Η τέχνη και ο πολιτισμός έλαμψαν διά της απουσίας τους στη χθεσινή τελετή ορκωμοσίας του Τραμπ. Ανάμεσα στους καλεσμένους δεν είδαμε νομπελίστες, συγγραφείς, ποιητές, ηθοποιούς, σκηνοθέτες, σεβάσμιους πανεπιστημιακούς δασκάλους. Αντίθετα, ήταν πολλοί οι «σελέμπριτις» νέας κοπής που έδωσαν το παρών στην ιστορική αυτή φιέστα. Και όταν λέμε σελέμπριτις εννοούμε ινφλουένσερς, τικ-τοκάδες, ποντ-καστεράδες, γιουτουμπάδες, παλαιστές και παρουσιαστές ριάλιτι που αθροιστικά έχουν δεκάδες εκατομμύρια ακολούθους και τεράστιες περιουσίες.
Πρώτο τραπέζι πίστα οι τρεις πλουσιότεροι άνθρωποι του πλανήτη μας (Μασκ, Μπέζος, Ζάκερμπεργκ), ενώ ο Μέγας Αόρατος Καλεσμένος ήταν ο Θεός που όχι μόνο έσωσε τον Τραμπ από τη δολοφονική απόπειρα εναντίον του, αλλά υπόσχεται να κάνει την Αμερική Μεγάλη Ξανά. Μια Αμερική που θα αποκτήσει τον μεγαλύτερο στρατό που έχει δει ποτέ ο κόσμος, που θα διώξει «εκατομμύρια εγκληματίες μετανάστες», που θα φέρει το νόμο και την τάξη σε πόλεις και χωριά, που θα στήσει την αμερικανική σημαία στον Άρη και θα μειώσει το κόστος ζωής. Μια Αμερική που στις φλέβες της θα ρέει πετρέλαιο («Εξορύξεις, εξορύξεις, εξορύξεις!»), τόσο πολύ πετρέλαιο που θα εξάγεται παντού.
Ο Τραμπ δεν θα αφήσει την τέχνη, τουλάχιστον την κινηματογραφική, στην ησυχία της. Μόλις πριν μια εβδομάδα κατονόμασε τους τρεις ειδικούς απεσταλμένους του (special ambassadors) που θα επαναφέρουν τη «Χρυσή Εποχή του Χόλιγουντ»: τον Σιλβέστερ Σταλόνε, τον Γιον Βόιτ και τον Μελ Γκίμπσον. Μάλιστα, ο Σταλόνε έχει χαρακτηρίσει τον Τραμπ δεύτερο Τζορτζ Ουάσινγκτον. Αυτοί οι τρεις, όπως είπε, θα είναι «τα μάτια και τα αυτιά του» στο Χόλιγουντ, ένα «μεγαλειώδες αλλά ταραγμένο μέρος».
Πέρα από τα απειλητικά μηνύματα και τα ατέλειωτα «θα», η επίσημη ομιλία του Τραμπ εντυπωσιάζει με την απλότητά της. Μια απλότητα που δεν έχει σχέση με τη χάρη αλλά συγγενεύει με τη βαρβαρότητα. Τίποτα που να μην μπορεί να το καταλάβει και ένας σχεδόν αναλφάβητος ή κάποιος που ποτέ του δεν έχει ασχοληθεί με την πολιτική. Εδώ δεν υπάρχει χώρος ούτε για κομψές αναλύσεις, ούτε για αμφιβολίες, ούτε για λεπτές αποχρώσεις. Το σίγουρο είναι ότι μια νέα εποχή ξημερώνει και ο παλαιάς κοπής αντιαμερικανισμός εύκολα τώρα μετατρέπεται σε αντι-τραμπισμό.
