Εισήγηση στην εκδήλωση της 11ης Οκτωβρίου 2025 για τις διεθνείς εξελίξεις
Δε θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε τη σημερινή εκδήλωση με άλλο θέμα από αυτό της γενοκτονίας στην Παλαιστίνη.
Πριν λίγες μέρες συμπληρώθηκαν 2 χρόνια ανελέητης επίθεσης του κράτους του Ισραήλ ενάντια στον παλαιστινιακό λαό. Δυο χρόνια παρακολουθούμε εγκλήματα πολέμου σε ζωντανή μετάδοση. Από τους βομβαρδισμούς των νοσοκομείων, μέχρι την στοχοποίηση μικρών παιδιών από τους ελεύθερους σκοπευτές, την δολοφονία 235 δημοσιογράφων που μετέδιδαν τι πραγματικά συμβαίνει στη Γάζα, τον λιμό, την στέρηση πόσιμου νερού, την στέρηση φαρμάκων… μια ατέλειωτη φρίκη που δεν μπορούν να βρεθούν λόγια για να περιγραφεί.
Την ίδια στιγμή παρακολουθούμε έναν λαό να αντιστέκεται ηρωικά με ελάχιστα μέσα σ’ έναν από τους δυνατούς στρατούς του κόσμου. Βλέπουμε έναν λαό να αντιστέκεται, στην πραγματικότητα όχι μόνο στο κράτος του Ισραήλ αλλά και σε ολόκληρη τη Δύση, εννοώντας τις κυβερνήσεις βέβαια, αφού το Ισραήλ δεν θα μπορούσε να κυριαρχήσει στην περιοχή χωρίς την πολιτική, οικονομική και στρατιωτική στήριξη πρώτα και κύρια από τις ΗΠΑ, αλλά και την ΕΕ, τις «δυτικές δυνάμεις» συνολικά.
Η φρίκη της γενοκτονίας, η άνιση μάχη που δίνεται, η αντίσταση του παλαιστινιακού λαού ιστορικά, έχει προκαλέσει και το τεράστιο κίνημα αλληλεγγύης.
Τα ζητήματα που έχουν προκαλέσει αυθόρμητες πολύ μαζικές κινητοποιήσεις σε διεθνές επίπεδο την τελευταία δεκαετία είναι πολύ συγκεκριμένα. Το περιβάλλον – να θυμηθούμε το νεολαιίστικο κίνημα για την κλιματική αλλαγή το 2019 – και η Παλαιστίνη. Σε κάπως μικρότερο βαθμό υπήρχαν βέβαια και κάποια φεμινιστικά κινήματα. Δεν μιλάμε για μαζικά κινήματα στη μία ή στην άλλη χώρα, αλλά για μαζικά κινήματα που ξεδιπλώθηκαν σε διεθνές επίπεδο.
Ο αγώνας για την Παλαιστίνη έδρασε σαν καταλύτης για την πολιτικοποίηση νέων ανθρώπων διεθνώς. Έβγαλε εκατομμύρια ανθρώπους όλων των ηλικιών στους δρόμους που εμπνέονται από τις δεκαετίες αγώνα του Παλαιστινιακού λαού για ανεξαρτησία. Έβγαλε ανθρώπους όλων των εθνικοτήτων, ανάμεσά τους εβραίοι, ακόμα και επιζώντες του ολοκαυτώματος, που φώναζαν «όχι στο όνομά μας». Οδήγησε σε κινήσεις έμπρακτου υψηλού συμβολισμού όπως οι στολίσκοι που επεδίωκαν να σπάσουν τον ναυτικό αποκλεισμό της Γάζας και σε μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις όπως είδαμε στην Ιταλία.
Όλα αυτά αποτελούν παρακαταθήκη για τους αγώνες και για την Αριστερά του μέλλοντος …
***
Το σχέδιο Τραμπ υπόσχεται εκεχειρία– όμως δεν πρέπει να υπάρχει καμία εμπιστοσύνη στις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Ο Νεντανιάχου εξάλλου έχει επαναλάβει πολλές φορές, ακόμα και από το βήμα του ΟΗΕ, ότι δεν θα υπάρξει παλαιστινιακό κράτος. Όμως, υπάρχει μια τεράστια πίεση από τα κινήματα και τους λαούς σε όλο τον πλανήτη.
Ένα πράμα είναι καθαρό, αυτό το σχέδιο δεν οδηγεί σε ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος. Οδηγεί σε διεθνή στρατεύματα που θα ελέγχουν τα ακόμα πιο περιορισμένα παλαιστινιακά εδάφη και σε παλαιστινιακές διοικήσεις ανδρείκελα / μαριονέτα. Και αυτό με τη σειρά του βάζει τις βάσεις για νέους κύκλους αντίστασης, πολέμου, αίματος στην περιοχή στο μέλλον.
Να ξεκαθαρίσουμε ότι δεν ασκούμε κριτική στην υπογραφή της εκεχειρίας από του Παλαιστίνιους που έχουν πληρώσει έναν εξαιρετικά βαρύ φόρο αίματος. Η κριτική / καταγγελία κατευθύνεται στο σχέδιο Τραμπ και περιγράφουμε μια εκτίμηση για το που θα οδηγήσει.
Από την πλευρά μας αυτό που πρέπει να δηλώσουμε είναι ότι στηρίζουμε τον Παλαιστινιακό λαό και τον αγώνα του μέχρι το τέλος.
***
Δεν είναι μόνο η Παλαιστίνη. Το Σουδάν, με 13 εκατομμύρια εκτοπισμένους, λιμό και τεράστια ανθρωπιστική κρίση, η Σομαλία, η Μιανμάρ, η Συρία είναι μερικές από τις εμπόλεμες ζώνες αυτή τη στιγμή. Όπως βέβαια και η Ουκρανία, στην οποία εξελίσσεται ένας «πόλεμος δια αντιπροσώπων» με την έννοια ότι αποτελεί πεδίο σύγκρουσης των μεγάλων αντίπαλων ιμπεριαλιστικών στρατοπέδων, ενώ χρησιμοποιείται από την ΕΕ για να δικαιολογήσει το τεράστιο εξοπλιστικό πρόγραμμα Rearm Europe και την λιτότητα που το συνοδεύει – γιατί και για τους εξοπλισμούς αυτοί που θα πληρώσουν θα είμαστε εμείς, τα εργατικά και λαϊκά στρώματα.
Ο σημερινός κόσμος είναι ένας κόσμος πολεμικών και άλλων γεωπολιτικών συγκρούσεων, πολιτικής, οικονομικής και περιβαλλοντικής κρίσης, τρομακτικής αστάθειας σε όλα τα επίπεδα.
Ζούμε σ’ έναν κόσμο πολυπολικό, όπου η ηγεμονία των ΗΠΑ και του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού κλονίζεται. Για αυτό πυροδοτούν πολέμους και τρομοκρατούν λαούς.
Απέναντι στις ΗΠΑ και τους συμμάχους της – ΕΕ κ.α. – βρίσκεται πλέον η Κίνα με τους δικούς της συμμάχους – Ρωσία, Ιράν κ.α. Δεν μπορούν να προσφέρουν καμία θετική προοπτική για τους λαούς. Είναι καθεστώτα αυταρχικά, σκληρής ταξικής καταπίεσης και εκμετάλλευσης.
Όσον αφορά τα δικά μας καθήκοντα, ζούμε σε μια χώρα που εντάσσεται στο δυτική ή ευρωατλαντικό νατοϊκό μπλοκ και έχουμε καθήκον να παλεύουμε έμπρακτα πρώτα και κύρια ενάντιά του. Να καταγγέλλουμε τη στήριξη της γενοκτονικής κυβέρνησης του Ισραήλ από την ελληνική κυβέρνηση, τη συμμετοχή της στον πόλεμο της Ουκρανίας, την χρήση των βάσεων, των λιμανιών κοκ για τις επεμβάσεις και τους πολέμους στην περιοχή, το σχέδιο ReArm Europe…Και βέβαια να κάνουμε ότι για την ανάπτυξη αντιπολεμικών κινημάτων.
***
Βρισκόμαστε παράλληλα αντιμέτωποι με την άνοδο της ακροδεξιάς διεθνώς. Μια πολύ επικίνδυνη εξέλιξη που δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Η νέα ώθηση στην ακροδεξιά στην Ευρώπη δόθηκε μέσα από την οικονομική κρίση που ξέσπασε του 2008-2010. Οι εργατικοί αγώνες και τα λαϊκά κινήματα ηττήθηκαν, οι πολιτικές σκληρής λιτότητας και αποδιάρθρωσης εφαρμόστηκαν, η Αριστερά βρίσκεται σε βαθιά κρίση και η ακροδεξιά σήμερα καρπώνεται σε μεγάλο βαθμό την οργή των λαϊκών και μεσαίων στρωμάτων. που προέρχεται από αυτές.
Η ακροδεξιά προσπαθεί να παρουσιαστεί σαν μια δύναμη εναλλακτική, κάποιες φορές και αντισυστημική. Είναι όμως ακριβώς το αντίθετο. Κομμάτια της αστικής τάξης στηρίζουν και χρηματοδοτούν την ακροδεξιά.
Και βέβαια όταν τα συστημικά κόμματα και τα φερέφωνά τους, τα ΜΜΕ κοκ καλλιεργούν το ρατσισμό και τον εθνικισμό, όταν τα συστημικά κόμματα ασκούν ρατσιστικές και αντιμεταναστευτικές πολιτικές για δεκαετίες, στρώνουν το δρόμο για την άνοδο της ακροδεξιάς, η οποία όταν βρίσκει τις κατάλληλες συνθήκες αναπτύσσεται με πολύ μεγάλη δυναμική.
Υπάρχει μια αλληλοτροφοδοτούμενη σχέση ανάμεσα στα παραδοσιακά συστημικά κόμματα και την ακροδεξιά.
Σήμερα με την ακροδεξιά στην Ευρώπη να έχει δυναμική ανάπτυξη και πολύ ψηλά ποσοστά, βλέπουμε με μια έννοια την δυναμική να αντιστρέφεται και την παραδοσιακή δεξιά να υιοθετεί όλο και μεγαλύτερα κομμάτια των θέσεων της ακροδεξιάς προσπαθώντας να συγκρατήσει τους ψηφοφόρους της που φυλλορροούν. Όμως αυτό με την σειρά του σπρώχνει και πάλι την ακροδεξιά ακόμα πιο μακριά – τόσο σε επίπεδο ποσοστών όσο σε επίπεδο θέσεων.
Στις ΗΠΑ ο Τραμπ και το πολιτικό ρεύμα γύρω από αυτόν, την ίδια στιγμή που δεν έχει επιλύσει κανένα από τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα – πώς θα μπορούσε άλλωστε; –
αμφισβητεί τον ορθολογισμό και βασικές επιστημονικές αλήθειες,
κάνει την συνωμοσιολογία πολιτική (πρόσφατα συνέδεσε για παράδειγμα την παρακεταμόλη με τον αυτισμό),
κάνει κανονικότητας τις μαζικές απαγωγές μεταναστών και τις παράνομες απελάσεις,
απειλεί να προσαρτήσει τη Γροιλανδία,
αναπτύσσει την εθνοφρουρά στους δρόμους για να χτυπήσει τα κινήματα,
παίρνει πίσω βασικά δικαιώματα των γυναικών όπως το δικαίωμα στην άμβλωση (την προστασία του σε ομοσπονδιακό επίπεδο),
ενώ τα πιο ακραία στοιχεία αυτού του ρεύματος νιώθουν την αυτοπεποίθηση να αρχίσουν να αμφισβητούν δημόσια ακόμα και δικαιώματα όπως αυτό της ψήφου των γυναικών,
κάνουν επίθεση στα δικαιώματα που κατέκτησαν τα ΛΟΑΤΚΙΑ τα τελευταία 15 χρόνια,
στοχοποιούν και δαιμονοποιούν τα τρανς άτομα,
καλλιεργούν με συστηματικό τρόπο ότι ανθρώπινα συναισθήματα όπως η ενσυναίσθηση – το να μπαίνεις στη θέση του άλλου και να καταλαβαίνεις πώς νιώθει – είναι τοξικά και νεοτερικές εφευρέσεις της Αριστεράς, όπως έλεγε για παράδειγμα ο Τσάρλι Κερκ που δολοφονήθηκε πρόσφατα.
Ο αγώνας ενάντια στην ακροδεξιά όπως και ενάντια στις φασιστικές ομάδες που αναπτύσσονται ξανά πρέπει να είναι πολύ ψηλά στην ατζέντα μας. Χτυπούν πρώτα τις μειονότητες και τις πολλαπλά καταπιεσμένες κοινωνικές ομάδες, στόχος τους είναι το σύνολο των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, το εργατικό και λαϊκό κίνημα.
***
Η ύφεση της περιόδου της πανδημίας, η άνοδος της ακροδεξιάς, η όξυνση των γεωπολιτικών ανταγωνισμών, η στροφή στους εξοπλισμούς, έχει οδηγήσει σε περιορισμό των μέτρων – στην πραγματικότητα ημιμέτρων – της ΕΕ για την κλιματική αλλαγή με άξονα βέβαια και πάλι το κέρδος.
Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού ο Τραμπ δηλώνει δημόσια ότι η κλιματική αλλαγή είναι μια απάτη και ανακοινώνει νέες εξορύξεις υδρογονθράκων και μετάλλων.
Για τις εξορυκτικές εταιρείες δεν υπάρχει κανένα σημείο του πλανήτη που να θεωρείται εκτός εμβέλειας. Από τα βάθη του Ειρηνικού Ωκεανού όπου ερευνούν την εξόρυξη μετάλλων σε βάθος 6.000 μέτρων, μέχρι την Αρκτική.
Ο καπιταλισμός εδώ και δεκαετίες βλέποντας τους πάγους να λιώνουν «δεν έβλεπε» την περιβαλλοντική και ανθρωπιστική καταστροφή που θα συνεπαγόταν, αλλά νέα πεδία εξορύξεων και νέους εμπορικούς δρόμους. Ο σημερινός ανταγωνισμός των μεγάλων δυνάμεων στην Αρκτική ξεκινά από το 2007 όταν άρχισαν να βάζουν εθνικές σημαίες στον πυθμένα του ωκεανού για να δηλώσουν ιδιοκτησιακό καθεστώς.
Το σύνθημα της εποχής είναι «drill baby drill» και την ίδια στιγμή οι υποκριτές που κυβερνούν προσπαθούν να μας πείσουν ότι θα αν πληρώνουμε την πλαστική σακούλα ή αν αντικαταστήσουμε το πλαστικό καλαμάκι θα βοηθήσουμε το περιβάλλον ̇ την ίδια στιγμή που αυτοί το καταστρέφουν με τρομακτικούς ρυθμούς.
***
Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά και η διεθνής οικονομία βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί, γιατί κανείς δεν μπορεί ακριβώς να προβλέψει τον αντίκτυπο του εμπορικού πολέμου του Τραμπ. Ο χρυσός ενισχύεται σε ιστορικά ρεκόρ, σαν ασφαλές καταφύγιο απέναντι σε ένα αδύναμο και ασταθές δολάριο, τα χρηματιστήρια πετάνε, σπάνε το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, με κύριο όχημα τις επενδύσεις στις νέες τεχνολογίες και ειδικά την Τεχνητή Νοημοσύνη. Πρόκειται για μία φούσκα. Και οι φούσκες πάντα σπάνε, κάποια στιγμή.
Η ανισότητα έχει φτάσει σε εξοργιστικά επίπεδα χωρίς προηγούμενο. Και όμως οι κυβερνήσεις των καπιταλιστών δεν φορολογούν τους δισεκατομμυριούχους – αντίθετα δίνουν φοροελαφρύνσεις στους πλούσιους.
***
Δεν είναι όμως όλα μαύρα.
Βλέπουμε ανά τακτά χρονικά διαστήματα να ξεσπάνε μαζικά κινήματα και εξεγέρσεις σε όλες τις ηπείρους. Το 2019 ήταν η χρονιά με τις περισσότερες μαζικές κινητοποιήσεις και εξεγέρσεις διεθνώς. Το κύμα αυτό ανακόπηκε από την πανδημία. Όμως στην Ευρώπη βλέπουμε μια σαφή άνοδο των ταξικών κινημάτων και σημαντικούς εργατικούς αγώνες.
Βλέπουμε αυτή την περίοδο στη Γαλλία η ταξική πάλη να έχει οδηγήσει σε μεγάλη πολιτική ρευστότητα και στην παραίτηση του ενός πρωθυπουργού μετά τον άλλο.
Στην Ιταλία είδαμε τις τελευταίες μέρες κινητοποιήσεις και μια πολύ μαζική πολιτική γενική απεργία για το Παλαιστινιακό.
Την ίδια στιγμή βλέπουμε τις τελευταίες βδομάδες μαζικά κινήματα νεολαίας στο Νεπάλ, τις Φιλιππίνες, την Τυνησία – στην Τυνησία έχουμε ένα από τα μεγαλύτερα κινήματα μετά την Αραβική Άνοιξη με τη νεολαία να βρίσκεται μπροστά.
Υπάρχουν πολλά στοιχεία που ωθούν τη συνείδηση προς τα εμπρός, σε μια ριζοσπαστική, αριστερή κατεύθυνση – αλλά οι διεργασίες είναι αργές.
Υπάρχει μαζική οργή σε μεγάλα τμήματα των ευρωπαϊκών κοινωνιών. Η πλειοψηφία του πληθυσμού έχει βαρεθεί τις κενές υποσχέσεις και τις ατελείωτες πολιτικές λιτότητας και νεοφιλελευθερισμού. Η επισφάλεια γίνεται όλο και περισσότερο η κυρίαρχη μορφή των εργασιακών σχέσεων. Η ανεργία είναι «χαμηλή» μόνο και μόνο επειδή η υποαπασχόληση είναι υψηλή. Το βιοτικό επίπεδο έχει διαβρωθεί από τον πληθωρισμό. Οι κοινωνικές υπηρεσίες δέχονται συνεχείς επιθέσεις και ιδιωτικοποιούνται. Ο πόλεμος στη Γάζα αποκαλύπτει τις εγκληματικές πολιτικές και την υποκρισία των ευρωπαϊκών δυνάμεων. Η επίθεση στα δημοκρατικά δικαιώματα, στο δικαίωμα διαμαρτυρίας, διαδήλωσης, ακόμα και λόγου, με πρόσχημα τον «αντισημιτισμό», αυξάνει την οργή. Αυτά αναμειγνύονται με τα νέα κινήματα της πρόσφατης περιόδου, τα φεμινιστικά, τα ΛΟΑΤΚΙΑ, τα περιβαλλοντικά. Και η άνοδος των ακροδεξιών κομμάτων και των νεοφασιστικών ομάδων λειτουργεί ως έναυσμα για να αφυπνίσει μεγάλα τμήματα της κοινωνίας, ιδιαίτερα τη νεολαία, να κάνει κάτι γι’ αυτό.
Αυτές οι συνθήκες προετοιμάζουν αγώνες και μεγάλα συνειδησιακά άλματα σε μεταγενέστερο στάδιο.
Υπάρχει όμως ένας παράγοντας που καθυστερεί, βάζει φρένο σε αυτές τις εξελίξεις. Και αυτός είναι η κατάσταση της Αριστεράς, η οποία βρίσκεται και αυτή σε κρίση διεθνώς. Οι δυνάμεις της Σοσιαλδημοκρατίας έχουν περάσει εδώ και δεκαετίες στο αντίπαλο στρατόπεδο, οι νέοι σχηματισμοί της Αριστεράς που δημιουργήθηκαν, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, όταν δέχτηκαν την επίθεση του κεφαλαίου την περίοδο της κρίσης συνθηκολόγησαν προδίδοντας τους μαζικούς αγώνες και τις ελπίδες των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων – κάποιοι το έκαναν ακόμα νωρίτερα. Έτσι τα μαζικά κινήματα που ξεσπάνε δεν μπορούν να ανατρέψουν την κυρίαρχή πολιτική (τη λιτότητα, το νεοφιλελευθερισμό κοκ), πόσο μάλλον το ίδιο το σύστημα.
Χρειαζόμαστε τους πολιτικούς φορείς της Αριστεράς που θα βοηθήσουν τα κινήματα να πετύχουν πραγματικές, ουσιαστικές νίκες και θα οδηγήσουν στην αμφισβήτηση και την ανατροπή του ίδιου του συστήματος.
Φορείς της Αριστεράς που θα μεταφέρουν την ιστορική και συλλογική εμπειρία στις νέες γενιές και στα νέα κινήματα, αλλά ταυτόχρονα θα ακούν και θα μιλάνε στη γλώσσα τους. Που θα συμβάλλουν στο σχεδιασμό και τη δημοκρατική οργάνωση των κινημάτων με προτάσεις αλλά και με το παράδειγμα των μελών τους. Που θα προσφέρουν ιδεολογικό υπόβαθρο και κατεύθυνση. Κατεύθυνση ανατροπής του καπιταλισμού και χτισίματος μιας κοινωνίας σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής.
Στην Ελλάδα 6 οργανώσεις ξεκινήσαμε έναν κοινό βηματισμό προσπαθώντας να συμβάλλουμε να καλυφθεί αυτό το κενό, με τη μορφή μιας ενωτικής, μετωπικής πολιτικής κίνησης.
– Που δεν θα έχει ως μοναδικό στόχο την κοινοβουλευτική εκπροσώπηση όπως είδαμε στο παρελθόν από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και σήμερα από άλλους φορείς και μετωπικά σχήματα της Αριστεράς, συμπεριλαμβανομένου του ΚΚΕ.
– Θα έχει την προοπτική της ρήξης και της επαναστατικής ανατροπής.
– Θα είναι σταθερά προσηλωμένη στους αγώνες της εργατικής τάξης, την τάξη της επαναστατικής ανατροπής, χωρίς να αγνοεί τις ιδιαίτερες διεκδικήσεις και τα κινήματα των πολλαπλά καταπιεσμένων στρωμάτων όπως οι γυναίκες, τα ΛΟΑΤΚΙΑ άτομα, οι μετανάστριες, οι πρόσφυγες κοκ ή να υπαναχωρεί σε ζητήματα αρχών γύρω από αυτά. Αντιθέτως θα είναι οργανικό κομμάτι όλων αυτών των κινημάτων.
– Που δεν θα περιχαρακώνεται αλλά θα είναι ανοιχτή στις συνεργασίες στο κίνημα και σε όλα τα επίπεδα.
– Που θα λειτουργεί δημοκρατικά, με ισοτιμία των οργανώσεων που παίρνουμε αυτή την πρωτοβουλία και με ουσιαστικό ρόλο και λόγο των ανένταχτων αγωνιστών.
– Με αποφάσεις που θα παίρνονται σε συνελεύσεις μέσα από λογικές συνδιαμόρφωσης και συναίνεσης.
– Με συντονιστικά όργανα και συλλογικές εκπροσωπήσεις.
***
Είμαστε αισιόδοξες και αισιόδοξοι για το εγχείρημα μας γιατί επιδιώκει να καλύψει ένα κενό που υπάρχει στην κοινωνία,
στον κόσμο της Αριστεράς, μέσα στους εργαζόμενους
και τη νεολαία. Δεν λέμε πως είναι εύκολο, γιατί υπάρχει τεράστια καχυποψία, λόγων των πολλαπλών απογοητεύσεων από την Αριστερά σε όλες τις εκδοχές της. Λέμε όμως πως είναι απαραίτητο! Σαν αντανάκλαση των αντικειμενικών εξελίξεων.
Θέλουμε να ξεκινήσουμε και να δώσουμε τη μάχη μαζί με τον ανένταχτο κόσμο. Είναι σίγουρο πως αυτός ο κόσμος θα θέλει να μας δοκιμάσει προτού προσφέρει στήριξη. Καλωσορίζουμε αυτή τη δοκιμασία, είμαστε ανοιχτοί στην κριτική και την ανταλλαγή απόψεων, στη συλλογική δουλειά και τη δημοκρατία.
Αυτές είναι άλλωστε εντελώς απαραίτητες προϋποθέσεις για κάθε εγχείρημα της Αριστεράς που έχει στόχο να πετύχει και βρίσκονται πολύ ψηλά στη δική μας σημαία μαζί με
– Την ξεκάθαρη ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, την κατεύθυνση ανατροπής του συστήματος για το χτίσιμο μιας κοινωνίας σοσιαλιστικής και κομμουνιστικής
– Το Μεταβατικό Πρόγραμμα, ως λογική και μέθοδο που συνδέει διεκδικήσεις που μπορούν να επιβάλλουν οι κινητοποιήσεις στο σήμερα, με τη συνολική κοινωνική ανατροπή
– Και το Ενιαίο Μέτωπο, στη λογική της κοινής δράσης στο κίνημα και στους αγώνες σε μια σειρά επίπεδα, ακόμα και με όσους/ες έχουμε διαφορετικό στρατηγικό προσανατολισμό.
Αυτές αποτελούν αδιαπραγμάτευτες αξίες και πολιτικές θέσεις.
Ελπίζουμε πως θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε μαζί με πολλούς ανένταχτους αγωνιστές ξέροντας πως αν γίνει αυτό θα έχουμε συμβάλλει καταλυτικά στο να αλλάξει ο χάρτης της Αριστεράς στην Ελλάδα, πράγμα που, να είμαστε σίγουροι θα έχει και διεθνή αντίκτυπο
