Οι μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις στην Αθήνα, σε όλη την Ελλάδα και στο εξωτερικό της 28ης Φεβρουαρίου, είναι ασύλληπτες για τον ξεχωριστό ανθρώπινο νου, σε όγκο, μηνύματα και περιεχόμενο. Γιατί μίλησε ο συλλογικός νους, η συλλογική θέληση, η συλλογική ψυχή. Μίλησε ο λαός.
Οι συγκεντρώσεις είναι από κάθε άποψη ιστορικές.
Ο λαός έβγαλε το αμετάκλητο πόρισμά του: Η κυβέρνηση Μητσοτάκη είναι καταδικασμένη μπροστά στο δικαστήριο της Ιστορίας. Έχει ήδη ηττηθεί, είναι θέμα χρόνου η απόσυρσή της.
Οι βάρβαρες επιθέσεις των Πραιτόρων του Χρυσοχοΐδη, με τη βοήθεια αφενός του βαθέος κράτους, αφετέρου των χρήσιμων ηλίθιων και με την κάλυψη του μιντιακού υπερκράτους, αυτή τη φορά, δεν θα μπορέσουν να κρύψουν τον όγκο και τα μηνύματα των συγκεντρώσεων. Γιατί ήμασταν όλοι εκεί. Οι επιθέσεις αυτές είναι η απόδειξη μιας κυβέρνησης σε πανικό.
Στο επόμενο διάστημα, θα κριθούν πολλά. Θα κριθεί εάν θα επιστρέψουμε στην “κανονικότητα” του κοινοβουλευτισμού και της αποκλιμάκωσης ή αν θα κλιμακωθεί ο αγώνας στις πλατείες και στους χώρους δουλειάς με νέους ανώτερους όρους και διεκδικήσεις.
Το λαϊκό κίνημα πρέπει και μπορεί να αποφύγει την ενσωμάτωση στο κοινοβουλευτικό παιγνίδι της σικέ αντιπολίτευσης ΠΑΣΟΚ – ΣΥΡΙΖΑ – ΝΕ.ΑΡ. Με τη σχεδιαζόμενη πρόταση δυσπιστίας του ΠΑΣΟΚ, η οποία αποτελεί ουσιαστικά δώρο με προδιαγεγραμμένο αποτέλεσμα υπέρ μιας κυβέρνησης που έχει ήδη κλονισθεί. Πρέπει και μπορεί να μην “τσιμπήσει” στη συστημική Ακροδεξιά που ψαρεύει στα θολά νερά.
Επιστρέφουμε στις επιχειρήσεις, στα εργοστάσια, στις σχολές, στα σχολεία, στις γειτονιές για να προετοιμάσουμε, μαζί με τον κόσμο του αγώνα, της εργασίας, της μαχόμενης Αριστεράς, την επόμενη κεντρική μάχη.
Κλιμάκωση, τώρα, σημαίνει ότι πλάι στην επιμονή για τα πάνδημα αιτήματα ενάντια στη συγκάλυψη, για δικαίωση και δικαιοσύνη, χρειάζεται να ανέβει πιο ψηλά και να αρχίζει να γίνεται κυρίαρχο το αίτημα να περάσουν οι σιδηρόδρομοι στα χέρια του λαού. Να περάσουν στο δημόσιο τώρα -και όχι στη Δευτέρα Παρουσία. Χωρίς αποζημίωση. Με νέους όρους, όχι με τους παλιούς, του διεφθαρμένου κράτους. Με τους όρους του εργατικού κοινωνικού ελέγχου, από τους ίδιους τους εργαζόμενους, από τον κόσμο της επιστήμης και από τις κοινωνικές οργανώσεις. Με μαζικές προσλήψεις και νέους ανθρώπινους μισθούς και όρους εργασίας. Γιατί αποδείχτηκε ότι η ιδιωτικοποίηση και το κέρδος δολοφονούν. Ασφαλείς και σύγχρονοι σιδηρόδρομοι σημαίνει δημόσια και ενιαία επιχείρηση που θα κινείται με σκοπό τις ανθρώπινες ανάγκες. Και όχι με σκοπό το κέρδος που αντιμετωπίζει την ασφάλεια ως περιττό κόστος.
Με πίστη και ενότητα, το αίτημα αυτό μπορεί να μετατραπεί σε αίτημα συγκέντρωσης τεράστιων δυνάμεων που θα το διεκδικήσουν έμπρακτα, μαζικά, αποφασιστικά.
Αυτό είναι το αίτημα αιχμή, το αίτημα πολιορκητικός Κριός που μπορεί να σπάσει τη μακρόχρονη νεοφιλελεύθερη επίθεση και το πλέγμα του ευρωμνημονιακού καθεστώτος.
Αυτό είναι το αίτημα – κρίκος που μπορεί να σύρει όλη την αλυσίδα ενός σύγχρονου προγράμματος, από τις αριστερές, αντικαπιταλιστικές και κομμουνιστικές πρωτοπορίες του λαού για όλο το λαό, ανάλογα με την κλιμάκωση και την εξέλιξη των μαζικών αγώνων. Που θα συνδυάζει το σημερινό αίτημα για δικαιοσύνη, με τη δημοκρατία, το μισθό και τη σύνταξη, τα δημόσια αγαθά, τη δημόσια υγεία και παιδεία, το περιβάλλον, τα γυναικεία και έμφυλα αιτήματα, τον πόλεμο και την ειρήνη.
Ένα πρόγραμμα που σε τελική ανάλυση θα κρίνει τη στάση του κινήματος προς όλες τις πολιτικές δυνάμεις, προς κάθε κυβέρνηση.
Δημιουργώντας έτσι τους πραγματικούς όρους για μια πραγματική ανατροπή που θα δραπετεύσει αυτή τη φορά από τα χαρτιά των μικρών επαναστατικών οργανώσεων για να μετασχηματιστεί σε πραγματικό κίνημα ανατροπής της ισχύουσας κατάστασης. Εδώ θα αναγεννηθεί ο νέος κομμουνισμός που έχει ανάγκη η εποχή μας.
Η Ιστορία αρχίζει να αντιστρέφεται. Ο δεκαετής κύκλος της ήττας κλείνει. Ανοίγει ένας καινούριος κύκλος πολύ ανώτερων, πιο ριζοσπαστικών, πιο εργατικών αναμετρήσεων που τρέφονται από την φανερή εξάντληση των όρων της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, από τις κρίσεις και τις τεράστιες αντιθέσεις αυτού του συστήματος.
Εξοπλισμένοι με την πείρα της προηγούμενης δεκαετίας απαιτείται, σε αυτές τις συνθήκες, να ανοίξουμε έναν καινούριο δρόμο για το κίνημα της εργατικής τάξης και όλου του κόσμου της εργασίας. Έναν καινούριο δρόμο για τη μαχόμενη και ανατρεπτική Αριστερά, έναν δρόμο που θα συνδυάζει πρωτότυπα την ενότητα με την ανατροπή. Αποφεύγοντας την ενσωμάτωση στους κοινοβουλευτικούς κυβερνητικούς δρόμους, από τη μια πλευρά και την κομματική αυτοπεριχαράκωση, από την άλλη.
Ο δρόμος αυτός είναι μακρύς και δύσκολος. Πρόκειται για έναν αγώνα διαρκείας. Με πολλές καμπές. Αλλά αξίζει να τον βαδίσουμε. Αυτή τη φορά μπορούμε να νικήσουμε.
