Δεν ήταν δα και κανένα μυστικό ότι στο χώρο της κοινωνικής ασφάλισης και περίθαλψης, το κεφάλαιο έχει σαν άμεσο και πρώτο στόχο να τελειώσει με όσες υποχρεώσεις του κράτους και των εργοδοτών απέμειναν.
Να φορτώσει δηλαδή σχεδόν όλο το κόστος αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης (παιδεία, υγεία, ασφάλιση κλπ ), στην ίδια τη σύγχρονη εργατική τάξη.
Γι αυτό και στο τομέα των συντάξεων διακηρυγμένο στόχο έχουν να αντικαταστήσουν τα «αναδιανεμητικά» όπως λέγονται συστήματα με τα «κεφαλαιοποιητικά», τους λεγόμενους και ατομικούς κουμπαράδες. Ξεκινούν με τις επικουρικές.
Στο χώρο της υγείας και των προνοιακών παροχών πριν ακόμα από την πανδημία αυτό είχε περιγραφεί με τη στρατηγική μελέτη : «Ευρώπη 2020 για την Ασημένια Οικονομία » (silver economy – το όνομα δόθηκε από τα …γκρίζα μαλλιά των ηλικιωμένων).
Η ίδια η Merrill Lynch εκτιμά ότι η «Ασημένια Οικονομία», η οικονομία που πουλά υπηρεσίες στους συνταξιούχους, σε παγκόσμιο επίπεδο σήμερα αξίζει περίπου τα 15 τρισ. δολάρια, γεγονός που την καθιστά την τρίτη μεγαλύτερη οικονομία παγκοσμίως!!
Αυτό είναι αναπόφευκτο να συμβαίνει αφού η αστική τάξη διεθνώς διέλυσε το θεσμό της οικογένειας, στο όνομα της οποίας μέχρι πριν λίγα χρόνια ορκιζόταν. Άλλαξε ριζικά τις συνθήκες και τους όρους εργασίας με συνέπεια οι γονείς να μην είναι σε θέση να στηρίξουν ούτε και τα παιδιά τους, πολύ δε περισσότερο τους ηλικιωμένους γονείς.
Έρχονται τότε οι φιλελεύθεροι οικονομολόγοι και προτείνουν να αναλάβει η αγορά τις τελευταίες στοιχειώδεις ανάγκες των υπερηλίκων, για όσους βέβαια μπορούν να πληρώσουν.
Δηλαδή να αναλάβουν με το αζημίωτο, διάφοροι επιχειρηματικοί όμιλοι με αντάλλαγμα βεβαίως την πενιχρή σύνταξη μαζί με το όποιο κομπόδεμα υπάρχει και ότι περιουσιακό στοιχείο κατέχεις!!
Και ξαφνικά μας προέκυψε η πανδημία που σήκωσε το σεντόνι αποκαλύπτοντας τη γύμνια και το αποτρόπαιο πρόσωπο των σχεδιασμών τους.
Ας μη κάνουμε αναφορά στους χιλιάδες θανάτους και στην τραγική εικόνα των οίκων «ευγηρίας »στην Ιταλία, στην Ισπανία και σε όλη την «αναπτυγμένη» Ευρώπη και στο τι αντιμετώπισαν εκεί αβοήθητοι οι ηλικιωμένοι και υπέργηροι ασθενείς!
Στη χώρα μας 6 μήνες από την έναρξη της πανδημίας έπρεπε να συμβούν οι δεκάδες θάνατοι σε δομές στον Εύοσμο, στο Ασβεστοχώρι , στο Βύρωνα, στο Μαρούσι, στο Μοσχάτο, στο Περιστέρι κλπ για να αποκαλυφθεί το πρόβλημα!!
Και ενώ τα στοιχεία καταγράφουν περισσότερους από 450.000 ηλικιωμένους πάνω των 75 ετών που όπως καταλαβαίνουμε όλοι είναι και αυτοί που έχουν αυξημένες ανάγκες ιατρικής φροντίδας, η Π.Ε.Μ.Φ.Η ( Πανελλήνια Ένωση Μονάδων Φροντίδας Ηλικιωμένων) έχει στο ενεργητικό της καταγεγραμμένες μόνο 95 ιδιωτικές κλειστές μονάδες φροντίδας.
Είναι γνωστό όμως ότι υπάρχουν πάνω από 300 παρόμοιες μονάδες για ηλικιωμένους (κερδοσκοπικές και μη κερδοσκοπικές), δυναμικότητας έως και 30.000 κλινών, που λειτουργούν στη χώρα μας και στις δομές αυτές «φιλοξενούνται» περί τους 25.000 ηλικιωμένοι ενώ λέγεται ότι εργάζονται σ’ αυτές πάνω από 20.000 εργαζόμενοι.
(Στην πραγματικότητα κανείς δεν ξέρει το εύρος της μαύρης εργασίας στους χώρους αυτούς, αλλά και κανείς δεν ενδιαφέρεται για αυτό!)
Στην απουσία κάθε μέριμνας και μέτρων ασφάλειας και στις σοβαρότατες ελλείψεις μέσων και προσωπικού συνηγορεί και το τραγικό αλαλούμ που υπάρχει στην αδειοδότηση και λειτουργία τους αφού η νομοθεσία επιτρέπει σε κάθε ιδιώτη, στην Εκκλησία, σε Σωματεία, σε φιλανθρωπικά ιδρύματα κλπ να δημιουργούν παρόμοιες δομές ανεξέλεγκτα!
Επειδή το εκμεταλλευτικό σύστημα πορεύεται μέσα από τις δομικές αντιθέσεις του, έχει κάνει την έντονη εμφάνισή του τελευταία (όχι τυχαία) και ένα απαράδεκτο, φαινόμενο κοινωνικού Δαρβινισμού. Αυτό χοντρικά λέει ότι οι άνθρωποι της 3ης ηλικίας (αφού τους έστυψαν και πήραν ότι είχαν στα ταμεία αλλά ακόμα και στα στρώματά τους!) δεν είναι αρκούντως «αξιοποιήσιμοι», δηλαδή δεν μπορούν να αποδώσουν υψηλό ποσοστά κέρδους στις επενδεδυμένες παροχές υγείας. Αποτελούν λοιπόν δυσβάστακτο βάρος για την κοινωνία, ζουν σε βάρος της νέας γενιάς, υπάρχουν ως κόστος και ας …. αφήσουμε τη «διασπορά της αγέλης» να το λύσει!!!!
Το συνδικαλιστικό κίνημα αλλά και το κίνημα των συνταξιούχων πρέπει μαζί με τα άλλα αιτήματα του να διεκδικήσει και να απαιτήσει:
Κάθε εργαζόμενος της τρίτης ηλικίας να έχει τη δυνατότητα εισόδου σε μια υψηλού επίπεδου ασφαλή δομή Μ.Φ.Η.(Μονάδα Φιλοξενίας Ηλικιωμένων), με ευθύνη του κράτους, ανεξάρτητα από το ύψος της σύνταξης του.
Σήμερα στην εποχή της πανδημίας οι μονάδες αυτές θα πρέπει να λειτουργούν σαν μικρά νοσοκομεία παρέχοντας πλήρη νοσηλευτική και ιατρική φροντίδα με όλα τα μέτρα προφύλαξης, που θα ελέγχονται από τοπικές επιτροπές με συμμετοχή όχι μόνο γιατρών και νοσηλευτών αλλά και συνδικαλιστικών και άλλων τοπικών φορέων.
Με ευθύνη του Κράτους πρέπει να πιστοποιηθούν όλες οι Μ.Φ.Η. για το αν διαθέτουν τις κατάλληλες υλικοτεχνικές υποδομές, το κατάλληλο και ασφαλές περιβάλλον και το έμπειρο προσωπικό, ώστε να είναι σε θέση να παρέχουν ολοκληρωμένη φροντίδα και κάλυψη των αναγκών των φιλοξενούμενών τους, που μπορεί να είναι :
• Μη αυτοεξυπηρετούμενοι ηλικιωμένοι οι οποίοι έχουν υποστεί απώλεια της σωματική τους αυτονομίας και δεν είναι δυνατόν να μένουν στο σπίτι.
• Ηλικιωμένοι με απώλεια της ψυχικής αυτονομίας τους.
• Ηλικιωμένοι που βρίσκονται σε φάση ανάρρωσης, ή αποκατάστασης, ή σε μετεγχειρητική ή μετανοσοκομειακή κατάσταση.
Πρέπει να μπορούν να καλύπτουν ανάγκες όπως:
• Νοσηλευτική φροντίδα και υποστήριξη όλο το 24ωρο.
• Παροχή βοήθειας σε καθημερινές πράξεις αυτοσυντήρησης.
• Συστηματική ιατρική παρακολούθηση.
· Μέριμνα για ιατρικές εξετάσεις, μεταφορά στο νοσοκομείο.
· Υπηρεσίες αποκατάστασης και αποθεραπείας.
· Χορήγηση φαρμάκων και υπενθύμιση για τη λήψη τους.
Συμπερασματικά τα θέματα της υγείας , περίθαλψης, σύνταξης κ.λ.π., είναι ζητήματα που έχουν ιδεολογική (με την έννοια της ανθρώπινης ύπαρξης) αλλά και πολιτική διάσταση. Είναι λοιπόν συνεχώς διακυβευόμενα στη ταξική κοινωνία που ζούμε.
Οι όποιες κατακτήσεις δεν είναι δεδομένες, το αντίθετο μάλιστα. Απαιτείται ενότητα και επιμονή γιατί τα αιτήματα για μια αξιοπρεπή ζωή δεν θα λυθούν μόνο με μια μάχη, αλλά σε ένα μακρόχρονο πόλεμο.
Αυτός ο πόλεμος έχει ( ή πρέπει να έχει) στρατηγικούς στόχους και επομένως έχει όλα εκείνα τα στοιχεία όχι τακτικών κινήσεων αλλά μακροπρόθεσμης ιδεολογικής πολιτικής και οργανωτικής προετοιμασίας των αντιπάλων για την διεξαγωγή του.
ΥΓ: Πολύ κακά γεράματα θα έχουν οι σημερινοί 40 -50 αρηδες, αν δεν συμβεί κάτι να ανατρέψει την κατάσταση, επισημαίνει ακόμα και ο ΟΟΣΑ και το αναδημοσιεύει το ΒΗΜΑ!!!
Συγκεκριμένα, σημειώνει ότι “όσοι γεννήθηκαν από τη δεκαετία του 1970 και εντεύθεν θα βρεθούν αντιμέτωποι με «δραματικές καταστάσεις » όταν θα φθάσουν στην τρίτη ηλικία“!!
Ας το πάρουν αυτό υπ’ όψιν τους και οι νεότεροι συνάδελφοι και ας αποφασίσουν να διεκδικήσουμε όλοι μαζί, αξιοπρεπή γεράματα ….
(*) Φυσικός, συνταξιούχος εκπαιδευτικός, πρόεδρος της Ε.Ε. της Π.Ε.Σ.ΕΚ.
