Καθώς ταξίδευα με το τραίνο, Τετάρτη 20 Απρίλη, πήρα ένα μήνυμα:
«Πριν από λίγο, 5.10, ο Δημήτρης μας έφυγε… «
Ο Μήτσος ο Σπαρτινός έφυγε.
Αλλά έφυγε;
Ο άνθρωπος που αγαπάς δεν πεθαίνει.
Ζει στις αναμνήσεις, ζει στις ιστορίες, ζει στις εικόνες και τ ‘ αρώματα, εξακολουθεί να ζει μέσα σου κι ας μη το συνειδητοποιείς…
Οι άνθρωποι γεννήθηκαν για να μεγαλώνουν.
Και που μεγαλώνουν για να φύγουν οριστικά μια μέρα.
Αλλά αυτό όσο κι αν το ξέρεις ως την απάλευτη συνθήκη τούτου του κόσμου, δεν το συνηθίζεις. Δεν το μπορείς, δεν το θέλεις, δεν το ανέχεσαι, δεν το χωνεύεις.
Αλλά έτσι γίνεται.
Όταν έχεις έναν άνθρωπο στη στενή παρέα σου, δύσκολα αντιλαμβάνεσαι ποιος ακριβώς «ήταν» και τι έχει κάνει.
Μα μόλις νιώσεις το κρύο ξόρκι του θανάτου, τότε καταλαβαίνεις τι έχασες.
Με το φευγιό του Μήτσου χάσαμε.
Και χάσαμε πολλά.
Επέμενε πως όταν μιλάμε πρέπει να κυριολεκτούμε.
Επειδή όταν αλλοιώνουμε το νόημα των λέξεων τότε η γλώσσα δεν είναι εργαλείο δημιουργίας, αλλά εργαλείο διάλυσης.
«Να προσέχουμε … λιγάκι, υπογράμμιζε με νόημα, γιατί δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει το παρελθόν μας.
Είναι πολύ βαθύ».
Και εννοούσε την Ιστορία της Αριστεράς και του εργατικού κινήματος ως ζώσα πραγματικότητα που επιδρά και ορίζει και καθορίζει συμπεριφορές και στάσεις ζωής.
Στις ζωογόνες συζητήσεις μας αναδυόταν η επίγνωση του βάθους , της έκτασης και της διάρκειας , της πρόσκαιρης ήττας του κομμουνιστικού κινήματος στο τέλος του εικοστού αιώνα.
Γι αυτό αναζητούσε δρώντας.
Στο ΚΚΕ επί χρόνια, ύστερα στον ΣΥΡΙΖΑ, ύστερα στη ΛΑΕ και στο Αριστερό Ρεύμα και ύστερα πάλι μόνος, αλλά ξανά με όλους, σε μια διαρκή επικοινωνία, με ενδιαφέρον για την «πολιτική κίνηση για ένα Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο».
Με το δικό του τρόπο και συνολικό πολιτισμό.
Να μη σπάσουν τα νήματα,
να μη χαθούν οι επαφές,
να συνομιλήσουν με ευγένεια και επιχειρήματα οι επαναστάτες, οι μεταρρυθμιστές, οι αγωνιστές.
Να μάθουμε να συζητούμε, να συνυπάρχουμε, κυρίως όταν έχουμε διαφορετικές προσεγγίσεις.
Ο Δημήτρης Σπαρτινός γεννήθηκε και έζησε στην Πάτρα. Ήταν παντρεμένος και απέκτησε δύο παιδιά.
Από το 1971 έως το 1976 σπούδασε στη Σχολή Χημικών Μηχανικών του ΕΜΠ.
Στη συνέχεια, εργάστηκε στη βιομηχανία «Κουνινιώτης» μέχρι το 1982 και μετά στο Πανεπιστήμιο Πατρών, στο Τμήμα Χημικών Μηχανικών.
Πάλεψε, πάλεψε, πάλεψε… «έφυγε ήρεμος στην αγκαλιά μας», έλεγε το μήνυμα της Βάσως, της συντρόφισσας του Μήτσου.
Πάλεψε, είτε σαν νεολαίος της ΑΝΤΙ – ΕΦΕ από το 1972, είτε σαν νεολαίος της ΚΝΕ από το 1974, είτε σαν μέλος του ΚΚΕ από το 1975 ως το 1990, είτε σαν μέλος του ΣΥΡΙΖΑ ως το 2015, είτε σαν μέλος της ΛΑΕ και του Αριστερού Ρεύματος ως το 2017 περίπου.
Πάλευε.
Ως Πανεπιστημιακός δάσκαλος, διακρίθηκε για την αφοσίωσή του στην επιστήμη του.
Με αυτή τη λεπτομερή ενασχόληση και την τολμηρή αναζήτηση που τον διέκρινε.
Με τις εμμονές του.
Με πρώτη απ όλα εμμονή, την εμμονή του για τη δημιουργία μιας σύγχρονης, λαοπρόβλητης, μετωπικής, μαχόμενης Αριστεράς.
Εκεί και για όλα αυτά ήταν οι συζητήσεις μας , οι συμφωνίες και διαφορετικότητες, οι επαναπροσεγγίσεις πάνω σε μεγάλα και σπουδαία ζητήματα της μαρξικής θεωρίας και της καθημερινότητας.
Ο Δημήτρης έφυγε παραμονή της επιβολής, πριν 55 χρόνια στις 21 Απρίλη του 1967, της αμερικανοκίνητης χούντας.
Αλλά πάντα αντιπάλευε και στο τέλος πάντα δραπέτευε, με τέχνη, πείσμα και αγώνα, από κάθε χούντα, κάθε καταπίεση.
Ο Δημήτρης, ο Δημήτρης μας.
