Οι ενέργειες που δρομολογούνται κατά καιρούς για να ζωντανέψει η σκόνη ενός «ειδώλου» ενός εξιδανικευμένου μεσσία που έζησε στο παρελθόν συνήθως αποτυγχάνουν. Και αυτό ανεξάρτητα από το είδος του ειδώλου δηλαδή από το αν αυτό ανήκε π.χ. στη χώρα της πολιτικής ή στο πάλκο της μουσικής.
Ο μεγάλος ηγέτης ή ο ανυπέρβλητος καλλιτέχνης λειτουργεί σαν είδωλο στο μεταγενέστερο χρόνο μόνο κατά το χρόνο που υπήρξε τότε που δρούσε. Συνταγή νεκρανάστασης ειδώλου, μεσσία ή αστέρα στον ενεστώτα χρόνο δεν υπάρχει.
Αλλά κι αν υπάρχει τέτοια συνταγή αυτή αποτελείται από κυνικά σκευάσματα από πειραματόζωα που αργοπεθαίνουν μέσα στο δοκιμαστικό σωλήνα.
Κι όσο περισσότερο σαλπίζεται από βραχνά λαρύγγια η ανάγκη για ήθος, ανθρωπισμό και πολιτισμό, τόσο το είδωλο, ο εγκαλούμενος μεσσίας βουλιάζει στην ανυπαρξία.
Τούτο συμβαίνει συχνά σε ανθρώπους που μπροστά στην έρημη χώρα του παρόντος νοσταλγούν και προσμένουν έναν παρελθόντα ήρωα, έναν αλλοτινό ηγέτη που αν νεκραναστηθεί αν ανασυρθεί από το χτες θα διασώσει την τιμή και την υπόληψη της χώρας και τη δική τους.
Φαινόμενο που συχνά εκμεταλλεύεται τόσο η κοσμοπολίτικη αφήγηση όσο και η εθνοκεντρική περιχαράκωση.
Τέτοιες επικλήσεις τέτοιες προσευχές από καθημαγμένους θυμίζουν το ανακάλεμα του Δαρείου στην τραγωδία Πέρσες του Αισχύλου. Του σοφού και δίκαιου εκείνου βασιλιά, του μεγάλου ηγέτη που αν νεκραναστηθεί θα διασώσει τη χώρα από τα καταστροφικά καμώματα του άφρονα και αλαζόνα γιού του Ξέρξη.
Ωστόσο το φάντασμα του Δαρείου που αναδύεται μετά το ανακάλεμα ακούει, κρίνει συμβουλεύει αλλά επιστρέφει και πάλι στο βασίλειο των νεκρών. Και ο Ξέρξης πληρώνει τα επίχειρα της αλαζονείας του.
Έτσι η δύναμη που θα διασώσει τη χώρα δεν είναι ο Δαρείος αλλά οι μετά απ’ αυτόν που συνήθως υστερούν σε μέγεθος και σοφία. Στερούνται από στόφα ηγέτη δεν μπορούν να ενεργοποιήσουν τις μάζες, σιγοβράζουν στο καζάνι του ίδιου συστήματος, της ίδιας συνταγής.
Και ούτε κατά διάνοια ν’ αλλάξει το καζάνι, ν’ αλλάξει η συνταγή. Μια συνταγή που σφραγίζεται από την κυριαρχία του πλούτου πάνω στη μάζα.
Μια συνταγή «χρυσοφόρων Μήδων» μια συνταγή κατακτητικού ιμπεριαλισμού πολέμων και θανάτων.
Και εντάξει αν πρόκειται για ένα σωτήρα του μεγέθους του Δαρείου, χαλάλι οι προσευχές.
Όμως εδώ συμβαίνει το παράλογο να ανακαλούνται παρελθόντες σωτήρες που είχαν ολοκληρωτικά μηδίσει στην απόπειρά τους να μας «σώσουν».
Συμβαίνει το οξύμωρο να αυτό – ανακαλούνται παρηκμασμένες εφεδρείες και έκπτωτοι ηγέτες λες και απευθύνονται σε όντα που έχουν υποστεί ολοκληρωτική πολιτική και ιστορική λοβοτομή.
Οι σημερινοί ανακαλούντες, οι αυτόκλητοι σωτήρες του πρόσφατου παρελθόντος που επανακάμπτουν στον τόπο του εγκλήματος λες και ζουν σε ομίχλη πολιτικής αμνησίας. Λες και δεν έχει σημασία το σεσημασμένο παρελθόν τότε που η υποταγή βαφτιζόταν πολιτικός ρεαλισμός.
Οι μεσσίες όμως, έστω και οι νεκραναστημένοι, έχουν απέλθει και όσοι υποψήφιοι καίγονται πριν πατήσουν στη γη. Ο καπιταλιστικός ρεαλισμός που τους διακρίνει ξεπερνιέται ακαριαία από τον ίδιο τον καπιταλισμό που απαξιεί ακόμα και να τους ρωτήσει.
Και πώς άλλωστε αφού οι σημερινές συνθήκες ζωής στις γειτονιές του κόσμου παραπέμπουν σε δαντική κόλαση.
Μια μεγεθυμένη πια κοινωνική κόλαση που τη συγκροτούν πόλεμοι και αποκλεισμοί, πολιτική διαφθορά και συντηρητισμός, βία και καταστολή που αποδεκατίζουν πολιτείες.
Τούτα σε συνάρτηση με την άριστη χειραγωγική τεχνική που διαθέτει το σύστημα, με τη μεταλλαγμένη τέχνη σε εμπορική συσκευασία, με το ξαναγράψιμο της ιστορίας, με την αποβλάκωση των τεχνιτών παραδείσων μετατρέπουν αυτή την καθημερινή κόλαση σε φυσική κατάσταση.
Μια κατάσταση που αποστερεί από εκατομμύρια ανθρώπους κάθε όνειρο, κάθε προγραμματισμό, κάθε ολοκλήρωση.
Όμως αν ψάξεις, αν ερευνήσεις, αποκαλύπτεις και τους άλλους κι ας ζουν σε υπόγεια που ονειρεύονται την επόμενη μέρα και πώς αυτή θα ξημερώσει.
Που την ονειρεύονται όχι με βλέμμα κοιμισμένου ζώου έτοιμου για θυσία αλλά με όψη περήφανου αετού.
Που έχουν την ικανότητα τη νέα πολιτική αλλά και βιολογική κατάσταση του μέλλοντος να την προβάλλουν στο παρόν.
Που σχεδιάζουν ένα αύριο χωρίς έρημες και βομβαρδισμένες πόλεις, πόλεις που δεν ουρλιάζουν για βοήθεια.
Που χειροτεχνούν ένα μέλλον που η νιτρώδης μυρουδιά της γης από το νέφος του πολέμου θα ανήκει ολοκληρωτικά στο παρελθόν.
Ένα μέλλον χωρίς χειραγώγηση από σταθερές και βεβαιότητες, αλλά ανοιχτό στις νέες προκλήσεις, μέλλον χωρίς απαγορευμένες ζώνες και περίκλειστους αστικούς μύθους.
Αυτό το μέλλον σκοντάφτει όλο και πιο πολύ στην ακόρεστη ιδιοποίηση του πλούτου και στον πόλεμο που μοχλεύεται σαν λύση από το ίδιο το σύστημα μπροστά στα αδιέξοδά του. Ένας πόλεμος που λίγο απέχει από τον ολοκληρωτικό, τον παγκόσμιο, τον τελευταίο.
Κι εναπόκειται στους νέους τοξοβόλους να μετατρέψουν αυτό τον πόλεμο από λάμια σε μαέστρο της κοινωνικής αλλαγής της πραγματικής επανάστασης.
Με τα βέλη τους να στοχεύουν την κουζίνα των σεφ όπου παράγεται η πολιτική, δηλαδή η πολιτική σαν κατανάλωση και εμπόριο εικόνας.
Να στοχεύουν τη μεταμοντέρνα οικονομία του φαίνεσθαι και τους πολιτικούς influencers της επιρροής.
Να ξεγυμνώνουν την επίσημη πολιτική που μας θέλει ευνούχους, απλανείς, χωρίς βάθος που τους αρκεί η επιφάνεια της εικόνας, η πολιτική φαντασμαγορία, που έλκονται μονάχα από μορφές στερημένες από νοήματα.
Αυτοί οι εραστές του ονείρου ζουν σήμερα μέσα στη μάζα του ανθρώπινου γένους που αγκομαχάει για νερό.
Σχεδιάζουν τις πόλεις του ήλιου που δεν είναι τρύπιες όπως οι σημερινές, πόλεις που ρουφάνε αίμα, αλλά πόλεις που ενεργοποιούν και μπολιάζουν τα σώματα.
Πότε στ’ αλήθεια θα ‘ναι σε θέση αυτή τη μακέτα του μέλλοντος, από ακριβό εικοναστάσι, να τη βάλουν σε οργασμό πραγμάτωσης;
Πότε θα ‘ναι απίκο και να πιάσουν από τ’ αφτιά τα μεθυσμένα βουτυρόπαιδα του Γέιλ που εξακολουθούν να κανοναρχούν από τους άμβωνες της πλανητικής διακυβέρνησης και να τα στείλουν στο πρώτο τους μεροκάματο;
Αυτούς τους ξεφτισμένους χαρτογιακάδες που μας θέλουν άβουλους μικροαστούς και οικόσιτα. «Εκατομμύρια μικροαστοί σαν εκατομμύρια γουρούνια που συνωστίζονται να βοσκήσουν κάτω από αψεγάδιαστα αρχοντικά, ανάμεσα σε σπίτια αποικιακά σαν ξεφτισμένες εκκλησιές». Κατά τον σπουδαίο αιρετικό Παζολίνι που τούτες τις μέρες συμπληρώνονται 50 χρόνια από την άγρια δολοφονία του. (Πιέρ Πάολο Παζολίνι «Στο έθνος μου»).
Πότε θα κόψουν ολοκληρωτικά τη φόρα στους προγλωσσικούς νεοναζίδες στους μεταλλαγμένους της Κου-Κλουξ-Κλαν για να μην ξανακρεμάσουν ζωντανό στο πέρασμά τους;
Είναι πολλοί όσοι ονειρεύονται τις νέες συνοικίες, τα νέα εργοστάσια, τα νέα σχολειά, τους νέους αγρούς, τα γιαπιά, τα εμπορικά, τα θέατρα, τα καράβια. Εκεί που οι νέοι εργάτες και υπάλληλοι δεν παζαρεύουν την εργατική τους δύναμη γιατί είναι χειραφετημένοι παραγωγοί, ελεύθεροι συνεταιριστές.
Δύναμη ακατάβλητη γι’ αυτό το έργο οι ταπεινοί δουλευτάδες που διακονούν σήμερα τον ταξικό πόνο με καρτερία, που δεν τους παρασέρνει το ποτάμι της μιμητικής καταναλωτικής υπνοβασίας.
Αξίζει να ονειρευτούμε το όνειρό τους. Να ονειρευτούμε αυτή τη μικρή σφαίρα, τη γη που δεν θα αργοπεθαίνει από έλλειψη οξυγόνου ένεκα του καπιταλιστικού παραγωγικού παραλογισμού.
Αξίζει να μπούμε στην περιπέτεια της νέας απόπειρας γιατί κατάφορτοι είμαστε από γνώση και εμπειρία. Μιας απόπειρας που δεν της ταιριάζει το ανεκπλήρωτο ούτε και η ματαίωση.
Τρυφερή δύναμη χρειάζεται, σκληρή συμπόνια μέσα στις στιγμιαίες μας ζωές μέσα στην ανείπωτη διάρκεια. Τότε που δεν θα’ ναι αργά, τότε που θα ‘ναι πάντα τώρα.
Τότε που θα σμίγει το χτες με το αύριο, το τώρα με την αιωνιότητα, ο έρωτας με τον παράδεισο, ο θρήνος με το γέλιο, η άγνοια με τη γνώση.
Σ’ ένα τέτοιο κόσμο όλοι μα όλοι είναι μεσσίες ,είναι είδωλα, είναι οι πραγματικοί πρωταγωνιστές οι συνειδητοί οικοδόμοι. Και κάθε δοτός ή νεκραναστημένος μεσσίας κάθε φθαρμένο είδωλο του παρελθόντος δεν θα μπορεί να αναπνεύσει. Θα ξαναγυρίζει στο βασίλειο του Πλούτωνα.
