Οι υπερφίαλες σπατάλες της μοναρχίας και η απληστία της αριστοκρατίας έχει φέρει τη Γαλλία σε δεινή οικονομική κατάσταση και το λαό σε εξαθλίωση, στα τέλη του 19ου αιώνα. Την ώρα που η κοινωνία πεινάει, ο ιδιοκτήτης μιας μεγάλης βιοτεχνίας ανακοινώνει μείωση των μισθών, οι εργάτες εξεγείρονται και λεηλατούν τις εγκαταστάσεις της, είναι 28 Απριλίου του 1789. Οι αναταραχές συνεχίζονται σποραδικά με την οργή του λαού να ξεχειλίζει. Με αποκορφύφωμα τη νύχτα της 13ης Ιουλίου και τη 14η Ιουλίου, οι κάτοικοι του Παρισιού και άλλοι Γάλλοι που έχουν φτάσει στο Παρίσι για να διαμαρτυρηθούν, ξεχύνονται στους δρόμους διαμαρτυρόμενοι, πολιορκούν τα τείχη της Βαστίλης και τελικά την καταλαμβάνουν. Η Επανάσταση είναι πλέον γεγονός.
Ο Ερίκ Βυϊγιάρ στο βιβλίο του 14η Ιουλίου (εκδ. Πόλις) μεταφέρει την εικόνα της Γαλλικής Επανάστασης όπως την βίωσαν καθημερινοί άνθρωποι, οι οποίοι χωρίς να κατέχουν αξιώματα ή τίτλους τιμής, έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην πορεία της Ιστορίας. Αυτό που στα βιβλία ιστορίας αναφέρεται ως «πλήθος» είναι ο καταλυτικός παράγοντας που έκανε πράξη την ιδέα της επανάστασης. Το να αφιερώσει ο ιστορικός ολόκληρες σελίδες για τα ονόματα εργατών, ανέργων, τεχνητών, απλών Παριζιάνων που βρέθηκαν στους δρόμους τις ημέρες της Γαλλικής Επανάστασης, είναι ένας φόρος τιμής προς όσους αγωνίστηκαν, αλλά και μια υπενθύμιση πως -παρά την καπηλεία και εκτροπή της Επανάστασης σε μια όχι και τόσο λαϊκή κατεύθυνση- αυτοί που διαγράφουν το ρου της ιστορίας είναι «απλοί» άνθρωποι ακόμη και αν τελικά δεν καταγράφονται επίσημα.
Το «πλήθος», ο λαός δεν είναι πια μια άμορφη μάζα όταν συγκεντρώνεται, βγαίνει στους δρόμους και αγωνίζεται για την ζωή του κι η επανάσταση έτσι έρχεται σε μέτρα ανθρώπινα και καθημερινά…
