Η πυρκαγιά στις Μυκήνες, που παραλίγο να καταστρέψει τον αρχαιολογικό χώρο, πέρασε κάπως στα ψιλά. Δεν έγινε θέμα στα κανάλια. Άρα, σχεδόν δεν υπάρχει. Όταν διεθνή μέσα ενημέρωσης διέκoπταν το πρόγραμμα για να μεταδώσουν την είδηση, στην ελληνική επικράτεια η εικόνα ήταν αμυδρή, σαν κάτι, κάπου, κάποτε να συνέβη άνευ αξίας.
Μετά, καταλάβαινε κανείς καλύτερα αυτό που είχε υποψιαστεί μιας εξ αρχής. Πως η ελληνική κυβέρνηση δεν ήθελε προβολή του θέματος, και τα κανάλια συμφώνησαν και ακολούθησαν την κατεύθυνση.
Ωστόσο, το συμβάν αποκτά συμβολική σημασία για αρκετούς λόγους.
Κατά πρώτον, αποδεικνύει πως η είδηση δεν είναι ό,τι ενδιαφέρει τον κόσμο, όπως διακηρύσσουν οι δημοσιογραφικές σχολές (κυρίως οι πολλές και άνευ ελέγχου ιδιωτικές) και όπως απαντούν οι “επώνυμοι” δημοσιογράφοι, όταν ερωτώνται γιατί δεν προβάλλεται μια διαδήλωση, μια διαμαρτυρία, ένα κοινωνικό συμβάν ή γιατί υπάρχει μια συνεχής ροπή των δελτίων ειδήσεων προς κίτρινα, ροζ και εν γένει χρωματιστά θέματα ανούσια αλλά πικάντικα (“αυτά θέλει ο κόσμος”).
Θα πει κανείς, τη φωτιά στις Μυκήνες χρειαζόμαστε για να καταλάβουμε τι συμβαίνει; Και θα ’χει δίκιο. Αλλά κάθε φορά καλό είναι να μην παραλείπουμε τα αποδεικτικά στοιχεία και την προβολή τους, γιατί μετά λίγο καιρό θα βγουν πάλι οι γνωστοί σαλταδόροι της δημοσιογραφίας για να μας κουνήσουν το δάχτυλο από την οθόνη και να μας πουν πως εμείς δεν ξέρουμε, ενώ εκείνοι ξέρουν τι είναι αλήθεια, αντικειμενικό κ.ο.κ.
Κατά δεύτερον, και πιθανόν σπουδαιότερο, η φωτιά απέδειξε πως δεν υπάρχει σοβαρή πρόβλεψη προστασίας των αρχαιολογικών χώρων. Πριν μερικά χρόνια κινδύνευσε να καεί η αρχαία Ολυμπία και μάλλον μόνον χάρις στο έλεος των ανέμων που άλλαξαν φορά γλύτωσε. Στις Μυκήνες, όπως λέει και η ανακοίνωση του Συλλόγου των Ελλήνων Αρχαιολόγων, πρόβλεψη για εγκαταστάσεις πυρόσβεσης δεν υπήρχε και το νερό ήταν κομμένο.
Κι αναρωτιόμαστε εμείς οι υπόλοιποι. Αν έτσι συμπεριφέρονται οι κυβερνώντες (διαχρονικά) στην “βαριά βιομηχανία της χώρας”, τον τουρισμό, τότε φανταζόμαστε (ή μάλλον ξέρουμε καλά) τι επιφυλάσσουν στους άμοιρους πολίτες. Όταν γίνονται διαδηλώσεις, επεισόδια, συγκρούσεις, όταν επικρατεί αναστάτωση στις πόλεις, οι κήνσορες φωνασκούν πως δυσφημείται η χώρα και αποθαρρύνονται οι τουρίστες, πως ζημιώνονται οι μαγαζάτορες, πως η οικονομία απειλείται… Λοιπόν;
Κατά τρίτον, αποδεικνύει και συμβολίζει τη γελοιότητα του ελληνικού κράτους και των θεσμών του. Το υπουργείο, το αρμόδιο, έκανε παραπλανητικές δηλώσεις (η εν πολλαίς -πολιτικές- αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή Λ. Μενδώνη, μίλησε για λίγο μαύρο), ο δήμαρχος τα έριχνε στο κράτος, το κράτος στο δήμαρχο, η περιφέρεια στο δήμαρχο και το κράτος, και τούμπαλιν. Για μια βάνα νερού, τόσες λέξεις και τόση αμετροέπεια!..
Κατά τέταρτον, πέμπτον, έκτον, έβδομον κ.λ.π. αποδεικνύει και συμβολίζει την έλλειψη κουλτούρας, αισθητικής αντίληψης, πολιτιστικής, κοινωνικής και εθνικής συνείδησης της κυβέρνησης. Και επειδή η θεωρία των αρίστων είναι λίγο κωμωδία αλλά και σοβαρή, ας υπογραμμίσουμε το εμφανές: οι άριστοι της αστικής πολιτικής είναι αυτοί. Η αισθητική και το γούστο τους είναι ο Χαρδαλιάς στο Σεφερλή, οι αισθητικές παρεμβάσεις του Μπακογιάννη στην Αθήνα (έλεος) και τα ρούχα της Μαρέβα. Πιθανόν η ελληνική αστική τάξη να διαθέτει ακόμη κάποια αισθητική, αλλά την έχει κρατήσει για το Σίτι του Λονδίνου. Εδώ έχει αφήσει αντιπροσώπους κάτι Μαρινάκηδες, κάτι Μελισσανίδηδες, κάτι Βαρδινογιάννηδες, κάτι εισαγόμενους Σαββίδηδες… Τσουρόμαγκες με σαλόνια και καράβια!
Οπότε, τι σημασία έχει αν καταστραφούν τα αρχαία της Θεσσαλονίκης; Τι σημασία έχει αν καούν οι Μυκήνες; Τα καράβια μας να πλέουν και οι δουλειές να γίνονται…
