Η περίοδος που ανοίγεται μπροστά μας βρίσκει την εργατική τάξη αντιμέτωπη με το κύμα της ακρίβειας που καλπάζει. Στο έδαφος του μνημονιακού οδοστρωτήρα, οι μετέπειτα εργατικοί νόμοι διαμορφώνουν ένα εργασιακό πεδίο καθηλωμένων μισθών, απουσίας ΣΣΕ, χαμένων τριετιών, απελευθέρωσης του ωραρίου, αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης. Παράλληλα από αρχές Ιούλη νομιμοποιήθηκε η εργασία σε δυο εργοδότες κι η 6μερη εργασία. Στο Δημόσιο τομέα επιβάλλεται η αξιολόγηση με ιδιωτικοοικονομικά-ανταγωνιστικά κριτήρια ενώ παραμένουν σε αναστολή ο 13ος-14ος μισθός. Το χτύπημα της συνδικαλιστικής δράσης, η ποινικοποίηση της απεργίας, της περιφρούρησης, η κρατική-εργοδοτική παρέμβαση στην εσωτερική ζωή των συνδικάτων παραμένουν μεγάλοι σκόπελοι για την οργάνωση των εργαζομένων. Το μεγάλο μέτωπο της προώθησης των ΣΔΙΤ και των ιδιωτικοποιήσεων σε ό,τι έχει απομείνει από τα δημόσια αγαθά, με βασική πλευρά το ΕΣΥ αποτελεί μία πρόκληση για όλο το λαό.
Η κυβέρνηση της ΝΔ επιβάλλει ένα καθεστώς όπου οι εργοδότες δεν έχουν υποχρεώσεις κι οι εργαζόμενοι δικαιώματα: συνθήκη για να αυξάνουν τα κέρδη τους οι πολυεθνικές, οι μεγαλοεπιχειρηματίες κι οι εφοπλιστές. Για να γίνει αυτό έχουν επιστρατεύσει όλο το δικαστικό μηχανισμό για να βγάζει παράνομες τις απεργίες και να διώκουν συνδικαλιστές/ριες.
Το συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα έχει μεγάλους σκοπέλους να υπερβεί για να επανακατοχυρώσει τη δυναμική του, ώστε να γίνουν τα συνδικάτα φορείς εργατικής αντιπολίτευσης και διεκδίκησης.
Για να γίνει αυτό χρειάζεται να απομονωθούν οι εργοδοτικές δυνάμεις εντός του συνδικαλιστικού κινήματος, ο αστικοποιημένος συνδικαλισμός των μανατζερ και των μεγαλοστελεχών που εκφράζει η ηγεσία της ΓΣΕΕ, που καμία σχέση δεν έχουν με τα ταξικά συμφέροντα. Γι αυτό και προκηρύσσουν μία απεργία με πρόταγμα τη “ρύθμιση της αγοράς”, χωρίς κανένα άγχος να οργανωθεί σε στέρεες βάσεις και μακρόπνοο σχέδιο ο αγώνας των εργαζομένων.
Για να αλλάξει ο υπαρκτός συσχετισμός δύναμης απαιτείται ένα ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, οικοδομημένο πάνω στην ταξική ενότητα, την εσωτερική δημοκρατία και την ανεξαρτησία από την εργοδοσία και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Με στόχο να υπάρξουν εδώ και τώρα κατακτήσεις για την εργατική τάξη, αναπτέρωση της εργατικής αυτοπεποίθησης, βελτίωση της καθημερινότητάς μας.
Αυτή τη λογική χρειάζεται να υπηρετεί η κοινή δράση όλων των μαχόμενων ταξικών δυνάμεων, με καθαρότητα και ανοιχτή διαπάλη όπου υπάρχουν διαφωνίες. Με το βλέμμα στο κίνημα, κι όχι στην κοινοβουλευτική αναμονή ούτε τη μονομερή κομματική ανάπτυξη.
Η απεργία στις 20 Νοέμβρη χρειάζεται να είναι μαζική, να αποτελέσει το έναυσμα για να ενωθούν όλα τα ρυάκια αντίστασης και διεκδίκησης, σ΄ ένα ρεύμα διαρκείας, πολύμορφου κι αποφασιστικού αγώνα.
Παρά τις δύσκολες συνθήκες παρεμβαίνουμε ώστε να διαμορφωθεί μία υπαρκτή συσπείρωση ταξικών σωματείων και δυνάμεων εντός του συνδικαλιστικού κινήματος, που θα εκφράζει την λογική της ταξικής ενότητας, του αποφασιστικού αγώνα για κατακτήσεις, της κοινής δράσης. Στην προοπτική του ενιαίου αγωνιστικού κινήματος για εργατικές και λαϊκές νίκες και ανατροπή της εντεινόμενης αστικής επίθεσης που έχουμε ανάγκη στην περίοδο αυτή.
- Για ριζικές αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις
- Για μόνιμη και σταθερή εργασία με πλήρες ωράριο, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Ίση αμοιβή για ίση εργασία.
- Για κατοχύρωση συλλογικών συμβάσεων εργασίας στο ύψος των αναγκών μας
- Για μείωση του χρόνου εργασίας με στόχο το 6ωρο/30ωρο/πενθήμερο για όλους/ες χωρίς μείωση αποδοχών, με μείωση των ορίων συνταξιοδότησης
- Για δημοκρατία με κέντρο την πλήρη κατοχύρωση του δικαιώματος της συνδικαλιστικής δράσης. Ενάντια στο κύμα διώξεων των ανθρώπων που αγωνίζονται.
- Κατάργηση όλων των αντεργατικών νόμων
- Για δημόσια υγεία, παιδεία, αγαθά. Ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις.
- Για να μην εμπλακεί η χώρας μας στον πόλεμο, να κλείσουν οι βάσεις του ΝΑΤΟ. Να δοθούν λεφτά για τις κοινωνικές ανάγκες κι όχι για εξοπλισμούς.
