Η ίδια σχεδόν ιστορία, κάθε φορά! Εκλέγεται μια καινούργια κυβέρνηση. Το βράδυ της Κυριακής απαγγέλλονται οι πανηγυρικοί. Επί μερικές εβδομάδες βγαίνουν φωτογραφίες, δημοσιεύονται βιογραφικά, κυκλοφορούν χαμόγελα αυτοπεποίθησης και εξουσίας, μας δημιουργείται μια σχεδόν βεβαιότητα πως βρισκόμαστε απέναντι σε νέα δυναστεία. Κι οι φορείς της, γητευτές των αλόγων της δημοσιότητας, περιφέρονται στην καθημερινότητα της δυσκολίας μας μοιράζοντας την αισιοδοξία τους γιατί καπάρωσαν τις θέσεις. Και τη βέβαιη ψευδαίσθηση πως θα ασκήσουν εξουσία πλέον.
Από τη μεταπολίτευση και δώθε επαναλαμβάνεται με ακρίβεια αυτό το πανηγύρι της ματαιοδοξίας.
Με την ίδια σχεδόν ακρίβεια επαναλαμβάνεται και η συνέχεια (υπάρχει η εξαίρεση εκείνης της σχεδόν οχταετούς περιόδου του Α. Παπανδρέου).
Δεν περνάει ούτε χρόνος κι αρχίζουν οι καβαλάρηδες να ξεπεζεύουν. Φυσικά η ματαιοδοξία που “κατακτήθηκε” μια φορά, θα τους συνοδεύει – με αυτό το ελληνικό ύφος, ξέρετε ποιος είμ’ εγώ; – σε όλη τους τη ζωή.
Δεν έχει σημασία αν είναι, αν υπήρξαν, ανεπάγγελτοι σχεδόν, αδαείς, αστοιχείωτοι, μικρόνοες κάποιοι… Με πτυχία ή άνευ. Άπαξ και πήραν το χρίσμα, μια επιφοίτηση πνεύματος, ή έστω ύφους πνεύματος, πέρασε σ’ όλη τους την ύπαρξη. Το βλέμμα τους άλλοτε απλανές και διογκωμένο ως έκπληκτο μπρος στο κοινότοπο, έγινε ερευνητικό, φιλοπερίεργο, κυρίως όμως αύταρκες. Τώρα δίνουν απαντήσεις εκεί που άλλοτε δεν μπορούσαν να υποβάλλουν ούτε την ερώτηση. Έχει κάτι μαγικό η επίκτητη, ή ακόμα και η κληρονομική, εξουσία -μόνο που στην κληρονομική, κι εδώ όπως και στους Λουδοβίκους, οι διάδοχοι τείνουν μάλλον προς τον εκφυλισμό του είδους, και όχι εξ αιτίας της αναγκαίας αιμομιξίας των γαλαζοαίματων.
Ο ευφυέστερος όλων των διαδόχων, δείτε πόσο σχετικές είναι οι έννοιες, αλλά οπωσδήποτε ο πλέον αυτάρκης, και χωρίς σχετικισμό, ο Κώστας Καραμανλής, λίγες μήνες πριν γίνει πρωθυπουργός, και πριν ακόμα γίνει πρόεδρος της ΝΔ, είχε με απόλυτη βεβαιότητα απαντήσει σε σχετική δημοσιογραφική ερώτηση: μα αρχηγός του κόμματος θα γίνει κάποιο από τα γνωστά στελέχη, ποιος θέλετε να γίνει, εγώ;
Οι επόμενοι που έγιναν αρχηγοί δεν έθεσαν ποτέ αυτό το ερώτημα, αποδεικνύοντας πόσες σκάλες πιο κάτω ήταν η ευφυΐα και η αυτάρκειά τους. Τέλος πάντων παρεκκλίναμε.
Έλεγα λοιπόν για τη βεβαιότητα αιωνιότητας που αποχτούν τα βλέμματα των επιβαινόντων επί της εξουσίας, ανεξάρτητα από το αγελαδινό βάθος τους (και δεν έχω τίποτα με τα συμπαθή και αγαθά τετράποδα, τα οποία όμως δεν παριστάνουν πως είναι κάτι άλλο καιν κυρίως δεν ασκούν παρά την εξουσία της παραγωγής του γάλακτός τους).
Κι ήθελα να πω επίσης, πως κι εμείς, ως πολίτες, τους πιστεύουμε. Τόσα φώτα, τόση λάμψη, τόση εμβέλεια βλέμματος, μας μπερδεύει. Πως ο χθεσινός θεωρούμενος γραφικός γίνεται τώρα περισπούδαστη προσωπικότητα είναι ένα από τα θαύματα του κόσμου, μια μεταμόρφωση που συντελείται εμπρός μας και απέναντι σε κάμερες και δημοσιογράφους. Και νομίζουμε, αίφνης, πως αυτοί θα κάνουν κάτι άλλο από εκείνο που τους καταλογίζαμε πριν.
Δεν περνάει καν ο πρώτος χρόνος κι αρχίζει να ξηλώνεται το ύφος το βελουτέ. Λίγο-λίγο ή και απότομα βγαίνει το βλέμμα γυμνό. Και ναι μεν κάτοχο της εξουσίας, πλην όμως πάλι σε κενό απευθυνόμενο. Γιατί, καρδιά μου, άμα τον ντύσεις το σάλαγκια θα μοιάζει ντυμένος αλλά πάλι θα σέρνεται.
Με τούτη την κυβέρνηση, φερ’ ειπείν, έγινε μια περίεργη πιρουέτα. Πέσαμε στον κορονοϊό και με την καραντίνα του Μαρτίου θεωρήσαμε πως εντελώς ανέλπιστα, παρά τη φύση της δηλαδή, η κυβέρνηση ενήργησε έξυπνα. Μήπως είχαμε κάνει λάθος να την αξιολογήσουμε με βάση την ευφυία του αρχηγού της; Αλλά ακολούθησαν τα υπόλοιπα. Όπου, και στο θέμα του κορονοϊού πελαγοδρομεί, παίρνει αποφάσεις που η μια αναιρεί την άλλη, κάνει κινήσεις πανικού, εξαγγέλλει μέτρα που δεν μπορεί να υλοποιηθούν, και στην οικονομική πολιτική πάει στο χάος, υπόσχεται επενδύσεις και μεγάλα έργα, όπως στο Ελληνικό, που καταρρέουν μετά από λίγες μέρες ή σέρνονται, αναγγέλλει δια στόματος πρωθυπουργού, μεταξύ της βλακείας και του κυνισμού η απόσταση στην περίπτωση είναι ελάχιστη, πως χτίζουμε τα δάση διότι αλλιώς θα καούν, σηκώνει τα χέρια ψηλά μόλις πιάσει καταιγίδα, αν και προβλεπόμενη, πνίγεται σε μια τηλεφωνική κλήση του 112, ανακοινώνει οικονομικά μέτρα που δεν εφαρμόζονται ή που εφαρμόζονται τόσο αργά και καθυστερημένα ώστε αναιρούν το σχεδιασμό της και τώρα πελαγοδρομεί, κυριολεκτικά, στα θαλάσσια σύνορα της χώρας προσπαθώντας να προσελκύσει συμμάχους που εγκατέλειψε και να κατευνάσει συμμάχους που διατηρεί, ως προβλέψιμος και πιστός εταίρος, αλλά που δεν την υποστηρίζουν, κάνει ανασχηματισμό που δεν είναι ανασχηματισμός, και καμαρώνουν πως πήραν μέτρα για να καταργηθούν οι διαδηλώσεις, η Μαρία Αντουανέττα!..
Ακόμα κι αν μπορούν να μας θεωρήσουν πιο βλάκες που τους πιστεύουμε, κάποιοι τουλάχιστον, ή και που τους ανεχόμαστε, δεν μπορούν να μας καταλογίσουν σωρηδόν τη βλακεία της διάρκειας. Γρήγορα από τις ευχές γυρίζουμε στις κατάρες, ακόμα και χωρίς μεγάλες αφορμές. Όχι τώρα να μας απειλούν τα, ποικιλοτρόπως, μπάζα!..
Όπως και να το κάνεις, όπως και να το πεις, ό,τι ζούμε εκπέμπει την παρακμή!
