Μετάφραση – επιμέλεια: Κ. Μηλολιδάκης
Είναι διασκεδαστικό να βλέπεις τα «ανεξάρτητα» μέσα ενημέρωσης και τις ΜΚΟ να ξεσκεπάζονται, αλλά η Ουάσινγκτον πάντα θα βρίσκει τρόπους να χειραγωγεί τους άλλους
Η καταστροφή που προκάλεσε ο πόλεμος στην Ουκρανία θα αφήσει ένα μακρύ μονοπάτι οδυνηρών ερωτημάτων. Επειδή η Ύβρις που συνθέτει αυτή η σύγκρουση μέσω πληρεξουσίου έχει μετατραπεί σε τέτοιο μεγάλο φιάσκο για τη Δύση, θα υπάρχει άφθονη αντίσταση στις τίμιες απαντήσεις για πάρα πολύ καιρό.
Αλλά γεγονότα που υπονομεύουν τις ιδιοτελείς δυτικές αφηγήσεις έχουν αρχίσει να αναδύονται ήδη κατά τη διάρκεια του πολέμου. Πιο πρόσφατα, οι αποκαλύψεις για τις δραστηριότητες της USAID έδωσαν ένα ακόμη σκληρό πλήγμα στη δυτική—και στην επίσημη ουκρανική—εξαπάτηση και αυτο-εξαπάτηση.
Αλλά πριν φτάσουμε στην USAID, ας σημειώσουμε ότι αυτές δεν είναι οι πρώτες ενοχλητικές αποκαλύψεις σχετικά με την ανεγκέφαλη και αιματηρή προσπάθεια της Δύσης να χρησιμοποιήσει την Ουκρανία για να διαλύσει τη Ρωσία. Όσοι έχουν μάτια για να βλέπουν γνωρίζουν εδώ και καιρό, για παράδειγμα, ότι ο πόλεμος μεγάλης κλίμακας θα είχε αποφευχθεί εάν η Δύση και το Κίεβο δεν είχαν σαμποτάρει σκόπιμα τη συμφωνία Μινσκ-2 του 2015, ένα σύντομο αλλά βιώσιμο σχέδιο για τον τερματισμό μιας ακόμα σχετικά μικρής σύγκρουσης, το οποίο εγκρίθηκε από τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ. Ή αν η Δύση δεν είχε απαξιώσει τη Μόσχα όταν εκείνη απηύθυνε, στην πραγματικότητα, μια σαφή τελευταία προειδοποίηση στα τέλη του 2021.
Τότε δόθηκε επίσης μια πολύ πρώιμη ευκαιρία να σταματήσει ο πόλεμος, δηλαδή η παραλίγο σύναψη ειρήνης στις συνομιλίες της Λευκορωσίας και της Κωνσταντινούπολης την άνοιξη του 2022. Το Κίεβο, σοκαρισμένο από την πραγματικότητα της κλιμάκωσης, ήταν έτοιμο να εκμεταλλευτεί αυτή τη γέφυρα εξόδου. Οι όροι που προσέφερε η Ρωσία και οι παραχωρήσεις που έκανε κατά τη διάρκεια των διαπραγματεύσεων—κυρίως ο τερματισμός της προέλασής της στο Κίεβο[4]—ισοδυναμούσαν με μια καλή συμφωνία για την Ουκρανία, όπως παραδέχθηκε έκτοτε ένας από τους βασικούς διαπραγματευτές της Ουκρανίας. Και όμως, η Δύση επέλεξε περισσότερο πόλεμο και ένας υπάκουος Βλαντιμίρ Ζελένσκι ακολούθησε την καθοδήγησή της. Αυτή η αποτυχία, επίσης, είχε επί μακρόν αμφισβητηθεί, αλλά πρέπει να αναγνωριστεί τώρα υπό το βάρος των αποδείξεων[5].
Τέλος, τα συνεχιζόμενα, εξωφρενικά ψέματα της Δύσης σχετικά με τις επιθέσεις στον αγωγό Nord Stream—τη μεγαλύτερη οικοτρομοκρατική επίθεση στην ευρωπαϊκή ιστορία και μια πράξη ελάχιστα συγκαλυμμένου πολέμου μεταξύ συμμάχων στο ΝΑΤΟ—δεν είναι πλέον καν διασκεδαστικά. Το μόνο που έχει απομείνει από αυτό το μεγάλο ψέμα είναι ένα αντίστροφο τεστ IQ, το οποίο διαχωρίζει τους νουθετημένους ανόητους από τους φυσιολογικά ευφυείς.
Και τώρα, ας περάσουμε στην USAID και στην Ουκρανία. Εκεί, η ουσία του θέματος είναι ότι οι Τραμπίστες εκκαθαρίζουν τώρα και (πιθανότατα) αναδιαμορφώνουν αυτή την υπηρεσία, σε μια σκληρή μάχη που διεξάγεται μεταξύ των δικτυωμένων του αμερικανικού κατεστημένου. Μην είστε πολύ αισιόδοξοι: Παρά τους ηχηρούς θορύβους του Αμερικανού ηγέτη Ντόναλντ Τραμπ και του πρωτοπαλίκαρου του Έλον Μασκ ότι η USAID είναι μια «εγκληματική οργάνωση» που «διοικείται από ένα μάτσο ριζοσπαστών τρελών», ο ‘βάλτος’ της Ουάσινγκτον δεν αποξηραίνεται—απλώς αλλάζει διοίκηση.
Ωστόσο, ως παρενέργεια, έρχονται στο φως λεπτομέρειες για ορισμένες από τις πολύ ύποπτες δραστηριότητες της USAID. Όχι ότι δεν γνωρίζαμε και πριν ότι αυτή η «οργάνωση ανθρωπιστικής βοήθειας» και «αναπτυξιακών υπηρεσιών»—που ιδρύθηκε το 1961 στο αποκορύφωμα της «φιλελεύθερης» προσπάθειας του John F. Kennedy να κλιμακώσει τον αγώνα των ΗΠΑ κατά της πραγματικής αποαποικιοποίησης στον Παγκόσμιο Νότο—χρησίμευε πάντα ως βιτρίνα για τις μυστικές υπηρεσίες και ειδικότερα για το είδος της μαζικής υπονόμευσης που προηγείται και παράγει πραξικοπήματα, αλλαγές καθεστώτων και «έγχρωμες επαναστάσεις».
Πράγματι, οι πιο ειλικρινείς υπερασπιστές της USAID παραδέχονταν πάντα—για την ακρίβεια, καυχιόντουσαν—για το γεγονός ότι ήταν ένα εργαλείο στρατηγικής με τη γεωπολιτική έννοια του όρου. Ακόμη και το προεδρικό διάταγμα με το οποίο ξεκίνησε η εκστρατεία της κυβέρνησης Τραμπ κατά της εξωτερικής βοήθειας εν γένει, τώρα πλέον έχει παραδεχθεί ότι η τελευταία χρησιμεύει «στην αποσταθεροποίηση της παγκόσμιας ειρήνης με την προώθηση ιδεών σε ξένες χώρες που είναι άμεσα αντίθετες προς τις αρμονικές και σταθερές σχέσεις στο εσωτερικό των χωρών και μεταξύ τους».
Όντως, η τελευταία επικεφαλής της USAID διορισμένη από την κυβέρνηση Μπάιντεν, η Σαμάνθα Πάουερ—μια κωμικά ανειλικρινής καριερίστρια ειδικευμένη σε θέματα αλλαγής καθεστώτων και «ειδικός σε θέματα γενοκτονιών», η οποία διαθέτει την ικανότητα να αναγνωρίζει το συγκεκριμένο έγκλημα οπουδήποτε αρκεί η ίδια να πληρώνεται ή να προβάλλεται, μόνο που δεν το κάνει σε συμμάχους των ΗΠΑ, όπως το Ισραήλ—είναι η τέλεια ενσάρκωση της σάπιας κεφαλής και του σάπιου κορμού της USAID.
Μην με παρεξηγήσετε: θα ήταν ανόητο να μην αναγνωρίσουμε ότι η USAID έχει επίσης παράσχει κάποια πραγματική βοήθεια, έστω και αν ουδέποτε—ναι, πραγματικά ουδέποτε—χωρίς πολιτικές δεσμεύσεις. Ως εκ τούτου, αν θεωρείτε ότι η «βοήθεια» είναι κάτι που δίνεται αποκλειστικά ή έστω κυρίως από συμπόνια, τότε εδώ πρόκειται για μια παρερμηνεία, όπως ορθά έχει επισημάνει ο επικριτής της USAID Mike Benz.
Εν πάση περιπτώσει, πριν από την εκκαθάρισή της, η USAID είχε ετήσιο προϋπολογισμό κάπου μεταξύ 30 και 40 δισεκατομμυρίων δολαρίων και περίπου 10.000 υπαλλήλους, εκ των οποίων 6.000 εκτός των ΗΠΑ[6]. Κατά το οικονομικό έτος 2023, ο οργανισμός δραστηριοποιούνταν σε 130 χώρες (συνολικά υπάρχουν περίπου 200). Και οι δραστηριότητές της περιελάμβαναν πράγματα όπως η επισιτιστική βοήθεια, οι υπηρεσίες υγείας και η ανακούφιση από καταστροφές σε χώρες όπως το Αφγανιστάν, το Μπαγκλαντές, το Πακιστάν, το Σουδάν και η Υεμένη.
Ας είμαστε επίσης δίκαιοι απέναντι στο προσωπικό της USAID και στους δικαιούχους των επιχορηγήσεων—Αμερικανούς ή μη—οι οποίοι βοήθησαν πραγματικά με πολύτιμους τρόπους και από ειλικρινή καλή θέληση, συχνά κάτω από σκληρές και επικίνδυνες συνθήκες. Στον κόσμο, όπως είναι στην πραγματικότητα, πολλοί πρέπει να κάνουν συμφωνίες με τον διάβολο: δεν φταίνε οι ίδιοι που ο οργανισμός τους λειτουργούσε πάντα και ως βιτρίνα πολιτικής επιρροής και ανατροπής. Πράγματι, αποτελεί πικρή ειρωνεία το γεγονός ότι εκείνοι που είχαν πραγματικά ανάγκη όσων ήταν πραγματικά χρήσιμα από τη βοήθεια της USAID καθώς και εκείνοι που τη διένειμαν, τιμωρούνται τώρα μαζί με εκείνους που τα βεβήλωσαν όλα αυτά με τα άθλια αλλά και αρκετά άγαρμπα παιχνίδια της υπονομευτικής τους δράσης. Η Σαμάνθα Πάουερ, από την άλλη, θα έχει, προφανώς, την πιο βελούδινη προσγείωση, σε μια εξειδικευμένη δεξαμενή σκέψης, σε ένα πανεπιστήμιο της Ivy League, σε μια θέση «συμβούλου» (δηλαδή σε μια θέση που θα διακινεί επιρροή) ή σε μια θέση στα μέσα ενημέρωσης.
Ένας απλός δείκτης του πόσο διεφθαρμένη είναι η USAID είναι ότι, πρόσφατα, ο κορυφαίος αποδέκτης της βοήθειάς της ήταν, όλως τυχαίως, η Ουκρανία: το 2023, για παράδειγμα, το ποσό των 16 και πλέον δισεκατομμυρίων δολαρίων που έλαβε άφησε πολύ πίσω της τη δεύτερη Αιθιοπία με λιγότερο από 1,7 δισεκατομμύρια δολάρια, δηλαδή περίπου το ένα δέκατο της επιχορήγησης του Κιέβου. Αυτά αρκούν για να εκτιμήσουμε τον ισχυρισμό ότι ‘βοηθάμε περισσότερο όσους έχουν μεγαλύτερη ανάγκη’.
Αλλά το να χρησιμεύει ως ένα ακόμη χωνί για την διοχέτευση ατελείωτων δισεκατομμυρίων στο πάντα ορθάνοιχτο στόμα του αχόρταγου και εξαιρετικά απαιτητικού καθεστώτος Ζελένσκι ήταν μόνο μία, αν θέλετε, συνηθισμένη πτυχή του ειδικού ρόλου της USAID στην Ουκρανία.
Εδώ είναι που επιστρέφουμε σε αυτές τις ενοχλητικές αποκαλύψεις για τον πόλεμο: Αποδεικνύεται ότι η USAID βοήθησε επίσης προληπτικά και συστηματικά να πνιγεί κάθε ελπίδα για ειρήνη. Και όχι μόνο με έναν αλλά με δύο τρόπους.
Πρώτον, τώρα μαθαίνουμε ότι σχεδόν ολόκληρη η σφαίρα των ουκρανικών μέσων ενημέρωσης – το 90 τοις εκατό των ειδησεογραφικών οργανισμών – εξαρτιόταν από τη χρηματοδότηση της USAID. Πράγματι, η Όλγα Ρουντένκο, αρχισυντάκτρια της εφημερίδας Kyiv Independent (τι ειρωνεία…), μιας έκδοσης που μάχεται σκληρά για την ορθή πληροφόρηση, φοβάται ότι η απώλεια της πρόσβασης στην ταΐστρα της USAID
«προκάλεσε ζημιά στην ανεξάρτητη ουκρανική δημοσιογραφία σε επίπεδο ισότιμο με την πανδημία COVID-19 και την έναρξη του πολέμου μεγάλης κλίμακας της Ρωσίας».
Για δες, για δες.
Σε ένα βίντεο, έκπληκτοι Ρώσοι στρατιώτες κοιτάζουν την επιγραφή της USAid σε ένα κτίριο του οικισμού Κουράχοβο που καταλήφθηκε τον Ιανουάριο στο Ντονμπάς. Το καθεστώς του Κιέβου θρηνεί για τις περικοπές των προγραμμάτων της USAid από την κυβέρνηση Τραμπ καθώς, σύμφωνα με την εφημερίδα Kyiv Independent, από τον Φεβρουάριο του 2022 έχουν διοχετευτεί μόνο από την USAid 37,6 δισεκατομμύρια(!) δολάρια για την λειτουργία της ‘κοινωνίας των πολιτών’ της χώρας.
Γενικότερα, ένα πρόσφατο άρθρο στο Columbia Journalism Review ανησυχεί ότι η απώλεια των χρημάτων της USAID θα απειλήσει την «ανεξάρτητη» δημοσιογραφία παγκοσμίως. Δεν είναι περίεργο, καθώς η ίδια η USAID έχει δηλώσει με υπερηφάνεια ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ «είναι πλέον ο μεγαλύτερος δημόσιος δωρητής για την ανάπτυξη ανεξάρτητων μέσων ενημέρωσης παγκοσμίως».
Αλλά οποιαδήποτε συζήτηση για «ανεξαρτησία» εδώ είναι, όπως και τα παράπονα της Ρουντένκο, προφανής προπαγάνδα οργουελιανής ποιότητας: Η δημοσιογραφία που κυριολεκτικά εξαρτάται για την ίδια την ύπαρξή της από τη χρηματοδότηση ενός οργανισμού που λειτουργεί ως βιτρίνα για τα ξένα συμφέροντα της πιο ισχυρής και επιθετικής χώρας στον κόσμο μπορεί να είναι οτιδήποτε, αλλά δεν μπορεί να είναι—εξ ορισμού—ανεξάρτητη. Μπορείτε, αν αυτό σας ‘φτιάχνει’, να συμπάσχετε πολιτικά με μια τέτοια δημοσιογραφία ή να ισχυρίζεστε ότι αισθάνεστε πως αυτή παραμένει, σε γενικές γραμμές, χρήσιμη, αν έτσι σας αρέσει, αλλά σας παρακαλώ να κόψετε τον παραλογισμό.
Η προμετωπίδα του εκπληκτικού άρθρου του Columbia Journalism Review σύμφωνα με το οποίο η «παγκόσμια ανεξάρτητη δημοσιογραφία» απειλείται αν παγώσουν τα κονδύλια του αμερικανικού κράτους που διοχετεύει η USAid στα «ανεξάρτητα» ΜΜΕ ανά την υφήλιο. Σημειώστε ότι το εξαμηνιαίο περιοδικό για επαγγελματίες δημοσιογράφους εκδίδεται από την ‘υψηλού κύρους’ μεταπτυχιακή σχολή δημοσιογραφίας του ‘διακεκριμένου’ αμερικανικού πανεπιστημίου Columbia.
Στην πράξη, η Ουκρανία είναι ένα τέλειο παράδειγμα για το πώς μια τέτοια εξάρτηση-πέρα-από-τα-σύνορα των μέσων ενημέρωσης μπορεί εύκολα να καταλήξει σε καταστροφή: Όποιος γνωρίζει αρκετά καλά ουκρανικά—όπως εγώ—μπορεί να ρίξει μια ματιά μόνος του. Αυτό που θα βρει στην καλύτερη περίπτωση είναι ένα χωριό Ποτέμκιν της ψευδο-ποικιλομορφίας με πολύ λίγες και ταλαίπωρες εξαιρέσεις. Στην πραγματικότητα, η ουκρανική δημόσια σφαίρα έχει χειραγωγηθεί μαζικά από μια μονότονη δίαιτα ψευδο-«πατριωτικών» μηνυμάτων. Το μοναδικό και πλέον επιτακτικό ερώτημα που αφορά τα εθνικά συμφέροντα της ίδιας της Ουκρανίας, ωστόσο, έχει συστηματικά κακοποιηθεί και καταστεί ταμπού: αν δηλαδή άξιζε τον κόπο να χρησιμεύουν [οι Ουκρανοί] ως τροφή για τα κανόνια χάριν της Δύσης στον πόλεμο δι’ αντιπροσώπων.
Ο δεύτερος τρόπος με τον οποίο η USAID προώθησε αυτόν τον καταστροφικό πόλεμο ήταν, αν μη τι άλλο, ακόμη χειρότερος, με την έννοια του πιο δραστικού και πρακτικού: Είναι πλέον σχεδόν ξεχασμένο, αλλά όταν ο σημερινός ληγμένος ηγέτης της Ουκρανίας, ο Βλαντίμιρ Ζελένσκι, όντως αναμετρήθηκε και κέρδισε τις εκλογές το 2019, η μόνη συγκεκριμένη—και λογική—υπόσχεσή του ήταν να επιδιώξει την ειρήνη μέσω διαπραγματεύσεων.
Ξεκάθαρα, εκείνη την εποχή, η υπόσχεση αυτή αποτέλεσε σημαντικό παράγοντα για την πρωτοφανή σαρωτική νίκη του. Μόλις ανέλαβε την εξουσία, για μια πολύ σύντομη στιγμή, φάνηκε ότι ο Ζελένσκι προσπαθούσε να τηρήσει αυτή την υπόσχεση. Αλλά στη συνέχεια—χρόνια πριν από την κλιμάκωση του 2022—έκανε στροφή 180 μοιρών και αναδείχθηκε ως ασυμβίβαστος και κοντόφθαλμος εθνικιστής και εργαλείο των ΗΠΑ—αν και πολύ ακριβοπληρωμένο και ενίοτε ιδιότροπο. Είναι πιθανόν ότι σύντομα θα πεταχτεί, όπως μπορεί να συμβεί με κάθε εργαλείο. Αλλά η ζημιά που έχει ήδη προκαλέσει στη χώρα του είναι τεράστια.
Πολλοί παρατηρητές προβληματίζονται εδώ και καιρό για τους λόγους της πρώιμης τρομακτικής μεταστροφής του Ζελένσκι. Ήταν ο φόβος της ισχυρής και επιθετικής ουκρανικής ακροδεξιάς; Ήταν ένα εσφαλμένο παιχνίδι για ακόμη μεγαλύτερη δημοτικότητα; Ήταν τα χρήματα; Ήταν η δυτική πίεση; Ακόμη δεν γνωρίζουμε όλη την ιστορία, αλλά όμως γνωρίζουμε ένα σημαντικό νέο πράγμα: ένα κύμα «λαϊκής» αντίστασης, που εμφανίστηκε τότε «από τα κάτω» και από την «κοινωνία των πολιτών» ενάντια στις αρχικές προσπάθειες του Ζελένσκι να επιδιώξει την ειρήνη, δεν ήταν γνήσιο. Αντίθετα, είχε τη μαζική υποστήριξη της Δύσης, συμπεριλαμβανομένης της USAID.
Ειδικότερα, η εν λόγω οργάνωση ήταν ένας από τους βασικούς υποστηρικτές μιας «κοινής δήλωσης» που παρουσίασε μια συντονιζόμενη απειλή κατά του Ζελένσκι το 2019, δηλαδή σχεδόν αμέσως μετά την ανάληψη των καθηκόντων του. Επιφανειακά προϊόν 70 ουκρανικών ΜΚΟ, στην πραγματικότητα επρόκειτο για μια μαζική προσβολή της δημοκρατίας και του κράτους δικαίου: Μοναδικός σκοπός της ήταν να περιορίσει αντισυνταγματικά τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο με ούτω καλούμενες “κόκκινες γραμμές” και, ειδικότερα, να ακυρώσει αυτό που ήθελαν τόσοι πολλοί από τους ψηφοφόρους του, δηλαδή μια ειλικρινή αναζήτηση της ειρήνης. Τίποτα από όλα αυτά δεν σημαίνει ότι ο Ζελένσκι είναι αθώος. Αντιθέτως, ήταν καθήκον του και, κυριολεκτικά, δουλειά του να αντισταθεί σε τέτοιες ξεδιάντροπες τακτικές πίεσης και στους ξένους χρηματοδότες τους και να ορθώσει το ανάστημά του υπέρ των ψηφοφόρων του και της χώρας στο σύνολό της. Η αποτυχία του να το πράξει είναι δική του και θα παραμείνει για πάντα.
Αυτές οι ΜΚΟ υποστηρίχθηκαν όχι μόνο από την USAID, αλλά και από το National Endowment for Democracy, μια άλλη αμερικανική βιτρίνα υπονόμευσης, καθώς και από την αμερικανική πρεσβεία και το ΝΑΤΟ, για να αναφέρουμε μόνο μερικούς από αυτούς τους υποστηρικτές. Ό,τι άλλο κι αν σκάρωνε η λεγόμενη ουκρανική «διασπορά» (δηλαδή οι οργανωμένες εξόριστες ουκρανικές εθνικιστικές οργανώσεις που έχουν τις ρίζες τους στον φασιστικό εθνικισμό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου), και αυτή συμμετείχε επίσης στη μεγάλη συσπείρωση για το στρίμωγμα [του Ζελένσκι]: το Ίδρυμα Τέμερτι [Temerty Foundation], ένας βασικός μεσάζοντας ισχύος της «διασποράς», περιλαμβανόταν επίσης στους υποστηρικτές αυτών των ΜΚΟ.
To Ukraine Crisis Media Center είναι ένας από τους ‘σκληρούς’ υποστηρικτές της ανάληψης από το καθεστώς του Κιέβου του ρόλου πρωτοπαλίκαρου στον αγώνα των ΑμερικανοΝΑΤΟϊκών κατά της Ρωσίας και από τους βασικούς συνυπογράφοντες την εκπορευόμενη από την αμερικανική πρεσβεία δήλωση των 70 ΜΚΟ το 2019 κατά της ομαλοποίησης της πολιτικής ζωής στη χώρα. Εδώ γράφουν ότι τα «ανεξάρτητα μέσα [του Κιέβου] επίσης κατέληξαν να στηρίζονται στην USAid» και ότι «με τη χρηματοδότηση να έχει παγώσει η κατάσταση έχει γίνει κρίσιμη. Ωστόσο, παρά τα παραμύθια της Μόσχας περί “πλήρους εγκατάλειψης”, η ουκρανική κυβέρνηση καθώς και οι Ευρωπαίοι εταίροι της Ουκρανίας εργάζονται ήδη πάνω σε λύσεις, αναζητώντας τρόπους για να ξεπεραστεί αυτό το εμπόδιο».
Εδώ είναι η θλιβερή ειρωνεία: η Ουκρανία δεν ήταν ποτέ «ελεύθερη» και δεν είχε ποτέ μια δική της «κοινωνία των πολιτών». Αντίθετα, έχει χρησιμοποιηθεί και χειραγωγηθεί από ψεύτικους «φίλους» από τη Δύση και από μια κομπραδόρικη «ελίτ» που έχει θέσει τα δυτικά συμφέροντα πάνω από εκείνα των ίδιων των συμπατριωτών της. Μαζί, έχουν αποικίσει ανοιχτά και κρυφά τη δημόσια σφαίρα της Ουκρανίας και έχουν τροφοδοτήσει το λαό της ως κρέας στην κρεατομηχανή ενός πολέμου δι’ αντιπροσώπων που χάνεται αυτή τη στιγμή που μιλάμε. Σύντομα, η Δύση θα ξεπουλήσει εντελώς ό,τι έχει απομείνει από την Ουκρανία. Τίποτα από αυτά δεν είναι πρωτοφανές: Είναι ένα κλασικό μοτίβο ιμπεριαλιστικής κακοποίησης. Σε όλους εσάς τους εξυπνάκηδες Δυτικούς που προσπαθείτε να εφαρμόσετε «μετα-αποικιακές» κατηγοριοποιήσεις στην περίπτωση της Ουκρανίας: Κάντε το, αλλά ρίξτε μια ματιά και στον εαυτό σας. Εσείς είστε οι κακοποιοί.
Σε κάθε περίπτωση, ας μην εκλαμβάνουμε την εκκαθάριση της USAID ως κάποιου είδους σημαντική βελτίωση. Είναι αλήθεια ότι κάποιο—να είστε σίγουροι: πολύ επιλεκτικό—φως πέφτει τώρα στις βρώμικες, ανατρεπτικές δραστηριότητές της. Αυτό είναι ένα συν, προς το παρόν. Και ναι, έχει πλάκα να βλέπεις κεντρώους και φιλελεύθερους να εκτίθενται. Η Schadenfreude μπορεί να είναι θεμιτή[7].
Φυσικά, τίποτα από τα παραπάνω δεν σημαίνει ότι η Ουάσιγκτον σκοπεύει να εγκαταλείψει γενικά το βρώμικο παιχνίδι. Αντιθέτως, υπό τη νέα διοίκηση του Τραμπ, οι ΗΠΑ θα παραμείνουν το ίδιο κακοήθεις όπως πάντα. Πάντα θα υπάρχουν χρήματα για ανατροπές, σαμποτάζ, εκστρατείες παραπληροφόρησης, αλλαγή καθεστώτων και πραξικοπήματα. Απλά θα ρέει μέσα από διαφορετικά κανάλια, και οι πτυχές LGBTQ+ και DEI θα αποσυρθούν. Έκτακτη είδηση: Οι ΗΠΑ δεν τα χρειάζονταν αυτά για να κάνουν πραξικόπημα στο Ιράν και τη Γουατεμάλα τη δεκαετία του 1950 και για να αλλάξουν το καθεστώς της Χιλής και να δολοφονήσουν τον πρόεδρό της Σαλβαδόρ Αλιέντε το 1973, για παράδειγμα.
Ακόμα και η καθεαυτό παλιά καλή USAID μπορεί να έχει υποχωρήσει αλλά δεν έχει πεθάνει: Ο Μάρκο Ρούμπιο, ο εξαιρετικά υπάκουος υπουργός Εξωτερικών του Ντόναλντ Τραμπ, έχει ήδη ανακοινώσει ότι το έργο της πρέπει απλώς να ευθυγραμμιστεί με την αμερικανική εξωτερική πολιτική. Τι αστείο! Λες και αυτό δεν συνέβαινε.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] Μια διάσημη περίπτωση τέτοιου πράκτορα αποτελεί ο πρώην αμερικανός αστυνομικός Dan Mitrione ο οποίος ήταν μέλος του Γραφείου Δημόσιας Ασφάλειας (Office of Public Safety—OPS), μιας υπηρεσίας 1500 αμερικανών πρακτόρων που έδρασε ως κανονικό τμήμα της USAid σε τουλάχιστον 52 χώρες εκπαιδεύοντας σε τεχνικές καταστολής κατά αριστερών οργανώσεων πάνω από ένα εκατομμύριο ντόπιους αστυνομικούς χρησιμοποιώντας τα κονδύλια και υπαγόμενη στην βολικά άτυπη (και ανεξέλεγκτη) δομή της USAid. Ο Mitrione ήταν μέλος του δραστήριου υπο-τμήματος που ως μέρος της USAid ‘εκπαίδευε’ τις αστυνομίες των δικτατοριών της Λ. Αμερικής—σχετικά βλ. και την Επιχείρηση Κόνδωρ έμπνευσης του Χένρι Κίσινγκερ—έχοντας αναλάβει ειδικά την εκπαίδευση των βασανιστών στην Ουρουγουάη. Ο Mitrione χρησιμοποιούσε αστέγους ως θύματα για την διδασκαλία του επιδιώκοντας να επιζήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο, αν και πάντα αυτοί τελικά κατέληγαν και τα ακρωτηριασμένα σώματά τους πετάγονταν στον δρόμο. Σύνθημά του ήταν: «Ο ακριβής πόνος, στο ακριβές σημείο, στην ακριβή ποσότητα, για το επιθυμητό αποτέλεσμα» (Prashad, Vijay (2020). Washington Bullets: A History of the CIA, Coups, and Assassinations. Monthly Review Press. p. 84. ISBN 978-1583679067). Τον Dan Mitrione απήγαγαν και τελικά εκτέλεσαν οι αντάρτες πόλης Τουπαμάρος.
[2] Όλα ανεξαίρετα τα μεγάλα Δυτικά ΜΜΕ αρνούνται κατηγορηματικά ότι έπαιρναν λεφτά από την USAid και αυτό το επαναλαμβάνουν με όλους τους τόνους συνεχώς και λυσσωδώς, ενώ και οι «Ελεγκτές της Αλήθειας» έχουν δραστηριοποιηθεί—όχι όλοι είναι η αλήθεια, καθώς ακόμη είναι ‘μουδιασμένοι’ από την κατά μέτωπο επίθεση των Τραμπ-Μασκ—για να καταρρίπτουν τις κατηγορίες. Αλλά το αστείο είναι ότι ΟΛΕΣ οι καταρρίψεις στηρίζονται σε λογικές ακροβασίες, όπως π.χ. ότι το BBC Media Action ναι μεν ανήκει στο BBC, αλλά είναι διαχωρισμένο από την υπηρεσία ενημέρωσης BBC News, ή όπως ότι το Reuters ή το Politico δεν έπαιρναν χρήματα από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση επειδή έπαιρναν μεν αλλά αυτά ήταν με μορφή συνδρομών για την παροχή ‘πληροφόρησης’—σημειωτέον ότι κανείς από αυτούς τους κοινωφελείς οργανισμούς δεν έχει ανακοινώσει τα ποσά που πληρώνονταν για τις ‘συνδρομές’.
[3] Μεταφράζω ολόκληρο το κείμενο από τους ΝΥΤ:
Τα προγράμματα αλλαγής καθεστώτων έχουν αρνητικό αντίκτυπο στη νομιμότητα των βασικών αποστολών της ίδιας της U.S.A.I.D.
Υπάρχει τεράστιο χάσμα μεταξύ των αμερικανικών προγραμμάτων εξωτερικής βοήθειας που υποστηρίζουν ανοιχτά τη δημοκρατική ανάπτυξη, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την κοινωνικοοικονομική πρόοδο και των προγραμμάτων τύπου μυστικών επιχειρήσεων που αποσκοπούν στην αλλαγή καθεστώτος και που η Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης των Ηνωμένων Πολιτειών (United States Agency for International Development–USAid) διεξάγει υπό το πρόσχημα ενός προγράμματος προώθησης της “δημοκρατίας” στην Κούβα. Τα προγράμματα αυτά δεν είναι μόνο αντιπαραγωγικά, αλλά αποτελούν κατάφωρη παραβίαση της κυριαρχίας της Κούβας, υπονομεύουν τα αμερικανικά συμφέροντα όσον αφορά τον αργό αλλά σταθερό πολιτικό και οικονομικό μετασχηματισμό της Κούβας και θέτουν σε κίνδυνο τις θεμιτές αποστολές της U.S.A.I.D. σε όλο τον κόσμο.
Η U.S.A.I.D. δημιουργήθηκε το 1961 για να βοηθήσει τις Ηνωμένες Πολιτείες να κερδίσουν τις «καρδιές και τα μυαλά» των πολιτών σε φτωχές χώρες μέσω της δράσης [στην κοινωνία] των πολιτών, της οικονομικής βοήθειας και της ανθρωπιστικής βοήθειας. Ως εργαλείο ψυχροπολεμικής πολιτικής, η υπηρεσία χρησιμοποιήθηκε, κατά καιρούς, ως βιτρίνα για επιχειρήσεις της C.I.A. και κάλυμμα για τους πράκτορές της. Μεταξύ των πιο διαβόητων παραδειγμάτων ήταν το Γραφείο Δημόσιας Ασφάλειας, ένα πρόγραμμα εκπαίδευσης μέσω της U.S.A.I.D. των αστυνομικών δυνάμεων στον Νότιο Κώνο, το οποίο επίσης εκπαίδευε βασανιστές. [ΣΗΜ. “Νότιος Κώνος” αποκαλείται το νότιο τμήμα της Ν. Αμερικής που αποτελείται από την Ουρουγουάη, Αργεντινή και Χιλή].
Τον 21ο αιώνα, η U.S.A.I.D. έχει ξεπεράσει τη βεβαρημένη κληρονομιά της και έχει αναλάβει ανθρωπιστικό, πολιτικό και οικονομικό έργο σε όλο τον κόσμο. Διεξάγει προσπάθειες προώθησης της δημοκρατίας από το Αφγανιστάν έως την Κένυα – οικοδόμηση ικανοτήτων πολιτικής ηγεσίας, προγράμματα εκλογικής εκπαίδευσης και εγγραφής και έργα δικαστικής μεταρρύθμισης – χωρίς πολλές αντιδράσεις. Όμως, όταν η U.S.A.I.D. αναλαμβάνει «διακριτικές» επιχειρήσεις αλλαγής καθεστώτος, τότε είναι που δημιουργεί προβλήματα. Πράγματι, το Γραφείο Πρωτοβουλιών Μετάβασης φαίνεται τώρα να ανταγωνίζεται ή τουλάχιστον να συμπληρώνει τη C.I.A. σε προγράμματα υψηλής τεχνολογίας προπαγάνδας και αποσταθεροποίησης στην Κούβα, αν όχι και αλλού.
Τα προγράμματα αλλαγής καθεστώτος έχουν αρνητικό αντίκτυπο στα ευρύτερα συμφέροντα της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, καθώς και στη νομιμότητα των βασικών αποστολών της ίδιας της U.S.A.I.D. για την προώθηση της παγκόσμιας υγείας και της οικονομικής ευημερίας. Σε μια ακρόαση στη Γερουσία για τον προϋπολογισμό του U.S.A.I.D. την περασμένη εβδομάδα, ο γερουσιαστής Patrick Leahy είπε στον διοικητή του οργανισμού, Rajiv Shah, ότι η επιτροπή εποπτείας του λαμβάνει «πολλά μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου» από εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο που θέτουν αυτό το ερώτημα: «Πώς μπόρεσαν να το κάνουν αυτό και να μας θέσουν σε τέτοιο κίνδυνο;» Η λύση είναι απλή: απαγορεύστε στην U.S.A.I.D. να διεξάγει τέτοιες μυστικές επιχειρήσεις στο όνομα της προώθησης της δημοκρατίας.
[4] Για τον μεταφραστή και επιμελητή του άρθρου του Tarik Cyril Amar, είναι απολύτως σαφές και εξακριβωμένο από πλήθος διασταυρωμένων πηγών ότι ουδέποτε η Ρωσία σκόπευε στην κατάληψη του Κιέβου. Τα στρατεύματα που είχαν αποσταλεί εκεί, σύμφωνα με ανάλυση ομάδας υψηλόβαθμων αμερικανών αξιωματικών με επικεφαλής τον διάσημο για τις μη συμβατικές προσεγγίσεις του και τις γνώσεις του στην πολεμική τέχνη των ελιγμών, απόστρατο αμερικανό στρατηγό Paul K. Van Riper, δημοσιευμένη τον Ιούνιο και κυρίως τον Αύγουστο του 2022 στο περιοδικό Marine Corps Gazette, είχαν την εξαιρετικά σημαντική αποστολή του αντιπερισπασμού προκειμένου η Ρωσία να επιτύχει εύκολη προέλαση στο Ντονμπάς και στη Χερσώνα πιέζοντας το Κίεβο να κρατήσει το μεγαλύτερο μέρος των βαρέων όπλων του μακριά από την ρωσική προέλαση, γεγονός που πραγματοποιήθηκε με επιτυχία. Στην ανάλυση αυτή έχουν προχωρήσει και άλλοι στρατιωτικοί αναλυτές—π.χ. βλ. την, ανεξάρτητη από τα προηγούμενα, σημαντική ανάλυση του William Schryver τον Ιούλιο του 2022. Η απόσυρσή τους ως ένδειξη καλής θέλησης μετά την μονογραφή της συμφωνίας της Κωνσταντινούπολης δεν αποτελούσε στην πραγματικότητα σημαντική ρωσική ‘παραχώρηση’. Επομένως, εδώ υφίσταται διαφωνία με την εκτίμηση του Tarik Cyril Amar.
[5] Να τονίσουμε εδώ ότι ήδη από τον Μάιο του 2022 εμείς είχαμε παραθέσει αποδεικτικά στοιχεία για τον ρόλο του Μπόρις Τζόνσον, που έφτασε απρόσκλητος στο Κίεβο ως απεσταλμένος του Μπάιντεν και πέτυχε να ανατρέψει τη συμφωνία της Κωνσταντινούπολης, στο άρθρο με τίτλο: «Είναι στ’ αλήθεια τόσο σημαντικοί για το ΝΑΤΟ οι Ουκρανοί;». Το εκτενές απόσπασμα από το ρεπορτάζ της φιλο-καθεστωτικής εφημερίδας του Κιέβου Ukrayinska Pravda (UP) στις 5 Μαΐου όλως περιέργως δεν το έχουμε δει να αξιοποιείται ως αποδεικτικό στοιχείο πουθενά αλλού.
[6] Έχουμε ήδη εξηγήσει ότι επικρατεί μεγάλη σύγχυση για τα ακριβή νούμερα—ο Tarik Cyril Amar μεταφέρει κάποιες συντηρητικές εκτιμήσεις, αλλού αναφέρονται αρκετά μεγαλύτερα—έως 40%—νούμερα. Όπως ήδη επισημάναμε, το γεγονός αυτής της ασάφειας είναι ενδεικτικό του πανηγυριού που γινόταν/γίνεται με τα χρήματα της USAid.
[7] Schadenfreude είναι η εμπειρία ευχαρίστησης, χαράς ή αυτοϊκανοποίησης που προέρχεται από το να μαθαίνεις ή να βλέπεις τα προβλήματα, τις αποτυχίες, τον πόνο, την ταλαιπωρία ή την ταπείνωση κάποιου άλλου. Είναι δάνειο από τα γερμανικά.
Πηγή του άρθρου του Tarik Cyril Amar: Russia Today.
Όλες οι φωτογραφίες και οι λεζάντες τους είναι επιλογή του επιμελητή του άρθρου.
Ο Tarik Cyril Amar είναι ιστορικός από τη Γερμανία που εργάζεται στο Πανεπιστήμιο Koç της Κωνσταντινούπολης, με αντικείμενο τη Ρωσία, την Ουκρανία και την Ανατολική Ευρώπη, την ιστορία του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, τον πολιτισμικό Ψυχρό Πόλεμο και την πολιτική της μνήμης.
