Αστικές αβεβαιότητες
Οι ήττες της Ελληνικής αστικής τάξης στους ενδοκαπιταλιστικούς ανταγωνισμούς στο εσωτερικό της ευρωπαϊκής ένωσης και σε περιφερειακό επίπεδο ειδικά την περίοδο 2010- 2017 αλλά και τα τελευταία χρόνια συνοδεύτηκαν από ισχυρή πολιτική αμφισβήτηση στο εσωτερικό της χώρας είτε από αριστερά είτε από δεξιά.
Στα πλαίσια αυτά τα αστικά επιτελεία ξέρουν πως εντός ολίγου θα βρεθούν απέναντι στο κυβερνητικό πρόβλημα.
Με δεδομένη την απλή αναλογική είναι αναγκασμένοι να δώσουν λύση στο σχηματισμό συμμαχικής προφανώς κυβέρνησης.
Αλλά μεταξύ ποιων;
Μια συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΝΔ θάταν μια λύση αν δεν περιείχε τους ορατούς πλέον κινδύνους ανεπιθύμητης πολιτικής ενδυνάμωσης της ακροδεξιάς – αλλά και σχετικής στην κατάσταση που βρίσκεται- παγίωσης ή και ενδυνάμωσης της κομμουνιστικής αριστεράς. Τα αποτελέσματα της συγκυβέρνησης ΝΔ -ΠΑΣΟΚ δεν συνηγορούν σε αυτή την προοπτική. Οι συνέπιες θα ήταν απρόβλεπτες.
Αυτά τα γεγονότα έχουν επιφέρει διαφοροποιήσεις στην τακτική της με στόχο να προσαρμοστεί στην πολιτική συγκυρία που προέκυψε.
Δύναμή της η προσαρμογή στη νέα πραγματικότητα
Η παραδοχή της σχετικά αδύναμης πολιτικής θέσης στην οποία βρέθηκε κυρίως την περίοδο 2010 – 2017 την οδήγησε να παραμερίσει προσωρινά τις εσωτερικές της αντιθέσεις και να εμφανίζεται ενιαία στον ταξικό πολιτικό ανταγωνισμό στο εσωτερικό της χώρας.
Αναζητά νέες δυνάμεις από την αφαίμαξη του ταξικού της αντιπάλου.
Επιχειρεί να κλείσει όποια χαραμάδα ή πολιτικό κενό θα μπορούσαν να δημιουργήσουν εσωτερικές της αντιπαραθέσεις. Τα ισχυρότερα τμήματά της – με διεθνή παρουσία και ερείσματα- επιθυμούν και έχουν επιβάλει στην παρούσα φάση την ενότητα – παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις- της τάξης τους υπό την ηγεμονία τους. Έχουν ισχυρούς αντιπάλους στο εξωτερικό και αδύναμους στο εσωτερικό της χώρας.
Με κάθε μέσο επιχειρούν να εκμεταλλευτούν και να δράσουν στην παρούσα συγκυρία.
Το θέατρο του πολιτικού ανταγωνισμού, με τη μορφή του δικομματισμού του οποίου γίναμε μάρτυρες στη διάρκεια του μεγαλύτερου χρονικού διαστήματος της μεταπολεμικής περιόδου, έχει εγκαταλειφθεί ως η καταλληλότερη μορφή διακυβέρνησης της χώρας.
Το φαινόμενο εμφανίζεται και σε πολλές Ευρωπαϊκές χώρες όπου πολιτικά κόμματα τα οποία αντιδικώντας εναλλάσσονταν στην κυβερνητική εξουσία κατέληξαν να συγκυβερνούν. Τη δυνατότητα αυτή βοήθησε η νεοφιλελεύθερη μετάλλαξη της διεθνούς Σοσιαλδημοκρατίας η οποία την κατέστησε κόμμα άνευ ιδιαίτερης πολιτικής αξίας και συνετέλεσε σε αυτήν την εξέλιξη.
Αυτό συνέβη και στην Ελλάδα. ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ αρνήθηκαν – σε διαφορετικούς χρόνους- τον ριζοσπαστικό τους λόγο και έγιναν βοηθητικά εργαλεία στην άσκηση της αστικής πολιτικής.
Περιορίζονται έτσι οι εσωτερικές τριβές στην άσκηση της αστικής πολιτικής οι οποίες πολλές φορές έδιναν πολιτικά στηρίγματα σε εργατικούς αγώνες με στόχο την προσκόμιση ίδιων κομματικών ωφελημάτων.
Σε αυτή τη βάση πλέον στήνεται και επανδρώνεται το πολιτικό σκηνικό στη χώρα μας.
Κατανέμονται πρωταγωνιστικοί και δευτερεύοντες ρόλοι. Αρκεί οι αποδέκτες να δέχονται την άρνηση ατομικής ιδιαίτερης πολιτικής σκέψης και να αποδέχονται αδιαμαρτύρητα ως δικές τους, τις όποιες ευθύνες προκύπτουν από τις κεντρικά σχεδιαζόμενες πολιτικές.
Αδυναμία της το «λίγο» αστικό πολιτικό προσωπικό
Έτσι γινόμαστε μάρτυρες πολιτικών πεπραγμένων από ένα… θλιβερό πολιτικό προσωπικό.
Η επανεμφάνιση του Γιώργου Παπανδρέου τονίζει και επιβεβαιώνει μία φαινομενικά αντιφατική εικόνα του σύγχρονου Ελληνικού πολιτικού συστήματος.
Ισχυρό πολιτικό σύστημα με αδύναμο πολιτικό προσωπικό.
Είμαστε μάρτυρες ενός πολιτικού σκηνικού όπου:
Πρωθυπουργός είναι ο ελλιπής απόγονος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη ο οποίος σε σύμπραξη με τα πρωτοπαλίκαρα του Καρατζαφέρη και τα υπολείμματα της Σημιτικής προσπάθειας του αστικού εκσυγχρονισμού εμφανίζονται ως οι αδιαφιλονίκητοι οδηγητές μιας νέας νικηφόρας πορείας της χώρας.
Στο ρόλο της αντιπολίτευσης εμφανίζονται φορείς σοσιαλδημοκρατικών αντιλήψεων οι οποίοι έχουν αποδεχθεί την παγκοσμιότητα και την αδιαπραγμάτευτη ισχύ της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Σε ρόλο αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης αυτός ο οποίος ως πρωθυπουργός ισχυρίσθηκε ότι την πολιτική που εφάρμοσε δεν την ήθελε…τον υποχρεώσανε.
Σε αυτό το πολιτικό σκηνικό είναι φυσιολογικό να αναζητούν συμπληρωματικούς ρόλους και άλλες… τέτοιου μεγέθους προσωπικότητες. Από το Λοβέρδο της Novartis, ο οποίος αναγνώρισε -για ψηφοθηρικούς λόγους- ακτιβίστικο ρόλο στη χρυσή αυγή, μέχρι τον έτερο ελλιπή απόγονο, αυτόν του Ανδρέα Παπανδρέου. Ο Γιώργος Παπανδρέου, ο πρωθυπουργός του Καστελόριζου, ο οποίος τη μόνη φορά που τόλμησε να ψελλίσει κάποιες αντιρρήσεις περί δημοψηφίσματος …όπου θα αποφάσιζε ο λαός, ήταν όταν αντελήφθη ότι έχανε την πρωθυπουργία.
Σε αυτό το πολιτικό σκηνικό διεκδικεί θέση και ο ανεπρόκοπος απόγονος του τέως Βασιλιά. Του παραχωρείται η δυνατότητα να χρησιμοποιήσει τη γαμήλιά του τελετή στο μητροπολιτικό ναό της Αθήνας ως πολιτικό γεγονός.. Στην τελετή ιεραρχεί ο αρχιεπίσκοπος, γίνεται με την παρουσία εκπροσώπων της οικονομικής ελίτ και προβάλλεται από κεντρικά τηλεοπτικά μέσα. Φιλοδοξεί να αποτελεί και αυτός ένα σκιώδες κομμάτι του σύγχρονου φτωχού πολιτικού παζλ της χώρας.
Τον εξωραϊσμό αυτής της άθλιας πολιτικής πραγματικότητας έχουν αναλάβει σοβαροφανείς και έμπειροι στο ψέμα δημοσιογράφοι. Πολλοί από αυτούς -οι νεότεροι σε αυτό το κουρμπέτι- αυτολογοκρίνονται σε βαθμό που τελικά καταλήγουν να πιστεύουν ότι όσα λένε είναι δική τους άποψη.
Η πολιτικοκοινωνική αυτή εικόνα μορφοποιεί και αποκαλύπτει την παρακμή της αστικής πολιτικής, ερμηνεύει την αδιέξοδη επιθετικότητα απέναντι σε κάθε φιλολαϊκό στοιχείο.
Το μοναδικό πλεονέκτημα του σημερινού πρωθυπουργού από τους υπόλοιπους διεκδικητές είναι η κυνική δημόσια…και ενθουσιώδης αποδοχή της υπαλληλικής του θέσης στο νέο πλέγμα διακυβέρνησης που οικοδομεί η Ελληνική αστική τάξη αναπαράγοντας διεθνή πρότυπα.
Νέα κατάσταση.
Δεν πρόκειται για ένα συγκυριακό προσωρινό γεγονός.
Το φαινόμενο που παρατηρούμε αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου ενός μεταλλασσόμενου κατά τα διεθνή πρότυπα αστικού πολιτικού συστήματος.
Το αδύναμο αυτό πολιτικό προσωπικό είναι σαφής ένδειξη και αποτέλεσμα ολοκληρωτικής μετατόπισης του κέντρου των πολιτικών αποφάσεων σε εξωθεσμικά κέντρα. Έχει απαλλοτριωθεί ο ρόλος παραδοσιακών αστικών θεσμών της αστικής δημοκρατίας. Σύνταγμα, κοινοβούλιο, τοπική αυτοδιοίκηση, ελευθερία του τύπου, διάκριση εξουσιών…δημοψηφίσματα κλπ. …πάνε περίπατο
Ο καπιταλισμός έχει περάσει σε νέα φάση όπου κυρίαρχο χαρακτηριστικό έχει τη μεγιστοποίηση των ανισοτήτων και τη συγκέντρωση σε βαθμό ταύτισης της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας στα ίδια πρόσωπα.
Ενδεικτικά αξίζει να αναφερθεί ότι οι εταιρίες Apple, Facebook, Microsoft, Amazon, και Alphabet μαζί, αξίζουν περισσότερα από κάθε χώρα σχεδόν στο κόσμο (εξαιρούνται οι Ηνωμένες Πολιτείες, Κίνα, Γερμανία, και Ιαπωνία)…
Έτσι καταλήξαμε το Ελληνικό κοινοβούλιο να νομοθετεί καθ’ υπόδειξη όχι αυτοβούλως. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι πριν καταλήξουμε στο σημερινό …νέο τύπο πρωθυπουργού – και κυβέρνησης – προηγήθηκαν αυτοί οι οποίοι αποσύρθηκαν αυτοβούλως από την πολιτική σκηνή, μεσολάβησαν αυτοί οι οποίοι έκαναν πράγματα που δεν ήθελαν…για να φθάσουμε σε αυτούς που τα θέλουν και τα κάνουν. Μάλιστα κάποιοι από αυτούς …΄΄ χαριτωμένοι υπουργοί ΄΄ προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρώτοι αυτοί σκέφθηκαν να ικανοποιούν τις επιθυμίες των εντολέων τους πριν προλάβουν αυτοί να τις εκφράσουν…οι γελωτοποιοί των σύγχρονων Βασιλιάδων.
Οδηγούμαστε σε μία νέα θέση ασταθούς ισορροπίας;
Μία μεσαίας δυναμικότητας σε παγκόσμιο επίπεδο ελληνική αστική τάξη διατηρεί λοιπόν τη δύναμη να μαζεύει τα πολιτικά της … κουρέλια και με σύμμαχο τη διεθνή αστική αλληλεγγύη να ηγεμονεύει στο εσωτερικό της χώρας.
Σε αυτό το πολιτικό σκηνικό υπάρχει – δημιουργείται αντικειμενικά χώρος για ακροδεξιές απόψεις και πολιτικές αντιλήψεις. Πολιτικές αντιλήψεις οι οποίες διεκδικούν το κατάλληλο αυτόνομο οργανωτικό σχήμα και ταυτόχρονα διεισδύουν στο σύνολό του κοινωνικοπολιτικού σώματος.
Σε κάποια κοινωνικά στρώματα, όπου γίνεται εμφανής η οικονομική πολιτική αδυναμία της αστικής διακυβέρνησης, αναζητείται για μία ακόμα φορά λύση στη ζωώδη δύναμη των φασιστικών, ρατσιστικών και μισογύνηδων αντιλήψεων.
Υπάρχουν πολλά, καθημερινά σχεδόν πολιτικά και κοινωνικά γεγονότα, τα οποία δείχνουν ότι η ακραία επιθετικότητα της αστικής ταξικής πολιτικής οδηγεί την κοινωνία σε κατάσταση ασταθούς πολιτικής ισορροπίας.
Σε αυτή τη διαδικασία παραμένει αναπάντητο το ερώτημα της δυνατότητας συγκρότησης ανταγωνιστικού ταξικού πολιτικού πόλου ικανού, να διασκεδάσει αρχικά, τις ανησυχίες των δημοκρατικών πολιτών που μεγαλώνουν, να τους δώσει μορφή και πολιτική υπόσταση.
Ωστόσο αυτό ακριβώς είναι το επίδικο. Εδώ και οι μεγάλες απαιτήσεις…
