Καλοκαίρι μόνη η γριά.

Είναι και αυτά τα ξύλινα παράθυρα με τις γρίλιες, που δεν κρατάνε ούτε ζέστη ούτε κρύο. Κρατάνε όμως τις μνήμες. Πόσα χρόνια της έλεγε ο γιος της να τα αλλάξει. Δεν το έδωσε αντιπαροχή η γριά το σπίτι. Μεγάλωσε παιδιά, τον ένα τον σπούδασε. Δούλεψε, δούλεψε... Το μόνο που θυμάται από τον εαυτό της είναι πως δούλευε. Δούλευε να μεγαλώσει και να σπουδάσει τα παιδιά της.

Είχανε κόψει με έναν άγαρμπο τρόπο το τοπίο. Σαν την εποχή που ο Μακρυγιάννης μοίραζε τα χτήματα στους αγωνιστές, πέταγες μια πέτρα, κι όπου έφτανε ήταν το δικό σου - το όριο είχε να κάνει με τη δύναμη.

Ακόμα κι αν έσβησε η φωτιά τόσες μέρες τώρα και δεν καπνίζει τίποτα στο Μάτι κι αρχίζει δειλά δειλά η ζωή, ωστόσο συνεχίζεται η άθροιση θανάτων ενώ μέσα από τα αποκαϊδια ανασύρονται οι γνωστές παλιές ιστορίες και ξανατίθενται τα αμείλικτα ερωτήματα, καθώς μια αποφασιστική απάντηση αναβάλλεται εξ αιτίας των ανέμπνευστων καιρών.

Φωτιά να κάψω τον παράδεισο, νερό την κόλαση να σβήσω…