Στις κινηματογραφικές αίθουσες παίζεται η ταινία το «Το τρίγωνο της Θλίψης» και στα καθεστωτικά ΜΜΕ το τρίγωνο Πιτσιόρλας-Σαγιάς-Ρουμπάτης. Για την ταινία άλλοι είναι πιο ειδικοί, αλλά πολιτικά η δεύτερη υπόθεση έχει το ενδιαφέρον της για τελείως διαφορετικούς λόγους από την άτσαλη προσπάθεια συμψηφισμού της ΝΔ στις παρακολουθήσεις της ΕΥΠ. Κατά μια έννοια αφορά το πραγματικό «Τρίγωνο της Θλίψης» για αρκετούς με αναφορά στην Αριστερά.
Ο Σ. Πιτσιόρλας, παλιά διατέλεσε δεξί χέρι του πρώην προέδρου του ΣΥΝ, Ν. Κωνσταντόπουλου, και μετά την απώλεια της προεδρίας από τον δεύτερο στράφηκε στις μπίζνες .Είναι γνωστή η σχέση του με επιχειρηματίες Ρωσικών συμφερόντων όπως τον Ραγότη. Το 2008 βρίσκουμε τον «σύντροφο Στέργιο», πρόεδρο στην εταιρία MED SEA HELF (μέτοχοι Ρώσοι) για ξενοδοχειακή επένδυση στο Παλιούρι Χαλκιδικής. Στα ίδια πλαίσια εκπροσωπεί την εταιρία MARE VILLAGE σε επένδυση 150 εκατ. ευρώ, ενώ είναι και πρόεδρος της κατασκευαστικής Stroicente. Μετά το 2012 που ο ΣΥΡΙΖΑ αναβαθμίζεται πολιτικά, το πελατολόγιο του Στέργιου επεκτείνεται και σε Αραβικά Κεφάλαια, εξ ου και η εμπλοκή του στην σκοτεινή υπόθεση στην Ζάκυνθο και αλλού .
Το όνομα του Σαγιά, πριν χρηματίσει συντονιστής Υπουργικού Συμβουλίου, θα το συναντήσουμε σαν νομικό σύμβουλο μεγάλων εταιριών και οικονομικών παραγόντων. Τέλος είναι γνωστή η πορεία του Γ. Ρουμπάτη σαν δημοσιογράφου, η σχέση του με τον Γ. Παπανδρέου του οποίου διατέλεσε κυβερνητικός εκπρόσωπος, όπως και οι καλές του σχέσεις με τον αμερικανικό παράγοντα.
Μόνο θλίψη προκαλεί το γεγονός ότι σε μια κυβέρνηση που υποτίθεται εκπροσωπούσε την Αριστερά θα εύρισκαν κομβικές θέσεις οι Σαγιάς, Πιτσόρλας, Ρουμπάτης. Χρειάζεται μεγάλο βάθος πολιτικής σκέψης για να τοποθετήσεις τον άνθρωπο του Παπανδρέου και των Αμερικανών επικεφαλής της ΕΥΠ, τον άνθρωπο των εταιρειών συντονιστή των Υπουργών και έναν διεκπεραιωτή οικονομικών κυκλωμάτων στο όριο της νομιμότητας σαν επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ και Υφυπουργό Οικονομικών. Βεβαίως δεν ήταν οι μοναδικοί με σκιές στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Η δεξιά πολιτική γραμμή που ακολούθησε αφορά, όλους συνολικά, όμως είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα που οδηγούν οι πολιτικές με εξωκοινοβουλευτικούς παράγοντες από το think tank του Τσίπρα. Ούτε φυσικά προξενεί καμία έκπληξη η τωρινή στάση τους στην εξεταστική της Βουλής που εκθέτουν τον πρώην πρωθυπουργό.
Φυσικά η προσπάθεια τη ΝΔ να αποσείσει τις τεράστιες ευθύνες της για την παρακολούθηση Ανδρουλάκη , δημοσιογράφων και κατ’ ουσία κάθε πολίτη που απειλούσε τα συμφέροντα της ηγετικής ομάδας της ΝΔ, με την υπόθεση Πιστιόρλα είναι αστεία. Στην περίπτωση Ανδρουλάκη παρακολουθούσαν τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ για να γνωρίζουν τις κινήσεις του και για να τον εκβιάσουν για προσωπικό θέμα. Η περίπτωση Πιτσιόρλα ξεκίνησε επί Σαμαρά (το πλέον πιθανό και με σύσταση της Αμερικανικής πρεσβείας ) και συνεχίστηκε και επί Σύριζα καθότι ο Ρουμπάτης δεν είχε λόγο να σταματήσει την παρακολούθηση ενός ατόμου που εκπροσωπούσε ρωσικά συμφέροντα στο παρελθόν και για το οποίο επιπλέον υπάρχουν αναφορές για επαφές με καταζητούμενους από Ιντερπόλ.
Κάθε νοήμων πολίτης αυτής της χώρας καταλαβαίνει ότι το κύκλωμα γύρω από τον Μητσοτάκη παρακολουθεί πολιτικούς και πολίτες για λόγους που δεν έχουν σχέση με την λεγόμενη «εθνική Ασφάλεια». Είναι μια πρακτική που εφαρμόζουν όλες οι κυβερνήσεις της Δύσης και μάλιστα όσο πιο πολύ επικαλούνται την εναντίωση στα αυταρχικά καθεστώτα τόσο πιο πολύ υιοθετούν τις πρακτικές τους. Ο διπλασιασμός των νομίμων επισυνδέσεων της ΕΥΠ επί Σύριζα και η περαιτέρω αύξηση επί ΝΔ δείχνει ότι η έννοια της Εθνικής Ασφάλειας έχει γίνει φερετζές για να καλύπτονται άλλοι στόχοι, και όλα αυτά χωρίς να υπολογίσουμε τα βαλιτσάκια που χρησιμοποιούνται από παρακρατικούς μηχανισμούς.
Δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο ότι οι μυστικές υπηρεσίες της χώρας με νομιμοφανείς διαδικασίες έχουν προσδεθεί είτε διαβρωθεί από ξένες μυστικές υπηρεσίες, ιδιαίτερα των ΗΠΑ. Αν μάλιστα οι Αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες δεν το είχαν παρακάνει με τις παρακολουθήσεις Ευρωπαίων, πολλές από τις τελευταίες αποκαλύψεις δεν θα έβγαιναν στο φως τη δημοσιότητας.
Στην ταινία «Το τρίγωνο της θλίψης», οι πλούσιοι επιβάτες ενός γιότ βιώνουν την αντιστροφή των ρόλων με το κατώτερο προσωπικό μετά από ένα ναυάγιο. Αντίθετα στην ελληνική πολιτική σκηνή θα παιχθεί ένα κακόγουστο έργο για να καλυφθεί ο πρωθυπουργός και επί της ουσίας να μην αλλάξει τίποτα στα θέματα των παρακολουθήσεων. Εξάλλου έρχονται κοινωνικές αναταραχές όπως προειδοποιούν ανώτατοι πολιτικοί και οικονομικοί κύκλοι, οπότε τα αστικά καθεστώτα έχουν κάθε λόγο να υποβαθμίζουν ζητήματα Δημοκρατίας.
Μένει να δούμε αν η είσοδος του λαϊκού παράγοντα θα μπορέσει να ακυρώσει το δικό του «τρίγωνο της θλίψης», που αποτελείται από την λιτότητα, την εργασιακή ανασφάλεια και την αναίρεση ατομικών κ κοινωνικών δικαιωμάτων.
Ο Γ. Παυλόπουλος είναι οικονομολόγος, εργαζόμενος στον τραπεζικό τομέα.
