Μία προαναγγελθείσα διαδρομή της Δύσης προς την καταστροφή
ή
ένας νικηφόρος αγώνας των λαών για ειρήνη;
Από το πραξικόπημα Μαϊντάν στην γενικευμένη σύγκρουση.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία, ξεκίνησε από το φιλοναζιστικό, φιλοΝΑΤΟϊκό πραξικόπημα Μαϊντάν το 2014, ως εμφύλια σύγκρουση μεταξύ της κυβέρνησης του Κίεβου και των ανατολικών ρωσώφωνων περιοχών που αυτονομήθηκαν με δημοψηφίσματα, ως αντίδραση στην νέα κυβέρνηση, που έσπευσε να απαγορεύσει την ρώσικη γλώσσα (και την ελληνική) και να βγάλει εκτός νόμου κομμουνιστικά και αριστερά κόμματα. Στο πραξικόπημα, φέρεται να συμμετείχε ενεργά και ο αμερικανικός παράγοντας, με τον τότε πρέσβη των ΗΠΑ Τζέφρυ Πάιατ, με χρηματοδότηση και υποστήριξη της φιλοδυτικής αντιπολίτευσης και σε συνεργασία με τους ακροδεξιούς ηγέτες.
Αξίζει να ειπωθεί ακόμη, ότι αξιωματούχοι κρατών – μελών του ΝΑΤΟ εκπαίδευσαν στρατιωτικά τα ναζιστικά τάγματα (Αζόφ, Αϋντάρ, Δεξιός Τομέας κοκ) τα οποία εντάχθηκαν ως τέτοια στις επίσημες ουκρανικές ένοπλες δυνάμεις. Σήμερα παρακολουθούμε την κλιμάκωσή της εμφύλιας διαμάχης σε γενικευμένη στρατιωτική σύγκρουση μετά την ρώσικη στρατιωτική εισβολή, αναμένοντας την επερχόμενη συγκέντρωση της στρατιωτικής αντιπαράθεσης στις ανατολικές περιοχές, όπου βρίσκεται ο κύριος όγκος των ενόπλων ουκρανικών δυνάμεων και ο βασικός σύμφωνα με την ρωσική διπλωματία στόχος: τα ελεγχόμενα από το Κίεβο εδάφη των περιφερειών των Λαϊκών Δημοκρατιών Λουχάνσκ και Ντονέτσκ.
Ο πόλεμος αυτός δεν είναι απλώς μία τραγική για τον πολυεθνικό λαό της Ουκρανίας εξέλιξη, που βιώνει μέχρι τη ρωσική εισβολή έναν οκταετή εμφύλιο με 15.000 νεκρούς σύμφωνα με τα στοιχεία του ΟΗΕ. Συνάμα αποτελεί την στρατιωτική προέκταση της πολιτικής αντιπαράθεσης των δύο βασικών πόλων ισχύος στον κόσμο. Από τη μία πλευρά βρίσκεται ο παγκόσμιος χωροφύλακας: οι ΗΠΑ και η ΝΑΤΟϊκή συμμαχία, που διεξάγουν ανηλεή οικονομικό πόλεμο κυρώσεων και ολοκληρωτική επίθεση προπαγάνδας. Από την άλλη πλευρά βρίσκεται η ισχυρότατη στρατιωτική μηχανή της καπιταλιστικά παλινορθωμένης Ρωσίας, σε στρατηγική συμμαχία με την -οικονομική υπερδύναμη πλέον- Κίνα. Η σύγκρουση αφορά σε πρώτη ανάλυση την Ουκρανία και τις εσωτερικές αντιθέσεις που εκκολάπτονται 8 χρόνια τώρα. Όμως, με μία προσεκτική ματιά στον παγκόσμιο χάρτη, τις οικονομικές και τις γεωστρατηγικές αντιπαραθέσεις, θα δούμε πως εν τέλει ανάγεται σε μία σύγκρουση που αφορά στην διαιώνιση ή διακοπή της κυριαρχίας του ΝΑΤΟϊκού στρατοπέδου στον πλανήτη. Και εκεί ξεκινάει η μεγάλη απειλή για όλους και όλες μας.
Οι ελπίδες για ειρήνη συρρικνώνονται.
Το χειρότερο ενδεχόμενο, εκείνο του τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου, με πιθανότατο ένα πυρηνικό ολοκαύτωμα, αποτελεί δυστυχώς ένα υπαρκτό ενδεχόμενο για τα επιτελεία των κρατών – μελών του ΝΑΤΟ, που φαίνεται να ρέπουν προς μία κατεύθυνση ολικής αντιπαράθεσης με τον αντίπαλο τους. Πρώτη ένδειξη ήταν η αντιρώσικη υστερία με απαγορεύσεις Ρώσων καλλιτεχνών, διαγραφές Ρώσων φοιτητών από πανεπιστήμια της Δύσης και κινήσεις που ξεπερνούν τα όρια της γελοιότητας με τις αποπομπές ρωσικών γατών από σχετικά καλλιστεία και την αλλαγή της επιγραφής “Ζ” σε φορείς, ιδρύματα και επιχειρήσεις. Αναμενόμενες ήταν οι (συνεχώς διογκούμενες) ρωσικές κυρώσεις από όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ, οι οποίες έφεραν κλυδωνισμούς στην παγκόσμια οικονομία, ενεργειακή κρίση, πρόσδεση της Ευρώπης στο αντι-οικολογικό, πανάκριβο και ανεπαρκές ποσοτικά αμερικανικό σχιστολιθικό άεριο και ορατή επισιτιστική και νομισματική κρίση.
Ταυτόχρονα, οι μεγάλες στρατιωτικές βιομηχανίες θανάτου κάνουν χρυσές δουλειές, καθώς 21 (μέχρι τώρα) χώρες του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης τροφοδοτούν την πολεμική μηχανή του Κιέβου με οπλικά συστήματα (πύραυλοι S-300, Javelin, Stinger, αντιαρματικά και αντιαεροπορικά συστήματα, ρουκέτες, τουφέκια, πολυβόλα, καραμπίνες, χειροβομβίδες κοκ). Η κορύφωση της αντιπαράθεσης από πλευράς ΝΑΤΟ φτάνει στην ναρκοθέτηση των διαύλων επικοινωνίας με τις απελάσεις Ρώσων διπλωματών από τις πρεσβείες τους στα δυτικά κράτη και την αποπομπή της Ρωσίας από το συμβούλιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Οι βορειοατλαντικός και ο ευρασιατικός πόλος ισχύος αποκόπτονται οικονομικά, στρατιωτικά και διπλωματικά σε μία νέα “ψυχροπολεμική” εποχή, με τις θερμές αντιπαραθέσεις να βαίνουν διογκούμενες. Η εικόνα, βγαλμένη από δυστοπική ταινία τρόμου, δεν έχει ακόμη συμπληρωθεί.
Η Δύση κορυφώνει την αντιπαράθεση με την μάχη της προπαγάνδας: δυτικές κυβερνήσεις και μέσα ενημέρωσης άμεσα ελεγχόμενα, υιοθετούν κατά γράμμα όλες τις ανακοινώσεις της κυβέρνησης του Κιέβου, οι οποίες είναι οργανικά συνδεδεμένες με τις 150 επικοινωνιακές εταιρείες που έχει προσλάβει ο πρόεδρος Ζελένσκι για να ενορχηστρώσουν την διεθνή έκκλησή του για άμεση πολεμική εμπλοκή του ΝΑΤΟ. Ταυτόχρονα, ενώ απαγορεύονται δια νόμων τα ρωσικά ή ρωσόφιλα μέσα ενημέρωσης όπως το Russia Today και το Sputnik, στήνονται χολυγουντιανής έμπνευσης και διεθνούς μετάδοσης επιχειρήσεις χειραγώγησης των λαών σε αντιρωσικό πολεμικό παροξυσμό.
Η επίθεση στο Αζοφικό επιτελείο – μαιευτήριο της Μαριούπολης, το σκηνικό σφαγής αμάχων στην Μπούτσα και η πολύνεκρη πυραυλική επίθεση στο Κραματόρσκ από πιθανώς ουκρανικό Tochka – U, χαρακτηρίστηκαν από τη Δύση εγκλήματα πολέμου του ρωσικού στρατού, απευθείας από τις αναφορές της ουκρανικής κυβέρνησης. Ακολούθησε η πλήρης αγνόηση των διπλωματικών ενεργειών των Ρώσων που κατέθεσαν στους διεθνείς οργανισμούς στοιχεία που ενοχοποιούν το Κίεβο πολλαπλώς. Η άρνηση του αιτήματος του Ρώσου υπουργού Λαβρόφ από την προεδρεύουσα Μ. Βρετανία να εξετάσει το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, τι πραγματικά συνέβη στην Μπούτσα, ήταν η θλιβερή συνέχιση της πολιτικής της Δύσης στους διεθνείς οργανισμούς, που έχουν αφήσει “στο αρχείο” τις εκατοντάδες αναφορές των επιτετραμμένων του Ντονμπάς για τα εγκλήματα και τις θηριωδίες των ναζιστικών ταγμάτων της ουκρανικής κυβέρνησης. Δυστυχώς, ο πόλεμος στην Ουκρανία φαίνεται να είναι μόνο η αρχή της κλιμάκωσης.
Μοχλεύσεις στη ρωσοκινεζική γεωγραφική περιφέρεια.
Παράλληλα με το φλεγόμενο ουκρανικό σκηνικό, έχουμε αμερικανικές, φιλοΝΑΤΟϊκές μοχλεύσεις στις χώρες του κόσμου στην γεωγραφική περίμετρο της Ρωσίας με αφορμή και αφετηρία τα πραγματικά προβλήματα και τις υπαρκτές αντιθέσεις στις χώρες αυτές. Έχοντας υπόψιν μας τα γεγονότα της αραβικής άνοιξης στην Μέση Ανατολή από το 2010 και κυρίως στην πολύπαθη Συρία, εντοπίζουμε εύκολα τις πιο πρόσφατες αντανακλάσεις τους, πάντοτε στην περιοχή του γεωγραφικού δακτυλίου γύρω από την ρωσική επικράτεια. Ο δακτύλιος αυτός (Rimland) παρουσιάστηκε ως περιοχή αυξημένου ενδιαφέροντος από τους πατέρες της σύγχρονης αμερικανικής γεωπολιτικής Spykman και Mackinder. Κατά τα επιτελεία των ΗΠΑ, o έλεγχός της περιοχής του Rimland διασφαλίζει την αμερικανική πλανητική ηγεμονία και περιλαμβάνει όλα τα χερσαία ευρασιατικά εδάφη γύρω από την ευρύτερη περιοχή της Ρωσίας (που ορίστηκε ως Heartland λόγω έκτασης και φυσικών πόρων).
Ενάμιση μήνα πριν την εισβολή στην Ουκρανία, το συμμαχικό με Ρωσία/Κίνα Καζακστάν αποσταθεροποιείται. Με αφορμή την αγανάκτηση του λαού από τους χειρισμούς της κυβέρνησης του προέδρου Τοκάγιεφ στις τιμές του πετρελαίου και την δομική διαφθορά της πολιτικής ηγεσίας, αναφέρεται δραστηριότητα μισθοφόρων του ISIS και φιλοδυτικών ομάδων και παραγόντων, οι οποίοι απεργάζονται τη μετατροπή των εργατικών και λαϊκών κινητοποιήσεων σε φιλοδυτική εξέγερση με προοπτικές πραξικοπήματος και καταστέλλονται από τις ένοπλες δυνάμεις του Καζακστάν με την αρωγή της Ρωσίας. Προηγήθηκε της καταστολής η πλήρης υποχώρηση του Τοκάγιεφ στα αιτήματα των απεργών και των λαϊκών κινητοποιήσεων: οι τιμές της βενζίνης δεν αυξήθηκαν, ο διεφθαρμένος πρώην πρόεδρος Ναζαρμπάγιεφ αποπέμφθηκε από το ισόβιο αξίωμά του, εξαγγέλθηκαν φιλολαϊκά μέτρα και η κυβέρνηση παραιτήθηκε.
Ενώ ο πόλεμος στην Ουκρανία μαίνεται, ο Πακιστανός εκλεγμένος πρωθυπουργός Ίμραν Χαν που είχε αρνηθεί να επιβάλλει κυρώσεις στην Ρωσία, προσεγγίζοντας προσφάτως τον άξονα Ρωσίας – Κίνας, καταγγέλλει απειλές κατά της ζωής του και αμερικανική μεθόδευση αποπομπής του, με ταυτόχρονες φιλοαμερικανικές δημόσιες δηλώσεις από την ηγεσία των (πανίσχυρων πολιτικά) πακιστανικών ενόπλων δυνάμεων. Λίγες μέρες μετά, καθαιρείται σε πρόταση δυσπιστίας όπου και βουλευτές του κόμματός του ψηφίζουν εναντίον του. Σε συνάρτηση με την πρόσφατη στροφή της Ινδίας προς τον Ρωσοκινεζικό άξονα και το παρελθόν πολέμων και εντάσεων μεταξύ των δύο χωρών, διαφαίνεται το τρομαχτικό ενδεχόμενο πολεμικής εμπλοκής μεταξύ τους, ανάλογα και με τις εξελίξεις και την προσεχή ανάδειξη νέας ηγεσίας του Πακιστάν.
Επιπροσθέτως, το αμερικανικό αντιτορπιλικό USS-Milius κάνει βόλτες στα στενά της Ταϊβάν, εν μέσω όξυνσης της διπλωματικού πινκ-πονκ μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας. Οι δηλώσεις εκατέρωθεν αν και συγκρατημένες, ρίχνουν τροχιοδεικτικές βολές στο μέλλον, δημιουργώντας τις προϋποθέσεις μίας ακόμη αντιπαράθεσης όπου ο Αμερικανός ηγεμόνας θα αποσταθεροποιήσει ακόμη μία περιοχή στη σινο-ρωσική περιφέρεια, αξιοποιώντας τις υπαρκτές, ιστορικά προσδιορισμένες στον 20ό αιώνα, αντιθέσεις Κίνας – Ταϊβάν.
Ακόμη πιο επικίνδυνες από τις παραπάνω μοχλεύσεις, είναι οι φιλοπόλεμες κινήσεις των ευρωπαϊκών κρατών. Η Γερμανία εγκαταλείπει το δόγμα περί διπλωματικής ισχύος έναντι των όπλων, αναγγέλλοντας δια στόματος καγκελαρίου Σόλτς ενίσχυση του στρατιωτικού της προϋπολογισμού κατά 100 δισεκατομμύρια ευρώ. Σύμφωνα με τους New York Times Φινλανδία και Σουηδία μπαίνουν σε τροχιά άμεσης εισόδου στο ΝΑΤΟ, ενώ και οι υπόλοιπες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης μπαίνουν σε τροχιά επανεξοπλισμού (φουσκώνοντας κι άλλο τα ταμεία των αμερικανικών κυρίως βιομηχανιών όπλων). Όι χώρες της Δύσης μοιάζει να βαδίζουν αργά και σταθερά προς την καταστροφή.
Ποιος θα σταματήσει τον επερχόμενο όλεθρο;
Αν ιδωθούν μεμονωμένα τα γεγονότα της Ουκρανίας, ίσως (ξεχνώντας τα επακόλουθα του πραξικοπήματος Μαϊντάν) να κατέληγε κανείς στο ότι οι εμπλεκόμενες δυνάμεις Ρωσία και ΝΑΤΟ έχουν ισόποσες ευθύνες για τον αιματηρό πόλεμο στην Ουκρανία… Για να καταλάβουμε όμως που βρίσκεται το κέντρο βάρους, οφείλουμε να δούμε τη συνάρτηση όλων τα παραπάνω: αν προσεγγίσουμε συνολικά το πως συνδέονται τα γεγονότα φωτίζοντας το ένα το άλλο και αναδεικνύοντας τη κοινή τους αφετηρία, καθίσταται προφανές πως η ηγεσία του ΝΑΤΟ, μετά από δεκαετίες επεμβάσεων, μοχλέυσεων, πολέμων, δικτατοριών κοκ ετοιμάζεται για σύγκρουση ευρείας κλίμακας με τον ρωσοκινεζικό άξονα. Δεδομένων των διεθνών συσχετισμών και των στάσεων αδιαλλαξίας που αναφέρθηκαν παραπάνω, η ευρεία πολεμική εμπλοκή των χωρών της Δύσης είναι πλέον ένα υπαρκτό -αν όχι σίγουρο- μελλοντικό συμβάν. Η πλανητική κλίμακα της σύγκρουσης αυτής είναι το τρομακτικότερο ενδεχόμενο για τις ανθρώπινες κοινωνίες. Ο κυρίαρχος ιμπεριαλιστής και καπιταλιστής του πλανήτη, δηλαδή οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους, φαίνεται έτοιμος να αιματοκυλίσει τον κόσμο για να διασφαλίσει την ασθμαίνουσα οικονομική, στρατιωτική και πολιτική ηγεμονία του.
Οι κυβερνήσεις τις Δύσης, έχοντας ρίξει τους διαύλους επικοινωνίας με την Ρωσία και σπρώχνοντας την Ουκρανία σε έναν πόλεμο φθοράς “μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό”, έχουν δείξει την διάθεσή τους να αποτύχουν όλες οι πιθανές ειρηνικές διευθετήσεις, να οδηγήσουν την αντιπαράθεση στο τέρμα της. Απέναντι σε αυτήν την ολέθρια προοπτική, μόνο το διεθνές λαϊκό και εργατικό κίνημα μπορεί να δώσει φιλειρηνική απάντηση και να ανατρέψει τα πολεμοκάπηλα σχέδια του ιμπεριαλισμού, πρώτα και κύρια τις επιδιώξεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, βασικού υπεύθυνου των περισσότερων πολέμων στον πλανήτη μετά τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο.
Μόνο η διευρυμένη, ενωτική, αντιιμπεριαλιστική πάλη των λαών με αντιφασιστικό πρόσημο, με πρωτοπόρο ρόλο των εργαζόμενων και της νεολαίας θα ανατρέψουν την καταστροφή, διεκδικώντας ειρήνη και δικαιοσύνη, στην προοπτική ενός άλλου κόσμου, που δεν θα δημιουργεί τις προϋποθέσεις πολέμων, ανισότητες, φασισμό. Ως προπομποί και κήρυκες αυτής της αναγκαίας μάχης, έδωσαν φωτεινό παράδειγμα οι εργάτες της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στη βόρεια Ελλάδα, όταν αρνήθηκαν να εργαστούν για τη μεταφορά ΝΑΤΟϊκών αρμάτων μάχης προς την Ουκρανία και τις γύρω χώρες. Μόνο η πολιτική ήττα των ΝΑΤΟϊκών κυβερνήσεων από μαζικά λαϊκά αντιπολεμικά κινήματα μπορεί να διασφαλίσει, έστω προσωρινά την αποφυγή ενός διευρυμένου τρίτου Παγκοσμίου Πολέμου.
Η ανθρωπότητα οδηγείται να διαλέξει μεταξύ ολέθρου και ειρήνης ξανά, ενώ οι λαοί καλούνται να δώσουν τεραστίων διαστάσεων μάχη για την επιλογή τους, ενάντια στους παγκόσμιους πολεμοκάπηλους ιμπεριαλιστές κυβερνώντες.
