Όχι μόνο αποφασιστική και σαφή απόρριψη του καλέσματος του κ. Μητσοτάκη για «εθνική συσπείρωση» αλλά έμπρακτη προώθηση της πολιτικής της «πιο πλατιάς λαϊκής ενότητας» για να «πάνε τα πράγματα αλλιώς», να αλλάξει η φορά των πολιτικών εξελίξεων υπέρ της εργατικής πολιτικής.
Για να ηττηθούν η πολιτική της συνεχόμενης φτωχοποίησης των εργατών και αυτοαπασχολούμενων, του σκανδαλώδους πλουτισμού των λίγων, τις κρατικής βίας και της νατοϊκής διπλωματίας η οποία προωθείται με διαφορετικό τόνο και χρώμα και στις δυο πλευρές του Αιγαίου.
Tweet κρίσιμων πολιτικών δηλώσεων
Το πρωθυπουργικό κάλεσμα για «εθνική συσπείρωση» έγινε την Πέμπτη 9 Ιούνη σε εκδήλωση για την απονομή των βραβείων του ΕΒΕΑ στο Ζάππειο Μέγαρο και με αφορμή τις δηλώσεις του κ. Ερντογάν.
« Η Τουρκία, διαμηνύει ο κ. Ερντογάν με διαδοχικά tweet στα ελληνικά, την Πέμπτη στις 5 η ώρα το απόγευμα, δεν παραβιάζει τα δικαιώματα και το δίκαιο κανενός, δεν επιτρέπει όμως ούτε την παραβίαση των δικαιωμάτων και του δικαίου της από κανέναν
Τη σημασία της διεκδίκησης θαλάσσιας δικαιοδοσίας των 40.000χλμ2 για τη Μεγίστη, που βρίσκεται στη Αν. Μεσόγειο κι απέχει από τα ηπειρώτικα της χώρας μας λιγότερο από 2χλμ ενώ από την ηπειρωτική Ελλάδα πάνω από 600χλμ, εναποθέτουμε στη διακριτική ευχέρεια της διεθνούς κοινότητας.
Ως σύμμαχος (σ.σ. η Τουρκία) που εντός του ΝΑΤΟ πληρώνει από κάθε άποψη το υψηλότερο τίμημα, αντιμετωπίσαμε με ψυχραιμία τις προκλήσεις της Ελλάδας, η οποία τα τελευταία δυο χρόνια δεν ανταποκρίθηκε καν στις προσκλήσεις μας για συνάντηση των στρατιωτικών αντιπροσωπειών.
Βλέπουμε όμως ότι η υπομονή μας και η ψυχραιμία που επιδεικνύουμε εκλαμβάνεται λανθασμένα από τον ομόλογο μας.
Προειδοποιούμε για άλλη μια φορά την Ελλάδα να συνετιστεί, να μείνει μακριά από όνειρα, ρητορικές και ενέργειες που θα την οδηγήσουν σε αποτελέσματα για τα οποία θα μετανιώσει, όπως συνέβη έναν αιώνα πριν.
Η Τουρκία όπως δεν θα παραιτηθεί από τα δικαιώματά της στο Αιγαίο, δεν θα διστάσει και να κάνει χρήση των δικαιωμάτων που τις αναγνωρίζονται από τις διεθνείς συμφωνίες στο θέμα της αποστρατιωτικοποίησης των νησιών.»
Την ίδια ημέρα ο εκπρόσωπος του κυβερνώντος κόμματος της Τουρκίας, Ομέρ Τσελίκ απειλεί ανοιχτά στο twitter «Ίσως έρθουμε ξαφνικά μια νύχτα».
Στον Ερντογάν, εκτός από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, απάντησε δίγλωσσα, στα Τούρκικα και στα ελληνικά, και ο κ. Τσίπρας. «Η Ελλάδα θα προστατέψει την κυριαρχία της απέναντι σε οποιαδήποτε απειλή. Ας σταματήσουν λοιπόν οι προκλήσεις και ας επιστρέψουμε στον διάλογο στη βάση του διεθνούς δικαίου. Η απάντηση στην οικονομική κρίση, που αντιμετωπίζουμε όλοι μαζί, δεν είναι ο εθνικισμός».
Τόσο συγκεκριμένα.
Την προηγούμενη ημέρα ακόμη και ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος σημείωνε μεταξύ άλλων: «Αυτό το γαϊτανάκι αντιπαλότητας, απειλών και, κατά καιρούς, θερμότερων σχέσεων μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας πρέπει να πάρει κάποιο τέλος. Με πολλούς ξένους, συμμάχους και μη, να παίζουν κατά καιρούς ρόλο μεσολαβητή ή ατζέντη εκτόνωσης, δεν μπορεί να συνεχιστεί. Ο ένας να απειλεί και ο άλλος να βροντοφωνάζει πως «δεν ανέχομαι απειλές και προκλήσεις», έχει κουράσει… Καλό είναι να μπουν όρια. Γνωστά σε όλους. Φίλους και αντιπάλους. Με στόχο το ξεκαθάρισμα της κατάστασης. Δίχως ασάφειες και συγχύσεις. Υπάρχει όμως ένα ζήτημα. Όταν τονίζουμε πως δεν πρόκειται να δεχθούμε αμφισβητήσεις ή παραβιάσεις της εθνικής μας κυριαρχίας, οφείλουμε να αποσαφηνίσουμε μέχρι πού αυτή εκτείνεται.
Όταν λέμε πως τα χωρικά μας ύδατα φθάνουν μέχρι τα 6 μίλια, ενώ διατηρούμε το δικαίωμα να τα επεκτείνουμε στα 12 αλλά δεν το κάνουμε, καλλιεργούμε ασάφεια κι εύλογες παρερμηνείες.
Κυρίως μάλιστα όταν ισχυριζόμαστε πως ο εναέριος χώρος μας φθάνει στα 10 μίλια! Κάτι που δεν αναγνωρίζουν ούτε στενοί μας σύμμαχοι (λ.χ. οι ΗΠΑ).
Τίποτε από αυτά δεν έχουμε αποτυπώσει σε κάποιο επίσημο χάρτη που να έχουμε κοινοποιήσει σε κάθε ενδιαφερόμενο. …Είναι δεδομένο πως η έκδοση χαρτών θα προκαλέσει εντάσεις…. Χάρτες λοιπόν. Κι οριοθέτηση ανοχών. Με όλους να γνωρίζουν τα όριά μας. …».
Αυτά υπογραμμίζει στα …ελληνικά ακόμη και ο κ. Ανδριανόπουλος.
Ο κ. Τσίπρας επαναλάμβανε και στα τούρκικα, σαν ηχώ, τον πυρήνα της κυβερνητικής διπλωματίας.
Σε έναν εκτός τόπου και χρόνου ακροδεξιό παραληρηματικό λόγο το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ κάλεσε με ανακοίνωσή του για «Οικονομικές κυρώσεις σε όσους(!) στηρίζουν το καθεστώς Ερντογάν και ένα πανευρωπαϊκό εμπάργκο όπλων στην Τουρκία(!).
Σήμερα Σάββατο πρωτοσέλιδα έχουν ως ενδεχόμενο την κήρυξη φθινοπωρινών εκλογών.
Παρόλο που «ούτε ο Κυριάκος ξέρει πότε θα γίνουν εκλογές» (Ντόρα Μπακογιάννη) εντούτοις είναι ηλίου φαεινότερο πως το χαρτί των ελληνοτουρκικών το παίζουν τόσο ο Μητσοτάκης όσο και ο Ερντογάν στους εκλογικούς πολιτικούς τους στόχους, για τη γενικότερη στήριξη των στρατηγικών και τακτικών πολιτικών τους, για την ουσία δηλαδή της αστικής πολιτικής.
Ο Μητσοτάκης μάλιστα σύνδεσε την πολιτική της τούρκικης ελίτ που εκφράζεται δια του Ερντογάν με την διεθνή απομόνωση του Τούρκου ηγέτη: «Έχουμε έναν απρόβλεπτο γείτονα που όσο απομονώνεται, τόσο εξαγριώνεται» τόνισε στην εκδήλωση του ΕΒΕΑ.
Αλλά την ώρα ακριβώς που εκστομίσθηκε αυτή η πολιτική αερολογία, στις 8 Ιούνη, συνδιασκέπτονταν για το «Λιβυκό» στην Τύνιδα, ΗΠΑ, Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, Αίγυπτος, και η ….απομονωμένη Τουρκία.
Και χτες βράδυ ανακοινώθηκε πως ύστερα από συμφωνία η Τούρκικη κυβέρνηση θα μεταφέρει (…απομονωμένα) με τούρκικα πλοία ουκρανικό (ίσως και ρώσικο) σιτάρι για τις διεθνείς αγορές.
Να υπογραμμιστεί πως ο Πρόεδρος της Τουρκίας είχε κάνει ανάλογες δηλώσεις παρακολουθώντας την πρόσφατη άσκηση «Efes», παρουσία υπουργών Άμυνας και ανώτατων στρατιωτικών χωρών, μεταξύ των οποίων και από ΗΠΑ και Γαλλία, που συμμετείχαν στην άσκηση, η οποία είχε μεταξύ άλλων ως βασικά αντικείμενα… αποβάσεις και ναυτικούς αποκλεισμούς νησιών. (Για να αποκαλυφθεί άλλη μια φορά πως είναι έπεα πτερόεντα τα περί στρατιωτικής στήριξης από Γαλλία και ΗΠΑ)
Η ιστορικότητα της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας
Η κυβέρνηση κυκλοφόρησε επίσης ιστορικούς χάρτες από το 1922 ως σήμερα «για να αποκαλύψει την εξέλιξη της πολιτικής της Τουρκίας».
Αλλά η αιγιαλίτιδα ζώνη, η υφαλοκρηπίδα και η χάραξη Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών (ΑΟΖ) εμφανίζονται, ορίζονται και αλλάζουν υπό την ισχυρή επίδραση της εξέλιξης της τεχνολογίας που επιτρέπει την εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της θάλασσας και αναταράσσει στρατιωτικές και γεωπολιτικές προϋπάρχουσες ισορροπίες. Έτσι τα θέματα της υφαλοκρηπίδας πρωτοεμφανίζεται μετά το 1950 και της χάραξης Αποκλειστικών Οικονομικών Ζωνών (ΑΟΖ), εμφανίζεται μετά το 1980. Είναι εξαιρετικά σοβαρά θέματα που έχουν μια ιστορικότητα και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζονται.
Ειδικά η ΑΟΖ, από όρος που συνδεόταν στενά με το ηπειρωτικό γεωλογικό ανάγλυφο έχει μετατραπεί πλέον σε νομική πολιτική έννοια που καθορίζεται με αποκλειστικό κριτήριο το εύρος της υπό διαπραγμάτευσης ζώνης.
Η Ελλάδα και η Τουρκία (στο Αιγαίο και την Αν. Μεσόγειο) έχουν ανακηρύξει αιγιαλίτιδα ζώνη έξι μιλίων, έχουν κατοχυρωμένο το δικαίωμα μονομερούς επέκτασης στα 12 μίλια, ωστόσο ούτε η Τουρκία, ούτε η Ελλάδα, έχουν επεκτείνει στο Αιγαίο την αιγιαλίτιδα ζώνη στα δώδεκα μίλια, ούτε έχουν ορίσει αναμεταξύ τους ΑΟΖ ή υφαλοκρηπίδα. «Έτσι οι κυβερνήσεις έχουν οδηγηθεί σε μια παρακμιακή κρατική πρακτική να μην κηρύττουν μεν την ΑΟΖ (λόγω του αμφιβόλου αποτελέσματος μιας προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο) αλλά να περιφέρουν δεξιά – αριστερά χάρτες ΑΟΖ με χαραγμένα οικόπεδα και να κάνουν συμφωνίες εξόρυξης υδρογονανθράκων με πολυεθνικές συνοδεία πολεμικών φρεγατών. Οι πολιτικές αυτές, οι χάρτες αυτοί, ανατροφοδοτούν τους ανταγωνισμούς, εκτρέφουν την πατριδοκαπηλία, ενισχύουν την Ακροδεξιά.» (Από την ανακοίνωση του Σύγχρονου Κομμουνιστικού Σχεδίου)
Η πολιτική του νεοοθωμανισμού, η πολιτική της γαλάζιας πατρίδας και των «συνόρων της καρδιάς μας», συνιστά μια νέα και επικίδνυνη για τους λαούς πραγματικότητα, εμπεριέχει το σπέρμα των επεκτατικών πολέμων και της επαναχάραξης συνόρων.
Η πολιτική αυτή δεν μπορεί και δεν πρέπει να απαντηθεί στη βάση συμμαχιών με τα πλέον αμερικανοθρεμένα στρατοκρατικά καθεστώτα της περιοχής ( Ισραήλ, Αίγυπτος, ΗΑΕ).
Μια τέτοια πολιτική που ακολουθούν οι κυβερνήσεις από την αυγή του νεόυ αιώνα μόνοι σε περιπέτειες μπορούν να εμπλέξουν τη χώρα.
Λαϊκή καταδίκη της νατοϊκής διπλωματίας του χάους
Η γεωπολιτική του χάους και των κυοφορούμενων πολεμικών συρράξεων στο Αιγαίο και στη νοτιοανατολική Μεσόγειο σε βάρος των λαών της μπορεί να αποσοβηθεί μόνο στη βάση ενός λαϊκού κινήματος αρχών τις οποίες θα μπορούν να υποστηρίζουν Έλληνες και Τούρκοι εργάτες με τα ίδια επιχειρήματα στις δυο χώρες.
Βασικές τέτοιες αρχές είναι:
Η υποστήριξη της πολιτικής των αμοιβαίων συμφωνιών και προσδιορισμών και των θαλάσσιων συνόρων και ζωνών όλων των εμπλεκομένων μερών στη βάση των ανοικτών διαπραγματεύσεων. Απόρριψη, ως επικίνδυνης, της πολιτικής των μονομερών ανακηρύξεων ως πάγιας τακτικής.
Άρα απόρριψη της μονομερούς προέκτασης αιγιαλίτιδας ζώνης, υφαλοκρηπίδας ή ΑΟΖ, που εφαρμόζει η Τουρκία με το Μνημόνιό της με τη Λιβύη. Για τον ίδιο λόγο απορρίπτεται η – χρεοκοπημένη εξάλλου – ελληνική πολιτική του αποκλεισμού, στην ουσία, της Τουρκίας από την ενεργειακή Αν. Μεσόγειο που ακολουθείται δια του East Med, στη βάση μιας μικρομεσαίας, προβληματικής, επικίνδυνης και δάνειας τελικά επιθετικής πολιτικής συμπεριφοράς η οποία εκτρέφει και οξύνει τους ανταγωνισμούς.
Σεβασμός στις διεθνείς συμβάσεις και το διεθνές δίκαιο, ως έναρξη και όχι ως τέλος μιας διεθνούς δικαιϊκής πολιτικής στη βάση των σύγχρονων εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων όπως αυτά θα συμπυκνώνονται και θα διαμορφώνονται από το σύγχρονο εργατικό κίνημα,
Το Αιγαίο δεν είναι ελληνική ή τούρκικη θάλασσα, ελληνικό και τουρκικό με πλήρη κυριαρχία είναι ό,τι υπάρχει εντός των έξι μιλίων της αιγιαλίτιδας ζώνης κάθε χώρας. Το Αιγαίο είναι ημίκλειστη θάλασσα με πλήθος νησιών που έχουν το δικαίωμα σε αιγιαλίτιδα ζώνη, υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ. Αλλά τα δικαιώματα εκμετάλλευσης των ακίνητων μερών του υποθαλάσσιου πλούτου πρέπει να προσδιοριστούν ανάμεσα στα δυο μέρη με την από κοινού επίλυση του ζητήματος της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, στη βάση του διεθνούς δικαίου, της αποτροπής του πολέμου και της διεθνούς επιδιαιτησίας.
Άρα η επιχειρούμενη οριοθέτηση της ΑΟΖ από την Τουρκία με βάση την αρχή της μέσης γραμμής μεταξύ των ηπειρωτικών ακτών των δύο χωρών που απαιτεί «συνεκμετάλλευση» του μισού Αιγαίου για λογαριασμό των τουρκικών μεγάλων μονοπωλίων και των πολυεθνικών, κάτω από την επιδιαιτησία των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ είναι έκφραση επεκτατισμού, του τουρκικού επεκτατισμού.
Η πολιτική αυτή που εξαφανίζει νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, «γκριζάρει» περιοχές ελληνικής εθνικής κυριαρχίας και χαρίζει στον τουρκικό επεκτατισμό το μισό Αιγαίο είναι αστήρικτη και επικίνδυνη.
Το κομβικό ζήτημα του Καστελόριζου, που αποτελεί ζήτημα έντονης τριβής λόγω της τοποθεσίας του ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία, δεν μπορεί παρά να λυθεί στη βάση της αναλογικότητας των ακτογραμμών της πλησιέστερης χώρας (Τουρκία) και του μικρού νησιού (Καστελόριζου), του απομακρυσμένου από τη χώρα στην οποία ανήκει (Ελλάδα) και το οποίο δικαιούται μερικής υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ.
Το θέμα τέλος των βραχονησίδων και των ακατοίκητων νησιών αντιμετωπίζεται με βάση την αρχή πως αυτά δικαιούνται μόνο αιγιαλίτιδας ζώνης.
Στη βάση των ίδιων αρχών, μπορεί και πρέπει να προσδιοριστούν οι στόχοι που λύνουν τα ζητήματα της αιγιαλίτιδας ζώνης, της εναρμόνισης του εναέριου χώρου της Ελλάδας με την έκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης, του Κυπριακού ζητήματος.
Αλλά για να υπηρετηθούν αυτές οι αντικειμενικά αναγκαίες πολιτικές χρειάζεται και η ανάλογη συγκέντρωση και συντονισμός πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων και στα δυο παράλια του Αιγαίου.
