενάντια και στις τρεις χώρες, θα δημιουργούσε ένα χάσμα μεταξύ αυτής και του ΝΑΤΟ, το οποίο θα μπορούσε να κεφαλαιοποιήσει η Ελλάδα».
Αυτός ο πυρήνας σκέψης που υπογράφει ο καθηγητής Γεωπολιτικής και Σύγχρονων Στρατιωτικών Τεχνολογιών, διευθυντής του Τομέα Θεωρίας και Ανάλυσης Πολέμου στην Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων Κωνσταντίνος Γρίβας είναι η βάση της πολιτικής σκέψης και τοποθέτησης των Νατοϊκών.:
«Το γεγονός ότι η Τουρκία θα ήταν ενάντια και στις τρεις χώρες, όπως αποδείχθηκε, θα δημιουργούσε ευκαιρία ώστε η Ελλάδα να πει ότι «εγώ είμαι το όριο της Δύσης» για να δημιουργηθεί καλύτερη αρχιτεκτονική για το ΝΑΤΟ. Να δημιουργήσει ένα ενοποιημένο σύστημα ασφαλείας, να ισχυριστεί ότι, αφού η Τουρκία δεν θέλει, εγώ θα κάνω αυτά που πρέπει να κάνω, διότι αυτοί είναι επικίνδυνοι» συνεχίζει ο καθηγητής,
Αυτή είναι η νέα Μεγάλη Ιδέα – «Εγώ, η Ελλάδα είμαι το όριο της Δύσης, ο ηλεκτρονικός Διγενής Ακρίτας του σύγχρονου Ιμπεριαλισμού».
Σε ανάλογο πνεύμα κινείται και η αρθρογραφία στην Κύπρο.
Ήδη από 2013 υπογράφονται άρθρα στρατιωτικών στην ιστοσελίδα του Συνδέσμου Αξιωματικών του Κυπριακού στρατού με τίτλο:
Η ΑΝΑΓΚΑΙΟΤΗΤΑ ΕΝΤΑΞΗΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΣΤΟ ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ
Το Συμβούλιο για την Ειρήνη (ΣγΕ) είναι όμως ένα πρόγραμμα του ΝΑΤΟ το οποίο δημιουργήθηκε μετά το τέλος του Ψυχρού Πολέμου ακριβώς για να αιτιολογήσει τη συνέχεια του ΝΑΤΟ.
« …Η ένταξη μας στο ΣγΕ, σημειώνει επώνυμος αξιωματικός στην Ιστοσελίδα του κυπριακού συνδέσμου, είναι η βασική προϋπόθεση για να συμμετάσχει η Κύπρος στην Ευρωπαϊκή Αρχιτεκτονική Άμυνας και Ασφάλειας και δεν είναι προθάλαμος του ΝΑΤΟ, όπως λέγεται και ούτε ένας οργανισμός που θα μας εξαναγκάσει να συμμετάσχουμε σε οποιεσδήποτε επιδρομικές επιχειρήσεις του ΝΑΤΟ. ..»
Φυσικά σε αυτά ο ίδιος ο πόλεμος στην Ουκρανία, οι πόλεμοι στη Συρία, στο Ιράκ και στη Λιβύη προσέδωσαν την πραγματική, αποκρουστική τους διάσταση..
Ο ψηφιακός Διγενής Ακρίτας – Η νέα Μεγάλη Ιδέα
Τα επιχειρήματα είναι καρμπόν:
«Η ένταξη μας στο ΣγΕ εν κατακλείδι, (από το άρθρο του Κύπριου αξιωματικού)., είναι κατά τη γνώμη μου, της ίδιας, αν όχι και μεγαλύτερης σημασίας και αξίας με εκείνη της ένταξης μας στην ΟΝΕ για αυτό πρέπει να συντονίσουμε τις δυνάμεις μας και τις ενέργειες μας με την Ελλάδα, όπως κάναμε και με την ένταξη μας στην ΕΕ, να εκμεταλλευθούμε τις πολιτικές ευκαιρίες της συγκεκριμένης περιόδου, καθώς και της επιθυμίας της Βορειοατλαντικής συμμαχίας για διεύρυνση και να υποβάλουμε αίτηση ένταξης στο ΣγΕ .
Αυτή η ευκαιρία δεν πρέπει να πάει χαμένη όπως τόσες άλλες του παρελθόντος .»
Γα την ίδια δε την κυβέρνηση Αναστασιάδη το κεφάλαιο ΝΑΤΟ και η ένταξη στον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη ήταν κάτι που δεν την άφηνε αδιάφορη από την αρχή της θητείας της. Ωστόσο ζυγίζοντας τα πράγματα δεν έκανε κάποιο βήμα προς την κατεύθυνση του ΝΑΤΟ.
Και κατά την τρέχουσα πενταετία το κεφάλαιο ΝΑΤΟ ήταν κατ’ αρχάς εκτός της ημερήσιας ατζέντας.
Τα γεγονότα ωστόσο στην Ουκρανία και οι αντιδράσεις των κυβερνήσεων των δύο σκανδιναβικών χωρών αναθέρμαναν τη συζήτηση και στη Λευκωσία.
Ο ίδιος ο ΥΠΕΞ της Κύπρου Ι. Κασουλίδης παραδέχεται, στις 13 Μάη του 2022, πως «το όλο θέμα ήταν κάτι που απασχόλησε τη Λευκωσία». Σύμφωνα με τον Κύπριο υπουργό «έγινε η απαραίτητη κατ’ οίκον εργασία, … στο ΥΠΕΞ ετοιμάζονται διάφορα έγγραφα/μελέτες για το θέμα ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ ή στον Συνεταιρισμό για την Ειρήνη, … στο ΥΠΕΞ σκέφτονται διάφορα σενάρια για το όλο θέμα.
Στις 14/05/2022 ο ίδιος ο Αναστασιάδης προέβη σε δήλωση η οποία τοποθετεί το ζήτημα όχι στο αν πρέπει ή όχι να μπει η Κύπρος στο ΝΑΤΟ – το πρέπει το θεωρεί δεδομένο – αλλά το πότε μπορεί να γίνει αυτό. Κατά τον Αναστασιάδη είναι «Πρόωρο να μπει η Κύπρος στο ΝΑΤΟ» υπάρχουν σοβαρά προβλήματα..
Πρόωρο λοιπόν το όλο ζήτημα για την κυπριακή κυβέρνηση, όχι ζήτημα αρχών του Κυπριακού κράτους.
Αυτοί είναι οι «όσοι θέλουν την Κύπρο στο ΝΑΤΟ και ξεχνούν». Και δεν ξεχνούν μόνο τον ιμπεριαλιστικό, διχοτομικό και δολοφονικό ρόλο του ΝΑΤΟ στο Κυπριακό ζήτημα. Αρνούνται την ίδια την πραγματικότητα.
Έμπασαν την Κύπρο στην ΕΕ και την ΟΝΕ με το ανεκδιήγητο επιχείρημα πως η κίνηση αυτή θα θα περιόριζε τις διχοτομικές βλέψεις όχι γενικά των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων αλλά της Τουρκίας έστω.
19 χρόνια από τότε, από τις 14 Ιούνη του 2003 που υπογράφτηκε η συμφωνία ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ, αυτό που υπάρχει πλέον είναι η επίσημη πολιτική της τούρκικης ολιγαρχίας περί δυο ανεξάρτητων κρατών και η έμπρακτη αναγνώριση τους, εκτός από επιχειρηματίες ευρωπαίους και μη, από τον οργανισμό ισλαμικών συνδιασκέψεων ο οποίος αναγνώρισε την Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου ως κράτος και τη δέχθηκε ως παρατηρητή στον οργανισμό, με την ονομασία «Τουρκικό Κυπριακό κράτος».
Σε αυτήν την «ευρωδιχοτόμηση» της Κύπρου η ΕΕ κάνει την πάπια.
Τώρα τρέφουν ελπίδες στο ΝΑΤΟ.
Αυτό το σύνδρομο της Στοκχόλμης, όπου ο βιασμένος ερωτεύεται τον βιαστή του, οδηγεί σε νέες και πιο επικίνδυνες περιπέτειες. Όχι μόνο γιατί «ΝΑΤΟ σημαίνει βία και πολέμους». Αλλά και γιατί οι νατοϊκοί, αυτοί κυρίως, γνωρίζουν πως δεν είναι το ΝΑΤΟ αυτό καθ αυτό, είναι η πολιτική για τη «δημιουργία μιας συμμαχίας κρατών για την παγκόσμια κυριαρχία» στην οποία επιχειρείται να εμπλακεί και η Κύπρος.
Και επειδή οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα μονοπώλια διαφορετικών κλάδων αλλά και ίδιου κλάδου, ανάμεσα σε καπιταλιστικά κράτη, πολλές φορές είναι οι πιο σκληροί, γι αυτό και η περιπλοκή και περιδίνηση ενός κράτους – και μάλιστα με αυτή την ιστορία στο κίνημα των αδεσμεύτων και με αυτά τα τραύματα στο σώμα του, είναι έγκλημα διαρκείας.
Και αυτό μόνο ο τούρκικος, ο ελληνικός, ο τουρκοκυπριακός και ο ελληνοκυπριακός λαός μπορούν να αντιμετωπίσουν.
