Ναι, φοβάμαι.
Και δεν είναι προβληματικό ή δειλό το να φοβάσαι…
Φοβάμαι για όλους αυτούς τους ανθρώπους που έχουν μπει στην πρώτη γραμμή, που αποκαλύπτουν και κρατούν στην επικαιρότητα τα εγκλήματα στα Τέμπη και στο Μάτι.
Φοβάμαι για τη Μαρία Καρυστιανού, το Νίκο Πλακιά, για τους επιστήμονες (χημικούς, μηχανικούς, δικηγόρους, δημοσιογράφους κ.α.) που δημοσιεύουν αναλύσεις που αντιτίθενται με τις επίσημες εκδοχές. Φοβάμαι, γιατί όχι, για την Σοφία Καλογήρου-Αποστολάκη και το Γεώργιο Αποστολάκη, για τον πραγματογνώμονα της Πυροσβεστικής Δημήτρη Λιότσιο με τις δηλώσεις του για το Μάτι (και την δήλωσή του για πιθανή δολιοφθορά στη μοτοσυκλέτα του )…
Η εξουσία δείχνει πια τα δόντια της.
Η οδός Θέμου Άννινου 29 στον Άλιμο λέει κάτι;
Ανθρώπινα και φυσικά ξεχάσαμε μετά το 1974 ότι « όταν η εξουσία βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο του λαού, διαλέγει ή τη βία ή τη βία».
Κάποια στιγμή οι λαοί κουράζονται.
Στην Ελλάδα από το 1830 ως το 1974 ήταν πάρα πολλά χρόνια για να συνεχίσει ένας λαός να είναι «εφ’ όπλου λόγχη». Κοτζαμπάσηδες και Εκκλησία στη θέση των αγάδων, τραπεζίτες Άγγλοι, Αγγλο-Γάλλοι και Ρώσοι προστάτες, δολοφονημένοι «Καποδίστριες», πόλεμοι, δικτατορίες, ξεπουλήματα, χρέη, Βάρκιζες, δικτατορίες…. Η Αριστερά κατώτερη των περιστάσεων, όταν δεν υπέγραφε την υποταγή… κάποια στιγμή «λες φτάνει, να πάρω μια ανάσα».
1974 -2008. 34 καλά χρονάκια, μην τα υποτιμούμε, μην τα κοροϊδεύουμε, μην τα λοιδορούμε.
Απλά το 2008 κάποιοι μας θύμισαν «Βάρκιζα τέλος» αλλά και «μεταπολίτευση τέλος». Η Δημοκρατία στο γυαλί και στον εκβιασμό του Χρέους. Πιο αποτελεσματικός ο γύψος. Κι αν χρειαστεί οι παλιές καλές μέθοδοι της εξουσίας πάντα εύκαιρες…
Φοβάμαι αλλά στις 26 Ιανουαρίου στη συγκέντρωση πήρα μια ανάσα. Δεν ένιωθα πιο τόσο μόνος. Δεν ήμουνα μόνος. Στις 28 Φεβρουαρίου θα φοβάμαι ακόμα λιγότερο.
