Αξίζει να διαβαστεί από όλους και όλες η συνέντευξη του Προκόπη Παυλόπουλου στην (χθεσινή) Καθημερινή της Κυριακής 15 Ιούνη 2025, του Προέδρου της Δημοκρατίας στην κρισιμότερη περίοδο των τελευταίων είκοσι χρόνων για το μέλλον του ελληνικού λαού.
Η συνέντευξη μιλά για την περίοδο από την εκλογή του, τον Ιανουάριο του 2015 μέχρι τον Ιούλιο του ίδιου έτους. Όταν αυτός, μαζί με τον Αλ. Τσίπρα και όλους τους τότε αρχηγούς των κοινοβουλευτικών κομμάτων, προχώρησαν σε ένα κανονικό κοινοβουλευτικό πραξικόπημα. Με το οποίο έθαψαν το ηρωικό «Όχι» του ελληνικού λαού στα υπόγεια του Προεδρικού Μεγάρου. Για να προχωρήσουν στο τρίτο μνημόνιο που αποτέλεσε το οριστικό χτύπημα στο εργατικό και λαϊκό εισόδημα και, κυρίως, την τελειωτική διάλυση των ελπίδων που γέννησαν οι λαϊκοί αγώνες.
Για τον Αλ. Τσίπρα, που τώρα θέλει να ξαναβγεί από το χρονοντούλαπο της Ιστορίας για να παίξει ξανά «ιστορικό ρόλο», και για όλη την τότε ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, αξίζει να χαραχτεί καλά στο μυαλό μας η μαρτυρία του Πρ. Παυλόπουλου:
«Όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν εννοούσε ότι θα βγάλει την Ελλάδα από την ΕΟΚ και αξιοποίησε ως επιχείρημα και την παρουσία του Κωνσταντίνου Καραμανλή στην Προεδρία της Δημοκρατίας, έτσι και ο Τσίπρας, φυσικά τηρουμένων των αναλογιών και λαμβάνοντας υπόψη τις διαφορές των εποχών, δεν ήθελε να βγάλει την Ελλάδα από την Ευρωζώνη και ο τελικός χειρισμός του «ακούμπησε» και στην Προεδρία της Δημοκρατίας. Και οι δύο πρωθυπουργοί είχαν εξαρχής μέσα τους τη στάση και τη θέση ότι ένα τέτοιο διακύβευμα δεν θα υπάρξει».
Με άλλα λόγια, ο Αλ. Τσίπρας άλλα έλεγε στον ελληνικό λαό και άλλα εννοούσε, ενώ διαβεβαίωνε κρυφά την ελληνική και ξένη ιθύνουσα τάξη ότι το «καμιά θυσία για το ευρώ» δεν το εννοεί σε κάθε περίπτωση. Το πρόβλημα δεν είναι κυρίως ο χαρακτήρας του. Το πρόβλημα είναι οι προγραμματικές αμφισημίες γύρω από την Ευρωπαϊκή Ένωση του προγράμματος του κόμματός του.
Ας κρατήσουμε καλά στο μυαλό μας αυτή τη μαρτυρία για να θυμόμαστε ότι δεν πρέπει να είμαστε ευκολόπιστοι σε τέτοιου είδους αριστερούς ηγέτες, στις «δημιουργικές ασάφειες» των προγραμμάτων τους, στις έξυπνες ατάκες, στις μιντιακές κινήσεις εντυπωσιασμού και να κοιτάμε διαρκώς τα έργα τους πίσω από τα λόγια.
Αυτοί είναι και οι λόγοι που έχουν πέσει σε ανυποληψία, μεγαλύτερη ή μικρότερη, όλα τα θραύσματα που προέκυψαν από την κυβερνώσα Αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ. Το χειρότερο είναι ότι δεν εννοούν να το καταλάβουν, και συνεχίζουν, άλλοι να γίνονται ακόμη πιο ευρωλάγνοι και συστημικοί και άλλοι να ελπίζουν ακόμη ότι μπορεί η ευρωδικτατορία να αλλάξει από τα μέσα. Το παράδοξο είναι ότι τώρα τους ακολουθούν και κάποιοι που μιλούν ακόμη στο όνομα της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
Να θυμόμαστε όλα όσα λέει ο Πρ. Παυλόπουλος, ειδικά τώρα, που ο Αλ. Τσίπρας ετοιμάζεται να φορέσει κοστούμι και γραβάτα, για να κάνει το κόμμα που τόσο έχει ανάγκη η αστική τάξη, αφού προηγουμένως πήρε την έγκριση από το Δημοκρατικό κατεστημένο των ΗΠΑ και την Γουόλ Στριτ Τζέρναλ, από τον Πάπα, και από τους εγχώριους μεγιστάνες Μαρινάκη και Αλαφούζο, φυσικά και τον Βαρδινογιάννη. Το μαρτυρούν εξάλλου οι αγιογραφίες για τον ώριμο ηγέτη που κοσμούν τα έντυπά τους.
Για τον Δ. Κουτσούμπα και την ηγεσία του ΚΚΕ, που αισθάνεται δικαιωμένη μόνο και μόνο γιατί απέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ, αξίζει να βγάλει ο λαός συμπεράσματα από την μαρτυρία του Π. Παυλόπουλου, για τη στάση του γενικού γραμματέα στη σύσκεψη θαψίματος του “Όχι”. Λέει ο Πρ. Παυλόπουλος:
«Αλλά η κορυφαία δήλωση έγινε από τον Δημήτρη Κουτσούμπα, ο οποίος εντυπωσίασε και τη Μέρκελ. Ο Κουτσούμπας είπε δημοσίως: «Εμείς είμαστε εναντίον της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά όταν μπαίνεις σε έναν Οργανισμό όπως είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, δεν φεύγεις με αυτόν τον τρόπο». Ό,τι καλύτερο μπορούσε να περιμένει ένας Πρόεδρος Δημοκρατίας από ένα κομμουνιστικό κόμμα».
Γνωρίζαμε, βεβαίως, παρόμοιες δηλώσεις του γ.γ. της ΚΕ του ΚΚΕ. Αλλά δεν παύει να σε κυριεύει η θλίψη αλλά και η οργή όταν διαπιστώνεις την χαιρεκακία των κορυφαίων εκπροσώπων του ελληνικού κεφαλαίου για αυτήν την υπηρεσία που τους προσέφερε ο Δ. Κουτσούμπας και η ηγεσία του ΚΚΕ.
Βαθιά ευγνωμονούσα η αστική τάξη της χώρας μας σε αυτήν την ηγεσία, την επιβραβεύει με φιλικά χτυπήματα στην πλάτη σε κάθε ευκαιρία, ενώ επιφυλάσσει τα ΜΑΤ και τις απολύσεις σε κάθε γνήσιο εργατικό ή νεανικό αγώνα των μελών του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Και όταν αυτός ξεφεύγει, τραβούν το αυτί της ηγεσίας για να επιβάλει σιωπητήριο, όπως έγινε με τις καταλήψεις των πανεπιστημίων ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, στις οποίες συμμετείχε η ΚΝΕ.
Το έργο αυτό συνεχίζεται και σήμερα. Η πεισματική άρνηση του ΚΚΕ και ο πόλεμος που έχει ανοίξει ενάντια στο αίτημα για το πέρασμα στο δημόσιο με νέους κοινωνικούς όρους των επιχειρήσεων που παράγουν δημόσια αγαθά, όπως οι σιδηρόδρομοι, είναι και πάλι «ό,τι καλύτερο μπορεί να περιμένει από ένα κομμουνιστικό κόμμα» η αστική τάξη.
Μετά από καμιά τριανταριά χρόνια μπορεί η επόμενη ηγεσία του ΚΚΕ να κάνει αυτοκριτική για τα τωρινά αριστερίστικα λάθη της, όπως κάνει τώρα για τα δεξιά οπορτουνιστικά λάθη των δεκαετιών του 1980 – 90 και τις αστικές συγκυβερνήσεις της. Μέχρι τότε μπορούμε να τιμούμε την ιστορία μας και να οργανώνουμε συναυλίες…
Ας κρατήσουμε λοιπόν καλά στο μυαλό μας και αυτή την μαρτυρία του Π. Παυλόπουλου για το ΚΚΕ για να θυμόμαστε ότι, όταν ακούμε υπεραριστερές τοποθετήσεις, επαναστατικές φράσεις και αντικαπιταλιστικές κορώνες, για κομμουνιστικά κόμματα παντός καιρού και οργανώσεις πολύ σφιχτές, καλό είναι να αναρωτιόμαστε εάν αποτελούν αριστερό φλας για δεξιές στην ουσία πρακτικές. Και αυτόν τον δρόμο, δυστυχώς τώρα, τον ακολουθούν πολλά μικρά ΚΚΕ.
Η εποχή μας είναι συγκλονιστική. Εμπεριέχει όλες τις δυνατότητες καταστροφής του πλανήτη και πρωτόγνωρες επαναστατικές δυνατότητες για τη σωτηρία του και για τη χειραφέτηση της μισθωτής εργασίας και όλης της ανθρωπότητας με την μετάβαση προς μια νέα κομμουνιστική κοινωνία.
Αυτή η εποχή, η εργατική τάξη και οι νέες γενιές αυτής της εποχής, δεν έχουν ανάγκη από μια τέτοια Αριστερά. Χρειάζονται και θα δημιουργήσουν μιαν άλλη. Μια Αριστερά ταυτόχρονα ανατρεπτική κι ενωτική. Που θα πάει τα «Όχι» της μέχρι το τέλος.
