Η δολοφονία του Άλκη στη Θεσσαλονίκη, όλοι λένε, ξετυλίγει ένα μεγάλο νήμα που μπορεί να φτάσει μακριά, που όμως δεν θα φτάσει μακριά γιατί αστυνομία, δικαιοσύνη και πολιτικό σύστημα είναι αυτοί που είναι και διαπλέκονται πολύ στενά. Ωστόσο έχει μια ξεχωριστή σημασία για τη σκέψη, την πολιτική επιλογή και τη συμπεριφορά των ανθρώπων.
Ας στοχεύσουμε σε αυτό, όπως το λένε στα νέα ελληνικά να κάνουμε φόκους. Και ας επισημάνουμε εξ αρχής, πως σε αυτό το πεδίο περιπλέκονται ποδοσφαιρικά, νεοφασιστικά, λαθρεμπορικά κυκλώματα, κυκλώματα ναρκωτικών και κυκλώματα πολιτικής επιρροής και οικονομικών συναλλαγών. Δηλαδή ένα μεγάλο μέρος του πλέγματος της εξουσίας στη χώρα. Στο οποίο εμπλέκονται, χωρίς να ξέρουν τις πιο πολλές φορές, αλλά που το υπηρετούν με εξαιρετική συνέπεια και οπαδικό φανατισμό, λαϊκοί άνθρωποι, εργάτες ή περιθωριακοί, νέα παιδιά, άνεργοι που βρίσκουν δουλειές ή απλώς απασχόληση, κ.ο.κ.
Να πάμε σε συγκεκριμένα, όσο επιτρέπεται και όσο ξέρουμε. Η ιστορία που αρχίζει αυτή την μικρή περιήγηση δεν είναι πολύ παλιά.
Θα μιλήσουμε για την ΑΕΚ επειδή, όπως θα δείτε, η πορεία της είναι εντελώς χαρακτηριστική.
Το 2004 ο Ντέμης Νικολαΐδης ανέλαβε πρόεδρος της ΠΑΕ. Συγκρούστηκε για πολλούς λόγους, που δεν ήταν πάντα σαφείς και καθαροί, με τους οργανωμένους της ομάδας. Μια αναμέτρηση που είχε ως κύριο στόχο την κυριαρχία στο γήπεδο και την ομάδα. Η έμφαση, προσέξτε, δίνεται στο εντοπισμό του χώρου. Στην ομάδα και στο γήπεδο με την κάπως ευρύτερη έννοια.
Ομοίως και αναλόγως εξελίσσονταν τα πράγματα στον Ολυμπιακό, εκεί ο Σωκ. Κόκκαλης επέβαλε την ισχύ του και στην ομάδα και στους οπαδούς, διαμορφώνοντας ένα μέτωπο πολιτικής-οικονομικής πίεσης με πολύ συγκροτημένο τρόπο. Συνέχεια και εξέλιξη αυτής της «κατάκτησης» είναι η επιβολή Μαρινάκη σήμερα σε ομάδα, συνδέσμους, δήμο, νύχτα και λοιπά στον Πειραιά (η εποχή του Αργύρη Σαλιαρέλη, όπου, όταν τα μεγάφωνα στο Καραϊσκάκη ανακοίνωναν πως χάθηκε ένα πορτοφόλι, όποιος το βρήκε κ.λπ.. σύσσωμο το γήπεδο άρχισε να φωνάζει: Αργύρη καριόλη δωσ’ το πορτοφόλι, ανήκει στην… ρομαντική περίοδο του ποδοσφαίρου).
Παρομοίως και σε όλες σχεδόν τις ΠΑΕ με τις σχετικές διαφοροποιήσεις ανάλογα με τις ικανότητας και τις δυνάμεις των προέδρων και των οργανωμένων.
Είναι γνωστό πως όταν κάνει κανείς περιγραφή των περιόδων βρίσκεται αντιμέτωπος με το πότε συνέβη αυτό, πότε περάσαμε από τη μια κατάσταση στην άλλη. Και πάντα δυσκολεύεται να πει, γιατί δεν μπορεί. Κυρίως εξ αιτίας του ότι τα όρια δεν είναι ποτέ σαφή
Ας επιστρέψουμε όμως στην ΑΕΚ.
Η περίοδος που ακολούθησε την παραίτηση Νικολαΐδη είναι η εποχή μεγάλης κρίσης (τυχαία;) στην ομάδα, η οποία «λύθηκε» με την εμφάνιση και την αγορά της ΠΑΕ από τον Δημ. Μελισανίδη. Πρώτον όρο για να αγοράσει και να «σώσει» την ομάδα έβαλε την αλλαγή διοίκησης των συνδέσμων οπαδών και την τοποθέτηση δικών του ανθρώπων. Ο ίδιος ο εφοπλιστής δεν διεκδίκησε ρόλο στην πολιτική ζωή, «απλώς» την απόκτηση του χρυσορυχείου ΟΠΑΠ και την οικοδόμηση του μεγα-εμπορικού κέντρου της Νέας Φιλαδέλφειας με την επωνυμία: «γήπεδο Αγιά Σοφιά». Η εμπλοκή εμπορίου και αλυτρωτισμού εμφανής. Εμφανής και η διεκδίκηση να χτιστεί το εμπορικό του κέντρο με χρήματα του κράτους, με ανεξέλεγκτους όρους δόμησης και με καταπάτηση ενός μέρους τους δημοτικού άλσους. Επειδή οι πολίτες του δήμου και ο δήμαρχος και το δημοτικό συμβούλιο αντιτάχθηκαν στο σχέδιο, όχι να μη γίνει το γήπεδο, αλλά να μη γίνει έτσι και αυτό το γήπεδο, οι οργανωμένες ομάδες βγήκαν έξω από το χώρο του ποδοσφαίρου και διεκδίκησαν πολιτικό και κοινωνικό ρόλο.
Επί μεγάλο χρονικό διάστημα τρομοκρατούσαν την περιοχή ομάδες οπλισμένων με μαχαίρια μπράβων, εμπόδιζαν το δημοτικό συμβούλιο να συζητήσει (η αστυνομία ερχόταν πάντα κατόπιν εορτής και δεν έβλεπε, δεν άκουγε, δεν ήξερε), καταπάτησαν τους δυο κοινωνικούς χώρους και διέκοψαν τη λειτουργία τους (τη Στρούγκα και τη Λαϊκή Συνέλευση), εμπόδιζαν και τραμπούκιζαν τις πολιτικές εκδηλώσεις, ολημερίς και ολονυχτίς ήταν σε ετοιμότητα για να αντιδράσουν σε οποιαδήποτε ενέργεια δεν του(ς) άρεσε, πήγαιναν έξω από σπίτια δημοτικών συμβούλων και απειλούσαν αυτούς και την οικογένειά τους, εν τέλει πήραν και το δήμο! Το οργανωμένο κράτος έκανε πως δεν ήξερε. Και προς επιβεβαίωση η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έδωσε τις πολυπόθητες άδειες και επιδοτήσεις, σε μια εποχή και σε ένα κράτος που τα λεφτά είχαν γίνει δυσθεώρητα (μήπως από εκεί εκπορεύεται η σημερινή πολιτική υποστήριξη που παρέχει στον Αλέξη Τσίπρα ο Μελισσανίδης;).
Θέλω να πω, ότι με αυτήν την αφορμή οι ομάδες των οπαδών, ή όσων κάθε φορά μπορούσαν να παραστήσουν τους οργανωμένους οπαδούς υπό την καθοδήγηση της ηγεσίας τους, του παρασκηνίου ή του προσκηνίου, βγήκαν έξω από το γήπεδο και αναμείχθηκαν, επιδιώκοντας να καθορίσουν, την πολιτική και κοινωνική ζωή της πόλης. Η σκέψη και το σύνθημα, μια πόλη μια ομάδα (και ένα γήπεδο), γινόταν πράξη.
Προφανώς τα γεγονότα δηλούν πως το λαϊκό κίνημα έχει χάσει τη μάχη των δρόμων και τα κοινωνικά κινήματα την ικανότητα αντίστασης στον εκμαυλισμό και τη χειραγώγηση. Όπως επίσης είναι γνωστό πως οι συγκρούσεις μεταξύ συνδέσμων είναι πολλές και με ουσιαστικά κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο, κόντρα στις επιδιώξεις των μεγάλων αφεντικών, οι οποίοι όμως έχουν λεφτά και ιδιωτικούς στρατούς, οπότε παρά τις αντιστάσεις υπερισχύουν.
Στη Θεσσαλονίκη το σχέδιο είχε πολλές ακόμη πτυχές, καθώς ευνόησε και ευνοήθηκε από τα συλλαλητήρια των μακεδονομάχων, τους τραμπουκισμούς κατά των διαφωνούντων, τις επιθέσεις σε οργανωμένους φορείς, σε μια διεκδίκηση κυριαρχίας στην πόλη. Και εξελίχθηκε (και εξελίσσεται) με πιο σαφή δολοφονικά χαρακτηριστικά.
Συνεπώς, το φαινόμενο δεν είναι νέο, δεν είναι άγνωστο και δεν είναι περιορισμένο. Πέρα από τις κοινωνικές αιτίες, που είναι οι πιο σοβαρές φυσικά, έχει και συγκεκριμένες πολιτικές και επιχειρηματικές διασυνδέσεις και εξαρτήσεις.
Συστατικό μέρος ενός κόσμου και μιας εποχής που επιστρατεύει την ωμή βία, επίσημη συνηθέστατα, αλλά ανεπίσημη και παρακρατική συχνά, για να αντιμετωπίσει, εν τέλει, τον εχθρό λαό. Επιστρατεύοντας μάλιστα μέλη αυτού του ρημαγμένου λαού, εναντίον των δικών του και του εαυτού του.
