Χαράς πανηγύρια για τους ακροδεξιούς ηγέτες της Ευρώπης η ανεπάντεχη νίκη στην Ολλανδία του ομοϊδεάτη τους Geert Wilders. Η Λεπέν, η Μελόνι και πολλά αλλά ακροδεξιά και φασιστικά αποβράσματα, έσπευσαν να τον συγχαρούν, ενώ ο ακροδεξιός ηγέτης της ανεξαρτησίας της Φλάνδρας Τομ Βαν Γκρίκεν, ο οποίος ελπίζει σε παρόμοια εκλογική νίκη στο Βέλγιο , δήλωσε: «Κόμματα σαν το δικό μας είναι καθ’ οδόν σε ολόκληρη την Ευρώπη» και ο Όρμπαν πως «ο άνεμος της αλλαγής είναι εδώ» Δεν έχουν και άδικο, όπως θα δούμε παρακάτω.
Ο Geert Wilders ο Ολλανδός Τράμπ όπως τον πλάσαραν τα μέσα ενημέρωσης πέρα από το βαμμένο κίτρινο μαλλί , έχει πολλά κοινά όχι μόνο με τον Τράμπ αλλά και με όλους τους ακροδεξιούς ηγέτες της Ευρώπης. Ο Geert Wilders με συνθήματα όπως το να «δώσουμε πίσω την Ολλανδία στους Ολλανδούς». Κάτι παρόμοιο με το «Κάνε την Αμερική Μεγάλη ξανά» του Ντόναλντ Τραμπ ή της Μελόνι «Πρώτα η Ιταλία και οι Ιταλοί!» του δικού μα Βελόπουλου «Πρώτα η Ελλάδα πρώτα οι Έλληνες», απέσπασε το 23,6% των ψήφων όταν στις εκλογές του 2021 είχε κερδίσει μόλις το 11%. Πως εξηγείτε η πρωτιά ενός ισλαμοφοβικού φασίστα που μεταξύ άλλων ζητούσε την απαγόρευση των τζαμιών και του Κορανίου; Μια εξήγηση που δίνουν πολλά ΜΜΕ στην Ολλανδία είναι η στάση που είχαν κρατήσει δεξιά και κεντροδεξιά κόμματα οταν προεκλογικά δήλωναν, πως δεν θα είχαν κανένα πρόβλημα να συγκυβερνήσουν με τον Wilders! Προφανώς δεν είναι μόνο αυτή η πλευρά η αιτία
Κοινή γραμμή πλεύσης σε όλη την Ευρωπαϊκή ακροδεξιά είναι η «παράνομη» μετανάστευση ιδιαίτερα αυτή από μουσουλμανικές χώρες. Εκφράζουν ακόμα και μια ΑντιΕΕ ψευτοαντίθεση αξιοποιώντας την υποταγή της σοσιαλδημοκρατίας στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, αλλά και κομμάτων της ευρωπαϊκής αριστεράς πλην κάποιων εξαιρέσεων. Η ακροδεξιά στην Ευρώπη εκμεταλλεύεται τη ριζοσπαστική διάθεση ιδιαίτερα της νεολαίας εξαιτίας της κρίσης, «κλέβοντας» πολλά από τα παραδοσιακά συνθήματα της αριστεράς ενάντια στην Ε.Ε., αφαιρώντας την αντικαπιταλιστική τους ουσία βάζοντας στην θέση της την ρατσιστική. Βέβαια η Μελόνι όπως γράφτηκε στον ιταλικό τύπο πριν την εκλογή της είχε δώσει εγγυήσεις στον Ντράγκι και αυτός διαβεβαίωσε τους Εμανουέλ Μακρόν, Ολαφ Σόλτς και την Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, ότι θα τηρηθούν από την Μελόνι οι δεσμεύσεις της Ιταλίας στην Ε.Ε. Άλλο κοινό χαρακτηριστικό της Ευρωπαϊκής ακροδεξιάς είναι η υποστήριξη του κράτους δολοφόνου του Ισραήλ. Είναι χαρακτηριστικό πως το κόμμα της Λεπέν με την ίδια επικεφαλής συμμετείχε στην πορεία «υπέρ της Δημοκρατίας και κατά του αντισημιτισμού»
Αυτό που συνέβη στην Ολλανδία είναι προάγγελος για το τι θα μπορούσε συμβεί σε όλη την Δυτική Ευρώπη, όπου δεξιά και κεντροδεξιά κόμματα προκειμένου να διατηρηθούν στην κυβερνητική εξουσία συμπεριλαμβάνουν την ακροδεξιά στις κυβερνήσεις τους. Στην Ολλανδία βέβαια αυτή την φορά την πάτησαν, αφού οι ακροδεξιοί ψηφοφόροι του VVD προτίμησαν την ορίτζιναλ εκδοχή της ρατσιστικής μισαλλοδοξίας, στέλνοντας το στην τρίτη θέση. Αυτή η εξέλιξη αν συνδυαστεί με την εκλογική νίκη της Μελόνι την μεγάλη άνοδο του AFD που είναι δεύτερο στις δημοσκοπήσεις και την καλπάζουσα δημοσκοπικά Λεπέν σηματοδοτεί ανατροπές στο Ευρωπαϊκό πολιτικό σύστημα. Σε ορισμένες χώρες της Ευρώπη τα πράγματα έχουν προχωρήσει ακόμα περισσότερο. Το είδαμε αυτό για παράδειγμα στην Σουηδία, όπου τα τρία κεντροδεξιά κόμματα προτίμησαν να κάνουν κυβέρνηση με τους ακροδεξιούς Σουηδούς Δημοκράτες ένα κόμμα που συγκροτήθηκε αρχικά από ακροδεξιούς και ναζιστικά αποβράσματα που στην συνέχεια μεταμφιέστηκε σε κάτι σαν την «σοβαρή Χρυσή Αυγή».
Τα ακροδεξιά κόμματα δεν είναι πια κάποια περιθωριακά μορφώματα που τα κλασικά συντηρητικά κόμματα κάποια εποχή τα απέρριπταν, επιλέγοντας συνασπισμούς με την κεντροδεξιά η ακόμα και με την κεντροαριστερά. Σήμερα ακόμα και στη Γερμανία και παρά τις επίσημες δηλώσεις της ηγεσίας του CDU υπάρχουν ισχυρές τάσεις στο εσωτερικό τους που δεν αποκλείουν την συνεργασία με το AFD. Στις μέρες μας τα ακροδεξιά κόμματα και ρεύματα μέσα στις κυβερνήσεις παραδοσιακών δεξιών κομμάτων είναι ισχυρές συνιστώσες που δεν μπορούν αγνοηθούν. Η ακροδεξιά σε ορισμένες κυβερνήσεις είναι το κυρίαρχο ρεύμα, επιβάλλοντας την δική της αντιδραστική ατζέντα. Για παραδείγματα οι απειλές του Βορίδη στον Μητσοτάκη ότι δεν θα ψηφίσει το νομοσχέδιο για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, διακηρυγμένη προεκλογικά δέσμευση του, τον ανάγκασε να το μεταθέσει στις ελληνικές καλένδες. Γιατί ο Βορίδης δεν είναι πια το απολειφάδι του ΛΑΟΣ αλλά διαμορφώνει συνθήκες και συμμαχίες (Σαμαράς) που μπορεί να τον οδηγήσουν ακόμα και στην ηγεσία της ΝΔ.
Την δεκαετία του 1990 ήταν πρώτος ο Μπερλουσκόνι που σχημάτισε κυβέρνηση με την φασιστική Λίγκα του Βορρά ενώ την ίδια δεκαετία καταγράφετε μια θεαματική άνοδος της Λεπέν στην Γαλλία. Λίγο αργότερα ακροδεξιοί και φασιστικοί σχηματισμοί , στην Αυστρία, τη Δανία, τη Φινλανδία, την Ελλάδα, την Ιταλία, την Ολλανδία, τη Νορβηγία, τη Σουηδία και την Ελβετία, παρά τα μονοψήφια ποσοστά τους μπήκαν σε δεξιές κυβερνήσεις σχηματίζοντας κυβερνητικούς συνασπισμούς. Ακόμα και κάποια κεντροαριστερά κόμματα όπως οι Δανοί Σοσιαλδημοκράτες τους χρησιμοποίησαν για να σχηματίσουν κυβέρνηση.
Αυτή η εξέλιξη ξέπλυνε τα πρώην φασιστικοναζιστικά περιθωριακά μορφώματα που έγιναν μέρος του επισήμου πολιτικού συστήματος, ενώ οι ιδέες τους επικοινωνούσαν όλο και περισσότερο με τις ακροδεξιές απολήξεις των μεγάλων κυβερνητικών συνασπισμών, που μπορεί αρχικά να φαινόταν ότι ήταν οι φτωχοί συγγενείς στα υπόγεια των Δεξιών πολυκατοικιών, χρόνο με το χρόνο όμως ο πολιτικός τους λόγος υιοθετήθηκε επίσημα από τις κυρίαρχες αστικές δυνάμεις σε θέματα όπως η μετανάστευση, η πολιτική του νόμου και της τάξης κ.α. Όταν γύρω στο 2015 ξεκινά η λεγομένη προσφυγική κρίση σχεδόν όλα τα δεξιά κόμματα όχι απλά υιοθέτησαν την ατζέντα της ακροδεξιάς για το μεταναστευτικό αλλά την μετέτρεψαν σε επίσημη πολιτική της η Ε.Ε για την «Ευρώπη φρούριο» που οδήγησε στις γνωστές τραγωδίες , Λαμπεντούζα, Πύλος κλπ.
Η ακροδεξιά στις μέρες μας συνεχίζει να αναπτύσσεται με ταχείς ρυθμούς στην Αυστρία, το Βέλγιο, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Ολλανδία και την Ελβετία ενώ ένα ακροδεξιό κόμμα είναι το μεγαλύτερο κόμμα στη Σουηδία. Στην χώρα μας η ακροδεξιά όλων των μορφών ξεπέρασε το 15% αν συνυπολογίσουμε στο 12,7% που πήραν οι Σπαρτιάτες, η Ελληνική Λύση και η Νίκη και τα υπόλοιπα που δεν κατάφεραν να μπουν στην Βουλή και αν συνυπολογιστεί και η ακροδεξιά που παρεπιδημεί στην ΝΔ, και στα άλλα μεγάλα δεξιά ευρωπαϊκά κόμματα όπως αναφέραμε παραπάνω, τότε καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για ένα ισχυρό ρεύμα που διαμορφώνει ένα νέο διαφορετικό πολιτικό τοπίο που σχηματίζεται κυρίως κάτω από τα μεγάλα αδιέξοδα που δημιουργεί η οικονομική κρίση, αλλά και της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και των παραδοσιακών δεξιών κομμάτων που βρίσκονται σε πορεία εκφυλισμού, έχοντας στις ηγεσίες τους γελοίους αμερικανόδουλους ηγέτες.
Μέχρι τώρα βέβαια δεν έχουμε αμιγώς κυβέρνηση της ακροδεξιάς στην δυτική Ευρώπη πέραν αυτής της Μελόνι στην Ιταλία. Όμως όπως φαίνεται ακολουθεί η Ολλανδία, και η Αυστρία δεν απέχει και πολύ, αλλά και της Λεπέν όπου σύμφωνα με άρθρο στην Le Monde με τίτλο «Η Λεπέν και το κόμμα της θεωρούνται όλο και περισσότερο ικανοί να κυβερνήσουν» θεωρείτε σχεδόν βέβαιο πως στις εκλογές του 2027 θα εκλεγεί στην Προεδρία της Γαλλίας. Η κατάσταση αυτή οδηγεί σε μια νέα πραγματικότητα που αν συνδυαστεί με τις ακροδεξιές έως φασίζουσες κυβερνήσεις της ανατολικής Ευρώπης και της Βαλτικής διαμορφώνει μια δυστοπική προοπτική για τους Λαούς την στιγμή που οι ηγεσίες της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας με την μια η άλλη μορφή υιοθετούν πιο περίκομψα βέβαια, πλευρές της ακροδεξιάς ατζέντας χύνοντας παράλληλα κροκοδείλια δάκρυα για την άνοδο της ακροδεξιάς
Οι εξηγήσεις που δίνονται τόσο από την σοσιαλδημοκρατία αλλά και από ορισμένα κόμματα της αριστεράς για αυτή την εξέλιξη μεταξύ άλλων, είναι η λεγόμενη «συντηριτηκοποίηση» της κοινωνίας. Μια άποψη ευρέως διαδεδομένη ιδιαίτερα στο χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και σε ορισμένα άλλα τμήματα της αριστεράς. Η άποψη αυτή στην πραγματικότητα είναι μια ατεκμηρίωτη δικαιολογία που δεν αναζητά τους πραγματικούς λόγους και τις αίτιες που μεγάλα τμήματα της κοινωνίας στρέφονται στην ακροδεξιά. Μιλούν για «λαϊκισμό» και την γοητεία που ασκούν στις μάζες τα «χοντρά», και τα «χυδαία». Ελιτίστικα συμπεράσματα που οδηγούν σε αρκετές περιπτώσεις ακόμα και σε απαξίωση των λαϊκών στρωμάτων.
Δεν μπαίνουν καν στον κόπο να εξηγήσουν το πώς τα ίδια αυτά λαϊκά στρώματα από το 2010 έως το 2015 έριξαν τρις κυβερνήσεις με απεργίες διαδηλώσεις και καθημερινές συγκρούσεις στους δρόμους. Είναι ο ίδιος λαός που έδωσε την εκλογική νίκη στον αριστεροφανή ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ο ίδιος ο λαός που το 2015 ψήφισε κατά 62% ενάντια στις πολιτικές της Ε.Ε και του νεοφιλελευθερισμού. Όλα αυτά αντί να αποτελέσουν το εφαλτήριο για να ανοίξει ο δρόμος για ουσιαστικές ανατροπές υποτάχτηκαν στο ΤΙΝΑ…, από αυτούς που ξόρκιζαν τον νεοφιλελευθερισμό υποκριτικά αποκρύπτοντας συστηματικά ότι αυτός συνδέεται δομικά με τον καπιταλισμό, εφαρμόζοντας τελικά και οι ίδιοι νεοφιλελεύθερες πολικές όπου το τραγικό είναι ότι εξακολουθούν να τις υποστηρίζουν μέχρι τώρα, 37 δις κλπ. Η σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία όλων των εκφάνσεων έχει μεγάλες ευθύνες για την άνοδο της ακροδεξιάς, ενώ στις μέρες μας δικαιολογούν την τότε πολιτική τους με «μεταπολιτικές» φλυαρίες
Η κομουνιστική αντικαπιταλιστική αριστερά έχει και αυτή τις ευθύνες που της αναλογούν για την αδυναμία της να εκφράσει έναν σύγχρονο επαναστατικό ριζοσπαστισμό, με αποτέλεσμα αυτό το κενό να το καλύπτουν διαφόρων μορφών τσαρλατάνοι μεταξύ των οποίων η Ακροδεξιά και ο Νεοναζισμός. Η κομουνιστική αντικαπιταλιστική αριστερά πρέπει βρει τρόπο να επαναφέρει την ελπίδα στον λαό και την εργατική τάξη, ότι ναι, μια άλλη κοινωνία είναι εφικτή, ότι διέξοδος είναι ο Σοσιαλισμός. Όμως αυτό για να γίνει και να είναι ελπιδοφόρο και πιστευτό, προϋπόθεση είναι να ύπαρξη ανασύνταξη των δυνάμεων της. Υπέρβαση του κατακερματισμού, και μια νέα ενότητα των κομουνιστών, χωρίς αποκλεισμούς και ηγεμονισμούς, με συντροφικότητα, με σοβαρό πολιτικό διάλογο, ανταλλαγή απόψεων και εξαγωγή συμπερασμάτων από την πλούσια εμπειρία της τελευταίας περιόδου που θα πρέπει να οδηγήσει σε μια νέα επαναστατική ενότητα. Αυτό είναι το σύγχρονο ιστορικό μας καθήκον.
Ο δρόμος για να τσακιστεί η ακροδεξιά είναι να δημιουργηθεί μια νέα κομουνιστική αριστερά που θα επαναφέρει σε πρώτο πλάνο την υλική δυνατότητα για τον σοσιαλισμό και τον κομουνισμό με παράλληλη ανασύνταξη του ταξικού εργατικού κινήματος, και μιας άμεσης πολιτικής απάντησης στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Παρά τις αντιξοότητες, πάρα τις φλυαρίες που μας κατακλύζουν , σε αυτόν το δρόμο πρέπει να βρεθούμε, γιατί ίσως να ισχύει ακόμα στις μέρες μας, αυτό που είπε η Κλάρα Τσέτκιν «Ο φασισμός είναι η τιμωρία που χτυπά το προλεταριάτο επειδή δεν έκανε την επανάσταση »
