Καινούργιος μήνας, που ακόμα κι αν δεν το θέλει, όπως ο προηγούμενος, και με όλες τις παρεκτροπές του, θα είναι ανοιξιάτικος και κομματάκι καλοκαιρινός. Οπότε μπορούμε να ξαναγυρίσουμε τις διαθέσεις σε πιο εύκρατα κλίματα, σαν μεσογειακοί, όχι σαν μελαγχολικοί βόρειοι, δηλαδή σαν μελαγχολικοί, λόγω του γενικότερου καιρού, αλλά ως μεσογειακοί, όχι σαν βόρειοι.

Κι επειδή αρχίζει μια τάση προς το εύκρατο, ο Κυριάκος Κατζουράκης κάνει έκθεση από μεθαύριο Τρίτη 7 του μήνα που θα κρατήσει ως τις 27 Ιουνίου (Στο μέγαρο Εϋνάρδου, που ανήκει στο Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας, Αγίου Κωνσταντίνου 20).

Η έκθεση έχει τίτλο “αναφορά στην Γκουέρνικα”. Συνεπώς κάνει σαφές πως ασχολείται με τον διάσημο πίνακα του Πικάσο, αλλά δεν κάνει σαφές πως στην πραγματικότητα ο ζωγράφος “τσακώνεται” με το έργο του Πικάσο και το αποδομεί, το ξανακοιτάζει με τα μάτια του σήμερα, τις εμπειρίες και τις ανάγκες του, με σκοπό να επαναπροσδιορίσει την αξία και τη σημασία του. Ακούγοντας και βλέποντας αυτές τις προθέσεις επανήλθα σε κάτι πιο παλιό αλλά όχι περασμένο. Στο βιβλίο του “Τάξη στο χάος” (εκδόσεις Καλειδοσκόπιο) που εκδόθηκε το 2013, μιλάει για την εμπειρία του στην τέχνη, την πολιτική δράση, στο πρόσωπο και στο όλο.

Το τελευταίο κομμάτι του βιβλίου έχει τίτλο “Μια καινούργια ταινία” προτάσσοντας, ως μότο, δυο αναφορές, μία του Νίκου Καββαδία:

Σιχαίνομαι το ναυτικό που εμάζεψε λεφτά

εμούτζωσε τη θάλασσα και τηνε κατουράει.

Και μια δική του (του Κυριάκου Κατζουράκη):

Ελπίζω στο βλέμμα του άστεγου,

γωνία Βατάτζη και Ιπποκράτους,

έγινε αφορμή να ζωγραφίσω το Τέμπλο.

Έφτυνε πάντα στο μαντίλι του, ποτέ στο δρόμο.

Τον ζωράφισα από μνήμης.

Στη θέση του σήμερα ένας σκουπιδοτενεκές. 

Γράφει: 

“Ονειρεύομαι μια χώρα πριν απ’ όλα. Αυτό το όνειρο θα γίνει οδηγός μου και μέτρο σύγκρισης. Δεν τολμώ να το περιγράψω, μην το καταστρέψω· και προτιμώ να το περιποιούμαι, να το κλώθω, να το στριφογυρίζω στο μυαλό μου, να το νιώθω παιδί μου. Θα προσπαθήσω όμως:

Βλέπω τοπία λασπωμένα, ριμαγμένα χωριά, ξεχασμένα, που δεν ελκύουν τουρίστες ούτε θαυμαστές παλαιών μεγαλείων.     

Δεν ξέρω γιατί, αλλά σ’ αυτό το όνειρο η σκέψη μου αποφεύγει την κανονικότητα της ζωής, τους τακτοποιημένους δρόμους, τον ήλιο… Εκτάσεις μεγάλες και ελώδεις, όπου σαπίζουν οι ρίζες των δέντρων και μαραίνεται η ιτιά και τα κλαρίνα της. Ο μόνος ήχος, εκτός της σιωπής, είναι ένας μακρόσυρτος βόμβος που κατά διαστήματα γίνεται φωνή. Και η φωνή δεν τραγουδάει, ούτε περιγράφει. Ζει μέσα σ’ αυτό το παράξενο τοπίο.

Είμαι αυτόπτης μάρτυρας και πρέπει να ψάχνω συνεχώς να καταλάβω τα όρια αυτής της χώρας, αυτού του τοπίου που το εγκατέλειψαν οι κάτοικοι. Δεν είναι εικόνα θανάτου, είναι εικόνα αρχής. Όλα μπορεί να συμβούν. Κοντά εκεί είναι η πόλη: σαπισμένα κτίρια, παρατημένα εργοστάσια, πολυκατοικίες με λιγοστούς ενοίκους και χαλασμένα ασανσέρ.

Σπάνια συναντάς στο δρόμο νέους λες και εξαφανίστηκαν. Σκυλιά σκελετωμένα περιφέρονται ψάχνοντας στα σκουπίδια μαζί με ανθρώπους ντυμένους με ρούχα-υπολείμματα άλλων. Και για έναν παράξενο και αδικαιολόγητο λόγο κάποιοι μπαίνουν σε περιπέτειες, ρισκάροντας να χάσουν και τα λίγα που έχουν.

Δεν χρειάζεται και πολύ να καταλάβουμε ότι μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον ανθίζουν η παρανομία, η απαξίωση της ζωής, η εκμετάλλευση, ο χρηματισμός, το λαθρεμπόριο…

Μέσα σ’ ένα τέτοιο “μέλλον” θ’ αρχίσω την επόμενη ιστορία μου”.

(Σημείωση δική μου: αυτές είναι οι πρώτες σημειώσεις για την ταινία που έγινε, με τον τίτλο ΟΥΣΑΚ, και περιέχει τις εικόνες οι οποίες περιγράφονται, αλλά όχι μόνο αυτές).

Με υπότιτλο : “Το να είσαι σε θέση να ζωγραφίζεις σήμερα”, ακολουθεί το τελικό κομμάτι του βιβλίου:

“Είναι τόσο δύσκολο να δουλεύεις έχοντας την υπομονή που χρειάζεται ένα έργο, όποιο έργο. Όλα συγκλίνουν προς μια μηδενιστική προοπτική που σου δένει τα χέρια.

Κοιτάζω αποσβολωμένα πρόσωπα να μαθητεύουν σ’ ένα χώρο βίας που την απεχθάνονται τόσο, ώστε απαρνιούνται τη δική τους ζωογόνα βία.

Φοβάμαι την “αυτοπεποίθηση” που έρχεται με το πέρασμα του χρόνου. Τη φοβάμαι γιατί εχθρεύεται τις αμφιβολίες μας. Με το πέρασμα του χρόνου δεν έγινα σοφότερος. Πλησίασα πολύ κοντά αλλά δεν μπόρεσα να καταλάβω τα μυστικά της ζωγραφικής, και νιώθω ότι έχω δρόμο μπροστά μου.

Τόπος μας είναι ο γεωμετρικός τόπος που ορίζει το χρόνο και τη διάρκεια της δουλειάς μας, και φαίνεται ότι επί πολλά χρόνια θα είναι υπό κατοχή.         

Ίσως οι αποδέκτες μας να βρεθούν στο μέλλον. Η τέχνη όμως χωρίς σημερινούς αποδέκτες σε βάζει στον πειρασμό να θες ν’ αποσυρθείς.

Και τι δουλειά έχει ο ζωγράφος να σχολιάζει την πολιτική, τις κυβερνήσεις και τις ομάδες εξουσίας; Με τι προσόντα, εφόσον δεν γνωρίζει πολιτική, ανακατεύεται με την πολιτική, αφού όταν ζωγραφίζει είναι τουλάχιστον καλύτερος επαγγελματίας;

Ο καλλιτέχνης είναι απλώς ένας πολίτης, όπως όλοι.                

Πολιτισμός είναι η καθημερινή ζωή, αυτή πλήττεται σήμερα. Πολιτισμός είναι η ποιότητα της εργασίας, της ανάπαυσης, της εκπαίδευσης, της κυκλοφορίας στις πόλεις, της ενημέρωσης, της ποιιότητας της υγείας, η αναγκαία βιομηχανία, η παραγωγή εργαλείων, η τέχνη.

Μ’ αυτές τις σκέψεις θέλω να τελειώσω αυτό το βιβλίο.      

Η ζωγραφική είναι σαν το μυϊκό σύστημα: αν δεν την ασκείς, αδυνατίζει και χρειάζεται πολλαπλάσιο χρόνο να αποκατασταθεί. Είναι προτιμότερο να κάθεσαι μπροστά στο λευκό τελάρο χωρίς ιδέες, με το όπλο παρά πόδα, παρά να περιμένεις τι στιγμή κάπου αλλού. Είναι δύσκολο να είσαι σε θέση να ζωγραφίζεις. Κι ακόμα πιο δύσκολο είναι να τη διατηρείς!”

Διαβάζοντας αυτά τα τελευταία κομμάτια του βιβλίου, πολύ συχνά στα βιβλία στο τελευταίο μέρος υπάρχει αποθέωση ή αποκάλυψη, πανηγύριζα.

Σηκώθηκα όρθιος και ανέμιζα το κασκόλ με τα κόκκινα χρώματα και φώναζα, βάλαμε γκολ! Κι ας χάσουμε. Η ρεβάνς δεν έχει παχτεί.

Παίζει η Λίβερπουλ με την Παναχαϊκή κι η Παναχαϊκή ανταποδίδει ένα γκολ, ενώ έχει φάει ούτε κι ξέρει πόσα, αλλά εμείς πανηγυρίζουμε για το ένα γκολ της Παναχαϊκής σαν να ήταν το νικητήριο.

“Δεν είναι εικόνα θανάτου, είναι εικόνα αρχής. Όλα μπορούν να συμβούν”.

Υλοποιώντας λοιπόν τις προσδοκίες, δικές του και δικές μας, ο ζωγράφος σε αυτή την έκθεση αναζητεί την ιστορική μνήμη στη δική μας συνέχεια. “Αποδομεί” την Γκουέρνικα. Στο χρόνο που διανύθηκε τα παλιά κομμάτια, άλογα και άνθρωποι που σφαδάζουν, και κραυγάζουν, τα κομματιασμένα σώματα και αντικείμενα, έχουν συναρμολογηθεί με λάθος τρόπο δημιουργώντας εκτρώματα πραγματικότητας. Εκείνος την ξαναδομεί σε ένα καινούργιο χώρο και χρόνο, ξαναθέτει τα ερωτήματα, προσδοκώντας σε απαντήσεις που θα δοθούν από τον ίδιο και από όλους εμάς, ή μπορεί και όχι. Το θέμα μένει ανοιχτό. Δεν είναι ανάμνηση, είναι μνήμη, άρα Ιστορία, γνώση, έρευνα και αμφιβολία, οικοδόμηση…   

“Δεν είναι εικόνα θανάτου, είναι εικόνα αρχής. Όλα μπορούν να συμβούν”.

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ -  ΑΘΗΝΑ 2 ΜΑΙΟΥ 2019                                                     

Δεκάδες Έλληνες δημιουργοί από ολόκληρο το καλλιτεχνικό φάσμα υπογράφουν κείμενο με το οποίο στηρίζουν το διεθνές μποϊκοτάζ του φετινού διαγωνισμού της Eurovision στο Ισραήλ. Μεταξύ άλλων καλούν όλους τους συντελεστές, που συμμετέχουν στο διαγωνισμό, να αποσυρθούν και ζητούν από την ΕΡΤ να ακυρώσει τη μετάδοση της φετινής Eurovision, η οποία χρησιμοποιείται επικοινωνιακά για να συγκαλύψει τα εγκλήματα του κράτους του Ισραήλ.

Εκατοντάδες άλλοι καλλιτέχνες από ολόκληρο τον κόσμο και το Ισραήλ (λ.χ. Brian Eno, Roger Waters, Peter Gabriel, Ken Loach) αλλά και δεκάδες χιλιάδες πολίτες έχουν υπογράψει ανάλογο κάλεσμα του διεθνούς κινήματος BDS (μποϊκοτάζ, απόσυρση επενδύσεων, κυρώσεις).

Παράλληλα, η ελληνική πρωτοβουλία για το BDS διοργανώνει την Κυριακή 5 Μαΐου στο Gagarin μεγάλη συναυλία με τίτλο "Φέτος δεν πάμε Eurovision - στηρίζουμε Παλαιστίνη" με πολλά συγκροτήματα και stand up comedy. Συμμετέχουν: Σπύρος Γραμμένος, Χριστόφορος  Ζαραλίκος, Αποστόλης Μπαρμπαγιάννης (Τσολιάς εν δε Τσολιά μπαντ - Ελληνοφρένεια), Γιάννης Μπιλίρης & Πλαν Μπι, Ζωρζ Πιλαλί, Υπόγεια Ρεύματα, Lost Bodies, Beggars, MC Yinka, St. Bangerz (Cinuk Muerto + Humano) - DJ set.

Οι πόρτες ανοίγουν στις 19:00

Ακολουθεί το κείμενο και οι υπογραφές των Ελλήνων Καλλιτεχνών

Οι µεγάλες ψυχαγωγικές και καλλιτεχνικές διοργανώσεις δεν είναι δυνατόν να αποστρέφουν την προσοχή µας από τις συνεχείς, συστηµατικές και ατιµώρητες  παραβιάσεις της διεθνούς νοµιµότητας και των ανθρώπινων δικαιωµάτων που συντελούνται στη σκιά τους. Πολύ περισσότερο, είναι ανεπίτρεπτο να αξιοποιούνται επικοινωνιακά για τον εξωραϊσµό τους.

Ο Διαγωνισµός Τραγουδιού Eurovision 2019 έχει προγραµµατισθεί να πραγµατοποιηθεί τον ερχόµενο Μάιο στο Ισραήλ, µε οικοδεσπότη τον εθνικό ραδιοτηλεοπτικό φορέα της χώρας. Αναµφίβολα, η περίσταση πρόκειται να χρησιµοποιηθεί για να προβληθεί ενώπιον εκατοµµυρίων τηλεθεατών η πλαστή εικόνα ενός Ισραήλ «ανεκτικού», «πολύχρωµου», «φιλότεχνου», «LGBTfriendly» και ανεπιφύλακτα αποδεκτού από τη διεθνή κοινωνία των πολιτών.

Όλα αυτά, όταν σε απόσταση µερικών χιλιοµέτρων από τον χώρο του Διαγωνισµού Τραγουδιού θα βρίσκονται τα στρατεύµατα κατοχής των παλαιστινιακών εδαφών, οι διαρκώς επεκτεινόµενοι παράνοµοι οικισµοί εποίκων, οι φυλακές των κρατούµενων χωρίς δίκη, το Τείχος του αίσχους, τα checkpoints της καθηµερινής ταπείνωσης ενός ολόκληρου λαού. Όταν η Λωρίδα της Γάζας ασφυκτιά υπό αποκλεισµό και υφίσταται αλλεπάλληλες αεροπορικές επιδροµές (όπως άλλωστε και η Συρία και ο Λίβανος),  οι Παλαιστίνιοι διαδηλωτές πυροβολούνται στο ψαχνό (µετρώντας τουλάχιστον 190 νεκρούς και 25.000 τραυµατίες µόνο από πέρσι τον Μάρτιο µέχρι τον Δεκέµβριο), ενώ δεκάδες ψηφίσµατα των Ηνωµένων Εθνών για το ζήτηµα παραµένουν ανεκτέλεστα.

Πιστεύουµε ότι για αυτούς τους λόγους η Eurovision 2019 πρέπει να αποτελέσει αντικείµενο καταγγελίας και µποϊκοτάζ.

Καλούµε όλους τους συντελεστές της ελληνικής συµµετοχής να ταχθούν µε την πλευρά της δικαιοσύνης, να επανεξετάσουν τη στάση τους και να αποσυρθούν, η δε ΕΡΤ να ακυρώσει τη µετάδοση του διαγωνισµού. Καλούµε τον καλλιτεχνικό κόσµο της Ελλάδας, ανεξαρτήτως των απόψεών του για τη συγκεκριµένη διοργάνωση, να τοποθετηθεί – οµοίως και κάθε δηµοκρατικό συλλογικό φορέα ή πολίτη.

Η θέση µας τις µέρες του διαγωνισµού δεν είναι µπροστά στις τηλεοπτικές οθόνες, αλλά σε εκδηλώσεις αλληλεγγύης προς τους Παλαιστινίους και καταγγελίας του «ξεπλύµατος» του κράτους-απαρτχάιντ. Ας δώσουµε την δική µας µουσική απάντηση µε συναυλίες και πάρτυ σε όλη τη χώρα.

Ενώνουµε τη φωνή µας µε το Παλαιστινιακό Δίκτυο Παραστατικών Τεχνών, το Σωµατείο Παλαιστινίων Δηµοσιογράφων και την Παλαιστιακή Καµπάνια για το Ακαδηµαϊκό και Πολιτιστικό Μποϊκοτάζ του Ισραήλ.

Ενώνουµε τη φωνή µας µε τους καλλιτέχνες από όλο τον κόσµο (λ.χ. Brian Eno, Roger Waters, Peter Gabriel, Ken Loach), που αναδεικνύουν την καταπίεση και τις διακρίσεις εις βάρος των Παλαιστινίων δηµιουργών και καλούν σε µποϊκοτάζ της Eurovision 2019.

Ενώνουµε τη φωνή µας µε τους χιλιάδες ανθρώπους σε όλη την Ευρώπη που έχουν ζητήσει οι χώρες τους να µην συµµετέχουν στον φετινό διαγωνισµό.

Ενώνουµε τη φωνή µας µε το διεθνές κίνηµα BDS, θεωρώντας ότι το ζήτηµα είναι εξαιρετικά κρίσιµο για την ίδια την Ελλάδα, ως χώρα η οποία έχει βρεθεί το τελευταίο διάστηµα προσδεδεµένη στο άρµα του Ισραήλ, συνεργάζεται µαζί του πολιτικά, οικονοµικά και στρατιωτικά στο όνοµα µιας ψευδούς επίκλησης του “εθνικού καλού” και υφίσταται ποικιλόµορφη διείσδυση ισραηλινών συµφερόντων.

Ήδη η αρχή έχει γίνει. Η πρωτοβουλία δεκάδων Ελλήνων πανεπιστηµιακών και ερευνητών που καλούν µε κοινό κείµενό τους, κατά το πνεύµα του BDS, σε ακαδηµαϊκό µποϊκοτάζ του Ισραήλ (βλ. https://acadbdsgreece.org), οι κινητοποιήσεις ενάντια στην ανάληψη από τη ΣΤΑΣΥ έργων στην κατεχόµενη Ανατολική Ιερουσαλήµ, οι κινήσεις αλληλεγγύης στα δίκαια των Παλαιστινίων, οι διαδηλώσεις και εκδηλώσεις που διοργανώνονται δείχνουν τον δρόµο. Αυτόν τον δρόµο δεν µπορεί να τον κλείσει, ούτε στην Ελλάδα ούτε διεθνώς η καταστολή, η συκοφαντία, η σύγχυση εννοιών και κριτηρίων ή η καταχρηστική και προσχηµατική εργαλειοποίηση της (κατά τα άλλα αναγκαίας) καταγγελίας του αντισηµιτισµού.

Υπογραφές (με αλφαβητική σειρά):

•             Cinuk Muerto (μουσικός)

•             Hurter Marie-Claude (τραγουδίστρια)

•             Mc Yinka - Μanolis Afolanio (μουσικός)

•             Phase (συγκρότημα)

•             Social Waste (συγκρότημα)

•             Stilovates Athens (ακροβάτες)

•             Zervas Natacha (arts in dance, video and music)

•             Αγγέλου Κωνσταντίνος (εικαστικός)

•             Αζαριάδης Γρηγόρης (συγγραφέας)

•             Αλεξάτος Γιώργος (συγγραφέας, ιστορικός)

•             Αντωνιάδης Παύλος (πιανίστας, μουσικολόγος - IRCAM, Paris)

•             Αρμανιάκ (συγκρότημα): Ν.Βενετάκης - Μ.Δεναξά - Γ.Μαρίνη - Α.Παπανικολάου

•             Βαλσαμάκη Αναστασία (χορογράφος)

•             Βαρβέρη Δέσποινα (εικαστικός)

•             Βαρδαρός Ξενοφώντας (κινηματογραφιστής)

•             Γεωργουλοπούλου Ολίνα (μουσικός)

•             Γιαννούση Ελένη (ηθοποιός)

•             Γκουγκουλή Κορίνα-Άννα (ηθοποιός)

•             Γραμμένος Σπύρος (τραγουδοποιός)

•             Δασκαρόλη Ισμήνη (σκηνοθέτης, κριτικός κινηματογράφου)

•             Δεληγιάννης Χάρης (φωτογράφος)

•             Δεναξά Μαρία (μουσικός)

•             Δημητρακοπούλου Πηγή (Σκηνοθέτις)

•             Διαμαντάκης Γιώργος (φωτογράφος)

•             Ζερβός Στυλιανός (μουσικός)

•             Θυμιοπούλου Ελένη (ηθοποιός)

•             Ιερωνυμάκης Βασίλης (ηθοποιός)

•             Καπνόριζας Δημήτρης (φωτογράφος)

•             Καραγιαννόπουλος Κωνσταντίνος (συγγραφέας, κριτικός λογοτεχνίας)

•             Καράλη Νίκη (ηθοποιός)

•             Καστανιάς Δημήτρης (ηθοποιός)

•             Κατσάρη Χριστίνα (εικαστικός)

•             Κολλιαράκης Ανδρέας (ποιητής)

•             Κόσσυβας Δημήτρης (κινηματογραφιστής)

•             Κυρίτσης Θωμάς (μέλος συγκροτήματος Circus Caravan)

•             Λάμπρου Παναγιώτης Χ. (ζωγράφος, γλύπτης)

•             Μανουσάκης Εμμανουήλ (μουσικός, καθηγητής λάουτου)

•             Μαράκης Ειρηναίος (ποιητής, αρθρογράφος)

•             Μαρίτζια Κατσούνα (μουσικός)

•             Μαυρουδή Ζωή (σκηνοθέτης, σεναριογράφος)

•             Μελκιάδης Αναγνωστόπουλος Βίκτωρ (συγγραφέας)

•             Μενέγου Ηρώ (μουσικός)

•             Μεράντζας Γιώργος (μουσικός)

•             Μιχαηλίδης Κώστας (κιθαρίστας, τραγουδιστής - μέλος συγκροτημάτων “Σάτυροι” και “Λάντζα”)

•             Μορφονιός Σταμάτης (τραγουδοποιός)

•             Μπακλαβας Στέλιος (εικαστικός, φωτογράφος)

•             Μπαρέλη Χρυσάνθη (τραγουδοποιός)

•             Μπεκτά Τάνια (artist, set designer)

•             Μπομπός Κώστας (εικαστικός)

•             Μύρκου Τατιάνα (χορογράφος)

•             Νικολαΐδης Βασίλης (συνθέτης, στιχουργός)

•             Παπαδημητρίου Μάνια (ηθοποιός, σκηνοθέτης)

•             Παπαδόπουλος Μπάμπης (μουσικός)

•             Παπανικολάου Αγγέλικα (μουσικός)

•             Παπαχατζή Φωτεινή (εικαστικός)

•             Παπουτσάκης Δημήτρης (εικαστικός)

•             Πασπαλά Δήμητρα (συγγραφέας, γεωπόνος)

•             Πολυζωίδης Σήφης (Ηθοποιός)

•             Ρενιέρης Ηρακλής (DJ Bwana)

•             Ρίτσου Έρη (συγγραφέας)

•             Σιώμου Αναστασία (φωτογράφος)

•             Σκυλλάκος Χρήστος (κριτικός κινηματογράφου, φωτογράφος)

•             Σπυρόπουλος Βασίλης (μουσικός)

•             Σταμπόγλης Σταύρος (συγγραφέας)

•             Στεργίου Κώστας (μουσικός)

•             Στουρνάρα Έλσα (μουσικός)

•             Συμεωνίδης Γιώργος (gcldp studio - dub punk soundsystem)

•             Συνοδινός Παύλος (μουσικός, τραγουδοποιός)

•             Σύρου Δήμητρα (ηθοποιός)

•             Ταμβάκος Ευάγγελος (φωτογράφος)

•             Τζιάλλας Γιάννης (κιθαρίστας, συνθέτης)

•             Τίλλης Κωνσταντίνος (συγγραφέας)

•             Τριάντα Θάνος (DJ, ραδιοφωνικός παραγωγός)

•             Τριαρίδης Θανάσης (συγγραφέας)

•             Χρονοπούλου Δάφνη (συγγραφέας)

Καλλιτέχνες αλλά και απλοί πολίτες μπορούν να προσθέσουν την υπογραφή τους από το site του BDS Greece

BDS Greece

bdsgreece.net

facebook event

e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.

Ημέρα που είναι ας πορευτούμε με μια παλιά και ωραία, κάπως λυπημένη αλλά βαθειά αισιόδοξη, ιστορία. Στο όνομα της αγάπης, λιγότερο χριστιανικής και πρωτίστως ανθρώπινης, γι’ αυτό και εξαιρετικά αληθινής. Την ιστορία  αυτή, που βασίζεται σε πραγματικό γεγονός, τη χαρακτήρισε ο Έρνστ Μπλοχ ως την ωραιότερη του κόσμου και την προβολή της την χρωστάμε στον Γιώργο Καρτάκη, ο οποίος και την μετέφρασε.

Ανοιχτή επιστολή από το BDS Greece, τον βιολιστή Λοράνς Ντρέιφους και τον συνθέτη Ρέιμοντ Ντιν