Η Γάζα είναι η ντροπή της εποχής μας. Το Ισραήλ είναι ο ολοκληρωτισμός της εποχής μας. Η αντιστροφή του θύματος σε θύτη, στο όνομα των θυμάτων είναι η μεγαλύτερη πλαστογραφία της ιστορίας. Το Ολοκαύτωμα, η Σοά, είναι η πιο δραματική έκφραση της φασιστικής θηριωδίας και η εργαλειακή χρήση του από το κράτος του Ισραήλ και από διάφορα ισραηλινά λόμπι είναι η μεγαλύτερη χειραγώγηση των τελευταίων δεκαετιών.
Η ταύτιση όσων αντιτίθενται στην συντελούμενη γενοκτονία με τους αντισημίτες του χιτλερικού στρατοπέδου στο όνομα της εβραϊκής θυσίας του δεύτερου παγκόσμιου πόλεμου, είναι η πιο μεγάλη λαθροχειρία της εποχής μας.
Η σύμπραξη όλων των μεγάλων μέσων «ενημέρωσης» με τον ηγετικό πυρήνα του πλανήτη, τουλάχιστον του επονομαζόμενου δυτικού, είναι η πιο σφοδρή καταστολή της γνώμης παγκοσμίως.
Στην ουσία όσα συμβαίνουν στην ευρύτερη περιοχή της Παλαιστίνης, Γάζα και Λίβανο, είναι η ντροπή ενός κόσμου που εμφανίζεται ως δημοκρατικός και πολιτισμένος για να επιβάλλει τη φίμωση και τη βαρβαρότητα.
Οι διανοούμενοι στη μεγάλη τους πλειοψηφία ακολουθούν την πειθαρχημένη διαβίωση. Τα ισραηλινά λόμπι ελέγχουν όχι μόνο τα μέσα πληροφόρησης αλλά και πανεπιστήμια, παρεμβαίνουν σε ακαδημαϊκές καριέρες, σε επιστημονικές προσπάθειες.
Την ίδια στιγμή που οι λαοί αποδοκιμάζουν τη γενοκτονία, σύσσωμες οι ηγεσίες την καλύπτουν.
Γι’ αυτό είναι σημαντικές οι φωνές που σηκώνονται για να αντιταχθούν όχι μόνο στην ισραηλινή βαρβαρότητα αλλά και στην προσωπική εναντίον τους απειλή.
Υπό αυτή την έννοια η κυκλοφορία ενός βιβλίου για τη Γάζα από τον Ιταλό φιλόσοφο, που σήμερα είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Κορνέλ της Νέας Υόρκης, Έντσο Τραβέρσο έχει την ιδιαίτερη αξία της κατάθεσης μιας καταφατικής αποδοκιμασίας για τα όσα συμβαίνουν.
Φυσικά, η βασική αξία του δεν έγκειται στην τόλμη του διανοούμενου, αλλά στο περιεχόμενο του βιβλίου – Η Γάζα μπροστά στην ιστορία, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου.
Είναι βιβλίο στράτευσης σε μια δίκαιη υπόθεση και ταυτόχρονα ένα βιβλίο ψύχραιμου αναλογισμού της ιστορίας – και της ρέουσας και της παρελθούσας.
Σε μόλις 125 σελίδες περιέχονται τα σύγχρονα διακυβεύματα στην περιοχή, οι ισραηλινοί μύθοι και η αναίρεσή τους, ξεκινώντας από τη θεμελιακή διαπίστωση πως η σημερινή κατάσταση ξεκινάει και οφείλεται, στο ότι οι Συμφωνίες του Όσλο που υπογράφηκαν πριν τριάντα χρόνια και προέβλεπαν τη δημιουργία δυο κρατών στην περιοχή, υπονομεύτηκαν και ακυρώθηκαν ουσιαστικά, από όλες τις ισραηλινές κυβερνήσεις.
Γράφει ο Τραβέρσο: «Τη δεκαετία του ’80, την εποχή της μεγάλης διαμάχης των γερμανών ιστορικών γύρω από το χιτλερικό παρελθόν (Historikestreit), ο Ερνστ Νόλτε χαρακτήρισε τα ναζιστικά εγκλήματα «πράξεις αντίδρασης», κατακριτέες βέβαια, όμως γεννημένες στον αγώνα ενάντια σε μια πραγματική απειλή που αποτελούσε ο μπολσεβικισμός, το «λογικό και αντικειμενικό προηγούμενο» του 20ου αιώνα και του πολέμου στο ανατολικό μέτωπο. Σήμερα το «λογικό και αντικειμενικό προηγούμενο» έγινε η Χαμάς, κίνημα το οποίο υποτίθεται ότι έχει σαν μοναδικό λόγο ύπαρξης το μίσος προς το Ισραήλ. Στα τέλη του ψυχρού πολέμου, την εποχή του Historikestreit, όλοι οι συντηρητικοί υποστήριξαν τον Νόλτε, που είχε εκθέσει θαρραλέα τη λογική του Χίτλερ… Τα ναζιστικά εγκλήματα έτειναν να σχετικοποιηθούν. Οι εφημερίδες που τότε υποστήριζαν τον Νόλτε, με πρώτη την Frankfurter Allgemeine Zeitung, έγιναν οι πιο άκαμπτοι υποστηριχτές του Ισραήλ. Τον 21ο αιώνα, ο ισλαμικός φονταμενταλισμός απειλεί τη Δύση, όπως την απειλούσε ο κομμουνισμός τον προηγούμενο αιώνα».
Αυτό είναι ένα ενδεικτικό απόσπασμα μια ιστορικής θεμελίωσης της σημερινής κατάστασης και του ψυχολογικού κλίματος που επιδιώκουν να δημιουργήσουν οι κυρίαρχες δυνάμεις της Δύσης και το Ισραήλ.
Ο οριενταλισμός είναι επίσης θέμα που διαπραγματεύεται, σημειώνοντας πως «δεν πέθανε στον πλανητικό κόσμο του 21ου αιώνα… Τα αξιώματά του δεν έχουν αλλάξει και παραμένουν προσκολλημένα σε μια φαντασιακή οντολογική διχοτόμηση μεταξύ πολιτισμού και βαρβαρότητας, προόδου και καθυστέρησης, διαφωτισμού και σκοταδισμού». Αναφέρεται μάλιστα σε ένα διάσημο δοκίμιο του Εντουάρντ Σαΐντ, στο οποίο έγραφε πως η Δύση είναι ανίκανη να ορίσει τον εαυτό της παρά μόνο σε ριζική αντίθεση προς μια αποικιακή ανθρωπότητα, μη λευκή και ιεραρχικά κατώτερη.
Εξηγεί επίσης συστηματικά και πειστικά πως ο αντισιωνισμός δεν είναι αντισημιτισμός, πως όσοι διαφωνούν με τα σχέδια επέκταση του κράτους του Ισραήλ δεν είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν τους εβραίους, και πως αυτό δεν είναι παρά ένα μύθευμα που χρησιμεύει στην ποινικοποίηση της κριτικής προς το Ισραήλ.
Εστιάζοντας σε ορισμένες πλευρές του βιβλίου θέλω να υπογραμμίσω μόνο μερικά αιχμηρά θέματα. Όμως περιέχει επίσης ενδιαφέρουσες εξηγήσεις και αναλύσεις, σχετικά με την γερμανική στάση και την «κρατική λογική», τις ψεύτικες ειδήσεις για τον πόλεμο, την εργαλειακή χρήση της μνήμης, την ανάγκη (και την έλλειψη) μιας αντίστασης των ισραηλινών, λαού και διανοουμένων και το άδηλο μέλλον του ίδιου του Ισραήλ.
Καταλήγοντας με μια πρόβλεψη για το ενδεχόμενο μέλλον:
«Αν ο πόλεμος στη Γάζα καταλήξει σε μια δεύτερη Νάκμπα, η νομιμότητα του Ισραήλ θα μπει οριστικά σε κίνδυνο. Στην περίπτωση αυτή, ούτε τα αμερικάνικα όπλα, ούτε τα δυτικά μίντια, ούτε η γερμανική κρατική λογική, ούτε η διαστρεβλωμένη και εξευτελισμένη μνήμη της Σοά θα μπορέσουν να το λυτρώσουν».
