Βούιξε, πριν λίγες ημέρες η χώρα για τη ντροπιαστική δήλωση του Δημάρχου Ζακύνθου Αρετάκη στο αίτημα δημοτικού συμβούλου να προσληφθούν στη Δημοτική Εταιρεία Ύδρευσης άτομα με αναπηρία μέσω επιδοτούμενων προγραμμάτων του ΟΑΕΔ, σύμφωνα με τα όσα ορίζει η κείμενη νομοθεσία. Ο Δήμαρχος και Πρόεδρος της Δημοτικής Επιχείρησης στην ανωτέρω πρόταση αντέδρασε αναφέροντας «Με επιδοτούμενους και με ανθρώπους που δεν μπορούν να δουλέψουν, σακατεμένους, θα πάει μπροστά η ΔΕΥΑΖ, έτσι; Με σακατεμένους θα πάει μπροστά η ΔΕΥΑΖ, έτσι; Με αυτούς θα πάει μπροστά η ΔΕΥΑΖ;» Ξέρει τι λέει ο Δήμαρχος!! Εμ πως θα πάει μπροστά μια δημοτική επιχείρηση που λειτουργεί πλέον με τα σκληρά ιδιωτικά κριτήρια της ελεύθερης αγοράς;
Το θεσμικό πλαίσιο της χώρας, δεκαετίες τώρα, κινούνταν μεταξύ υποχρεωτικών προσλήψεων ατόμων με αναπηρία που αναλογούσε σε ένα μικρό ποσοστό των εργαζομένων που απασχολούνταν σε επιχειρήσεις άνω των 50 ατόμων (μεγάλες επιχειρήσεις, βιομηχανίες , τράπεζες κ.α.) και στην πρόσληψη εργαζομένων με αναπηρία μέσω επιδοτούμενων προγραμμάτων του ΟΑΕΔ για ευπαθείς ομάδες (άτομα με αναπηρία, απεξαρτημένοι κ.α.), που , επίσης, αφορούσαν τους εργοδότες του ιδιωτικού τομέα. Οι δημοτικές επιχειρήσεις εντάσσονταν σε καθεστώς ημιδημόσιο και χρησιμοποιήθηκαν από το κεντρικό και τοπικό κράτος για να ανοίξει ο δρόμος προς τη λειτουργία της τοπικής αυτοδιοίκησης με αμιγώς ιδιωτικά κριτήρια. Είναι προφανές λοιπόν ότι ένας από τους στόχους αυτών που νομοθετούσαν και σχεδίαζαν πολiτικές για την αναπηρία ήταν και παραμένει το δέσιμο των φτωχών αναπήρων στο άρμα των ψηφοφόρων του εκάστοτε δημάρχου που εκπροσωπεί τις αστικές πολίτικές δυνάμεις.
Μεγάλη δεξαμενή ψήφων, λοιπόν οι εγγεγραμμένοι μακροχρόνια άνεργοι με κάποια μορφή αναπηρίας. Το «παραμύθι» των μαζικών προσλήψεων από τις δημοτικές επιχειρήσεις ανακαλύφθηκε το 2004 με το περίφημο διάταγμα Παυλόπουλου, το οποίο έδινε τη δυνατότητα στους εργαζόμενους με διαδοχικές συμβάσεις ορισμένου χρόνου μικρής διάρκειας και βάσει συγκεκριμένων κριτηρίων να διεκδικήσουν τη μετατροπή των συμβάσεων τους σε αορίστου χρόνου. Είναι προφανές ότι οι δήμοι βρέθηκαν προ εκπλήξεως, μην περιμένοντας ότι στο Π.Δ. Παυλόπουλου θα εντάσσονταν, σε απαίτηση του αναπηρικού κινήματος, που αγωνίζονταν για την ισότιμη ένταξή των αναπήρων στην εργασία, και οι προσληφθέντες ανάπηροι μέσω των επιδοτούμενων προγραμμάτων ΟΑΕΔ.
Εάν ψάξει κάποιος στις ειδήσεις εκείνης της εποχής, από το 2004 έως 2010, στον τοπικό τύπο κάθε ΟΤΑ ή και σε μεγάλες κεντρικές εφημερίδες θα ανακαλύψει σωρεία τέτοιων γεγονότων. Εκτεταμένη ήταν επίσης τη δεκαετία του 2000 και η λογική να καθυστερούν να πληρώνουν τους μισθούς των εργαζομένων με αναπηρία, παρόλο που εισέπρατταν σε συγκεκριμένο χρόνο ζεστό κρατικό χρήμα από τα ταμεία του ΟΑΕΔ.. Εργαζόμενοι με αναπηρία δούλευαν απλήρωτοι με τα χρήματα να χάνονται κάπου σε κάποια άλλα έργα του Δήμου ή σε τράπεζες για τοκισμό!
Εν κατακλείδι οι ντροπιαστικοί χαρακτηρισμοί που ξεστόμισε ο Δήμαρχος Ζακύνθου Αρετάκης είναι απότοκοι μια κοινωνίας, που όταν βολεύει το πολιτικό αστικό σύστημα διατυμπανίζει δικαιωματικές διακηρύξεις όπως η Σύμβαση των δικαιωμάτων ατόμων με αναπηρία του ΟΗΕ, η οποία ενσωματώθηκε στο εθνικό θεσμικό πλαίσιο 2 ημέρες πριν από τις εκλογές του έτους 2012, την εποχή συγκυβερνήσεων και οργίου καταστολής εργατικών και λαϊκών αγώνων . Ιδιαίτερη χρονική περίοδος για τους βουλευτές του αστικού πολιτικού συστήματος να βγάζουν διθυραμβικούς λόγους για τη Σύμβαση, η οποία αναμφισβήτητα αποτελεί σπουδαίο κείμενο από τη μεριά της δικαιωματικής προσέγγισης για την αναπηρία σε μία προσπάθεια να σπάσουν η ιατροκεντρική αντίληψη για την αναπηρία, και κάθε λογής στερεότυπα, φόβοι έως και ακροδεξιές θεωρίες ευγονικής, που βγήκαν στην επιφάνεια με την άνοδο της εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης «Χρυσή Αυγή». Το αστικό πολιτικό προσωπικό ξέρει καλά να κουλαντρίζει τους αδύναμους με το μαστίγιο και το καρότο. Από τη μία μεριά κραδαίνοντας διακηρύξεις, και από την άλλη στοχοποιοώντας τους αναπήρους με τη γνωστή ιστορία των «αναπήρων μαϊμού», στην οποία, όλως τυχαίως, εμπλέκονται όλοι οι γνωστοί άγνωστοι γραμματείς και φαρισαίοι.
Και δεν είναι μόνο οι κατάπτυστες απαξιωτικές ντροπιαστικές δηλώσεις του Δημάρχου Ζακύνθου. Είναι και η τοποθέτηση της συμβούλου, που πρότεινε την πρόσληψη των ατόμων με αναπηρία με το αιτιολογικό ότι βρίσκονται λίγο πριν τη συνταξιοδότησή τους! Δηλώσεις και διαξιφισμοί μέσα στο Δημοτικό Συμβούλιο, που δείχνουν πόσο διάχυτες είναι ακόμα σε αυτούς που υπηρετούν τις πολιτικές του νεοφιλελευθερισμού και της βαρβαρότητας οι φιλανθρωπικές αντιλήψεις για την αναπηρία.
Οι άνθρωποι με αναπηρία δεν διεκδικούν προγράμματα φιλανθρωπίας για τη συμπλήρωση των ενσήμων τους. Διεκδικούν πολιτικές ουσιαστικές που ποτέ δεν εφαρμόστηκαν και ασφαλώς καταστρατηγήθηκαν με πρόσχημα την οικονομική κρίση, που έπληξε και πλήττει τα πιο φτωχά στρώματα του πληθυσμού.
Διεκδικούν συντάξεις για αξιοπρεπή ζωή και δημόσιο σύστημα παροχών πρόνοιας και υγείας. Οι πρώτες συντάξεις αναπηρίας με το νέο συνταξιοδοτικό σύστημα, που βασίζεται στους πρώτους μνημονιακούς νόμους Παπακωνσταντίνου και Λοβέρδου έχουν εκδοθεί και αφορούν σε συντάξεις μερικής αναπηρίας. Συντάξεις της ντροπής του ποσού των 130ευρώ. Όσο για το αίτημα της επανένταξης των ατόμων με αναπηρία σε νέα θέση εργασίας μετά την εκδήλωση της αναπηρίας ή χρόνιας πάθησης τους αποτελεί άπιαστο όνειρο, ειδικά στις εποχές που « οι Δυνατοί μιλούν για καιρούς δοξασμένους και πάλι» όπως συνηθίζουν.
