Πηγή: Kosmodromio
Το καταγέλαστο ηθικό πρόσχημα είναι η καταπολέμηση των ναρκωτικών, αλλά ο πραγματικός στόχος είναι η ανατροπή μιας κυρίαρχης κυβέρνησης. Οικείο; Ναι, όντως το έχουμε ξαναδεί.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες ξεσκονίζουν το παλιό τους σχέδιο αλλαγής καθεστώτος στη Βενεζουέλα. Αν και το σύνθημα έχει αλλάξει από «αποκατάσταση της δημοκρατίας» σε «καταπολέμηση των ναρκοτρομοκρατών», ο στόχος παραμένει ο ίδιος, δηλαδή ο έλεγχος του πετρελαίου της Βενεζουέλας. Οι μέθοδοι που ακολουθούν οι ΗΠΑ είναι γνωστές: κυρώσεις που στραγγαλίζουν την οικονομία, απειλές χρήσης βίας και επικήρυξη 50 εκατομμυρίων δολαρίων για τον πρόεδρο της Βενεζουέλας Νικολάς Μαδούρο, σαν να βρισκόμαστε στην Άγρια Δύση.
Οι ΗΠΑ είναι εθισμένες στον πόλεμο. Με τη μετονομασία του υπουργείου Πολέμου, τον προτεινόμενο προϋπολογισμό του Πενταγώνου ύψους 1,01 τρισεκατομμυρίων δολαρίων και περισσότερες από 750 στρατιωτικές βάσεις σε περίπου 80 χώρες, αυτή δεν είναι μια χώρα που επιδιώκει την ειρήνη. Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, η Βενεζουέλα αποτελεί επίμονο στόχο των ΗΠΑ για αλλαγή καθεστώτος. Το κίνητρο, το οποίο έχει διατυπώσει σαφώς ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ, είναι τα περίπου 300 δισεκατομμύρια βαρέλια πετρελαίου που βρίσκονται κάτω από τη ζώνη του Ορινόκο, τα μεγαλύτερα αποθέματα πετρελαίου στον πλανήτη.
Το 2023, ο Τραμπ δήλωσε ανοιχτά: «Όταν έφυγα από την προεδρία, η Βενεζουέλα ήταν έτοιμη να καταρρεύσει. Θα την είχαμε καταλάβει, θα είχαμε πάρει όλο αυτό το πετρέλαιο… αλλά τώρα αγοράζουμε πετρέλαιο από τη Βενεζουέλα, οπότε κάνουμε έναν δικτάτορα πολύ πλούσιο». Τα λόγια του αποκαλύπτουν την υποκείμενη λογική της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, η οποία αγνοεί εντελώς την κυριαρχία και αντίθετα ευνοεί την αρπαγή των πόρων άλλων χωρών.
Αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι μια τυπική επιχείρηση αλλαγής καθεστώτος υπό την ηγεσία των ΗΠΑ, που παρουσιάζεται με το πρόσχημα της καταπολέμησης των ναρκωτικών. Οι ΗΠΑ έχουν συγκεντρώσει χιλιάδες στρατιώτες, πολεμικά πλοία και αεροσκάφη στην Καραϊβική Θάλασσα και τον Ειρηνικό Ωκεανό. Ο πρόεδρος έχει εξουσιοδοτήσει τη CIA να διεξαγάγει μυστικές επιχειρήσεις στο εσωτερικό της Βενεζουέλας.
Στις 26 Οκωβρίου 2025, ο γερουσιαστής Λίντσεϊ Γκρέϊαμ (R-S.C.) εμφανίστηκε στο εθνικό τηλεοπτικό δίκτυο για να υπερασπιστεί τις πρόσφατες αμερικανικές στρατιωτικές επιθέσεις εναντίον βενεζουελάνικων πλοίων και να δηλώσει ότι οι χερσαίες επιθέσεις εντός της Βενεζουέλας και της Κολομβίας είναι «πραγματική πιθανότητα». Ο γερουσιαστής της Φλόριντα Ρικ Σκοτ, στον ίδιο κύκλο ειδήσεων, σκέφτηκε ότι αν ήταν ο Νικολάς Μαδούρο, θα «κατευθυνόταν προς τη Ρωσία ή την Κίνα αυτή τη στιγμή». Αυτοί οι γερουσιαστές επιδιώκουν να κανονικοποιήσουν την ιδέα ότι η Ουάσιγκτον αποφασίζει ποιος κυβερνά τη Βενεζουέλα και τι θα συμβεί με το πετρέλαιό της. Ας θυμηθούμε ότι ο Γκρέϊαμ υποστηρίζει με παρόμοιο τρόπο τον αγώνα των ΗΠΑ κατά της Ρωσίας στην Ουκρανία για να εξασφαλίσει τα 10 τρισεκατομμύρια δολάρια σε ορυκτό πλούτο που, όπως ισχυρίζεται ανόητα ο Γκρέϊαμ, είναι διαθέσιμα για να τα αρπάξουν οι ΗΠΑ.
Οι κινήσεις του Τραμπ δεν είναι κάτι καινούργιο σε σχέση με τη Βενεζουέλα. Για περισσότερα από 20 χρόνια, οι διαδοχικές αμερικανικές κυβερνήσεις έχουν προσπαθήσει να υποτάξουν την εσωτερική πολιτική της Βενεζουέλας στη βούληση της Ουάσιγκτον. Τον Απρίλιο του 2002, ένα βραχύβιο στρατιωτικό πραξικόπημα ανέτρεψε για λίγο τον τότε πρόεδρο Ούγκο Τσάβες. Η CIA γνώριζε εκ των προτέρων τις λεπτομέρειες του πραξικοπήματος και οι ΗΠΑ αναγνώρισαν αμέσως τη νέα κυβέρνηση. Τελικά, ο Τσάβες ανέκτησε την εξουσία. Ωστόσο, οι ΗΠΑ δεν έπαψαν να υποστηρίζουν την αλλαγή καθεστώτος.
Τον Μάρτιο του 2015, ο Μπαράκ Ομπάμα κωδικοποίησε μια αξιοσημείωτη νομική ονειροφαντασία. Ο Ομπάμα υπέγραψε το Εκτελεστικό Διάταγμα 13692, κηρύσσοντας την εσωτερική πολιτική κατάσταση της Βενεζουέλας «ασυνήθιστη και εξαιρετική απειλή» για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ, προκειμένου να ενεργοποιήσει τις οικονομικές κυρώσεις των ΗΠΑ. Αυτή η κίνηση έθεσε τις βάσεις για την κλιμάκωση της πίεσης από τις ΗΠΑ. Ο Λευκός Οίκος διατηρεί από τότε τον ισχυρισμό περί «εθνικής έκτακτης ανάγκης» στις ΗΠΑ. Ο Τραμπ πρόσθεσε όλο και πιο αυστηρές οικονομικές κυρώσεις κατά τη διάρκεια της πρώτης θητείας του. Εντυπωσιακά, τον Ιανουάριο του 2019, ο Τραμπ ανακήρυξε τον Χουάν Γκουαϊδό, τότε προσωπικότητα της αντιπολίτευσης, «προσωρινό πρόεδρο» της Βενεζουέλας, σαν να μπορούσε ο Τραμπ απλά να ορίσει έναν νέο πρόεδρο της Βενεζουέλας. Αυτή η τραγωδία των ΗΠΑ τελικά κατέρρευσε το 2023, όταν οι ΗΠΑ εγκατέλειψαν αυτό το αποτυχημένο και γελοίο τέχνασμα.
Οι ΗΠΑ ξεκινούν τώρα ένα νέο κεφάλαιο αρπαγής πόρων. Ο Τραμπ έχει από καιρό εκφράσει την πρόθεσή του να «κρατήσει το πετρέλαιο». Το 2019, κατά τη συζήτηση για τη Συρία, ο πρόεδρος Τραμπ είπε: «Κρατάμε το πετρέλαιο, έχουμε το πετρέλαιο, το πετρέλαιο είναι ασφαλές, αφήσαμε στρατεύματα πίσω μόνο για το πετρέλαιο». Για όσους έχουν αμφιβολίες, τα αμερικανικά στρατεύματα βρίσκονται ακόμα σήμερα στο βορειοανατολικό τμήμα της Συρίας, καταλαμβάνοντας τα πετρελαϊκά πεδία. Νωρίτερα, το 2016, σχετικά με το πετρέλαιο του Ιράκ, ο Τραμπ δήλωσε: «Το έλεγα συνεχώς και με συνέπεια σε όποιον ήθελε να ακούσει, έλεγα κρατήστε το πετρέλαιο, κρατήστε το πετρέλαιο, κρατήστε το πετρέλαιο, μην αφήσετε κανέναν άλλο να το πάρει».
Τώρα, με νέες στρατιωτικές επιθέσεις σε πλοία της Βενεζουέλας και ανοιχτές συζητήσεις για χερσαίες επιθέσεις, η κυβέρνηση επικαλείται τα ναρκωτικά για να δικαιολογήσει την αλλαγή καθεστώτος. Ωστόσο, το άρθρο 2(4) του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών απαγορεύει ρητά «την απειλή ή τη χρήση βίας κατά της εδαφικής ακεραιότητας ή της πολιτικής ανεξαρτησίας οποιουδήποτε κράτους». Καμία αμερικανική θεωρία για «πολέμους καρτέλ» δεν δικαιολογεί ούτε κατά διάνοια την επιβολή αλλαγής καθεστώτος.
Ακόμη και πριν από τις στρατιωτικές επιθέσεις, οι αμερικανικές κυρωτικές κυρώσεις λειτουργούσαν ως μηχανισμός πολιορκίας. Ο Ομπάμα δημιούργησε το πλαίσιο κυρώσεων το 2015 και ο Τραμπ το μετέτρεψε σε όπλο για να ανατρέψει τον Μαδούρο. Ο ισχυρισμός ήταν ότι η «μέγιστη πίεση» θα ενδυνάμωνε τους Βενεζουελάνους [σ.τ.μ.: να ρίξουν τον Μαδούρο]. Στην πράξη, οι κυρώσεις προκάλεσαν ευρύτατη δυστυχία. Όπως διαπίστωσε ο οικονομολόγος και γνωστός εμπειρογνώμονας σε θέματα κυρώσεων Φραντσίσκο Ροντρίγκεζ στη μελέτη του με τίτλο «Ανθρώπινες συνέπειες των οικονομικών κυρώσεων» [“Human Consequences of Economic Sanctions”], το αποτέλεσμα των αναγκαστικών μέτρων των ΗΠΑ ήταν η καταστροφική πτώση του βιοτικού επιπέδου των Βενεζουελάνων, η δραματική επιδείνωση της υγείας και της διατροφής τους και η σοβαρή βλάβη των ευάλωτων πληθυσμών.
Το καταγέλαστο ηθικό πρόσχημα σήμερα είναι η καταπολέμηση των ναρκωτικών, αλλά ο πραγματικός στόχος είναι η ανατροπή μιας κυρίαρχης κυβέρνησης, και η παράπλευρη ζημιά είναι η ταλαιπωρία του λαού της Βενεζουέλας. Αν αυτό σας ακούγεται οικείο, είναι επειδή είναι. Οι ΗΠΑ έχουν επανειλημμένα αναλάβει επιχειρήσεις αλλαγής καθεστώτος για να αποκτήσουν πετρέλαιο, ουράνιο, φυτείες μπανανών, διαδρομές αγωγών και άλλους πόρους: Ιράν (1953), Γουατεμάλα (1954), Κονγκό (1960), Χιλή (1973), Ιράκ (2003), Αϊτή (2004), Συρία (2011), Λιβύη (2011) και Ουκρανία (2014), για να αναφέρουμε μόνο μερικές από αυτές τις περιπτώσεις. Τώρα η Βενεζουέλα βρίσκεται στο στόχαστρο.
Στο εξαιρετικό της βιβλίο Covert Regime Change (2017), η καθηγήτρια Λϊντσεϊ Ο’Ρουρκ περιγράφει λεπτομερώς τις μηχανορραφίες, τις αντιδράσεις και τις καταστροφές που προκάλεσαν τουλάχιστον 64 μυστικές επιχειρήσεις αλλαγής καθεστώτος από τις ΗΠΑ κατά την περίοδο 1947-1989! Εστίασε σε αυτή την προηγούμενη περίοδο επειδή πολλά σημαντικά έγγραφα για εκείνη την εποχή έχουν πλέον αποχαρακτηριστεί. Δυστυχώς, το μοτίβο της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής που βασίζεται σε μυστικές (και όχι τόσο μυστικές) επιχειρήσεις αλλαγής καθεστώτος συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Οι εκκλήσεις της αμερικανικής κυβέρνησης για κλιμάκωση αντανακλούν μιαν απερίσκεπτη περιφρόνηση της κυριαρχίας της Βενεζουέλας, του διεθνούς δικαίου και της ανθρώπινης ζωής. Ένας πόλεμος κατά της Βενεζουέλας θα ήταν ένας πόλεμος που οι Αμερικανοί δεν θέλουν, κατά μιας χώρας που δεν έχει απειλήσει ή επιτεθεί στις ΗΠΑ, και με νομικά επιχειρήματα που δεν θα έβρισκαν αποδοχή ούτε σε φοιτητή πρώτου έτους νομικής. Η βομβιστική επίθεση σε πλοία, λιμάνια, διυλιστήρια ή στρατιώτες δεν είναι επίδειξη δύναμης. Είναι η επιτομή του γκανγκστερισμού.
