Εισαγωγικά: Η περίοδος 2008-2015 αποτέλεσε για την χώρα μια «εποχή» βαθιάς κρίσης, οικονομικής, κοινωνικής, πολιτικής, ανάλογης σε ένα βαθμό, με αυτήν του 40-49. Και στις δύο καταστάσεις ανοίχτηκε το παράθυρο για την υπέρβαση της «κρίσιμης» κατάστασης από το Λαϊκό Κίνημα μέσα από μια διαδικασία εθνικής και κοινωνικής χειραφέτησης. Στην πρώτη περίπτωση, η ήττα της αριστεράς και του λαού σηματοδοτήθηκε από την εξαφάνιση μιας γενιάς, μέσω του αίματος του εμφυλίου πολέμου, της εξορίας, των φυλακών, των πολιτικών προσφύγων και της μετανάστευσης. Στην δεύτερη περίπτωση ή ήττα ήταν και πάλι συντριπτική, αλλά ήταν κυρίως «ηθική», η απαξίωσης της αριστεράς αλλά και της πολιτικής, μέσω του δόγματος ΤΙΝΑ, η παράδοση του κόσμου, στο «πεπρωμένο της υποδούλωσης.
Έτσι τελικά έσπασε η ραχοκοκαλιά της αντίστασης της Λαϊκής πλειοψηφίας. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κατέληξε μια κυβέρνηση κυριολεκτικά των συμφερόντων των ελληνικών ημιε-ελίτ και του ξένου παράγοντα. Η οικονομική και κοινωνική κρίση παρατείνεται, μέχρι σήμερα, ενώ ιδιωτικοποιούνται τα «πάντα». Επιγραμματικά, αναφέρομαι –χωρίς να ιεραρχώ- τις βασικές κατά την γνώμη μου αιτίες της ήττας.
Πρώτον: Έλλειψη κατανόησης των αιτιών της ελληνικής «χρεοκοπίας», και της αναγκαίας απάντησης σε αυτήν.
Η ένταξη της Ελλάδας στον Λάκκο των Λεόντων, όπως σωστά είχε χαρακτηρίσει από το βήμα της βουλής ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος της ΕΔΑ, ο Η. Ηλιού, ήδη στα 1962, την ΕΟΚ, αποτέλεσε την αρχή της στασιμότητας, ή καλύτερα, της φθίνουσας πορείας, της ελληνικής οικονομίας. Η αποδοχή της συνθήκης του Μάαστριχτ, η πορεία και η είσοδος τελικά, στην ζώνη του ευρώ ύψωσαν τις αρνητικές συνέπειες της ευρωπαϊκής ενοποίησης σε δεύτερη δύναμη.
Η Ελλάδα χωρίς δασμούς και άλλους προστατευτικούς μηχανισμούς, μια αδύναμη οικονομία στον Λάκκο των ισχυρών, σταδιακά έχανε την βιομηχανία και την γεωργία της. Με την είσοδο (περί το 1994 εφαρμογή συνθήκης του Μάατριχτ), στις πολιτικές της ΟΝΕ, στην αρχή με τη σκληρή δραχμή και μετά με το σκληρό ευρώ, έχανε ανταγωνιστικότητα σε όλους σχεδόν τους τομείς διεθνών εμπορεύσιμων αγαθών. Μια φούσκα «αναπτυσσόταν» μεταξύ 1995-2008, στηριγμένη στον εξωτερικό δανεισμό (που τροφοδοτούσε την κατανάλωση) και στις κατασκευές. Ο Διεθνής δανεισμός στήριζε το διογκούμενο εξωτερικό έλλειμμα, αυξάνοντας το εξωτερικό δημόσιο χρέος, μέχρι που η χρηματοπιστωτική δόνηση στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αποκάλυψε τις δομικές ανισορροπίες της ζώνης του ευρώ, με τα τεράστια εμπορικά ελλείμματα των περιφερειακών χωρών (μια ζώνη σταθερών και κλειδωμένων συναλλαγματικών ισοτιμιών, ελεύθερης κυκλοφορίας κεφαλαίων, «κοινής» νομισματικής πολιτικής, περιορισμένης δημοσιονομικής, με πλήρη απαγόρευση της νομισματικής χρηματοδότησης των δημοσίων ελλειμμάτων). Η οικονομική φούσκα έσπασε. Στις χώρες της περιφέρειας, είχε έρθει η ώρα της πληρωμής, του μεγάλου τιμήματος από τις συνέπειες της ΟΝΕ. Η Ελλάδα ήταν ο πιο αδύναμος κρίκος. Με την επίσημη είσοδο στο ευρώ είχε υπογράψει την θανατική της καταδίκη μετατρέποντας όλο το δημόσιο χρέος της, σε ένα ξένο νόμιμα που δεν ήταν υπό τον έλεγχό της.
Από οικονομικής πλευράς, υπήρχαν «χονδρικά» δύο εκ διαμέτρου αντίθετες επιλογές για τις χώρες του Νότου, αλλά και για το μέλλον της Ε.Ε., ιδιαίτερα βέβαια για την Ελλάδα: ( Α ) Έξοδος ή διάλυση της Ζώνης του Ευρώ, και επιστροφή στα εθνικά τους νομίσματα, αθέτηση χρέους, εξωτερική υποτίμηση και άμεση ανάκτηση της ανταγωνιστικότητά τους, βραχυχρόνια ύφεση και μετά ταχύρυθμη ανάπτυξη.
ή (Β) Εσωτερική υποτίμηση μέσω παρατεταμένης λιτότητας, μακροχρόνια ύφεση και στασιμότητα με σχετικά λιγοστές ελπίδες επιτυχίας για τον μακροχρόνιο αγώνα για ανάκτηση της ανταγωνιστικότητάς τους και την περαιτέρω ανάπτυξής τους.
Η λύση λοιπόν για την Ελλάδα που ήταν και στη χειρότερη θέση, ήταν να κοπεί ο γόρδιος δεσμός της ευρωπαϊκής ενοποίησης, αυτός ο δεσμός που μας οδήγησε στην καταστροφή. Για την ζώνη του ευρώ θα ήταν ένα μεγάλο σοκ που θα μπορούσε να οδηγήσει και στην διάλυση, για άλλη εκτίμηση, θα οδηγούσε σε μια πιο μικρή αλλά πιο ισχυρή νομισματική ένωση.
Αντί αυτού, επιλέχτηκε η «διαπραγμάτευση», δηλαδή το παζάρεμα των όρων της βασανιστικής και καταστροφικής εσωτερικής υποτίμησης με τους «εταίρους», που διέσωσαν, χωρίς κόστος και τις τράπεζές τους και το νόμισμά τους. Η πολιτική της «διαπραγμάτευσης» που επιλέχτηκε από όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις, ήταν στην πραγματικότητα επαιτεία για «έλεος» από τους Γερμανούς. Επιλέχτηκε η παράταση ενός πολύ κακού γάμου, ενώ ακόμη και εάν το διαζύγιο δεν ήταν συναινετικό και ήταν ταραχώδης, θα ήταν σίγουρα προτιμότερο, από την διαρκή «γαμήλια» κακοποίηση της Ελλάδας.
Αυτά δεν έγιναν κατανοητά από την πλειοψηφία της αριστεράς αλλά και των αυτοαποκαλούμενων «αντιμνημονιακών» δυνάμεων. Ενώ οι ξένοι έκλειναν όποτε ήθελαν τις ελληνικές τράπεζες, η απάντηση και διέξοδος που ήταν η δραχμή μέσω μιας νέας και ανεξάρτητης τράπεζας της Ελλάδας, δαιμονοποιούταν, είτε ως «εθνική αναδίπλωση» από τους «διεθνιστές», είτε ως δρόμος προς τον λιμό και τον Αρμαγεδδών από τον ελληνικό αστισμό και «διάφορους» καλοθελητές….
Για να καταλάβει κανείς που μπορεί να ήταν η χώρα, αν δεν ακολουθούσε το δρόμο της ευρωπαϊκής ενοποίησης, ίσως θα ήταν χρήσιμο να την συγκρίνει με την Τουρκία. Από το 1960, έως το 1980 οι δύο οικονομίες βαδίζουν αγκαλιά. Το 1980 έχουμε δύο ισοδύναμες σε ΑΕΠ οικονομίες. Η μία μπαίνει στην ΕΟΚ και μετά στην ΟΝΕ. Η άλλη ακολουθεί «μοναχικό» δρόμο…
Σαράντα χρόνια αργότερα το ονομαστικό ΑΕΠ της Τουρκίας, είναι σχεδόν πενταπλάσιο!!! του ελληνικού. Μετρημένο πιο αντικειμενικά, σε Μονάδες Αγοραστικής Δύναμης είναι υπερ-οχταπλάσιο!!! Είναι αστείο, ότι όταν η «ισχυρή» Ελλάδα του Σημίτη έμπαινε στο ευρώ, το κατακεφαλήν ΑΕΠ της Τουρκίας σε ΜΑΔ, ήταν 40% του ελληνικού, σε λιγότερο από είκοσι χρόνια, με τον Ερντογάν έγινε μεγαλύτερο του ελληνικού!!!
Αλλά και σε σύνθεση, η Τουρκική Οικονομία είναι μη συγκρίσιμη. Το ποσοστό του ΑΕΠ που αφορά την μεταποίηση-βιομηχανία είναι μονοψήφιο και αναιμικό στην Ελλάδα σε σχέση με της Τουρκίας που καταλαμβάνει την οικονομία της. Η Τουρκία είναι μια παραγωγική κοινωνία, που ανέρχεται. Η Ελλάδα είναι μια φθίνουσα και αποψιλωμένη περιφέρεια της ευρωζώνης και της Ε.Ε..
ΑΕΠ-ΕΛΛΑΔΑΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ – Στοιχεία Παγκόσμιας Τράπεζας. Οι μονάδες είναι: (Ε+11)=100δις$ σε τιμές 2015 και (Ε+12)=1τρις.
Όμως εντυπωσιακό είναι το Τούρκικό άλμα μετά την κρίση του 2008-2009. Όπως φαίνεται στο διάγραμμα η Τουρκία κάνει επί κοντώ στην ανάπτυξη, σημειώνοντας μια από τις μεγαλύτερες παγκοσμίως. Αντίθετα τα υπάκουα «παιδάκια» του Δ.Ν.Τ και των Γερμανών, οι ορντίναντσες του ΝΑΤΟ, σήμερα του Ζελένσκι και του Νετανιάχου βυθίζονται.
Αλλά και μια μεριά να ρίξει κανείς στις επενδύσεις, όπου στην Τουρκία προσεγγίζουν το 30% του δικού τους ΑΕΠ, δηλαδή οι επενδύσεις στην Τουρκία τείνουν να είναι την τελευταία δεκαετία., δεκαπλάσιες των ελληνικών, καταλαβαίνει κανείς ότι πλέον έχει να συγκρίνει έναν ζωντανό οικονομικό γίγαντα και δίπλα του, έναν γερασμένο νάνο που χαροπαλεύει. Ίσως σε λίγα χρόνια θα δούμε μετανάστευση ελληνικού επιστημονικού και τεχνικού δυναμικού προς την Τουρκία, όπως ήδη βλέπουμε προς την Πολωνία….
Αυτή είναι η ελληνική «ευρωπαϊκή επιτυχία», Δύση και (κυριολεκτικά) ξερό ψωμί…..
Επενδύσεις ως ποσοστό στο ΑΕΠ σε Ελλάδα και Τουρκία:
Δυστυχώς ούτε τότε, ούτε περισσότερο σήμερα είναι στο κέντρο της δημόσιας συζήτησης, ούτε φυσικά έχει γίνει συλλογική συνείδηση, η ανάγκη για αλλαγή των ευρωπαϊκών συντεταγμένων της χώρας.
Δεύτερον: Δεν υπάρχει κομμάτι του «αστισμού» που να θέλει μια ανεξάρτητη, ελεύθερη και παραγωγική Ελλάδα.
Η Ελλάδα ελέγχεται και διευθύνεται από οικογένειες ολιγαρχών με ονόματα και διευθύνσεις .
Όπως γνωρίζουμε σε κάθε εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, διαμορφώνεται ένα κοινωνικό μπλοκ που τον φέρνει σε πέρας. Στην Ελλάδα οι κυρίαρχες δυνάμεις του αστισμού που είναι μεταπρατικές και παρασιτικές, εφοπλιστικό-τραπεζικό-εμπορικό (κυρίως οι εισαγωγείς), εργολάβοι καθώς και τα πλούσια και εύπορα στρώματα του πληθυσμού ήταν κάθετα αντίθετα σε αυτόν, και διαμόρφωσαν συμμαχία με τον ξένο παράγοντα. Δεν υπήρξαν και δεν υπάρχουν μερίδες του κεφαλαίου που να θέλουν να τα βάλουν με την Ε.Ε.. Η εξαίρεση -πιθανώς κάποιο παραγωγικό κεφάλαιο- που να είχε αντίθετη λογική και συμφέροντα δεν “τόλμησε” να εμφανιστεί.
Ας σκεφτούμε μόνο, ότι στην Ελλάδα, στον ΣΕΒ συμμετέχουν και τα σούπερ μάρκετ καταλαβαίνουμε που βρισκόμαστε.
Στην κορυφή του ελληνικού κεφαλαίου είναι οι οικογένειες των εφοπλιστών. Από αυτές δύο, ελέγχουν και κατέχουν τα διυλιστήρια, δηλαδή το διεθνές εμπόριο και την επεξεργασία καυσίμων. Σε τρία ίσως όλα και όλα χέρια είναι η διανομή καυσίμων στην χώρα. Έχουν μπει και στις κατασκευές και στο real estate, (με πλήθος κατασκευαστικών εταιριών, ελληνικό κλπ ) και στην ενέργεια, ακόμη και σε αγορά ξενοδοχείων, κατέχουν εμπορικά κέντρα κλπ Την κρίσιμη περίοδο είχαν μπεί και στις τράπεζες.
Τελικά τα «σπασμένα» των τραπεζών, τα πλήρωσε με δεκάδες δις, ξανά και ξανά το ελληνικό δημόσιο. Μπορεί να χάθηκε ο έλεγχος των τραπεζών από συγκεκριμένους ολιγάρχες, αλλά η μνημονιακή περίοδος δεν τους άφησε χαμένους. Π.Χ. Ο Λάτσης μπορεί να μην ελέγχει την Eurobank, αλλά πήρε τα ΕΛΠΕ, το ελληνικό κ.α. και πάει λέγοντας….
Μπορώ απλώς να υποθέσουμε ότι ίσως εξ αιτίας των δικών τους συμφερόντων δεν έγινε ποτέ στην Ελλάδα, έρευνα για τον ορυκτό κλπ πλούτο. Επίσης ότι κερδίζουν αφειδώς από τις επιπτώσεις του πολέμου στην Ουκρανία, και για αυτό επιθυμούν την παράτασή του, και την ενίσχυση με ελληνικά όπλα του Ζελένσκι. Ακόμη, ότι πιέζουν για αποστολή ελληνικών πολεμικών πλοίων στην Ερυθρά θάλασσα για να υποστηρίζουν τον στόλο τους και άλλα πολλά….
Οι ποδοσφαιρικές ομάδες του τέως ΠΟΚ, (ΠΑΟ-ΟΣΦΠ-ΑΕΚ) ανήκουν σε τρείς από αυτούς, καθώς και η πλειοψηφία των ΜΜΕ, έτσι ολοκληρώνουν την κυριαρχία τους στη δημόσια ζωή.
Ακολουθεί το κατασκευαστικό και το εμπορικό, κεφάλαιο ( όπου δεν εμπλέκεται και το εφοπλιστικό), το δε τραπεζικό έχει «αφελληνιστεί».
Η Ενέργεια έχει μοιραστεί σε τέσσερα χέρια, στις τηλεπικοινωνίες έχουν μπει οι πολυεθνικές, η υγεία ιδιωτικοποιείται συνεχώς χάριν συγκεκριμένων συμφερόντων. Τα έξι μεγαλύτερα νοσοκομεία στο χώρο αυτό ελέγχονται από την CVC cap. par. η οποία έχει και το 10% της ΔΕΗ. Είναι από αυτούς που πιέζουν για την ιδιωτικοποίηση της ανώτατης εκπαίδευσης, για να ανοίξει, μέσω της Κύπρου ιατρική στην Ελλάδα, ώστε να βγάζει φτηνούς (και μάλλον υποψήφιους νεκροθάφτες), ιατρούς για να κάνουν ειδικότητα στα νοσοκομεία της να τα επανδρώνει και να «κονομήσει» από όλες τις πλευρές κλείνοντας- ιδιωτικοποιώντας τελικά και τα δημόσια νοσοκομεία.
Την σειρά κλείνουν τα «γκαρσόνια» του κεφαλαίου οι Ξενοδόχοι, αν και ένα μεγάλο μέρος του τουρισμού βρίσκεται σε ξένα χέρια. Αλλά μπορεί να περιμένει κανείς να ηγηθούν αυτοί, ενός αγώνα για την ανεξαρτησία και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας;
Τέλος μένει κάποιο παραγωγικό κεφάλαιο, που θα είχε όφελος, από μια παραγωγική ανασυγκρότηση και μια έξοδο από την ευρωζώνη, μεγάλο μέρος του οποίου είναι ανεξάρτητο από τις παραπάνω οικογένειες, δεν είχε όμως το κοινωνικό και πολιτικό βάρος, ούτε το σθένος καν να εμφανιστεί τα χρόνια 2008-2015 (πιθανόν γιατί φοβόταν και τις συνέπειες π.χ. διακοπή τραπεζικού δανεισμού κλπ).
Τα μνημόνια έφεραν την λεηλασία της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, την περαιτέρω συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους. Οι εφοπλιστές, οι ολιγαρχικές οικογένειες, οι ελληνικές παρασιτικές και μεταπρατικές ημι-ελιτ, μαζί με τα εύπορα στρώματα του πληθυσμού ήταν οι μόνοι που θα έχαναν από μια εξέλιξη που θα οδηγούσε σε μια ελεύθερη και ανεξάρτητη Ελλάδα και σε έναν ισχυρό Λαό. Είναι αυτοί που έχουν δημιουργήσει και ευημερούν με αυτό το μοντέλο μιας χώρας που ελέγχουν. Είναι αυτοί που κερδίζουν από αυτό και για αυτό έσπειραν την ιδεολογία της υποταγής και τον τρόμο της ανεξαρτησίας. Συγχρόνως είδαν τα μνημόνια, όχι μόνο ως σταθεροποίηση της κυριαρχίας τους, αλλά και ως νέα ευκαιρία πλουτισμού. Στην λεηλασία των κρατικών υποδομών, της δημόσιας και ιδιωτικής περιουσίας, στις ιδιωτικοποιήσεις λειτουργιών του κράτους κλπ που έφεραν τα μνημόνια, δεν είναι απλώς συνεταίροι των ξένων, αλλά φαίνεται ότι παίρνουν και την μεγαλύτερη μερίδα.
Συνεπώς, χωρίς να τελειώσουμε με αυτούς τους ολιγάρχες, τις «δέκα» οικογένειες, οι οποίοι είναι οι μαέστροι της ελληνικής εξάρτησης και παρακμής δεν μπορεί να υπάρξει αύριο, για Ανεξαρτησία, Δημοκρατία, Παραγωγική Ανασυγκρότηση.
Συμπερασματικά, μέσα σε αυτόν τον ημιφεδουαρχικό καπιταλισμό, ο αγώνας για εθνική χειραφέτηση ταυτίζεται με τον αγώνα για κοινωνική χειραφέτηση. Ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας ενώνεται με τον αγώνα για την σοσιαλιστική προοπτική. Μία επανιδρυμένη ελληνική κοινωνία και τελικά πολιτεία, με βαθιά δημοκρατία και τον ανάλογο κεντρικό σχεδιασμό μπορεί εν τέλει να οδηγήσει σε παραγωγική ανασυγκρότηση και σε μια οικονομία που θα υπάρχει και θα λειτουργεί για τα συμφέροντα των δυνάμεων της εργασίας.
Τρίτον: Η ανεπάρκεια του αντιμνημονιακού χώρου, η αριστερά του καθεστώτος και των πόντιων πιλάτων:
«Μια νύχτα μαγική σαν την Αργεντινή / να δούμε στο ελικόπτερο ποιος θα πρωτομπεί” .. . (σύνθημα από την «χαμένη» ελπίδα του λαού μας).
Αντίστροφα η Λαϊκή πλειοψηφία είχε να κερδίσει πολλά από μια άλλη πορεία της χώρας. Η πολιτική έκφραση της ρήξης με την Ε.Ε. έπεφτε έτσι στις πλάτες της αριστεράς, που υποτίθεται θα εξέφραζε την λαϊκή πλειοψηφία, μια που δεν μπορούσε να υπάρχει αστική πολιτική έκφραση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα. Δεν υπήρχε καμία αστική τάση που θα έσπρωχνε τον ΣΥΡΙΖΑ σε άλλες επιλογές. Αντίθετα θα τον έσερνε στην προδοσία και στον βούρκο. Δυστυχώς δεν υπήρχε και ουσιαστική και ισχυρή πίεση από αριστερά σε πολιτικό επίπεδο. Τελικά ο Λαός πάλεψε μόνος του χωρίς πολιτική έκφραση. Δεν υπήρξε 2ο ΕΑΜ.
Με το που ανακοινώθηκε ότι η χώρα θα έμπαινε στον Πάγο του Δ.Ν.Τ. , στον λαό ξύπνησαν οι μνήμες της Αργεντινής. Αμέσως έγινε μια από τις πιο μεγάλες και δυναμικές διαδηλώσεις της μεταπολίτευσης. Ήταν 5 Μαΐου του 2010. Η αστυνομία τα είχε χαμένα, από την οργή και το μέγεθος του πλήθους. Εντός του κοινοβουλίου υπήρχε φόβος. Ο Πάγκαλος ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ωρυόταν από τον φόβο του, έλεγε ότι θα επαναληφθεί η ιστορία της Αργεντινής…. Για πρώτη φορά ίσως στην ελληνική ιστορία ο κόσμος απειλούσε να καταλάβει το κοινοβούλιο. Αν είχε συμβεί, η ελληνική υπόθεση θα έκλεινε με χαοτικό βέβαια τρόπο, αλλά με τον Λαό κερδισμένο.
Αντί αυτού πυρπολείται η Μαρφίν. Με ευθύνη και της εργοδοσίας τρείς εργαζόμενοι χάνονται. Η Διαδήλωση παγώνει στο άκουσμα των νέων. Παγώνει όμως και το κίνημα για καιρό.
Η Υπόθεση Μαρφιν είναι καρμπόν, η υπόθεση Σκάλα της Βαρκελώνης του 1978. Τότε επανεμφανίζεται δυναμικά η αναρχοσυνδικαλιστική C.N.T., οδηγώντας σε όλη την Ισπανία τεράστιες εργατικές διαδηλώσεις που είναι ενάντια στην λιτότητα που έχουν αποδεχτεί όλα τα πολιτικά κόμματα -και οι κομμουνιστές του Καρίγιο, ο τελευταίος εκείνη την περίοδο «έκοβε» και βόλτες στις ΗΠΑ, δίνοντας διαλέξεις- προκειμένου να εισέλθει η Ισπανία στην Ε.Ο.Κ. (το λεγόμενο σύμφωνο της Μονκλόα). Θα καεί η Σκάλα, ένα πολυτελές κέντρο διασκέδασης στην Βαρκελώνη, από μία ομάδα νεαρών αναρχικών. Μαζί θα χαθούν και τέσσερις εργαζόμενοι οι δύο αναρχικοί, μέλη της C.N.T. . Μερικά χρόνια αργότερα θα αποδειχτεί ότι αυτός που οργάνωσε την επίθεση και διέφυγε, ήταν πράκτορας της αστυνομίας καθώς και ότι στην σκάλα είχαν τοποθετηθεί καύσιμα από τις μυστικές υπηρεσίες. Η C.N.T. όμως αποδιοργανώνεται, το κίνημα υποχωρεί, το σύμφωνο ψηφίζεται και εφαρμόζεται. Η «συναίνεση» κερδίζει.
Είμαι ακράδαντα πεπεισμένος, αν και δεν μπορώ να το αποδείξω, ότι η υπόθεση στη Μαρφιν ήταν έργο μυστικών υπηρεσιών. Ποτέ κανείς δεν συνελήφθη, από ένα χώρο που σίγουρα αρκετοί θα ήξεραν αυτούς που έκαναν τέτοια ενέργεια. Η ή ενέργεια ήταν σχεδιασμένη όπως στη Βαρκελώνη, και έχει ακόμη κάλυψη, δηλαδή θάβεται μέσα από την ΚΥΠ, ή εδώ έγινε εξ ολοκλήρου από πράκτορες έλληνες ή ξένους.
Άργησε ο κόσμος αλλά συνήλθε με τις πλατείες, για να δεχτεί τα επόμενα κτυπήματα, από την αριστερά…..
Ο ΣΥΡΙΖΑ (πλην Α.Ρ.) ήταν εξ αρχής παιδί του «ευρωκομουνισμού», βρισκόταν εκτός τόπου και χρόνου, δήλωναν ότι θα άλλαζαν την Ευρώπη !!! Δεν πέρναγε καθόλου από το μυαλό τους η έξοδος από την ευρωζώνη, παρά κάποια θολά προγραμματικά στοιχεία. Στο τέλος αποδείχτηκαν η πιο σκληρή και αντιλαϊκή κυβέρνηση της περιόδου. Αντί για συμμαχία με τον Λαό, συμμάχησαν με τον ελληνικό «αστισμό» που αφού τους χρησιμοποίησε τους πέταξε στα αζήτητα…
Το Αριστερό Ρεύμα κατά την διάρκεια της συμμετοχής του στο ΣΥΡΙΖΑ, αντί να κοιτάζει προς το Λαό και να δουλεύει την έξοδο από την ευρωζώνη, κοίταζε πως θα πάρει το κόμμα, δηλαδή τον μηχανισμό. Φανταζόντουσαν ότι θα βγει η Ελλάδα από το ευρώ, δια καραμπόλας. Είχαν λανθασμένη εκτίμηση, ότι «δεν δύναται» ο ΣΥΡΙΖΑ να συνθηκολογήσει. Άρα, εκ της πορείας της σύγκρουσης, φανταζόντουσαν ότι θα επέλθει η ρήξη. Δεν αποκλείεται σε κάποιους να υπήρχαν και ψευδαισθήσεις, περί αξιοπρεπής «τελικής» διαπραγμάτευσης. Η Καραμπόλα έγινε, μόνο που πέταξε αυτούς έξω, ακόμη και από το κοινοβούλιο. Την κρίσιμη στιγμή έμειναν, αντί με μέρος του Λαού, με μέρος του κόμματος. Η εντιμότητα και το πολιτικό ήθος του Π. Λαφαζάνη δεν έφτασαν. Στις εκλογές του Σεπτεμβρίου, του 2015 που έμειναν έξω για λίγους ψήφους, «στένεψαν» και «κόντυναν» τα ψηφοδέλτια. Επίσης σε μια «στενή πολιτική» λογική δεν συνεργάστηκαν με όμορους χώρους, ΕΠΑΜ, Σχέδιο Β, Δραχμή κλπ, ενώ το αντιευρωζωνικό- αντιμνημονιακό ρεύμα δεν μπορούσε παρά να είναι παρά πλατύ. Εν ολίγοις αυτοκτόνησαν και το αστείο είναι, ότι στο τέλος, τα «φόρτωσαν» στον Λαφαζάνη.
Το ΚΚΕ ενώ μπορούσε, δεν ήθελε, διότι βαθιά μέσα του, ο μηχανισμός του και η ηγεσία του δεν πίστευε και δεν πιστεύει, ότι Λαός και η Ελλάδα μπορεί να ελευθερωθεί στις σημερινές παγκόσμιες συνθήκες. Ούτε θέλει να ρισκάρει. Το μόνο που τους νοιάζει είναι να μένουν ζωντανοί εκλογικά, να επιβιώνει ο μηχανισμός και τίποτε άλλο.
Στην καλύτερη περίπτωση πρόκειται περί εκκλησιαστικού ρεύματος τύπου «Ιεχωβάδων», στην χειρότερη, για σύμμαχο του κράτους και του αστισμού. Η κ. Παπαρήγα σίγουρα ανήκει σε αυτούς που στις δύσκολες στιγμές του καθεστώτος, έβαλαν πλάτη και το στήριξαν. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς; Την επίθεση στη νεολαία για την μεγάλη εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 και την στήριξη του κράτους και της αστυνομίας; Τις δηλώσεις ότι η έξοδος από το ευρώ θα είναι καταστροφή; Την αποχή από το δημοψήφισμα;
Μαζί με το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΥΑ την κρίσιμη στιγμή το Μάιο του 2012 ένιψε τας χείρας της. Είναι μόλις ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αποσπάσει 17%. Καλεί ο Τσίπρας σε συζήτηση για αριστερή κυβέρνηση ΚΚΕ και Ανταρσύα….
Δεν καταδέχονται να πάνε…. Ενώ είναι σαφές ότι έπρεπε να πάνε και να πουν στον κ. Τσίπρα, τους όρους τους, αλλά κυρίως για το τι θα έπρεπε να γίνει όταν οι ξένοι θα του έλεγαν «όχι». Δηλαδή να αναδείξουν το δίλλημα: μνημόνιο ή έξοδος τουλάχιστον από την ευρωζώνη. Έτσι ή θα έδεναν τον Τσίπρα, ή θα τον ξεσκέπαζαν. Ότι και να γινόταν η πολιτική συνέχεια θα ήταν διαφορετική, από αυτό που συνέβηκε, την απόλυτη ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ, την εκλογική συντριβή του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ ένα μήνα μετά, και την αυτοεξορία τους από την πραγματικότητα. Βέβαια το Π.Γ. του ΚΚΕ μάλλον είχε συμφωνήσει «υπόγεια» με την δεξιά για την στάση του στις εξελίξεις, ενώ δεν ήθελε «κουβέντες» με την αριστερά. Για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ επ ουδενί δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Η στάση της προήλθε από πολιτική ιδεοληψία, αν όχι από αφέλεια.
Η κίνηση Θεοδωράκη δυστυχώς δεν κατέληξε σε πολιτική κίνηση, ίσως εκείνη την περίοδο ήταν η μεγάλη ελπίδα, μια που δεν έφερνε την ευρωλαγνεία του ΣΥΡΙΖΑ, θα τον κέρδιζε κατά κράτος, θα συσπείρωνε τον Λαό, αλλά και προσωπικότητες, που δεν θα επέλεγαν με τίποτε να διαχειριστούν την υποταγή σε περίπτωση κυβέρνησης. Για λόγους που δεν είναι του παρόντος, η κίνηση δεν καρποφόρησε λόγω παλινωδιών, και έλλειψης αποφασιστικότητας και έμεινε ελεύθερο το πεδίο για τους «αριστερούς» τυχοδιώκτες, που την κρίσιμη στιγμή «πίεσαν» και τον Μίκη.
Τέλος μια σειρά άλλες κινήσεις, ΕΠΑΜ, Σχέδιο Β, Δραχμή κλπ, είτε δεν είχαν την απαιτούμενη ωριμότητα, είτε δεν μπόρεσαν να οσμωθούν για να ενωθούν, αλλά κυρίως έπεσαν πάνω στο ανερχόμενο ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ και τελικά στα βράχια.
Τέταρτον: Η ζωή μέσα στο Μαντρί της Ευρωζώνης και της Ε.Ε :
Η πολιτική των μνημονίων, λόγω της λιτότητας και της βαθιάς και παρατεταμένης ύφεσης που δημιούργησε, στέφθηκε με την «επιτυχία» της εξισορρόπησης των δίδυμων ελλειμμάτων, όπως φαίνεται και στο παρακάτω διάγραμμα.
Η επιτυχία αυτή παρόλο που συνοδεύτηκε με την εσωτερική υποτίμηση όπως φαίνεται και από την τεράστια μείωση των μισθών, και ελεύθερη πτώση του ΑΕΠ, δεν κατάφερε να αλλάξει σε τίποτε την ελληνική οικονομία, απλώς την συρρίκνωσε. Σήμερα στο βαθμό, που δεν διατηρείται η λιτότητα τα δίδυμα ελλείμματα επανέρχονται. Εν ολίγοις η εσωτερική υποτίμηση όσον αφορά την διόρθωση της ανταγωνιστικότητας, όπως αναμενόταν, απέτυχε.
Όπως ακριβώς είχε δηλώσει το Δ.Ν.Τ. (ότι έπρεπε να γίνει) η ελληνική οικονομία Βαλκανοποιήθηκε περαιτέρω και η Ελλάδα έπιασε στους μισθούς και τις συντάξεις την Βουλγαρία. Υποθηκεύτηκε η δημόσια περιουσία, οι άνθρωποι χάνουν τα σπίτια τους, και όσοι μπορούν, επιχειρούν την απόδραση στο εξωτερικό.
Η κοινωνική πόλωση και ο κοινωνικός αποκλεισμός που εντείνονται στην Ελλάδα, η τεράστια έκρηξη των ανισοτήτων, η διάλυση του οποιαδήποτε αναιμικού κοινωνικού κράτους, οδηγούν την άλλη πλευρά να ετοιμάζεται για «κοινωνικό πόλεμο» και έτσι στην κατασκευή ενός ολοένα πιο αστυνομικού και αυταρχικού κράτους, στα όρια τόσο της αστικής δημοκρατίας όσο και του ολοκληρωτισμού. Η περίοδος της πανδημίας ήταν μια ευκαιρία να δοκιμάσουν τα πιο ολοκληρωτικά μέτρα σε όλη την Ε.Ε. . Συγχρόνως επέτυχαν μια μεγάλη αναδιάρθρωση στην εργασία και στην εκπαίδευση με τις τηλε-εφαρμογές. Έτσι σήμερα το μεγάλο κίνημα στα πανεπιστήμια έπεσε πάνω στον τοίχο της εικονικής εκπαίδευσης. Δυστυχώς όλο αυτό το ολοκληρωτικό «εργαστήριο» κατά την περίοδο της πανδημίας, δούλεψε μάλλον με την στήριξη ή τουλάχιστον με την ανοχή σύσσωμης της αριστεράς (εκτός εξαιρέσεων).
Πέμπτον: Ελπίδα η νέα γενιά που δεν γνώρισε την συντριβή του 20015.
Είναι πολύ δύσκολο για τον Λαϊκό κόσμο να ξαναπιστέψει στις δυνάμεις του. Ο Κόσμος, δυστυχώς την κρίσιμη περίοδο, πάλεψε μεν αλλά στο τέλος «ανάθεσε» στον ΣΥΡΙΖΑ. Στην Ελλάδα μέχρι σήμερα υπάρχει αυτή η ιδιομορφία: τα πιο λαϊκά στρώματα συμμετέχουν στις εκλογές, ενώ αλλού απέχουν, από την άλλη «αναθέτουν» . Έτσι την περίοδο της ανόδου και της πρώτης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ ο Λαός επένδυσε στην πολιτική αλλαγή και άφησε το «πεζοδρόμιο», με εξαίρεση τις μέρες του δημοψηφίσματος. Το αποτέλεσμα του οποίου, μέσα σε συνθήκες κλειστών τραπεζών και άφθονων απειλών και εκβιασμών, έδειξε ότι ο η Λαϊκή πλειοψηφία έδινε την εντολή για πλήρη ρήξη και για δημιουργία συνθηκών ουσιαστικής Δημοκρατίας και Λαϊκής Κυριαρχίας, τόσο απέναντι στους ντόπιους ολιγάρχες, στα ΜΜΕ τους και στους συμμάχους τους, όσο και απέναντι στην Ε.Ε.. Ο κόσμος αυτός του 62% (προερχόμενος εκλογικά και από όλο το πολιτικό φάσμα) νιώθει ακόμη βαθιά προδομένος και ηττημένος.
Χρειάστηκαν περίπου δέκα χρόνια για να ξαναδούμε ένα μεγάλο κίνημα στους δρόμους, για να αρχίζει να ξεφτίζει το δόγμα της ΤΙΝΑ. Πρόκειται για μια νεολαία που ηλικιακά δεν έχει βιώσει αυτή την ήττα, αλλά είναι μπροστά σε όλα τα αδιέξοδα. Αυτοί οι δύο παράγοντες αλληλεπιδρούν, για αυτό αυτή η γενιά μοιάζει με την γενιά του πολυτεχνείου. Για αυτό δέχεται σφοδρή επίθεση από το Κράτος, με μεγάλες αναλογίες με αυτή που οι Απριλιανοί κτύπησαν το κίνημα το 72-73. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη «ερωτοτροπεί» τελευταία, επικίνδυνα με την κυοφορία ενός νέου πιο μαζικού και μαχητικού Δεκέμβρη τύπου 2008, που θα την κλονίσει, και θα ανοίξει το κοινωνικό ρήγμα.
Εν τω μεταξύ η κρίση στην Ε.Ε. λόγω του πολέμου, περιορίζει τις δυνατότητες απόδρασης στο εξωτερικό των νέων και έτσι ο ατμός στο δοχείο δεν διαφεύγει, πολλαπλασιάζοντας την πιθανότητα της έκρηξης.
Το παρόν φοιτητικό κίνημα δείχνει ότι η κοινωνία επιστρέφει. Η πληγή της μνημονιακής ήττας δεν θα κλείσει ποτέ. Σταδιακά όμως, μια νέα μεταπολίτευση φαίνεται ότι έρχεται. Η νεολαία (και όχι μόνο η φοιτητική) μπορεί να βάλει φωτιά σε μια κοινωνία που η ανισότητα και η φτώχεια την οδηγεί στα κόκκινα.
Και σε μια αρχή μεταπολίτευσης, πρέπει να μπαίνουν μπροστά οι ιδέες, οι σημαίες και οι πρακτικές των «ζωντανών» γενιών, που κατά αρχήν πρέπει να συγκροτηθούν, να παλέψουν με το παρελθόν των «νεκρών» και ηττημένων, για να ανασυντεθούν και τελικά να ηγεμονεύσουν. Και η πρώτη νεκρή πρέπει να είναι η «ανάθεση», η ανάθεση σε κόμματα, σε φωστήρες, σε «ηγέτες» και μηχανισμούς κλπ. Και η πρώτη ζωντανή, η αίσθηση ότι «όλα είναι εφικτά», εδώ και τώρα από τον Λαϊκό Παράγοντα ότι «όλα τα μπορεί» το κίνημα της νεολαίας.
Υ.Γ. : (1) Αφορμή για την συγγραφή του παραπάνω κειμένου είναι μια συζήτηση με το ίδιο θέμα -που έχει ο τίτλος- που έγινε με πρωτοβουλία της πολιτικής ομάδας ο «Δρόμος Ανοικτός».
(2) : Τα διαγράμματα για την σύγκριση ΑΕΠ και επενδύσεων, Ελλάδας- Τουρκίας τα πήρα από την σελίδα του Κ. Λαπαβίτσα. Το διάγραμμα για τα δίδυμα ελλείμματα από μελέτη εγχώριας τράπεζας, ενώ αυτό για τους μισθούς από πρόσφατη μελέτη του ΚΕΠΕ.
