Πηγή: Facebook
Μια σημαντική επίπτωση του Παγκόσμιου Πολέμου που βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη είναι ότι η ευρωπαϊκή οικονομία, όπως έχει ιστορικά υπάρξει, και η όποια ανεξαρτησία της από την αμερικανική οικονομία αποσυντίθενται. Όταν οι Γερμανοί βιομήχανοι ουσιαστικά καταδικάζουν την κυβερνητική τους πολιτική και η Γερμανία βυθίζεται στην ενεργειακή κρίση, αδιαφορώντας πλήρως τι θα απογίνουν οι λιγότερο ισχυρές ευρωπαϊκές οικονομίες, όταν η Βρετανία είναι περίπου σε διαρκή πολιτική κρίση, όταν η Ουγγαρία, η Πολωνία και η Ιταλία συγκρούονται πολιτικά με τις Βρυξέλλες, αυτό σημαίνει ότι η ΕΕ αλλά και η Ευρώπη συνολικά αρχίζει να καταρρέει συντριπτικά.
Χρειάζεται περισσότερη έρευνα γιατί ένα τμήμα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου (το πιο έντονα χρηματιστικό/ χρηματιστηριακό και διεθνοποιημένο, το τμήμα της Κομισιόν και των τραπεζών) θεωρεί ότι έχει κοινά πολιτικά συμφέροντα και ενδεχομένως και κοινό όραμα για τον πλανήτη με το τμήμα του κεφαλαίου που στηρίζει τους Δημοκρατικούς στις ΗΠΑ, και γιατί το πολιτικό και ίσως και το πολιτιστικό στοιχείο σηματοδοτούν μια ενδορρήξη στην Δύση και αποκτούν μια σχετική υπέροχη πάνω στο οικονομικό συμφέρον.
Δεν πιστεύω πλέον ότι ο δυτικός ιμπεριαλισμός θέλει απλά ή κυρίως τους πόρους και τις πρώτες ύλες στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, θέλει πολύ περισσότερα. Παίζεται ένα παιχνίδι πλανητικής ηγεμονίας όπου η όποια Αριστερά ως αυτόνομη δύναμη είναι απούσα και όπου συγκρούονται ο εθνοκεντρικός “συντηρητισμός” με τον ” δικαιωματικό” – ολοκληρωτικό- επεκτατικό ιμπεριαλισμό που είναι και η πιο επιθετική έκφραση του παγκόσμιου κεφαλαίου (με όρους Ντιμιτρόφ το 1935).
Οι όροι αυτοί είναι τελείως ανεπαρκείς και σχηματικοί. Προσπαθούμε με όρους και βιώματα του εικοστού αιώνα να ψαύσουμε τις συνταρακτικές αλλά και τρομακτικές διαστάσεις του εικοστού πρώτου. Φοβάμαι ότι και ο κλασσικός μαρξισμός δεν απαντά, χωρίς σημαντικές επανεξετάσεις και τομές, ερμηνευτικά σε αυτό που συμβαίνει.
Πώς εξηγείται ότι τμήμα των δυτικών αρχουσών τάξεων δεν δείχνει καν να έχει όχι κοινωνική ηγεμονία αλλά ούτε καν ένστικτο αυτοσυντήρησης;
Και φέρεται όπως η ρωμαϊκή άρχουσα τάξη στον τρίτο αιώνα μΧ. Εκτός αν αυτά που λένε ή δείχνουν τα ΜΜΕ είναι ένα απλό θέατρο. Όμως, ακόμη και στην περίπτωση αυτήν, η μετατροπή όλης της δημόσιας σφαίρας σε ένα οικουμενικό θέατρο θα έπρεπε να μας κάνει όχι απλά να ανησυχούμε αλλά να έχουμε υπαρξιακό Angst.
Ας θυμίσουμε κιόλας ότι ο ιμπεριαλισμός του γερμανικού ναζισμού είχε και αυτός «δικαιωματικές» όψεις στον Μεσοπόλεμο. Πράγματι. Μπορεί να κατέστελλε τους Εβραίους, τους κομμουνιστές, τους σοσιαλιστές, και τους ομοφυλόφιλους στη Γερμανία, αλλά έβαζε μπροστά στις επιδιώξεις του τα δικαιώματα των γερμανικών μειονοτήτων παντού, τα οποία, παρεμπιπτόντως σε ορισμένες περιπτώσεις όντως καταπατούνταν. Έβαζε μπρος την γερμανική κοινωνική και εθνική ταπείνωση από την Συνθήκη των Βερσαλιών.
Προτού καταστήσει τα στρατόπεδα μαζικής εξόντωσης κύρια όψη του, το ναζιστικό καθεστώς καταγγελνε με βδελυγμία τα σοβιετικά στρατόπεδα εργασίας που όντως προϋπήρχαν και δεν ήταν καθόλου «ανθρώπινα».
Αυτά σκέφτομαι με το βλέμμα στις διαμαρτυρίες στο Ιράν και με την βράβευση με Νόμπελ από την Σουηδική Ακαδημία καταδικασθέντων αντιφρονούντων στην Λευκορωσία. Τα σημαίνοντα σήμερα είναι τελείως άλλα, αλλά δεν παύουμε να έχουμε μορφές ψυχολογικού πολέμου.
Δεν διακυβεύονται από την Δύση δικαιώματα αλλά αξιώσεις κυριαρχίας.
