Εφημερίδα Haaretz 2/12/2025
Συγγραφέας: Hagai Alad
Αμέτρητοι αναλυτές προσπάθησαν να λύσουν το παζλ των δηλώσεων του Ντόναλντ Τραμπ σχετικά με τον έλεγχο των Ηνωμένων Πολιτειών στη Λωρίδα της Γάζας μετά την εκδίωξη όλων των κατοίκων της. Εν τω μεταξύ, ο Τραμπ από την πλευρά του επανέλαβε τις δηλώσεις του με διάφορες μορφές, ενώ κάποιοι από τους γύρω του προσπάθησαν να είναι προσεκτικοί. Οι αναλυτές στο Ισραήλ αντιμετώπισαν τα σχόλιά του ως ανούσια – ο Τραμπ είναι γνωστός για τις αβάσιμες δηλώσεις που εξαφανίζονται γρήγορα – και ως μια έξυπνη πολιτική κίνηση που στοχεύει στη σταθεροποίηση της κυβέρνησης του Νετανιάχου, και τα δύο ταυτόχρονα.
Τι σημαίνουν αυτά τα ρητά; Είναι ανούσιες αυτές οι δηλώσεις ή σχετίζονται με κόλπο; Δεν έχω ιδέα. Αντί όμως να προσπαθήσουμε να εξηγήσουμε τον Τραμπ, είναι καλύτερα να δούμε τον τρόπο με τον οποίο τα λόγια του φωτίζουν το Ισραήλ. Γιατί το φως που παρέχει είναι σημαντικό, ανεξάρτητα από το βαθμό σοβαρότητας ή πρόθεσης πίσω από τα λόγια του. Αυτή είναι μια σημαντική ευκαιρία να θυμηθούμε πού κατευθυνόταν το Ισραήλ πριν από τις 7 Οκτωβρίου 2023 και πού κατευθύνεται τώρα. Γιατί αυτή είναι τελικά μια τρομακτική κατανόηση. Πολλά έχουν συμβεί εδώ τους τελευταίους έξι μήνες, πολύ αίμα χύθηκε μεταξύ της θάλασσας και του ποταμού, δεκάδες χιλιάδες σκοτώθηκαν και εκατομμύρια έζησαν και συνεχίζουν να ζουν κάτω από καταστροφές και βάσανα πρωτοφανή στο μέγεθός τους στην ιστορία του Ισραήλ/Παλαιστίνης. Όμως ο στόχος του Ισραήλ ήταν και παραμένει ο ίδιος: να εξαφανίσει τους Παλαιστίνιους.
Πριν από τις 7 Οκτωβρίου 2023, το Ισραήλ εστίαζε στη συμφωνία με τη Σαουδική Αραβία, η οποία είχε στόχο να προωθήσει πολλά ζητήματα – εξομάλυνση με τη Σαουδική Αραβία προς όφελος του Ισραήλ, αμερικανική αμυντική ομπρέλα για τη Σαουδική Αραβία και τεράστιες συμφωνίες όπλων για τους Αμερικανούς. Το κύριο θέμα που η συμφωνία με τη Σαουδική Αραβία δεν ήθελε να προωθήσει, αλλά πρακτικά ήθελε να αφήσει στην άκρη, είναι το Παλαιστινιακό.
Οι αναγνώστες διαγωνίστηκαν μεταξύ τους για το πώς ακριβώς θα περιέγραφαν τα λόγια της συμφωνίας για το παλαιστινιακό ζήτημα, ώστε να είναι αρκετά καλό για να ευχαριστήσει το Ριάντ σε προφορικό επίπεδο, ενώ ταυτόχρονα όλοι στο Ισραήλ θα καταλάβαιναν ότι δεν εξέφραζε πραγματική πρόθεση. Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει τέτοια πρόθεση.
Το Ισραήλ εμμένει στην ίδια στρατηγική και στην ίδια συμφωνία και θέλει να το προωθήσει και τώρα, σαν να μην συνέβη τίποτα εδώ. Οι Συμφωνίες του Αβραάμ (2020) ήταν ένα πρωτότυπο για την ενσάρκωση της ψευδαίσθησης ότι μπορεί κανείς να κοιτάξει μακριά, προς το Άμπου Ντάμπι και τη Μανάμα, και να περιορίσει τον μαθητή έτσι ώστε να μην δει τη Ραμάλα (κοντά στην Ιερουσαλήμ), ή την Qalqilya (πέντε λεπτά με το αυτοκίνητο από την Kfar Saba) ή τη Γάζα (που έχει πολιορκήσει τον έξυπνο τοίχο). Αλλά ως δαίμονας, αποδεικνύεται ότι όσο εντυπωσιακή κι αν ήταν η τελετή υπογραφής στην Ουάσιγκτον και όσο κι αν στραβοκοιτούσαμε, οι Παλαιστίνιοι είναι ακόμα εδώ, και το όνειρο παραμένει το ίδιο. Ποια είναι η λύση; Περισσότερο από το ίδιο, αλλά μεγαλύτερο, το Ριάντ.
Εν τω μεταξύ, εμφανίστηκε πλέον η μεταγραφή Τραμπ. Στον πολιτικό στίβο στο Ισραήλ, έσπευσαν να το υιοθετήσουν από τοίχο σε τοίχο από το πολιτικό φάσμα. Δημιουργικοί, αυθόρμητοι, γενναίοι, αυτοί ήταν μόνο μερικοί από τους επαίνους που αποσπάστηκαν εδώ. Πολλοί από αυτούς που επαίνεσαν τις δηλώσεις του προέδρου γνώριζαν πολύ καλά ότι δεν υπήρχε κανένα αποκρυσταλλωμένο σχέδιο πίσω από αυτές. Ωστόσο, έσπευσαν να το ενστερνιστούν ανοιχτά και να συμβαδίσουν με την εθνοκάθαρση δύο εκατομμυρίων ανθρώπων.
Γιατί;
Γιατί αυτό θέλαμε αρχικά.
Είναι αλήθεια ότι η συμφωνία με τη Σαουδική Αραβία θα μπορούσε να είχε διαγράψει τους Παλαιστίνιους ως παράγοντα βαρύτητας στην περιφερειακή πολιτική. Η μεταφορά του Τραμπ θα μπορούσε πραγματικά να τους εξαφανίσει σωματικά. Συμβολική ή φυσική διαγραφή; Όλα αυτά προέκυψαν από τη σοφία της δημιουργίας σου, Θεέ. Το Ισραήλ βρίσκεται στο επίκεντρο της υπόθεσης, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Το Ισραήλ φαντάζεται τον εαυτό του ως μια βίλα στη ζούγκλα, που περιβάλλεται από έναν σιδερένιο φράχτη. Έτσι ήταν πριν από τις 7 Οκτωβρίου 2023 και έτσι ήταν μετά. Μερικές φορές ανακαλύπτει ότι δεν είναι μόνη στη βίλα ή ότι ο τοίχος είναι φτιαγμένος από βούτυρο. Σε απάντηση, αγοράζουν περισσότερες βόμβες μισού τόνου, στρατολογούν περισσότερες μονάδες Συνοριακής Αστυνομίας και εγκαθιστούν σημεία ελέγχου, φίλτρα, περιοχές επιθεώρησης και κελιά φυλακής στη βίλα, ώστε να μπορούν να «διαχειρίζονται» πιο αποτελεσματικά τους Παλαιστίνιους. Όλο αυτό το διάστημα φαντάζονται ότι απλά θα εξαφανιστούν. Αυτή η ψευδαίσθηση δεν είναι νέα και σίγουρα δεν περιορίζεται στον Νετανιάχου και τον Μπεν-Γκβίρ. Επειδή ο Levi Eshkol, ο μετριοπαθής πρωθυπουργός των Mapai, το ήθελε επίσης μετά την κατάληψη της Λωρίδας το 1967. Εκείνη την εποχή υπήρχαν περίπου 350.000 Παλαιστίνιοι, τώρα ο αριθμός έχει σχεδόν εξαπλασιαστεί, περισσότεροι από τους μισούς από αυτούς είναι απόγονοι προσφύγων από την πρώτη Nakba.
Δυστυχώς, είναι γνωστό ότι αυτή η φαντασίωση δεν ανήκει αποκλειστικά στους Ισραηλινούς. Οι Παλαιστίνιοι ονειρεύονται επίσης να αφανίσουν το Ισραήλ και τους πολίτες του. Έχουν επίσης ένα όνειρο ότι δεν θα είμαστε ποτέ εδώ, ότι το Ισραήλ θα εξαφανιστεί. Και τα δύο μέρη μοιράζονται το ίδιο όνειρο, το καθένα με τον δικό του τρομακτικό τρόπο.
Αυτό το όνειρο έχει βέβαια εναλλακτική. Η εξάλειψη ενός ολόκληρου λαού δεν είναι η μόνη επιλογή. Δεν είναι μόνο μια εγκληματική, ηθικά και νομικά λάθος επιλογή, αλλά είναι μια αποτυχημένη επιχείρηση. Ακόμη και μετά από 100 χρόνια Σιωνισμού, η πρώτη Nakba και η δεύτερη Nakba στη Γάζα, η κλοπή περισσότερης γης, ένας ολόκληρος στρατός, που χρησιμοποιείται κυρίως ως αστυνομική δύναμη και δύναμη καταστολής, εκατοντάδες χιλιάδες κρατούμενοι και δεκάδες χιλιάδες νεκροί – άλλωστε τώρα υπάρχει και δημογραφική ισότητα μεταξύ του ποταμού και της θάλασσας.
Λαμβάνοντας υπόψη αυτά τα δεδομένα, έπρεπε να εξεταστεί μια άλλη επιλογή, η οποία δεν συνδέεται με την προσπάθεια εξάλειψης ενός άλλου λαού. Χτίζοντας μια ζωή μαζί. Αφού δεν ζούμε στο Ριάντ και οι γείτονές μας δεν είναι Σαουδάραβες. Ούτε οι Παλαιστίνιοι πάνε πουθενά. Ούτε εμείς θα πάμε. Η μεγάλη αποτυχία του εβραϊκού εθνικού κινήματος, αλλά και του παλαιστινιακού εθνικού κινήματος επίσης, είναι η απουσία ενός πολιτικού ορίζοντα που θα οδηγούσε όλους τους ανθρώπους εδώ σε ένα τέτοιο μέλλον. Το τίμημα της αποτυχίας έχει πληρωθεί για δεκαετίες με αίμα, καταστροφή και ζωές γεμάτες ουλές και τραύματα μεταξύ των γενεών. Αρκετά.
Αν θέλουμε ζωή, η μόνη ελπίδα είναι ένα μέλλον κοινής ζωής, μια ζωή που δεν βασίζεται στην εβραϊκή ανωτερότητα, αλλά στις αξίες της ισότητας και του σεβασμού και δίνει πλήρη έκφραση στην προσωπική και συλλογική ταυτότητα όλων των ανθρώπων που ζουν εδώ, όλων αυτών. Είναι σαφές ότι μετά τους τελευταίους 16 τρομερούς μήνες, με τα ατελείωτα ποτάμια αίματος και καταστροφών, τις φρικαλεότητες και τα τρομερά δεινά, μια τέτοια πραγματικότητα είναι σχεδόν αδιανόητη εδώ. Επομένως, η πεποίθηση είναι ότι αυτός είναι ο μόνος δυνατός πολιτικός προσανατολισμός εδώ. Αλλά όχι μόνο με ηθική ανάλυση, αλλά και απλώς με μια ευφυή ανάγνωση της πραγματικότητας, η κατανόηση αποκρυσταλλώνει ότι αυτή είναι η μόνη πολιτική ιδέα, που είναι ταυτόχρονα δίκαιη και που μπορεί να εγγυηθεί σε όλους μας εδώ μια σταθερή, ασφαλή και ευημερούσα ζωή. Πρέπει να κινηθούμε προς αυτόν τον στόχο.
Πρέπει να σταματήσουμε να βασιζόμαστε σε εγκλήματα του παρελθόντος και να φανταζόμαστε μελλοντικά εγκλήματα. Πρέπει να αρχίσετε να χτίζετε μια ζωή μαζί.
