6 Δεκέμβρη 2008: Θυμάμαι ότι ξύπνησα με την τηλεόραση να παίζει την είδηση της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Ήμουν 14 χρονών. Δε μπορούσε με κάποιο τρόπο το μυαλό μου να χωρέσει ότι κάποιος, ακριβώς όπως εγώ, είχε δολοφονηθεί από έναν μπάτσο. Ήταν σαν να ζούμε σε μια παράλληλη πραγματικότητα, η οποία όμως δυστυχώς ήταν η πιο αληθινή πραγματικότητα.
Εκείνη τη μέρα, όλοι μας γινόμαστε μάρτυρες μιας ακόμη κρατικής δολοφονίας, η οποία από την πρώτη στιγμή προσπαθεί να συγκαλυφθεί από τα αστικά μέσα ενημέρωσης. Ακόμη χειρότερα, το κράτος προσπαθεί με κάθε τρόπο να ενοχοποιήσει τον νεκρό. Να ενοχοποιήσει ένα νεκρό 15χρονο παιδί. Να ενοχοποιήσει ιδέες για να αιτιολογήσει το έγκλημα: ‘’Τι γύρευε 15 χρονών στα Εξάρχεια;’’. Και βέβαια να αιτιολογήσει, όπως πάντα, τις μετέπειτα επιδιώξεις του.
Τις μέρες που ακολούθησαν, η Αθήνα ήταν η πιο όμορφη Αθήνα που θυμάμαι -ναι, αντιφατικό. Όμως εκείνες τις μέρες καταφέραμε να περάσουμε τον φόβο στην άλλη πλευρά, στην πλευρά των δολοφόνων, στην πλευρά του κράτους.
Φυσικά, αυτό ήταν προσωρινό. Γιατί το κράτος ξέρει πως ο φόβος είναι από τα πιο δυνατά εργαλεία του και ξέρει ή ακόμα καλύτερα εφευρίσκει πάντα τον τρόπο να τον επιστρέψει πίσω σε μας.
Ζούμε λοιπόν σε ένα μόνιμο κλίμα τρομοκρατίας. Ακρίβεια, ανεργία, ανασφάλεια, καθόλου ελεύθερος χρόνος, πόλεμος… Όμως το κράτος δεν έχει συνείδηση, δεν έχει ηθικούς περιορισμούς. Έτσι πολλές φορές, όταν όλα αυτά δεν αρκούν, διαλέγει να διαλύσει ανθρώπους με προσωπική επίθεση. Για να παραδειγματιστούμε κάποιοι, να στραφούμε σε λάθος εχθρό κάποιοι άλλοι, σε κάθε περίπτωση να κάτσουμε σπίτι μας όλοι, να φοβόμαστε, να μη διεκδικούμε. Να μην έχουμε άλλες ‘’όμορφες Αθήνες’’.
Ο Νίκος Ρωμανός ήταν μπροστά στη δολοφονία του Αλέξη. Πριν λίγες μέρες, προφυλακίστηκε με βάση ένα αποτύπωμα που φέρεται να βρέθηκε σε πλαστική σακούλα, στο κατεστραμμένο από την έκρηξη διαμέρισμα των Αμπελοκήπων. Χωρίς πολλά πολλά και παρότι ο ίδιος αρνείται την οποιαδήποτε ανάμειξη, οδηγήθηκε στη φυλακή.
Δεν είναι η πρώτη φορά που βλέπουμε κάτι τέτοιο. Ας ανατρέξουμε στην πιο πρόσφατη μνήμη.
Τον Ιούνιο του 2017 η Ηριάννα καταδικάστηκε σε κάθειρξη 13 ετών, με μοναδικό στοιχείο ένα ελλιπές, μερικό και χαμηλής ποιότητας δείγμα DNA, χωρίς κανένα ελαφρυντικό. Η ίδια και ο συγκατηγορούμενός της Περικλής έμειναν έναν ολόκληρο χρόνο στη φυλακή, μέχρι που το δικαστήριο του δεύτερου βαθμού τούς έκρινε ομόφωνα αθώους.
18 Αυγούστου του 2012 η Αντιτρομοκρατική συνέλαβε τον Τ. Θεοφίλου για τη ληστεία της Πάρου κατηγορώντας τον για τη ληστεία, την ανθρωποκτονία και τη συμμετοχή του στην οργάνωση Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς.
Ως μοναδική ένδειξη ενοχής του παρουσιάστηκε ένα καπέλο, το οποίο δεν υπήρχε στα αρχικά ευρήματα της ληστείας και που πάνω του φέρεται να υπήρχε δικό του DNA.
Το πρωτόδικο δικαστήριο τον έστειλε στη φυλακή, επιβάλλοντάς του 25 χρόνια κάθειρξη. Τον Ιούλιο του 2017 το Πενταμελές Εφετείο τον αθώωσε από όλες τις κατηγορίες.
Και άλλα…
Ο φόβος είναι συλλογική ήττα για τους καταπιεσμένους.
Όμως εδώ, υπάρχει και κάτι άλλο, πιο προσωπικό. Ζωές ανθρώπων που καταστρέφονται με το ‘’έτσι θέλω’’. Δημιουργείται και εγκαθιδρύεται το δικαίωμα της εκάστοτε κυβέρνησης, των δικαστικών και αστυνομικών αρχών να καθορίζουν τη ζωή αυτών των ανθρώπων, την ψυχοσύνθεση τους, το μέλλον τους. Με άλλα λόγια, το δικαίωμα να τους/μας εξουσιάζουν.
Ίσως τελικά ο φόβος δεν άλλαξε ποτέ πλευρά. Ίσως πάλι, να μην είναι και ήττα. Αν με όσα ζούσαμε δε φοβόμασταν δε θα ήμασταν άνθρωποι. Αυτό όμως που μας διαφοροποιεί από το κράτος είναι πως εμείς δε φοβόμαστε μόνο για τον εαυτό μας. Φοβόμαστε όλοι μας για τον ένα και ο ένας για όλους μας. Έτσι, ο φόβος μπορεί να γίνει η δική μας νίκη. Το δικό μας εργαλείο, που μας οδηγεί να βγούμε στους δρόμους.
Εκεί που πρέπει να είμαστε στις 6 Δεκέμβρη -και όχι μόνο.
‘’Οι μέρες του Αλέξη’’, του Νίκου, της Ηριάννας, οι δικές μας μέρες. Εκεί που εμείς γινόμαστε οδόφραγμα να προστατέψουμε όσους τους επιτίθεται το κράτος.
